Δεν βοηθάνε ούτε πιο (χαζές) αιδιόδοξες φράσεις-κλισέ τύπου: «Φως στην άκρη του τούνελ» ή το γελοιοδέστατο «το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκαλο».
Είμαστε όλοι μας σε ένα λευκό κελί που βέβαια δεν έχει την (όποια) έξοδο ενός τούνελ ούτε καν σουγιά για να ξεφλουδίσουμε ένα γερμά.
Όλα στημένα.
Από τα γκολ στα γειτονιακά πρωταθλήματα μέχρι την αύξηση του ΦΠΑ.
Όλα στιμένα.
Από τα λεμόνια στους σκουπιδοντενεκέδες που ψάχνουν καλοντυμένοι κύριοι μέχρι τη μικρή αλλά ανείπωτη χαρά που μπορεί να προσδώσει μια γλυκειά σέντρα και μια καρφωτή κεφαλιά.
Πείτε μου ειλικρινά, όσο αρρωστος οπαδός κι είστε: σας ικανοποιεί μια σέντρα που κατέληξε στο κεφάλι του αγαπημένου σας σεντερφορ και από κεί στα αντίπαλα δίκτυα, όταν μαθαίνετε ότι αυτή η σέντρα δεν θαχει φτάσει ποτέ στο κεφάλι του επιθετικού της ομάδας σας, αν το σεντερμπακ ενώ μπορούσε να είχε πηδήσει 3 πόντους πιο ψηλά και να τη διώξει, δεν το’κανε;
Κάνοντας τον έξυπνο σε ένα από τα πρώτα μου ποστ στο gazzettaείχα γράψει ότι θα ήμουν ικανοποιημένος αν η ομάδα μου (ο Παναθηναϊκός) είχε κερδίσει τον Ολυμπιακό με γκολ οφ σάιντ στο 90-φεύγα. Εννοούσα φυσικά ένα οφσάϊντ που δεν θα’χε δει ο βοηθός διαιτητή. Κάνω την αυτοκριτική μου και ζητώ συγγνώμη…
Το λάθος έχει την ομορφιά του. Το πιστεύω ακράδαντα. Το ηθελημένο λάθος έχει όλη την ασχήμια του κόσμου.
Όχι, δεν θέλω να κερδίσουμε τον Ολυμπιακό με διαιτητή που’ναι πιασμένος. Θέλω να τον κερδίσω με οφ σάϊντ (για λόγους καζούρας), αλλά «τίμιο» οφσάϊντ…. Ένα οφσάϊντ που ΔΕΝ είδε ο βοηθός. Όλα τα γκολ άλλωστε επειδή πάντα γίνεται ένα λάθος. Ε;
Διαβάζω τα commentsτων αναγνωστών στα άρθρα για τα στημένα. Εκεί κατά τη γνώμη μου είναι όλη η καταδίκη αυτων των ανοήτων (το’γραψε πολύ καλά ο Βασίλης Παπαθεοδώρου).
Ναι, γίνεται η σχετική κόντρα μεταξύ οπαδών, αλλά αν δει κάποιος αναμεσα στις γραμμές, θα βρεί πολύ ευκολα μια απογοήτευση, μια αηδία, μια σιχαμάρα… και έναν θυμό που κάνει ακόμα και τον πιο μισητό αντίπαλο οπαδό, σύντροφο.
Μας τσίμπησαν (δάγκωσαν) έναν από τα πιο ευαίσθητα κομμάτια μας. Την μικρή απόλαυση της Κυριακής, όπως διάβασα και συγγνώμη, αλλά δεν θυμάμαι πού. Αυτό είναι τρομερά επικίνδυνο να το κάνεις σε άνθρωπο, που την πατρίδα του την κτυπά κατακούτελα ο ήλιος εδώ και αιώνες. Είναι σχεδόν το ίδιο κακό με το να του βρίσεις τη μάνα. Οι Αμερικάνοι λένε το “motherfucker” και το “sonofabitch” για πλάκα… Αν το πεις στην Ελλάδα το αντίστοιχο…το λιγότερο που θα πάθεις είναι να φας μια γροθιά πρίν κλείσεις την φράση.
Η τιμή της φανέλας είναι ίσως το τελευταίο οχυρό καθημερινής χαράς. Δεν είναι καλή ιδέα που κάποιοι το γρατζούνισαν.
Δεν έχει καμμία πλακα που οι αδελφοί Αγγελόπουλοι εγκαταλείπουν (γιατί περί αυτού πρόκειται) τον Ολυμπιακό. Χρειάζεται να σας εξηγήσω γι’ αυτό;
ΟΚ. Με μια μικρή ιστορία:
Το 1988 εργαζόμουν στον 9,84, είχα δική μου εκπομπή και κείνο το ραδιόφωνο ήταν γίγαντας. Μια μέρα με φώναξε στο Seven-Χ η κυρία Μαρίνα Κουλουκουντή. Για όσους δεν ξέρετε η οικογένεια Κουλουκουντή είναι μια τρομερά πλούσια οικογένεια εφοπλιστών στην Αμερική. Η οικογένεια λοιπόν της κ. Κουλουκουντή είχε αγοράσει τη ραδιοφωνική συχνότητα Seven-X(λίγο αργότερα έγινε και κανάλι… ένα ιστορικό και σπουδαίας ποιότητας κανάλι… πραγματικά εναλλάκτικό)… Πήγα λοιπόν και συνάντησα μια πολύ ικανή, ευγενική, καλοπροαίρετη γυναίκα. Επέμενε να εργαστώ εκεί και να αναλάβω τον σταθμό. Εγώ δεν ήθελα με τίποτα να αφήσω τον 9,84… είδε και αποείδε η γυναίκα και για με πείσει… μου είπε με καλωσύνη.
-Εχω προσλάβει ό,τι καλύτερο υπάρχει στην αγορά. Ελάτε μαζί μου να σας τους δείξω.
Πήγαμε σε μια αίθουσα και μόλις άνοιξε η πόρτα έπεσα σε ο,τι χειρότερο γνωριζα στην τότε ελληνική δημοσιογραφία.
Βρέθηκα σε τρομερά δύσκολη θέση.
Η γυναίκα ήταν άλλης κλάσης. Βρήκα μια ευγενική δικαιολογία και έφυγα. Οι άλλοι μείνανε.
Αποτέλεσμα;
Σε ελάχιστο χρονικό διάστημα η οικογένεια Κουλουκουντή μάζεψε τα χρηματάκια της και (αν δεν κανω λάθος) δεν ξανασχολήθηκε ποτέ με τα ελληνικά media. Αν η πληροφορία μου είναι σωστή, ο αρχηγός της οικογένειας απαγόρεψε ρητα να του ξαναμιλήσουν για ελληνικά ΜΜΕ.
Την εξέλιξη των βιώνετε(ουμε) όλοι μας σήμερα.
Είναι σαφές ότι στεναχωρέθηκα που οι αδελφοί Αγγελόπουλοι τα μαζεύουν και φεύγουν. Δεν είμαι καθόλου σίγουρος αν θα επιστρέψουν ποτέ σε οτιδήποτε έχει σχέση με ελληνικό αθλητισμό.
Γιατί όλα αυτά;
Επειδή ο κύριος Μπουρούσης ήθελε φαρμακάκι από τον κ. Μάκη και για να κάνει τον μάγκα απεκάλεσε τους εργοδότες του «βλάκες». Πόσο συχνά νομίζετε ότι λένε κατάμουτρα στους Αγγελόπουλους τη λέξη «βλάκας»;
Οι Γιαννακοπουλαίοι λένε ότι κουράστηκαν. Εσείς πώς τους κόβετε; Κουρασμένους;
Η Εθνική Ελλάδας πιθανότατα να είναι μπλεγμένη στα σκάνδαλα. Και η Εθνική Ελλάδας ρε πούστη μου; Γι’ αυτό την έκανε ο Ρεχάγκελ;
Ο κ. Μάκης θα εμφανιστεί όποτε ο ίδιος κρίνει… παλιά μου τέχνη κόσκινο.
Θέλετε κι άλλα;
Οι οικονομικοί συντάκτες, οι παρουσιαστές και οι πολιτικοί βλέπουν μόνο μαυρίλα.. Στο εξωτερικό οι αρμόδιοι είναι τρομερά αισιόδοξοι για το μέλλον της Ελλάδας. Εδώ μας τοχουνε για 15δευτερόλεπτα είδηση ακατανόητη αναμεσα σε μοναρισμένες μπούρδες δηλώσεις και ξεμπερδεύουν. Για παράδειγμα η σημερινή δήλωση Σαρκοζί.
Πάμε το ματσάκι στοίχημα;
Μαυρίλα-Αισιοδοξία!
Για στοιχηματίστε παρακαλώ.
Στημένο;
Καρα-στημένο του κερατά… μπροστα σ’ αυτό Μάκης και Μπέος μοιάζουν με αγοράκια που έκλεψαν 2 ευρώ από το πορτοφόλι της καλωσυνάτης γιαγιάς.
Να σας πω και κάτι που με εκνευρίζει αφάνταστα.
Ηρθα εδώ στο gazzettaγια να γράψω για ποδόσφαιρο. Για μεταγγραφές, Να παίξω ξύλο ποδοσφαιρικά με σας τους αναγνώστες. Και αντ’ αυτού βρέθηκα να κάνω τον ιεροκήρυκα της παρέας. Να λέω μεγάλες αλήθειες ή ανοησίες (εσείς ξέρετε) για τη ζωή… για την Ελλάδα… για το αύριο της κόρης μου.
Η μεγάλη μου χαρά ήταν ότι επ’ευκαιρία «κουβέντιασα» με ανθρώπους που αυτά που γράφουν είναι πολύ υψηλού επιπέδου. Τι αποδεικνύει αυτό; Ότι οι «πελάτες» που νομίζουν ότι έχουν όλοι αυτοί οι Κάφροι που ρημάξανε την μικρή κυριακάτικη χαρά μας… δεν είναι τόσο ανεγκέφαλοι όσο πολύ υποστηρίζεται.
Πάθος με τον Ολυμπιακό ή τα Γιάννενα έχουν… αυτό δεν τους κανει καθυστερημένους. Αντιδρούν γράφοντας…
Παρ’ όλα αυτά μου κάνει εντύπωση που κανείς δεν ανησυχεί σ’ αυτή τη χώρα για το πώς θα αντιδράσουν όλοι αυτοί που δεν ξέρουν ή δεν θέλουν να γράφουν.
Εχετε καταλάβει πόσο τυχεροί είμαστε που η βρωμιά αυτή ξεσκεπάστηκε αφότου έχει τελειώσει το πρωτάθλημα; Σκέφτεστε τί θα είχε γίνει αν είχε ξεσπάσει, ας πούμε στην 14η αγωνιστική; Σκέφτεστε τι θα είχε γίνει αν αυτός ο πιεσμένος λαός μάθαινε σε μια κερκίδα ενός ντέρμπι την είδηση για την σαπίλα του ελληνικού ποδοσφαίρου;
Φταίμε εμείς οι δημοσιογράφοι. Όχι δεν το εννοώ σαν μια μικρή προτασούλα που στην πραγματικότητα μας αθωώνει. Φταίμε πιο πολύ από όσο θα μου γράψετε στα σχόλια και οι πιο ακραίοι. Φταίμε γιατί η δημοσιογραφία βασικά πρέπει να είναι απέναντι. Και από απέναντι πήγε στο «από πίσω». Δεν φαντάζεστε πόσο πολύ σας έχουν κοστίσει τα πούρα και τα 4Χ4 των media… μπροστά τους το πούρο του Μάκη μοιάζει με στριφτό τσιγαράκι.
Nαι πρώτα φταίμε εμείς οι δημοσιογράφοι και μετα οι πολιτικοί. Τα βρήκανε και τα κάνανε.
Οσο με αφορά σας ζητώ συγγνώμη.
Και επειδή υποθέτω ότι με αφορά περισσότερο από όσο θέλω να πιστεύω, σας ζητώ μια Μεγάλη συγγνώμη.
Θέλετε να πάμε ακόμα ένα στοιχηματάκι;
Κανονικό…όχι στημένο:
Αν όλα αυτά τα κουμάσια βάζαν υποψηφιότητα για εκλογές θα βγαίνανε ή όχι;
Στοιχηματίστε να δούμε πόσοι από σας θα πάνε ταμείο και πόσοι στον κουβά.
Η συγγνώμη μου ισχύει 100%, όπως ακριβώς την έγραψα… δεν αρκεί όμως μόνο η δική μου… είμαστε πάρα πολλοί σ’ αυτή την χώρα που ο ένας πρέπει να ζητήσει συγγνώμη από τον άλλον.
Είμαστε σε ένα λευκό κελί.
Σαν να άνοιξε μια καταπακτή κάτω από τα πόδια μας και να πέσαμε μέσα σε ένα λευκό κελί.gazzetta gr
Είμαστε όλοι μας σε ένα λευκό κελί που βέβαια δεν έχει την (όποια) έξοδο ενός τούνελ ούτε καν σουγιά για να ξεφλουδίσουμε ένα γερμά.
Όλα στημένα.
Από τα γκολ στα γειτονιακά πρωταθλήματα μέχρι την αύξηση του ΦΠΑ.
Όλα στιμένα.
Από τα λεμόνια στους σκουπιδοντενεκέδες που ψάχνουν καλοντυμένοι κύριοι μέχρι τη μικρή αλλά ανείπωτη χαρά που μπορεί να προσδώσει μια γλυκειά σέντρα και μια καρφωτή κεφαλιά.
Πείτε μου ειλικρινά, όσο αρρωστος οπαδός κι είστε: σας ικανοποιεί μια σέντρα που κατέληξε στο κεφάλι του αγαπημένου σας σεντερφορ και από κεί στα αντίπαλα δίκτυα, όταν μαθαίνετε ότι αυτή η σέντρα δεν θαχει φτάσει ποτέ στο κεφάλι του επιθετικού της ομάδας σας, αν το σεντερμπακ ενώ μπορούσε να είχε πηδήσει 3 πόντους πιο ψηλά και να τη διώξει, δεν το’κανε;
Κάνοντας τον έξυπνο σε ένα από τα πρώτα μου ποστ στο gazzettaείχα γράψει ότι θα ήμουν ικανοποιημένος αν η ομάδα μου (ο Παναθηναϊκός) είχε κερδίσει τον Ολυμπιακό με γκολ οφ σάιντ στο 90-φεύγα. Εννοούσα φυσικά ένα οφσάϊντ που δεν θα’χε δει ο βοηθός διαιτητή. Κάνω την αυτοκριτική μου και ζητώ συγγνώμη…
Το λάθος έχει την ομορφιά του. Το πιστεύω ακράδαντα. Το ηθελημένο λάθος έχει όλη την ασχήμια του κόσμου.
Όχι, δεν θέλω να κερδίσουμε τον Ολυμπιακό με διαιτητή που’ναι πιασμένος. Θέλω να τον κερδίσω με οφ σάϊντ (για λόγους καζούρας), αλλά «τίμιο» οφσάϊντ…. Ένα οφσάϊντ που ΔΕΝ είδε ο βοηθός. Όλα τα γκολ άλλωστε επειδή πάντα γίνεται ένα λάθος. Ε;
Διαβάζω τα commentsτων αναγνωστών στα άρθρα για τα στημένα. Εκεί κατά τη γνώμη μου είναι όλη η καταδίκη αυτων των ανοήτων (το’γραψε πολύ καλά ο Βασίλης Παπαθεοδώρου).
Ναι, γίνεται η σχετική κόντρα μεταξύ οπαδών, αλλά αν δει κάποιος αναμεσα στις γραμμές, θα βρεί πολύ ευκολα μια απογοήτευση, μια αηδία, μια σιχαμάρα… και έναν θυμό που κάνει ακόμα και τον πιο μισητό αντίπαλο οπαδό, σύντροφο.
Μας τσίμπησαν (δάγκωσαν) έναν από τα πιο ευαίσθητα κομμάτια μας. Την μικρή απόλαυση της Κυριακής, όπως διάβασα και συγγνώμη, αλλά δεν θυμάμαι πού. Αυτό είναι τρομερά επικίνδυνο να το κάνεις σε άνθρωπο, που την πατρίδα του την κτυπά κατακούτελα ο ήλιος εδώ και αιώνες. Είναι σχεδόν το ίδιο κακό με το να του βρίσεις τη μάνα. Οι Αμερικάνοι λένε το “motherfucker” και το “sonofabitch” για πλάκα… Αν το πεις στην Ελλάδα το αντίστοιχο…το λιγότερο που θα πάθεις είναι να φας μια γροθιά πρίν κλείσεις την φράση.
Η τιμή της φανέλας είναι ίσως το τελευταίο οχυρό καθημερινής χαράς. Δεν είναι καλή ιδέα που κάποιοι το γρατζούνισαν.
Δεν έχει καμμία πλακα που οι αδελφοί Αγγελόπουλοι εγκαταλείπουν (γιατί περί αυτού πρόκειται) τον Ολυμπιακό. Χρειάζεται να σας εξηγήσω γι’ αυτό;
ΟΚ. Με μια μικρή ιστορία:
Το 1988 εργαζόμουν στον 9,84, είχα δική μου εκπομπή και κείνο το ραδιόφωνο ήταν γίγαντας. Μια μέρα με φώναξε στο Seven-Χ η κυρία Μαρίνα Κουλουκουντή. Για όσους δεν ξέρετε η οικογένεια Κουλουκουντή είναι μια τρομερά πλούσια οικογένεια εφοπλιστών στην Αμερική. Η οικογένεια λοιπόν της κ. Κουλουκουντή είχε αγοράσει τη ραδιοφωνική συχνότητα Seven-X(λίγο αργότερα έγινε και κανάλι… ένα ιστορικό και σπουδαίας ποιότητας κανάλι… πραγματικά εναλλάκτικό)… Πήγα λοιπόν και συνάντησα μια πολύ ικανή, ευγενική, καλοπροαίρετη γυναίκα. Επέμενε να εργαστώ εκεί και να αναλάβω τον σταθμό. Εγώ δεν ήθελα με τίποτα να αφήσω τον 9,84… είδε και αποείδε η γυναίκα και για με πείσει… μου είπε με καλωσύνη.
-Εχω προσλάβει ό,τι καλύτερο υπάρχει στην αγορά. Ελάτε μαζί μου να σας τους δείξω.
Πήγαμε σε μια αίθουσα και μόλις άνοιξε η πόρτα έπεσα σε ο,τι χειρότερο γνωριζα στην τότε ελληνική δημοσιογραφία.
Βρέθηκα σε τρομερά δύσκολη θέση.
Η γυναίκα ήταν άλλης κλάσης. Βρήκα μια ευγενική δικαιολογία και έφυγα. Οι άλλοι μείνανε.
Αποτέλεσμα;
Σε ελάχιστο χρονικό διάστημα η οικογένεια Κουλουκουντή μάζεψε τα χρηματάκια της και (αν δεν κανω λάθος) δεν ξανασχολήθηκε ποτέ με τα ελληνικά media. Αν η πληροφορία μου είναι σωστή, ο αρχηγός της οικογένειας απαγόρεψε ρητα να του ξαναμιλήσουν για ελληνικά ΜΜΕ.
Την εξέλιξη των βιώνετε(ουμε) όλοι μας σήμερα.
Είναι σαφές ότι στεναχωρέθηκα που οι αδελφοί Αγγελόπουλοι τα μαζεύουν και φεύγουν. Δεν είμαι καθόλου σίγουρος αν θα επιστρέψουν ποτέ σε οτιδήποτε έχει σχέση με ελληνικό αθλητισμό.
Γιατί όλα αυτά;
Επειδή ο κύριος Μπουρούσης ήθελε φαρμακάκι από τον κ. Μάκη και για να κάνει τον μάγκα απεκάλεσε τους εργοδότες του «βλάκες». Πόσο συχνά νομίζετε ότι λένε κατάμουτρα στους Αγγελόπουλους τη λέξη «βλάκας»;
Οι Γιαννακοπουλαίοι λένε ότι κουράστηκαν. Εσείς πώς τους κόβετε; Κουρασμένους;
Η Εθνική Ελλάδας πιθανότατα να είναι μπλεγμένη στα σκάνδαλα. Και η Εθνική Ελλάδας ρε πούστη μου; Γι’ αυτό την έκανε ο Ρεχάγκελ;
Ο κ. Μάκης θα εμφανιστεί όποτε ο ίδιος κρίνει… παλιά μου τέχνη κόσκινο.
Θέλετε κι άλλα;
Οι οικονομικοί συντάκτες, οι παρουσιαστές και οι πολιτικοί βλέπουν μόνο μαυρίλα.. Στο εξωτερικό οι αρμόδιοι είναι τρομερά αισιόδοξοι για το μέλλον της Ελλάδας. Εδώ μας τοχουνε για 15δευτερόλεπτα είδηση ακατανόητη αναμεσα σε μοναρισμένες μπούρδες δηλώσεις και ξεμπερδεύουν. Για παράδειγμα η σημερινή δήλωση Σαρκοζί.
Πάμε το ματσάκι στοίχημα;
Μαυρίλα-Αισιοδοξία!
Για στοιχηματίστε παρακαλώ.
Στημένο;
Καρα-στημένο του κερατά… μπροστα σ’ αυτό Μάκης και Μπέος μοιάζουν με αγοράκια που έκλεψαν 2 ευρώ από το πορτοφόλι της καλωσυνάτης γιαγιάς.
Να σας πω και κάτι που με εκνευρίζει αφάνταστα.
Ηρθα εδώ στο gazzettaγια να γράψω για ποδόσφαιρο. Για μεταγγραφές, Να παίξω ξύλο ποδοσφαιρικά με σας τους αναγνώστες. Και αντ’ αυτού βρέθηκα να κάνω τον ιεροκήρυκα της παρέας. Να λέω μεγάλες αλήθειες ή ανοησίες (εσείς ξέρετε) για τη ζωή… για την Ελλάδα… για το αύριο της κόρης μου.
Η μεγάλη μου χαρά ήταν ότι επ’ευκαιρία «κουβέντιασα» με ανθρώπους που αυτά που γράφουν είναι πολύ υψηλού επιπέδου. Τι αποδεικνύει αυτό; Ότι οι «πελάτες» που νομίζουν ότι έχουν όλοι αυτοί οι Κάφροι που ρημάξανε την μικρή κυριακάτικη χαρά μας… δεν είναι τόσο ανεγκέφαλοι όσο πολύ υποστηρίζεται.
Πάθος με τον Ολυμπιακό ή τα Γιάννενα έχουν… αυτό δεν τους κανει καθυστερημένους. Αντιδρούν γράφοντας…
Παρ’ όλα αυτά μου κάνει εντύπωση που κανείς δεν ανησυχεί σ’ αυτή τη χώρα για το πώς θα αντιδράσουν όλοι αυτοί που δεν ξέρουν ή δεν θέλουν να γράφουν.
Εχετε καταλάβει πόσο τυχεροί είμαστε που η βρωμιά αυτή ξεσκεπάστηκε αφότου έχει τελειώσει το πρωτάθλημα; Σκέφτεστε τί θα είχε γίνει αν είχε ξεσπάσει, ας πούμε στην 14η αγωνιστική; Σκέφτεστε τι θα είχε γίνει αν αυτός ο πιεσμένος λαός μάθαινε σε μια κερκίδα ενός ντέρμπι την είδηση για την σαπίλα του ελληνικού ποδοσφαίρου;
Φταίμε εμείς οι δημοσιογράφοι. Όχι δεν το εννοώ σαν μια μικρή προτασούλα που στην πραγματικότητα μας αθωώνει. Φταίμε πιο πολύ από όσο θα μου γράψετε στα σχόλια και οι πιο ακραίοι. Φταίμε γιατί η δημοσιογραφία βασικά πρέπει να είναι απέναντι. Και από απέναντι πήγε στο «από πίσω». Δεν φαντάζεστε πόσο πολύ σας έχουν κοστίσει τα πούρα και τα 4Χ4 των media… μπροστά τους το πούρο του Μάκη μοιάζει με στριφτό τσιγαράκι.
Nαι πρώτα φταίμε εμείς οι δημοσιογράφοι και μετα οι πολιτικοί. Τα βρήκανε και τα κάνανε.
Οσο με αφορά σας ζητώ συγγνώμη.
Και επειδή υποθέτω ότι με αφορά περισσότερο από όσο θέλω να πιστεύω, σας ζητώ μια Μεγάλη συγγνώμη.
Θέλετε να πάμε ακόμα ένα στοιχηματάκι;
Κανονικό…όχι στημένο:
Αν όλα αυτά τα κουμάσια βάζαν υποψηφιότητα για εκλογές θα βγαίνανε ή όχι;
Στοιχηματίστε να δούμε πόσοι από σας θα πάνε ταμείο και πόσοι στον κουβά.
Η συγγνώμη μου ισχύει 100%, όπως ακριβώς την έγραψα… δεν αρκεί όμως μόνο η δική μου… είμαστε πάρα πολλοί σ’ αυτή την χώρα που ο ένας πρέπει να ζητήσει συγγνώμη από τον άλλον.
Είμαστε σε ένα λευκό κελί.
Σαν να άνοιξε μια καταπακτή κάτω από τα πόδια μας και να πέσαμε μέσα σε ένα λευκό κελί.gazzetta gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου