Κάποια στιγμή μου φάνηκε ότι είδα τον Χάρντεν να παίζει άμυνα, αλλά ξύπνησα καταϊδρωμένος και γεμάτος σπυριά. Ονειρο ήτανε...
Ξενύχτησα για δεύτερο συνεχόμενο βράδυ και είδα στον ΟΤΕ μπάσκετ που ξεκούρασε τα βασανισμένα μου μάτια. Τον τελικό του NCAA. Ο "κόουτς Κ" προστάτευσε την ψυχική μου ηρεμία και τον αμφιβληστροειδή μου.
Οταν κατέκτησε τον πρώτο του κολεγιακό τίτλο, το 1991 στην Ιντιανάπολις, ήταν ο έκτος νεαρότερος πρωταθλητής στην ιστορία του NCAA. Χθες, πάλι στην Ιντιανάπολις, έγινε ο γηραιότερος προπονητής που έκοψε διχτάκι. Ήταν 68 ετών και κρατούσε στην αγκαλιά του το μικρότερο από τα 9 εγγόνια του.
Τα 24 χρόνια που χωρίζουν το παρθενικό από το πέμπτο δαχτυλίδια του Μάικ Σιζέφσκι είναι ένα απλησίαστο ρεκόρ. Μήπως είναι αυτός ο κορυφαίος προπονητής στην ιστορία του μπάσκετ;
O "K" δήλωσε ότι το πρωτάθλημα του 2015 είναι το ζενίθ της καριέρας του και ότι ουδέποτε λάτρεψε μία ομάδα όσο τη φετινή του Ντιουκ.
Νομίζω ότι ξέρω ποιο θεωρεί ο ίδιος ναδίρ στη σταδιοδρομία του. Τη Σαϊτάμα.
Ο καλύτερος, ίσως, προπονητής της ιστορίας είχε στα χέρια του μία πλειάδα υπέρλαμπρων αστέρων (Λεμπρόν, Καρμέλο, Ουέιντ, Πολ, Χάουαρντ κ.ο.κ.) και όμως ηττήθηκε από την Ελλάδα. Η επιστήμη σήκωσε τα χέρια ψηλά.
Εάν ο Σιζέφσκι μπορούσε να κατεβάσει τη χθεσινή του 12άδα σε εκείνον τον ημιτελικό στην Ιαπωνία, μπορεί και να κέρδιζε! Τουλάχιστον δεν θα τον κοιτούσαν οι παίκτες σαν να τους μιλούσε γιαπωνέζικα...
Το θαύμα του φετινού Ντιουκ χτίστηκε στους ώμους μιας δράκας αμούστακων. Οι τέσσερις καλύτεροι παίκτες της ομάδας που κατατρόπωσε το Ουισκόνσιν χθες στην Ιντιανάπολις είναι freshmen, δηλαδή πρωτάκια.
Ο σέντερ Τζαλίλ Όκαφορ, που φορτώθηκε με γρήγορα φάουλ αλλά επέστρεψε στο τέλος ξεκούραστος για να ρίξει νοκ-ντάουν τον κορυφαίο παίκτη της χρονιάς στο NCAA, Φρανκ Καμίνσκι. Ο αμυντικός ογκόλιθος Τζάστις Ουίνσλοου, γιος του παλαίμαχου φόργουορντ της Εστουδιάντες. Και οι "δίδυμοι" γκαρντ Τάιους Τζόουνς, Γκρέισον Άλεν.
Ολοι τους, 19χρονα. Στα χέρια του Σιζέφσκι, ο 19άχρονος μοιάζει με 30άρη.
Εάν είχε ένα τέτοιο κουαρτέτο πρωτάρηδων ο Σιζέφσκι του 1985 ή του 1990 ή και του 1995, θα έχτιζε γύρω τους μία δυναστεία τετραετούς πνοής και θα κατακτούσε, ίσως, ισάριθμα πρωταθλήματα, σαν σύγχρονος Τζον Γούντεν.
Σήμερα όμως ζούμε στην εποχή του "one and done". Μία σεζόν και τέλος. Ακόμα και για πανεπιστήμια που υπερηφανεύονται για την ακαδημαϊκή του αρτιότητα, όπως το Ντιουκ, η σχολική αίθουσα είναι κέντρο διερχομένων.
Οι περισσότεροι προικισμένοι πιτσιρικάδες παίζουν μία χρονιά στο κολέγιο για να ανεβάσουν τις μετοχές τους κι έπειτα αποχωρούν πρόωρα για τα εκατομμύρια του ΝΒΑ. Δεν είναι εποχή για ερασιτέχνες, ο 21ος αιώνας.
Το ίδιο μονοπάτι αναμένεται να ακολουθήσουν τουλάχιστον δύο από τους τέσσερις εστεμμένους πρωταγωνιστές του Ντιουκ, αν όχι όλοι. Το πτυχίο μπορεί να περιμένει. Ο Σακίλ, άλλωστε, φόρεσε τήβεννο σε ηλικία 28 ετών, το καλοκαίρι που έπαιζε τελικούς με τους Λέικερς κόντρα στην Ιντιάνα. Ηδη 8 χρόνια επαγγελματίας.
Ο άλλοτε ασυμβίβαστος Σιζέφσκι υποχρεώθηκε να ακολουθήσει τα σημεία των καιρών και να παραχωρήσει κολεγιακό εφαλτήριο εκτόξευσης σε πυραυλοκίνητους αστέρες, όπως ο Κάιρι Ίρβινγκ και ο Τζαμπάρι Πάρκερ. Αυτοί φόρεσαν τα μπλε για μερικούς μήνες και έγιναν καπνός.
Δεν κέρδισαν όμως τίτλο στο NCAA...
"Εμείς δεν νοικιάζουμε παίκτες", ξεσπάθωσε μέσα στην πίκρα του ο ηττημένος προπονητής, Μπο Ράιαν. Το δικό του πρωτοπαλίκαρο, ο Φρανκ Καμίνσκι, έμεινε 4 χρόνια στο σχολείο και το οδήγησε στο κατώφλι της αίθουσας του χρόνου. Ο τελευταίος αγώνας της κολεγιακής του καριέρας είχε γεύση από κώνειο.
Στα τελευταία λεπτά του χθεσινού τελικού, το εδώ και 74 χρόνια άτιτλο Ουισκόνσιν παρασύρθηκε σε παιχνίδι τύπου ΝΒΑ, με πολλά συστήματα απομόνωσης, ένας εναντίον ενός στο low post, για να εκμεταλλευτεί την καλή βραδιά του Καμίνσκι. Μέγα σφάλμα.
Το Ντιουκ ακολούθησε με υπομονή το σχέδιό του και δικαιώθηκε, με προσεκτική κυκλοφορία της μπάλας και προσήλωση στην άμυνα, σαν να ήταν η Ελλάδα της Σαϊτάμα!
"D never stops", ήταν το σύνθημα με το οποίο κατέβηκαν οι Blue Devils στο φάιναλ-φορ: "Η άμυνα δεν σταματά ποτέ". Eκτός αν βλέπεις τον Χάρντεν, βέβαια. Το μπάσκετ που έπαιξαν τα παιδιά του Σιζέφσκι στον τελικό ήταν μουσική για τα μάτια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου