Την Τρίτη το πρωί μου τηλεφώνησε ο Βασίλης (Παπαθεοδώρου).
-Θα δούμε τον Γκάλη μαζί.
-Ε;
-Σου βγάλαμε διαπίστευση.
Οντως μου’χαν βγάλει.
…χωρίς θέση….
Δηλαδή χωρίς νούμερο…
Για να μην σας τα πολυλέω, μπήκαμε στο γήπεδο, κάθισα δίπλα στον Θανάση Ασπρούλια… που ήταν πιο νευρικός από ο,τι είναι συνήθως… ένα θα σας πω: φορούσε κοστούμι… Δεν πέρασαν δυο λεπτά και (φυσικά) έπρεπε να δωσω τη θέση μου στον συνάδελφο στον οποίο και ανήκε και είχε έρθει ο άνθρωπος για να δουλέψει κι όχι να κωλοβαρέσει όπως εγώ…
Στα δυο όμως αυτά λεπτά που κάθισα δίπλα στον Ασπρούλια κατάφερα και την έκανα τη μαλακία μου:
-Εχεις δει ποτέ τον Γκάλη να παίζει live; τον ρώτησα, θέλοντας να του πουλήσω μούρη, πώς εγω τον έχω ζήσει στα ντουζένια του.
Ο Θανάσης γύρισε με κοίταξε με παγωμένο ύφος και μου είπε:
-Εχω παίξει ΜΕ τον Γκάλη στην ίδια ομάδα.
Δεν είχα ιδέα. Βασικά δεν ήξερα ότι ο Θανάσης είναι τόσο (χαχαχαχαχα) μεγάλος… Ήξερα ότι έχει υπάρξει μπασκετμπολίστας, αλλά συμπαίκτης του Γκάλη ειλικρινά δεν το’ξερα….
Να ανοίξει η γης να με καταπιεί.
Και με κατάπιε… ηταν η στιγμή που ο ΚΑΛΟΣ συνάδελφος ήρθε να κάτσει στη θέση του. Δεν έχω παραχωρήσει σε άλλον πιο ευχάριστα τη θέση μου.
Ειδα το μάτς από τον διάδρομο, παρέα με δυο εξαιρετικά παιδιά που όλη την ώρα φωναζαν: «Νίκο Γκάλη! Γάμησε τους πάλι!» ή τραγουδώντας (κι εγώ μαζί τους) το λογοτεχνικότερον «Τι την έκανε την μπάλα ο Θεός; Τί την έκανε την μπάλλαααααα ο Θεόοοοοοος!»
Αρχίζει η γιορτή… τα΄’χετε διαβάσει…. Και φτάνει η στιγμή να μπει ο Γκάλης. Γίνεται πανζουρλισμός… Τραβάω φωτό τον Θεό και ξαφνικά σκέφτομαι τον Ασπρούλια. Κάθεται 3-4 μέτρα ψηλότερα και αριστερά. Είναι όρθιος, χειροκροτά και είναι συγκινημένος… Ζουμάρω… δεν είναι εύκολο γιατί είναι στο σκοτάδι. Τρβάω μία με φλας…
Ρε τι μαλακία του είπα του ανθρώπου!!!!
Φεύγω από το γήπέδο… παω Πολύγυρο…. Το σκέφτομαι στον δρόμο… λέω: «Θα τον πάρω…» Το ξέρω ότι με αγαπάει… Τον παίρνω τηλέφωνο.
-Ελα ρε…
-Ρε συ Θανάση χίλια συγγνώμη…
-Για τι πράγμα;
-Που σε ρωτησα αν εχεις δει live τον Γκάλη να παίζει.
Γέλαγε για δέκα λεπτά.
-Ελα ρε… γιατί έπρεπε να το ξέρεις;
-Τέλος πάντων…. Συγγνώμη ε;
Ξαναγέλαγε για 10 λεπτά.
Κοιμήθηκα πιο ήσυχος.
Την άλλη μέρα (χθες) μπήκαμε οικογενειακώς στ’ αυτοκίνητο για να επιστρέψουμε.
Σταματησαμε να φάμε στο Λιτόχωρο. Δεν είχα ξαναπάει… πολύ όμορφα είναι.
Εκεί που περίμενα να ρθει η στραπάτσάδα στο «Μεζέ-Μεζέ» και χάζευα τον Ολυμπο… μου’ρθε η εικόνα του Ασπρούλια να κάνει χάϊ φάϊβ με τον Γκάλη φορώντας και οι δυο την ίδια φανέλα.
Τον ξαναπαίρνω τηλέφωνο,.
-Μην ξαναρχίσεις τις συγγνωμες … με πρόλαβε.
-Εντάξει… είσαι όμως λίγο βλακάκος ε;
-Χαχαχαχαχα τι εννοείς;
-Ρε συ έχεις παίξει με τον Γκάλη και δεν έχεις γράψει ήδη ένα κομμάτι.
-Τι κομμάτι;
-Πώς είναι να παίζεις μπάσκετ με τον Γκάλη. Το feeling… οι λεπτομέρειες… το δέος… τα ανάποδα… την ενέργεια που έβγαζε…
-Εχω γράψει κάτι τέτοιο πριν 2-3 χρόνια στην εφημ….
-Στα παπάρια μας. Σήμερα γιορτάζουμε τον Γκάλη… σήμερα γράφουν όλοι γι’ αυτόν. Ο Σκουντής πιθανόν να ξέρει τα πάντα για τον Γκάλη….μπάσκετ όμως μαζί του ΔΕΝ έχει παίξει. Για ρώτα τον Διαμαντίδη ή τον Σπανούλη αν θέλουν να παίξουν ακόμα και σήμερα ένα μόνο δεκάλεπτο μαζί με τον Γκάλη…. Και συ έχεις παίξει έναν όλόκληρο χρόνο μαζί του στον Παναθηναϊκό και είσαι ΚΑΙ δημοσιογράφος,…
Ο Θανάσης είχε τους ενδοιασμούς του… και όταν έχει τους ανδοιασμούς του το μπερδεύει το πράγμα
«Δεν βλέπεις ότι κανένας δεν μπορεί να πει γι’ αυτό… δες τους πρώην συμπαίκτες του…ήταν έξυπνος, παίζει καλό τάβλι, σηκώνε με τα πόδια 8,5 τόνους… δεν μπορούσες να το αντιμετωπίσεις…. τέτοια…Δεν έχουν την ικανότητα της περιγραφής οι άνθρωποι.
Κλείσαμε το τηλέφωνο και πάλι είχε τους ενδοιασμούς του. .
Ο Γόρδιος Δεσμός ήταν μεγάλη ιστορική στιγμή…
Υπάρχουν μερικές φορές στη ζωή που τα πράγματα γίνονται μοναδικά. Γίνονται και δεν ξαναγίνονται ποτέ.Δεν έχει καμμιά σημασία αν ο Γκάλης έκανε ασίστ στον Θανάση και εκείνος κάρφωσε ανάποδα με το ανάποδο χέρι ή αν εκείνη τη στιγμή ήταν αφηρημένος γιατί χαλβάδιαζε μια γκόμενα στην κερκίδα. Το θέμα είναι ότι ο Γκάλης τον από την κλειδαρότρυπα τον είδε και του έκανε ασίστ.
Του ζητώ να γραψει την εμπειρία του… γιατί είναι δημοσιογράφος.
Εδώ έδωσε προχθές ο Γκάλης αυτόγραφο στον Παπαθεοδώρου και είμαι σίγουρος ότι θα το΄χει δια βίου στην κάλτσα…. Φοβάμαι ακόμα κι όταν κοιμάται… φυσικά και τα καλοκαίρια;
Είμαι της γνωμης ότι μαθαίνεις μπάνιο πετώντας σε από την βάρκα.
Θανάση, μόλις σε πέταξα από την βάρκα.
ΥΓ. Τι να σας γράψω εγω για τον Γκάλη… ξέρουν άλλοι πολύ καλύτερα… θέλω να σας πω μόνο ότι όταν κράτησε την κορούλα του στο κέντρο και το γήπεδο σείστηκε, δάκρυσα. Όχι μόνο για τον πάίκτη, αλλά για την ΑΛΛΑΓΗ που έφερε αυτος ο άνθρωπος στις ψυχές των Ελλήνων. Είναι ή ώρα του re-charging και χρειαζόμαστε επιγόντως έναν νέο Γκάλη.
Στο (επι)βεβαιώνω φίλε Ασπρούλια, γιατί είμαι σίγουρος ότι το ξέρεις: Δεν είναι τοσο απλό το πράγμα όσο μοιάζει να είναι.
ΥΓ2. Εχω κάνει και χειρότερη γκάφα:
Αγνοώντας την ιστορία του Πασχάλη με το εξώγαμο… δεν είχε τύχει να ακούσω τίποτα… δεν ξέρω πώς έλαχε… συναντώ τον Πασχάλη και την γυναίκα του σε ένα studio. Πάνε να με συστήσουν και ως παπατρέχας λέω:
-Μα φυσικά ξέρω το πιο ευτυχισμένο ζευγάρι της Ελλάδας. Τι κάνετε κυρία Αρβανιτίδη;… οι πάντες μένουν παγωτό…. Κι εγώ συνεχίζω: «Θέλω να σας πω ότι όλες μου οι φίλες σας ζηλεύουν ως συζυγό.»
Oταν κατάλαβα την γκάφα μου ήταν ΠΟΛΥ αργά. Είμασταν live στο studio κι ευτυχώς ο σκηνοθέτης ήταν φίλος μου και μου’κλεισε τον ήχο και δεν μου έκανε πλάνο που γέλαγα κρύβοντας το πρόσωπό μου πίσω από μια λευκή κόλλα χαρτιού. Οσο διηγιότανε το δράμα της η σλυγος του Πασχάλη… τόσο γέλαγα εγώ.
ΥΓ3 Θανάση, μη ξεχνιόμαστε ε;
-Θα δούμε τον Γκάλη μαζί.
-Ε;
-Σου βγάλαμε διαπίστευση.
Οντως μου’χαν βγάλει.
…χωρίς θέση….
Δηλαδή χωρίς νούμερο…
Για να μην σας τα πολυλέω, μπήκαμε στο γήπεδο, κάθισα δίπλα στον Θανάση Ασπρούλια… που ήταν πιο νευρικός από ο,τι είναι συνήθως… ένα θα σας πω: φορούσε κοστούμι… Δεν πέρασαν δυο λεπτά και (φυσικά) έπρεπε να δωσω τη θέση μου στον συνάδελφο στον οποίο και ανήκε και είχε έρθει ο άνθρωπος για να δουλέψει κι όχι να κωλοβαρέσει όπως εγώ…
Στα δυο όμως αυτά λεπτά που κάθισα δίπλα στον Ασπρούλια κατάφερα και την έκανα τη μαλακία μου:
-Εχεις δει ποτέ τον Γκάλη να παίζει live; τον ρώτησα, θέλοντας να του πουλήσω μούρη, πώς εγω τον έχω ζήσει στα ντουζένια του.
Ο Θανάσης γύρισε με κοίταξε με παγωμένο ύφος και μου είπε:
-Εχω παίξει ΜΕ τον Γκάλη στην ίδια ομάδα.
Δεν είχα ιδέα. Βασικά δεν ήξερα ότι ο Θανάσης είναι τόσο (χαχαχαχαχα) μεγάλος… Ήξερα ότι έχει υπάρξει μπασκετμπολίστας, αλλά συμπαίκτης του Γκάλη ειλικρινά δεν το’ξερα….
Να ανοίξει η γης να με καταπιεί.
Και με κατάπιε… ηταν η στιγμή που ο ΚΑΛΟΣ συνάδελφος ήρθε να κάτσει στη θέση του. Δεν έχω παραχωρήσει σε άλλον πιο ευχάριστα τη θέση μου.
Ειδα το μάτς από τον διάδρομο, παρέα με δυο εξαιρετικά παιδιά που όλη την ώρα φωναζαν: «Νίκο Γκάλη! Γάμησε τους πάλι!» ή τραγουδώντας (κι εγώ μαζί τους) το λογοτεχνικότερον «Τι την έκανε την μπάλα ο Θεός; Τί την έκανε την μπάλλαααααα ο Θεόοοοοοος!»
Αρχίζει η γιορτή… τα΄’χετε διαβάσει…. Και φτάνει η στιγμή να μπει ο Γκάλης. Γίνεται πανζουρλισμός… Τραβάω φωτό τον Θεό και ξαφνικά σκέφτομαι τον Ασπρούλια. Κάθεται 3-4 μέτρα ψηλότερα και αριστερά. Είναι όρθιος, χειροκροτά και είναι συγκινημένος… Ζουμάρω… δεν είναι εύκολο γιατί είναι στο σκοτάδι. Τρβάω μία με φλας…
Ρε τι μαλακία του είπα του ανθρώπου!!!!
Φεύγω από το γήπέδο… παω Πολύγυρο…. Το σκέφτομαι στον δρόμο… λέω: «Θα τον πάρω…» Το ξέρω ότι με αγαπάει… Τον παίρνω τηλέφωνο.
-Ελα ρε…
-Ρε συ Θανάση χίλια συγγνώμη…
-Για τι πράγμα;
-Που σε ρωτησα αν εχεις δει live τον Γκάλη να παίζει.
Γέλαγε για δέκα λεπτά.
-Ελα ρε… γιατί έπρεπε να το ξέρεις;
-Τέλος πάντων…. Συγγνώμη ε;
Ξαναγέλαγε για 10 λεπτά.
Κοιμήθηκα πιο ήσυχος.
Την άλλη μέρα (χθες) μπήκαμε οικογενειακώς στ’ αυτοκίνητο για να επιστρέψουμε.
Σταματησαμε να φάμε στο Λιτόχωρο. Δεν είχα ξαναπάει… πολύ όμορφα είναι.
Εκεί που περίμενα να ρθει η στραπάτσάδα στο «Μεζέ-Μεζέ» και χάζευα τον Ολυμπο… μου’ρθε η εικόνα του Ασπρούλια να κάνει χάϊ φάϊβ με τον Γκάλη φορώντας και οι δυο την ίδια φανέλα.
Τον ξαναπαίρνω τηλέφωνο,.
-Μην ξαναρχίσεις τις συγγνωμες … με πρόλαβε.
-Εντάξει… είσαι όμως λίγο βλακάκος ε;
-Χαχαχαχαχα τι εννοείς;
-Ρε συ έχεις παίξει με τον Γκάλη και δεν έχεις γράψει ήδη ένα κομμάτι.
-Τι κομμάτι;
-Πώς είναι να παίζεις μπάσκετ με τον Γκάλη. Το feeling… οι λεπτομέρειες… το δέος… τα ανάποδα… την ενέργεια που έβγαζε…
-Εχω γράψει κάτι τέτοιο πριν 2-3 χρόνια στην εφημ….
-Στα παπάρια μας. Σήμερα γιορτάζουμε τον Γκάλη… σήμερα γράφουν όλοι γι’ αυτόν. Ο Σκουντής πιθανόν να ξέρει τα πάντα για τον Γκάλη….μπάσκετ όμως μαζί του ΔΕΝ έχει παίξει. Για ρώτα τον Διαμαντίδη ή τον Σπανούλη αν θέλουν να παίξουν ακόμα και σήμερα ένα μόνο δεκάλεπτο μαζί με τον Γκάλη…. Και συ έχεις παίξει έναν όλόκληρο χρόνο μαζί του στον Παναθηναϊκό και είσαι ΚΑΙ δημοσιογράφος,…
Ο Θανάσης είχε τους ενδοιασμούς του… και όταν έχει τους ανδοιασμούς του το μπερδεύει το πράγμα
«Δεν βλέπεις ότι κανένας δεν μπορεί να πει γι’ αυτό… δες τους πρώην συμπαίκτες του…ήταν έξυπνος, παίζει καλό τάβλι, σηκώνε με τα πόδια 8,5 τόνους… δεν μπορούσες να το αντιμετωπίσεις…. τέτοια…Δεν έχουν την ικανότητα της περιγραφής οι άνθρωποι.
Κλείσαμε το τηλέφωνο και πάλι είχε τους ενδοιασμούς του. .
Ο Γόρδιος Δεσμός ήταν μεγάλη ιστορική στιγμή…
Υπάρχουν μερικές φορές στη ζωή που τα πράγματα γίνονται μοναδικά. Γίνονται και δεν ξαναγίνονται ποτέ.Δεν έχει καμμιά σημασία αν ο Γκάλης έκανε ασίστ στον Θανάση και εκείνος κάρφωσε ανάποδα με το ανάποδο χέρι ή αν εκείνη τη στιγμή ήταν αφηρημένος γιατί χαλβάδιαζε μια γκόμενα στην κερκίδα. Το θέμα είναι ότι ο Γκάλης τον από την κλειδαρότρυπα τον είδε και του έκανε ασίστ.
Του ζητώ να γραψει την εμπειρία του… γιατί είναι δημοσιογράφος.
Εδώ έδωσε προχθές ο Γκάλης αυτόγραφο στον Παπαθεοδώρου και είμαι σίγουρος ότι θα το΄χει δια βίου στην κάλτσα…. Φοβάμαι ακόμα κι όταν κοιμάται… φυσικά και τα καλοκαίρια;
Είμαι της γνωμης ότι μαθαίνεις μπάνιο πετώντας σε από την βάρκα.
Θανάση, μόλις σε πέταξα από την βάρκα.
ΥΓ. Τι να σας γράψω εγω για τον Γκάλη… ξέρουν άλλοι πολύ καλύτερα… θέλω να σας πω μόνο ότι όταν κράτησε την κορούλα του στο κέντρο και το γήπεδο σείστηκε, δάκρυσα. Όχι μόνο για τον πάίκτη, αλλά για την ΑΛΛΑΓΗ που έφερε αυτος ο άνθρωπος στις ψυχές των Ελλήνων. Είναι ή ώρα του re-charging και χρειαζόμαστε επιγόντως έναν νέο Γκάλη.
Στο (επι)βεβαιώνω φίλε Ασπρούλια, γιατί είμαι σίγουρος ότι το ξέρεις: Δεν είναι τοσο απλό το πράγμα όσο μοιάζει να είναι.
ΥΓ2. Εχω κάνει και χειρότερη γκάφα:
Αγνοώντας την ιστορία του Πασχάλη με το εξώγαμο… δεν είχε τύχει να ακούσω τίποτα… δεν ξέρω πώς έλαχε… συναντώ τον Πασχάλη και την γυναίκα του σε ένα studio. Πάνε να με συστήσουν και ως παπατρέχας λέω:
-Μα φυσικά ξέρω το πιο ευτυχισμένο ζευγάρι της Ελλάδας. Τι κάνετε κυρία Αρβανιτίδη;… οι πάντες μένουν παγωτό…. Κι εγώ συνεχίζω: «Θέλω να σας πω ότι όλες μου οι φίλες σας ζηλεύουν ως συζυγό.»
Oταν κατάλαβα την γκάφα μου ήταν ΠΟΛΥ αργά. Είμασταν live στο studio κι ευτυχώς ο σκηνοθέτης ήταν φίλος μου και μου’κλεισε τον ήχο και δεν μου έκανε πλάνο που γέλαγα κρύβοντας το πρόσωπό μου πίσω από μια λευκή κόλλα χαρτιού. Οσο διηγιότανε το δράμα της η σλυγος του Πασχάλη… τόσο γέλαγα εγώ.
ΥΓ3 Θανάση, μη ξεχνιόμαστε ε;
Πηγή: gazzetta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου