«Λιονέλ Μέσι σε ευχαριστώ...»

Ο Δημοσθένης Γεωργακόπουλος είναι εκστασιασμένος από τα μαγικά του Μεσι-α της μπάλας και γράφει 10+1 λόγους που αισθάνεται τυχερός που απολαμβάνει – έστω και από την τηλεόραση – αυτόν τον ποδοσφαιριστή.

Πόσο τυχεροί ήταν οι 100 χιλιάδες φίλοι της Μπαρτσελόνα που έζησαν από κοντά αυτή τη σπάνια ποδοσφαιρική παράσταση του κορυφαίου όλων; Και τι δε θα έδινε ο καθένας από εμάς να βρισκόταν το βράδυ της Τετάρτης στο Καμπ Νου και να ένιωθε από κοντά την αύρα της εξέδρας μετά το δεύτερο γκολ του Λιονέλ Μέσι. Όσοι το βλέπαμε από τον καναπέ του σπιτιού μας, «τιναχτήκαμε» στον αέρα μετά την ντρίμπλα στον Μπόατενγκ και το πλασέ στον Νόιερ, ενώ από το στόμα μας βγήκε ένα μακρόσυρτο «ωωωωω...».
Έχει κάτσει να σκεφτεί κανείς τι είναι τελικά ο Λιονέλ Μέσι; Είναι απλά ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής του πλανήτη; Είναι ο άνθρωπος που έχει κατακτήσει τέσσερις φορές τη «Χρυσή Μπάλα»; Είναι ο παίκτης που «χαϊδεύει» την μπάλα καλύτερα από μια γυναίκα; Είναι μόνο αυτά ο Αργεντινός; Τι είναι τελικά; Ο Μέσι είναι κοινωνικό φαινόμενο, όχι μόνο για τα κατορθώματά του εντός αγωνιστικού χώρου, αλλά κυρίως για τα συναισθήματα που δημιουργεί στον απλό φίλαθλο έξω από το γήπεδο. Γι’αυτό και αμέσως μετά τον αγώνα με την Μπάγερν, αποφάσισα να γράψω γιατί αισθάνομαι τυχερός που ανήκω στην «εποχή Μέσι» και να του... απευθύνω το λόγο.
Λιονέλ Μέσι σε ευχαριστώ, γιατί:
- Σε βλέπω και ξεχνάω τα προβλήματά μου. Για τις δύο ώρες που διαρκεί ο αγώνας δε σκέφτομαι τίποτα και απλά σε «χαζεύω».
- Μου δημιουργείς την αίσθηση της προσμονής. Λες και περιμένω να βγω ραντεβού με γυναίκα. Τόσο πολύ περιμένω να σε ξαναδώ στον επόμενο μεγάλο αγώνα.
- Μου δείχνεις πως είναι το πραγματικό ποδόσφαιρο, δηλαδή μια γιορτή. Καμία σχέση με αυτό που βλέπω κάθε Σαββατοκύριακο στη χώρα μου.
- Δεν έγινες αθλητής και παρέμεινες ποδοσφαιριστής. Ούτε «φούσκωσες», ούτε έγινες 100αρης. «Μιλάς» στην μπάλα και αυτό μου αρκεί.
- Είσαι ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας. Η φυσιογνωμία σου δεν είναι αυτή του απόλυτου σταρ και με την οικειότητα που εκπέμπεις θα μπορούσες να είσαι ο κολλητός του καθένα από εμάς.
- Δεν παίζεις μόνο για τον εαυτό σου. Το παράδειγμα ότι άφησες τον Νεϊμάρ να εκτελέσει το πέναλτι κόντρα στην Κόρδοβα (αντί εσύ να κάνεις χατ-τρικ), ενώ ο Ρονάλντο εκνευρίστηκε με τον Αρμπελόα επειδή του «πήρε τη μπουκιά από το στόμα» αρκεί;
- Δεν είσαι νεόπλουτος. Όλοι ξέρουν πως έχεις βγάλει λεφτά για... δέκα ζωές, όμως ποτέ δεν έκανες επίδειξη.
- Δεν αλλάζεις τις γυναίκες σαν τα πουκάμισα. Δεν εκμεταλλεύεσαι τη δύναμη του ονόματός σου για να ρίχνεις το ένα μοντέλο πίσω από το άλλο, αλλά είσαι με την ίδια γυναίκα από τα παιδικά σου χρόνια.
- Είσαι πρότυπο για τα μικρά παιδιά. Η πορεία σου από τις ακαδημίες της Μασία μέχρι την κορυφή του κόσμου – με μια μόνο ομάδα – εμπνέει τη νέα γενιά να προσπαθεί. Όχι να τα βρίσκει όλα έτοιμα, αλλά να ξεκινά από χαμηλά.
- Θα έχω να σε αφηγούμαι στα παιδιά μου. Ως γεννημένος τη δεκαετία του ’80 δεν μπορούσα σε μικρή ηλικία να καταλάβω το μέγεθος του Μαραντόνα, ενώ δεν είδα ποτέ τον Πελέ. Σε μερικά χρόνια, όμως, θα λέω πως έχω δει τον Μέσι.
Και ο εξτρά λόγος που σε ευχαριστώ είναι γιατί:
- Το «αντίπαλον δέος» σου είναι ο Κριστιάνο. Αν δεν ήταν ο Πορτογάλος, ίσως κανείς να μην καταλάβαινε τι εστί Μέσι. Όχι μόνο αγωνιστικά φυσικά. Οι διαφορές σας είναι τεράστιες έξω από το γήπεδο και αυτό σε κάνει ξεχωριστό.

*Πηγή: gazzetta.gr*