Μηδέν-μηδέν το ματσάκι. Επειδή δεν έκατσε μια στραβοκλωτσιά, επειδή δεν βγήκε μια μπερδεμένη φάση, είτε από τον ΠΑΟΚ, είτε από τον Αστέρα. Γι΄ αυτό δεν έγινε το γκολ.
Θέλει σωστές κινήσεις, δύο, ίσως και τρεις για να γράψει το γκολ. Και οι δύο αντίπαλοι έτσι ή αλλοιώς βρέθηκαν πολύ κοντά να σκοράρουν. Να στείλουν το τόπι στο πλεκτό. Πώς, όμως, να γινότανε αυτό όταν έλλειπε ο συντονισμός και το έγκαιρο της επέμβασης από το καλό το πόδι;
Ο Σαββίδης τα είδε όλα αυτά και στις αρχές του δευτέρου ημιχρόνου κατέβηκε μέχρι τον πάγκο με τον μεταφραστή του για να τα πει στον Γεωργιάδη. Τι να του πει; Άστα Γιωρίκα, δεν κάνουμε για τίποτα, του είπε, στο ήρεμο. Το πάμε αξιοπρεπώς μέχρι το τέλος κι έχει ο Θεός. Άλλο ότι έβραζε. Μετά το τέλος του αγώνα άλλαξε το παραμύθι...
Η ΤΟΥΜΠΑ ευλογήθηκε από τη στάχτη του μεγάλου νεκρού, διάβασε σχόλιο στο apodytiriakias.gr
Αυτό δεν είναι για λόγια. Δεν μιλάς. Σιωπάς. Τι να πεις όταν και οι στίχοι των ποιητών είναι φτωχοί, αδύναμοι να περιγράψουν το γεγονός. Μάνα και τρεις κόρες ήρθαν από το Σικάγο να σκορπίσουν τη στάχτη του νεκρού σύζυγου και πατέρα επάνω από το γήπεδο της Τούμπας.
Γενέθλια γη ήταν για τον Έλληνα του εξωτερικού το γήπεδο του ΠΑΟΚ. Τόπος που έχει γεμίσει βιώματα αυτόν τον οπαδό της ομάδας. Δεν μας ενδιαφέρει ποιος ήταν, το όνομά του, η ηλικία του, πώς πέθανε ο άνθρωπος το 2009.
Η απόφαση, η επιθυμία του νεκρού να τον πάρει ο αέρας της Τούμπας σε μαρμαρώνει. Σε βουβαίνει. Τι να πεις. Στέκεσαι προσοχή, ενός λεπτού σιωπής. Και ό, τι λέει η καρδιά σου. Για κάποια πράγματα που κάνουν πιο καλύτερη τη ζωή μας. Που μας θέλουν λιγώτερο θηρία.
*Πηγή: sportdog.gr*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου