Αναλυτικά τα όσα δήλωσε:
Για τον Νικηφόρο Τσαρπανά:
«Θα πρέπει στην εποχή που ζούμε να αναδεικνύουμε τους πραγματικούς ήρωες. Εγώ είχα μεγάλους δασκάλους που μου δίδαξαν την αγάπη που έχω για αυτόν τον σύλλογο όλα τα χρόνια που τον υπηρέτησα. Στο παλιό το γήπεδο, του Συντριβανίου πήγαινα πιτσιρικάς. Υπήρχαν δυο παράγκες για τα αποδυτήρια του ΠΑΟΚ και των φιλοξενούμενων και από εκεί ο Τσαρπανάς μου έδινε μια μπάλα για να παίζω. Από τότε διέκρινε το ταλέντο μου. Αυτό γινόταν περίπου την περίοδο 1956- 1957 και μεσολάβησε από τότε η καθίζηση του γηπέδου του ΠΑΟΚ και με τον Θέμελη, τον Χαραλαμπίδη και έναν υπουργό τον Ιορδάνογλου άρχισαν να κάνουν το γήπεδο. Ο κυρ Πρόδρομος με πήγε το 1958 στα θεμέλια του γηπέδου και εκεί υπέγραψα το πρώτο μου δελτίο. Ο Τσαρπανάς πριν φύγει από την ζωή είχε πει στον Χρόνη Πετρίδη, που ήταν στην διοίκηση “Χρόνη το τιμόνι”. Αυτοί οι άνθρωποι που ζούσαν αυτές τις εποχές σεβόντουσαν αυτά τα τέσσερα γράμματα. Ο Γιώργος Λυσσαρίδης είναι στον Σύνδεσμο Βετεράνων Ποδοσφαιριστών Θεσσαλονίκης, είναι μια εξέχουσα προσωπικότητα και έχει και αυτός την ευαισθησία. Βέβαια, δεν ήταν μόνο ο Τσαρπανάς αλλά υπήρχαν και άλλα ονόματα είτε έπαιζαν στον ΠΑΟΚ είτε αλλού. Αυτοί δίδασκαν την αγάπη που έχουμε όλοι στην καρδιά μας».
Για περιστατικά με τον Νικηφόρο Τσαρπανά που έχουν μείνει στην ψυχή του:
«Το 1966 την περίοδο της απουσίας μου από τον ΠΑΟΚ για δύο χρόνια, το ντουλαπάκι μου είχε κλειδωθεί και μόλις επέστρεψα μου έδωσε το πίσω κλειδί. Επίσης, σε ένα παιχνίδι που μας φώναζε πουλημένους ο κόσμος είχα βγάλει την φανέλα για να φύγω από το γήπεδο και με πρόλαβε και μου είπε πως αυτή την φανέλα δεν θα την βγάλω ποτέ. Αν δεν ήταν αυτός ο άνθρωπος και δεν μου έλεγε όσα έλεγε μπορεί να είχα σταματήσει και το ποδόσφαιρο. Σήμερα δεν μπορούν να συλλάβουν το νόημα. Στην νεότερη ιστορία μπορεί παίκτες όπως ο Γκαρσία να ήταν σύμβολα αλλά αυτοί οι άνθρωποι ήταν κάτι το διαφορετικό. Σήμερα λείπει το σύμβολο από τον ΠΑΟΚ και πρέπει οι παίκτες πέρα από τα συμβόλαια τους να τιμάνε και να σέβονται τα τέσσερα γράμματα».
Για την απαξίωση που δέχθηκε από τον ΠΑΟΚ:
«Στην ψυχή μερικών ανθρώπων δεν έχω ξεχαστεί αλλά το χειρότερο είναι η απαξίωση. Θέλω να κάνω μια σύγκριση αν και είναι ιεροσυλία. Το 1974 παίξαμε πρώτη φορά με τον Άγιαξ και έκανα φίλο μου τον Γιόχαν Κρόιφ. Το 1976 παίξαμε ξανά αντίπαλοι με την Μπαρτσελόνα. Αν ο ΠΑΟΚ είχε κάνει τις ακαδημίες όπως της Μπαρτσελόνα, όπως είχα πει εγώ, θα είχε κερδίσει απίστευτα πράγματα αυτήν την στιγμή. Εγώ δεν υπήρξα ποτέ μάνατζερ αλλά σε αυτό το επίπεδο θα μπορούσα να ήμουν δάσκαλος. Το έργο που έχει κάνει ο Κρόιφ με την «Μασία» είναι ο λόγος που η Μπαρτσελόνα βρίσκεται εδώ. Πήρε τα πρότυπα από τον Άγιαξ και τα ανέπτυξε σε άλλα επίπεδα».
Για το αν η κοινωνία θα μπορούσε να τιμήσει με κάποιον τρόπο τον Νικηφόρο Τσαρπανά:
«Σεβόμασταν αυτόν τον άνθρωπο που ήταν εκεί. Μπορεί να ήταν ένας φροντιστής αλλά μας έδωσε τα πάντα. Ευχαριστώ όσους ανταποκρίθηκαν στην κίνηση που έγινε να πάρει το όνομα του το πάρκο προς την Αγία Βαρβάρα».
Για τον Ανδριάντα που είχε κάνει ο ΠΑΟΚ προς τον Γιώργο Κούδα:
«Το παιχνίδι εκείνο δεν μου το έκανε ο ΠΑΟΚ. Η έκπληξη μου ήταν μεγάλη και με είχαν πιάσει τα κλάματα γιατί ο κόσμος έκανε εκείνη την προτομή».
Για τις ακαδημίες που ξεκίνησε με τον Σκαρτάδο και τον Βασιλάκο:
«Δεν θα κάνουμε μια ακαδημία μόνο για το ποδόσφαιρο αλλά θέλουμε να διδάξουμε την αγάπη. Θέλω να γίνω ένας νέος Τσαρπανάς, γιατί αυτός μας λείπει. Δεν θα παίξουν όλα τα παιδιά ποδόσφαιρο αλλά χρειάζεται να βλέπουν το άθλημα και να το αγαπάνε. Η παιδεία είναι το πιο σημαντικό. Αν συνεχίζουμε να βαδίζουμε προς αυτούς τους δρόμους που βρισκόμαστε δεν θα βρούμε ποτέ την παιδεία».
*Πηγή: arenafm.gr*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου