Πραγματικά δεν μπορούμε καν να φανταστούμε μεγαλύτερο γρίφο στην ιστορία του ποδοσφαίρου ή για την αποφυγή του κινδύνου της υπερβολής, στην μοντέρνα εκδοχή του, αυτή που έχουμε βιώσει οι γεννημένοι από τα 70ς και μετά: «Πως θα είναι άραγε η Γιουνάιτεντ στη μετά Σερ εποχή;» Προφανώς για να πάρουμε την απάντηση μας, θα χρειαστεί χρόνος... χρόνια. Επειδή όμως τα φανταστικά σενάρια δεν είναι το φόρτε της στήλης, είπαμε να καταπιαστούμε με ένα πιο συγκεκριμένο και πρωταρχικό κομμάτι της ίδιας ιστορίας: τον αντικαταστάτη του Αλεξ Φέργκιουσον.
Στην poll position βρέθηκε αμέσως ο Ντέιβιντ Μόγιες, ο οποίος τελικά έγινε και ο εκλεκτός. Με το που έσκασε το όνομα του, έγινε ένας χαμός. Γιατί εκείνος και όχι κάποιος άλλος; Γιατί όχι ο Ζοσέ Μουρίνιο που ονειρευόταν τη δουλειά; Η επιλογή ήταν ξεκάθαρο πως έγινε από τον ίδιο τον Φέργκι και εμείς θα προσπαθήσουμε να καταγράψουμε τα ενδεχόμενα κριτήρια που οδήγησαν σε αυτή την παράτολμη, μα όχι ανεξήγητη απόφαση...
Το παράσημο των 11 χρόνων
Οπως είπε ο Πέτερ Σμάιχελ: «Αυτό που αναζητά ο σύλλογος, δεν είναι κάποιος που θα έρθει για 10 μήνες ή ακόμα και για τρία χρόνια. Χρειάζεται κάποιος που θα μείνει για να διατηρήσει την σταθερότητα, με την οποία έχει μάθει να ζει αυτός ο σύλλογος». Αυτή είναι μία βασική παράμετρος στο θέμα της επιλογής (προφανώς γι αυτό έμεινε εκτός κουβέντας και ο διαθέσιμος 67χρονος Γιουπ Χάινκες). Με τα 11 χρόνια του στο «Γκούντισον Παρκ» ο Μόγιες παίρνει ένα τεράστιο κανονάκι και εκεί ξεκάθαρα υστερεί ο γυρολόγος Μουρίνιο.
Βλέποντας κανείς τη δουλειά που έχει κάνει σε αυτό το διάστημα με τους Μπέινς, Τζαγκιέλκα, Φελαϊνί, Αρτέτα, Κέιχιλ, Οσμάν κ.α. , διαπιστώνει το πόσο καλύτερους κάνει τους παίκτες που πιάνει στα χέρια του. Ο Σκοτσέζος τεχνικός πήρε την Εβερτον λίγο πριν τον υποβιβασμό και την καθιέρωσε στο ΤΟP-6 της Πρέμιερλιγκ, έχοντας σαφώς λιγότερους πόρους από τους άμεσους αντιπάλους του. Φανταστείτε π.χ. τι θα μπορούσε να στήσει εάν είχε τη δυνατότητα να έχει ξοδέψει σε αυτά τα χρόνια, τα περισσότερα από 600 εκατ. λίρες που σπατάλησε η Λίβερπουλ, την οποία έβαλε φέτος από κάτω.
Φυτώριο και Μέντεζ
Ο Μόγιες έχει έναν εκπληκτικό τρόπο να δουλεύει με το φυτώριο και να αναδεικνύει παίκτες, με αποκορύφωμα τον Γουέιν Ρούνεϊ. Επίσης εξαιρετικός είναι ο τρόπος που κινείται στις μεταγραφές και με λίγα χρήματα βρίσκει λαβράκια για να του κάνουν τη δουλειά. Με λαμπρή εξαίρεση φυσικά τον Φελαϊνί, για τον οποίο έδωσε 18 μύρια, αλλά και αυτός όταν θα πωληθεί, η τιμή του θα είναι από τα 25 χαρτιά και πάνω. Ολα αυτά παίζουν το ρόλο τους, καθώς στη Γιουνάιτεντ θέλουν κάποιον που θα λειτουργεί στα πρότυπα του δικού τους... manager και όχι ως απλός προπονητής και αυτό στην Εβερτον το έκανε εξαιρετικά, έχοντας συγκεντρωμένες πάνω τους υπερεξουσίες.
Εκεί προφανώς ο Μουρίνιο μειονεκτεί, μιας και ποτέ του δεν λειτούργησε με αυτό τον τρόπο. Ισως πάλι να φοβίζει το μπλέξιμο του με τον Ζόρζε Μέντεζ. Οπου εργάστηκε ο Πορτογάλος κόουτς, ο συμπατριώτης του μεγαλομάνατζερ έκανε χρυσές δουλειές με δικούς του παίκτες που πληρώθηκαν χρυσάφι. Ηταν εξαιρετικά σπάνιες οι περιπτώσεις που δεν ενεπλάκη ο Μέντεζ σε αγορά παίκτη που ήθελε ο Ζοσέ. Οσο για τα φυτώρια, αυτά δεν τον απασχόλησαν ιδιαίτερα. Ισως λίγο στη Ρεάλ, αλλά και εκεί επί της ουσίας δεν προωθήθηκε κάποιος πραγματικά. Ο Μουρίνιο πιθανώς θα μπορούσε να τα κάνει όλα τα παραπάνω, αλλά σε αυτό το κομμάτι το βιογραφικό του υστερεί, καθώς πάντοτε προτεραιότητα ήταν η κατάκτηση τίτλων και όχι ο μακροχρόνιος σχεδιασμός.
«Ο πιο μ@@@@κας απ' όλους»
Ο Μόγιες διαθέτει το ίδιο πάθος για το άθλημα με τον Φέργκιουσον και όπως υποστηρίζουν οι Αγγλοι, τον ίδιο οξύθυμο χαρακτήρα. Αρκετές φορές θυμώνει, γίνεται σκληρός με τους παίκτες του και αγενής με τον Τύπο. Αυτό το τελευταίο μου το είχε πιστοποιήσει πριν από τρία χρόνια στη Νιόν της Ελβετίας, σε μία κλήρωση για το Τσάμπιονς Λιγκ, όπου είχα βρεθεί για λογαριασμό της εφημερίδας «ΕΞΕΔΡΑ», ένας Ελληνας συνάδελφος που εργάζεται στη «SUN». Επειδή υποστηρίζω πιστά την Εβερτον από το 1985, πιάσαμε την σχετική κουβέντα και τον θυμάμαι να μου λέει: «Πολύ μ@@@@κας αυτός ο Μόγιες. Ο πιο μεγάλος απ' όλους» και αναφερόταν στον τρόπο του με τους δημοσιογράφους. Απ' ότι έχω διαβάσει, αυτό δεν απέχει και πολύ από τον ζόρικο Φέργκι. Ωστόσο, άπαντες παραδέχονται πως ο σκληρός Μόγιες είχε τον τρόπο του να κρατά τα αποδυτήρια και ποτέ, μα ποτέ σε αυτά τα 11 χρόνια δεν διέρρευσε εσωτερική κόντρα.
Οι οικονομικές συνέπειες
Ολα αυτά λοιπόν (και άλλα τόσα που δεν σκεφτήκαμε) είναι καλά και άγια για τον Μόγιες που ίσως να ήταν τέλειος εάν αναλάμβανε όπως ο Φέργκιουσον με συνθήκες 1986. Σήμερα όμως η Γιουνάιτεντ είναι μία παγκόσμια ομάδα (μαζί με Ρεάλ, Μπάρτσα τα μεγαλύτερα brand names) και ο νέος κόουτς της δεν έχει ούτε έναν τίτλο στο παλμαρέ του. Δεν είναι φοβερό; Ο νέος προπονητής που θα καθίσει στην θέση του «Τσίχλα» να μην έχει πανηγυρίσει ούτε μία κούπα; Το όνομα Μόγιες δεν πουλάει. Δεν λέει απολύτως τίποτα στον οπαδό της ομάδας στην Κίνα, τη Σιγκαπούρη, την Ιαπωνία, εκεί όπου οι Κόκκινοι Διάβολοι αντλούν εκατομμύρια πιστούς.
Φανταστείτε ότι με το που ανακοινώθηκε η αποχώρηση του Σερ, η μετοχή της Γιουνάιτεντ στη «Wall Street» έπεσε σε δύο λεπτά κατά 5%. Το θέμα λοιπόν δεν είναι μόνο ποδοσφαιρικό. Το όνομα Μουρίνιο σαφώς και θα έκανε το σωστό γκελ σε επίπεδο χρηματιστηρίου και όχι μόνο. Αλλωστε και οι οπαδοί τον Πορτογάλο ζήτησαν σε όλες της ψηφοφορίες που έστησαν οι ιστοσελίδες στο Νησί (στη SUN το ποσοστό έφτασε στο 42%). Επίσης ο Ζοσέ έχει το απόλυτο πνεύμα νικητή, με τον Σκοτσέζο αντιθέτως, να διατηρεί ένα τραγικό εκτός έδρας ρεκόρ κόντρα στο big-4 (Γιουνάιτεντ, Λίβερπουλ, Αρσεναλ, Τσέλσι) της Αγγλίας, όπου σε 45 εξόδους δεν έχει ούτε μία νίκη (18 ισοπαλίες, 27 ήττες)!
Η... απόλαυση της ηρεμίας
Ο Μουρίνιο περίμενε για χρόνια τη δουλειά. Η κοινή αίσθηση που άφηναν τα κρασάκια που έπιναν με τον Φέργκιουσον και η αποθέωση του ηττημένου Σκοτσέζου φέτος στους «8» του Τσάμπιονς Λιγκ, ήταν πως ο Πορτογάλος θα ήταν ο διάδοχος του. Ελα όμως που και με τον Μόγιες ο Φέργκι έπινε το ουισκάκι του συχνά πυκνά. Το έκαναν πιο ιδιωτικά. Εκεί όπου συζητούσαν με τις ώρες για μπαλίτσα αμέσως μετά τις μεταξύ τους αναμετρήσεις (και όχι μόνο). Κάπου λοιπόν μεταξύ ενός special malt και κάμποσων ποδοσφαιρικών φιλοφρονήσεων, θα του καρφώθηκε στο μυαλό του Φέργκιουσον. Και έτσι πεισματάρης που ήταν ανέκαθεν, δεν του άλλαξε η γνώμη. Η σούπερ γνώμη που είχε για εκείνον τον νεαρό τεχνικό που το 1998 είχε φτάσει μία ανάσα από το να τον κάνει βοηθό του και 15 χρόνια μετά τον έχρισε διάδοχο.
Ο Μόγιες ανέλαβε την πιο δύσκολη ποδοσφαιρική δουλειά του κόσμου και ο ιστορικός του μέλλοντος θα τον κρίνει. Σε έξι χρόνια (το συμβόλαιο που υπέγραψε), σε λιγότερο ή σε περισσότερο. Σίγουρα πάντως θα έχει και την σχετική πίστωση χρόνου, την οποία εγγυάται ο προκάτοχος του που μπορεί να έφυγε, αλλά στην ουσία θα βρίσκεται διαρκώς πίσω από το παραβάν. Και επειδή είμαι επηρεασμένος από τους Depeche Mode και τη συναυλία τους την Παρασκευή, για όσους φίλους της Γιουνάιτεντ ήθελαν κάποιον σαν τον Μουρίνιο ή ακόμα και τον Κλοπ που το όνομα τους... φωνάζει από μόνο του (όπως και ο χαρακτήρας τους), ίσως στο τέλος να απολαύσουν τη... σιωπή του εργατικού Μόγιες που πάντοτε υπήρξε θιασώτης του «Enjoy the silence»!
Πηγή: gazzetta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου