Η Μαδρίτη μοιάζει με παράδεισο!!

Ο Βασίλης Παπανδρέου γράφει για την «μπασκετική πενταήμερη» της Μαδρίτης και κάνει προβλέψεις για το Final 4, που αντιμετωπίζεται από τους μπασκετικούς ως «βάλσαμο» μετά από μία -ακόμα- θλιβερή σεζόν, γεμάτη ανακοινώσεις, δικαστές και κατάρες! Enough is enough...

Ο Σκουντής περηφανεύεται -και καλά κάνει- ότι δεν έχει χάσει ούτε ένα Final 4, με τη Μαδρίτη να είναι το «28 στα 28». Ο Παπαδογιάννης  σε «απόσταση ασφαλείας» μετρώντας 21 παρουσίες, ο Καλκαβούρας τα έγραψε ωραία και δροσερά και πάει για το 17ο, ο Λαούδης ετοιμάζεται για 10ο, το πρώτο χωρίς Παναθηναϊκό στη διοργάνωση, ο Μελάγιες -προφανώς- ανυπομονεί για το 7ο δικό του, κι εγώ κάνω βαλίτσες για το 8ο δικό μου, μετά τη Θεσσαλονίκη του 2000, την Αθήνα του 2007, τη Μαδρίτη του 2008, το Βερολίνο του 2009, το Παρίσι του 2010, τη Βαρκελώνη του 2011 και την Κωνσταντινούπολη του 2012. Όπως καταλαβαίνετε, με το μπάσκετ ταξιδεύουμε πολύ και ταξιδεύουμε και καλά...
Ομολογώ ότι αυτό το Final 4, το περιμένω όσο λίγα. Το μοναδικό για το οποίο είχα τόσο μεγάλη προσμονή ήταν του 2009 στο Βερολίνο, που μάλλον με «δικαίωσε», καθώς Παναθηναϊκός, Ολυμπιακός, ΤΣΣΚΑ και Μπαρτσελόνα «συνέθεσαν» το -κατά τη γνώμη μου- καλύτερο Final 4 όλων των εποχών, με πρωταθλήτρια την -όχι μόνο κατά τη γνώμη μου όπως φαίνεται- καλύτερη ομάδα στην ιστορία των Final 4. Τότε είχαμε «εμφύλιο», είχαμε καραβάνια από μπασκετικούς (και πρασινοκόκκινους Ταλιμπάν, οι οποίοι στάθηκαν σαν... προσκοπάκια μπροστά στη γερμανική αστυνομία) στην ο2 Arena, είχαμε τις ελληνικές ομάδες με δύο από τα μεγαλύτερα μπάτζετ στην Ευρώπη και γενικώς νιώθαμε ότι είμαστε... Βασιλιάδες.
Έξι χρόνια μετά, η κατάσταση είναι τελείως διαφορετική. Η -πραγματική- Βασίλισσα φιλοξενεί το τουρνουά στο σπίτι της, η ΤΣΣΚΑ και η Φενέρ πάνε στη Μαδρίτη με μπάτζετ -αθροιστικά- 70 εκατομμυρίων, ο Ολυμπιακός είναι το αουτσάιντερ που ουδείς νοείται να υποτιμήσει (αυτό έλειπε με 5 Final 4, 3 τελικούς και 2 τρόπαια σε 7 σεζόν), η Ελλάδα τρώει απανωτά «χαστούκια« από τους πολιτικούς (ημεδαπούς και αλλοδαπούς) και τους πολίτες της, ενώ στο παρκέ έμειναν ο Πρίντεζης, ο Τόμιτς, ο Βοροντσέβιτς, ο Καούν και ο Κριάπα, που θα εμφανιστούν στον ίδιο πάγκο, όπως και στο Final 4 του 2009. Oι υπόλοιποι «επιζήσαντες του Βερολίνου, ο Σπανούλης, ο Μπουρούσης, ο Ζήσης, ο Ιτούδης και ο Ομπράντοβιτς θα πάνε στη διοργάνωση, υπερασπιζόμενοι άλλη «σημαία». 
«Τι με έπιασε» ίσως αναρωτηθείτε και ξοδεύω τον χρόνο σας με βερολινέζικες αναμνήσεις; Ίσως επειδή, μετά από αρκετά χρόνια νιώθω ότι οι μπασκετικοί (οι «κανονικοί μπασκετικοί», που γουστάρουν το άθλημα και όχι μόνο τις ομάδες τους, που μπορούν να πουν «μπράβο» στον αντίπαλο και να το εννοούν, που είναι «πράσινοι» και χαμογέλασαν με το τρίποντο του Πρίντεζη, που είναι «κόκκινοι« και παραδέχονται το μέγεθος του Διαμαντίδη, που θέλουν να δουν τον Ζήση ή τον Μπουρούση να «μιμούνταιι» τον Σόφο που το «σήκωσε πέρσι στο Μιλάνο», που θέλουν να χειροκροτήσουν τον Σφαιρόπουλο ή τον Ιτούδη να γίνεται ο 2ος Έλληνας μετά τον Μπαρτζώκα που ανεβαίνει στην κορυφή της Ευρώπης και να αποθεώσουν τον Ζοτς αν κάνει το... 9ο θαύμα και -κυρίως- που περιμένουν δουν τον Ολυμπιακό να ανατρέπει ακόμα μια φορά τα προγνωστικά και τον Σπανούλη να παίρνει 4η κούπα για να την αφιερώσει στην 4η εγκυμοσύνη της Ολυμπίας*) όλοι αυτοί λοιπόν, πάμε στη Μαδρίτη με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά!
Η πόλη είναι υπέροχη, το δέλεαρ του σημερινού Ρεάλ - Γιουβέντους στο Μπερναμπέου, την κάνει ακόμα καλύτερη, το φαγητό εκπληκτικό, τα μπαράκια μένουν ανοιχτά ως το πρωί, η cerveza σερβίρεται πάντα παγωμένη, θα γλιτώσουμε για πέντε μέρες από τον Άδωνι και τον Λαφαζάνη, θα δούμε και μπασκετάρα, ε... τι άλλο θέλετε για να πετάω τη σκούφια μου; Αν βλέπατε τα γυρίσματα των «μπασκετοσυνάξεων» που κάνουμε, θα νομίζατε ότι ετοιμαζόμαστε για πενταήμερη και θα πέφτατε μέσα! Νομίζω, οι περισσότεροι έτσι το βλέπουμε και επειδή είχαμε «όρεξη και κέφι» φτιάξαμε -χωρίς μετριοφροσύνη, αλλά με ρεαλισμό- έναν Οδηγό για το Final 4, για τον οποίον είμαστε πραγματικά περήφανοι!
Στη Μαδρίτη βρίσκονται οι 4 καλύτερες ομάδες της διοργάνωσης, αυτές που έπαιξαν το καλύτερο και το πιο σταθερό μπάσκετ από τον Νοέμβριο ως τον Απρίλιο και αυτές που έχουν και τις μεγαλύτερες προσωπικότητες στο ρόστερ και στους πάγκους τους. Τα προγνωστικά μου τα έχω κάνει ήδη. Βλέπω ΤΣΣΚΑ στον έναν ημιτελικό, λόγω κορμιών, Ιτούδη και λιγότερης εξάρτησης από την τρέλα του Μίλος (με αυτή τη σειρά) και Φενέρ στον άλλον ημιτελικό, λόγω... Ζοτς, γιατί όλα τα άλλα συστατικά, δείχνουν Ρεάλ. Υπερβάλλω, γιατί μια ομάδα με Goudelock -ουδείς ξέρει πώς προφέρεται, γι αυτό τον γράφω στα αγγλικά- Βέσελι, Μπιέλιτσα και Ζήση μόνο αμελητέα ποσότητα δεν είναι, αν και το μεγάλο της πλεονέκτημα, παραμένει ο κύριος με το μελιτζανί χρώμα στον πάγκο.
Για να επιστρέψω στον Ολυμπιακό, πρέπει να παραδεχτώ ότι από το 2012 και μετά δεν πέφτω ποτέ -μα ΠΟΤΕ όμως- μέσα μαζί του. Το 2012 πίστευα ότι θα χάσει και στο Final 4 της Κωνσταντινούπολης (1ο λάθος) και στο πρωτάθλημα (2ο λάθος), το 2013 έβλεπα Ρεάλ (3ο λάθος) στο Λονδίνο και Ολυμπιακό στους τελικούς (4ο λάθος) και πέρσι έβλεπα πάλι Ολυμπιακό στους τελικούς (5ο λάθος). Συνέχισα το σερί «μαγικών» προβλέψεων και φέτος, στον προημιτελικό Κυπέλλου (6ο λάθος) και στη σειρά με την Μπαρτσελόνα, που έδινα πλεονέκτημα στην παρέα του Ναβάρο (7ο λάθος). Και μετά από όλες αυτές τις γκάφες, τολμάω και λέω ότι «βλέπω» ΤΣΣΚΑ στον ημιτελικό και -μάλλον έχετε καταλάβει- ότι ελπίζω ο μπασκετικός Ολυμπιακός, μια ομάδα που παρά τα λάθη και τον συχνό παρορμητισμό της διοίκησής της, βγάζει υγεία, βγάζει νέα παιδιά, βγάζει "refuse to lose" και ωραία μπασκετική «ξεροκεφαλιά», να με διαψεύσει και πάλι!
Και να μην το κάνει όμως, δεν πειράζει. Είναι Μάιος, οι μπασκετικοί ετοιμαζόμαστε για ένα -ακόμα- ωραίο ταξίδι, οι κατάρες, οι «καρκίνοι» και οι απειλές θα ξεχαστούν για λίγο (α αν και φοβάμαι ότι θα επιστρέψουν ξανά στους τελικούς) και πάμε να ζήσουμε το ωραιότερο 5ήμερο του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Πώς ξεκινάει λοιπόν ένα ωραίο ταξίδι; Με «διπλό» της Γιούβε στη Μαδρίτη..
Καλύτερα δεν γίνεται!
Aκούστε κι έναν Μανόλο Εσκομπάρ για να μπείτε στο κλίμα κι αν... ο Ζοτς έχει κέφια, μπορεί να τον ξαναακούσετε αυτές τις μέρες!

* Πρέπει να είναι η μεγαλύτερη παρανθετική πρόταση στην ιστορία του Gazzetta.

Υγ: Ο Δημήτρης Ιτούδης και ο Γιάννης Σφαιρόπουλος είναι η «άλλη» Ελλάδα. Που δουλεύει, που μορφώνεται, που δεν επιλέγει τις κραυγές, που δεν ψάχνει για «ψεκασμένους», φαντάσματα και «κακούς ξένους», που πάει βήμα βήμα, που σηκώνεται μετά τις αποτυχίες και που βουτά τη γλώσσα στο μυαλό πριν μιλήσει. Μια Ελλάδα, που ξεκίνησε από χαμηλά, αλλά έκανε άλματα με όπλο τη συνέπεια, την ευγένεια, την υπομονή και την επιμονή. Από την ίδια Ελλάδα, είναι βγαλμένος και ο Νίκος Ζήσης, με τη διαφορά ότι ο Νικόλας δεν ξεκίνησε από τα χαμηλά, καθώς ήταν ο πιο προικισμένος παίκτης της γενιάς του! Μας λείπει αυτή η Ελλάδα και πρέπει να τη «φέρουμε πίσω», γιατί μπουχτίσαμε από την Ελλάδα του «ωχ αδελφέ», του «να πεθάνει η κατσίκα του γείτονα» και του «όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας».

Υγ2: Δύο παιδιά που ξεκίνησαν όχι από το μηδέν, αλλά από το μείον 10. Δύο παιδιά, που δούλεψαν -στην κυριολεξία- στους δρόμους και συχνά πεινούσαν. Δυο παιδιά που είδαν τη ζωή τους να αλλάζει με έναν τρόπο, που μοιάζει υπερβολικός ακόμα και για το Hollywood. Δύο παιδιά που είναι στην Ελλάδα εδώ και 10 μέρες, οι κάμερες τους ακολουθούν παντού, ο κόσμος θέλει κάτι δικό τους κι όμως οι δυο τους εμφανίζονται στην παλιά του γειτονιά, στο παλιό τους γήπεδο, στους δρόμους εκείνους που πριν χρόνια κάποιος κρετίνος ίσως τους έβρισε για το χρώμα του δέρματός τους και σήμερα τους βλέπει να του χαρίζουν το πιο μεγάλο χαμόγελό τους. Δυο παιδιά, αιτία για αισιοδοξία για το αύριο και το μεθαύριο. Μπορούμε και έτσι! Για την ακρίβεια, ο «τρόπος« αυτών των δύο παιδιών, του Γιάννη και του Θανάση, είναι μονόδρομος...

Τα υπόλοιπα -και σημαντικότερα- από τη Μαδρίτη με όλη τη «μπασκετοσύναξη» του Gazzetta παρούσα, σε εκπομπές από το γήπεδο του Final 4!

*Πηγή: gazzetta.gr*