Στο προηγούμενο άρθρο μου είχα περιγράψει το
καταστροφικό σενάριο, το οποίο θα βρεθεί επί θύραις, αν η χώρα δεν
αντιδράσει έστω την τελευταία στιγμή.
Γράφει ο Γιώργος Καρελιάς.
Ορισμένοι αναγνώστες αντέδρασαν με το ερώτημα «μα ποια άλλη χειρότερη καταστροφή μπορεί να μας βρει, από αυτήν που μας έχει ήδη βρει;». Η απάντησή μου είναι ίδια και σταθερή. Εδώ και ενάμισι χρόνο ζούμε το κακό σενάριο. Το καταστροφικό θα είναι εντελώς διαφορετικό. Είναι δύσκολο να το φαντασθούμε, γιατί δεν το έχουμε ξαναζήσει. Μπορούν να το φαντασθούν μόνο λίγοι, μεγάλης ηλικίας άνθρωποι, που θυμούνται ακόμη περιόδους πτώχευσης της χώρας. Και, ακόμη, όσοι έζησαν πρόσφατες χρεοκοπίες σε άλλες χώρες (πχ Αργεντινή, Ρωσία κα).
Στο προηγούμενο άρθρο μου είχα υποσχεθεί ότι στο σημερινό θα προσπαθούσα να πω αν υπάρχει κάποια διέξοδος στο απόλυτο αδιέξοδο που ορθώνεται μπροστά μας. Διέξοδος, βέβαια, σημαίνει λύση με βάση τα δεδομένα που έχουμε και όχι με βάση τις επιθυμίες μας. Ολοι θα επιθυμούσαμε να μας χαρίσουν τουλάχιστον το μισό χρέος, να μας δώσουν νέα δάνεια και να μην πάρουμε κανένα νέο δυσάρεστο μέτρο. Πράγματα αδύνατα, δηλαδή.
Η όποια λύση στο πρόβλημά μας θα δοθεί απέξω, όπως φάνηκε από την κυριακάτικη συνάντηση Μέρκελ-Σαρκοζί. Αυτό δεν σημαίνει, όμως, ότι η ελληνική κυβέρνηση δεν πρέπει να έχει κανένα λόγο. Το αντίθετο. Το ερώτημα είναι ποια κυβέρνηση;
Κατά τα φαινόμενα, η παρούσα κυβέρνηση έχει εξαντλήσει τα όριά της. Το μόνο που της έχει απομείνει είναι να διασφαλίσει την καταβολή της επόμενης δόσης του δανείου, για να μη κηρύξει η χώρα πρόωρη στάση πληρωμών. Αλλά αυτό δεν φτάνει. Πρέπει, η όποια ελληνική κυβέρνηση, να διαπραγματευεθεί τους όρους της –κατά κάποιον τρόπο-χρεοκοπίας που θα ακολουθήσει. Διότι αυτό θα είναι το νέο, μεγάλο αυτή τη φορά, «κούρεμα» του ελληνικού χρέους, που έρχεται. Αυτό έχει «υπέρ», έχει και «κατά». Για να υπερισχύσουν τα «υπέρ», απαιτείται σθεναρή διαπραγμάτευση πριν ληφθεί η απόφαση και αποφασιστική πολιτική στη συνέχεια. Τίποτα από τα δυο δεν μπορεί να διασφαλίσει η παρούσα κυβέρνηση.
Το έχει παραδεχθεί μάλλον και ο πρωθυπουργός, αν κρίνουμε από την προ ολίγων μηνών αποτυχημένη απόπειρά του να σχηματισθεί κυβέρνηση συνεργασίας τουλάχιστον με την ΝΔ. Το παραδέχονται υπουργοί και βουλευτές, που μιλούν ανοιχτά πλέον για κυβέρνηση «έκτακτης ανάγκης», «εθνικής συνεννόησης», «εθνικής σωτηρίας» κλπ.
Πώς επιτυγχάνεται αυτό; Δυο τρόποι υπάρχουν (επαναλαμβάνω με βάση τα ρεαλιστικά δεδομένα και όχι με βάση τις επιθυμίες του καθένα μας):
Πρώτον, σχηματίζεται άλλη κυβέρνηση, «συνεννόησης», «συνεργασίας» ή όπως αλλιώς θα ονομαστεί, με συμμετοχή προσώπων από όσα κοινοβουλευτικά κόμματα θέλουν και εξωκοινοβουλευτικές προσωπικότητες (πολιτικούς και τεχνοκράτες). Το εγχείρημα είναι δύσκολο, θα κολλήσουν στο πρόσωπο του πρωθυπουργού, ίσως και σε άλλα, αλλά αξίζει να το επιχειρήσουν. Φυσικά, την πρώτη ευθύνη έχει ο νυν πρωθυπουργός, αν δεν θέλει να καταγραφεί στην ιστορία ως ο πολιτικός που οδήγησε τη χώρα στη χρεοκοπία και το κόμμα του στη διάλυση. Το μειονέκτημα αυτής της λύσης είναι ότι δεν θα έχει νομιμοποίηση από το εκλογικό σώμα. Το πλεονέκτημα ότι θα αποφευχθεί η περιπέτεια των εκλογών.
Δεύτερον, εκλογές. Για να αποφασίσει το εκλογικό σώμα τι θέλει. Αν δεν δώσει καθαρή λύση, θα ανακύψει ξανά ένα είδος αδιεξόδου, αλλά τότε η συνεννόηση θα είναι επιτακτική, ουδείς θα τολμήσει να την τορπιλλίσει, διότι η καταστροφή θα είναι προ των πυλών.
Κάπως έτσι βλέπω τις ΕΦΙΚΤΕΣ λύσεις. Και σπεύδω να προλάβω την ένσταση κάθε καλόπιστου αναγνώστη: «Μα είναι δυνατόν να προσδοκούμε λύση από αυτούς που μας οδήγησαν στο σημερινό αδιέξοδο;», δηλαδή από τα δυο μεγαλύτερα κόμματα;
Η πρώτη απάντηση είναι απλή: υπάρχει κάτι άλλο στον ορίζοντα αυτή τη στιγμή; Η δεύτερη απάντηση μπορεί να προκύψει από τις εκλογές. Για παράδειγμα, ο λαός να αποφασίσει να δώσει μεγάλα ποσοστά στις «άλλες λύσεις», που πρεσβεύουν η Παπαρήγα και ο Τσίπρας (αν και πώς θα συνεργαστούν αυτοί οι δυο, έτσι όπως σκυλοβρίζονται από το πρωί μέχρι το βράδυ;). Να φτιάξουν την κυβέρνηση που θέλουν , να μην εισπράξουν κανένα φόρο, από αυτούς που καταγγέλλουν σήμερα, να πετάξουν έξω τη τρόικα και μετά να πάνε στην Μέρκελ και στον Σαρκοζί και να ζητήσουν νέα δανεικά.
Όλες αυτές είναι λύσεις. Το κακό είναι πως, ό,τι έχει να γίνει, πρέπει να γίνει γρήγορα. Σε μερικές εβδομάδες θα ληφθούν καθοριστικές (η λέξη εδώ αποκτά την απόλυτη σημασία της) αποφάσεις για την τύχη της χώρας. Και μετά θα έχουμε λίγους μήνες για να αποτρέψουμε το σενάριο της καταστροφής.
Ας τα έχουμε όλα αυτά υπόψη μας, ό,τι κι αν πρεσβεύει ο καθένας. Για να μην μπορεί να επικαλεσθεί κανένας κανένα άλλοθι, αν –ο μη γένοιτο-βρεθούμε μπροστά στο καταστροφικό σενάριο. Έχουμε ακόμη λίγο καιρό να το αποτρέψουμε.
Πηγή: aixmi.gr
Ορισμένοι αναγνώστες αντέδρασαν με το ερώτημα «μα ποια άλλη χειρότερη καταστροφή μπορεί να μας βρει, από αυτήν που μας έχει ήδη βρει;». Η απάντησή μου είναι ίδια και σταθερή. Εδώ και ενάμισι χρόνο ζούμε το κακό σενάριο. Το καταστροφικό θα είναι εντελώς διαφορετικό. Είναι δύσκολο να το φαντασθούμε, γιατί δεν το έχουμε ξαναζήσει. Μπορούν να το φαντασθούν μόνο λίγοι, μεγάλης ηλικίας άνθρωποι, που θυμούνται ακόμη περιόδους πτώχευσης της χώρας. Και, ακόμη, όσοι έζησαν πρόσφατες χρεοκοπίες σε άλλες χώρες (πχ Αργεντινή, Ρωσία κα).
Στο προηγούμενο άρθρο μου είχα υποσχεθεί ότι στο σημερινό θα προσπαθούσα να πω αν υπάρχει κάποια διέξοδος στο απόλυτο αδιέξοδο που ορθώνεται μπροστά μας. Διέξοδος, βέβαια, σημαίνει λύση με βάση τα δεδομένα που έχουμε και όχι με βάση τις επιθυμίες μας. Ολοι θα επιθυμούσαμε να μας χαρίσουν τουλάχιστον το μισό χρέος, να μας δώσουν νέα δάνεια και να μην πάρουμε κανένα νέο δυσάρεστο μέτρο. Πράγματα αδύνατα, δηλαδή.
Η όποια λύση στο πρόβλημά μας θα δοθεί απέξω, όπως φάνηκε από την κυριακάτικη συνάντηση Μέρκελ-Σαρκοζί. Αυτό δεν σημαίνει, όμως, ότι η ελληνική κυβέρνηση δεν πρέπει να έχει κανένα λόγο. Το αντίθετο. Το ερώτημα είναι ποια κυβέρνηση;
Κατά τα φαινόμενα, η παρούσα κυβέρνηση έχει εξαντλήσει τα όριά της. Το μόνο που της έχει απομείνει είναι να διασφαλίσει την καταβολή της επόμενης δόσης του δανείου, για να μη κηρύξει η χώρα πρόωρη στάση πληρωμών. Αλλά αυτό δεν φτάνει. Πρέπει, η όποια ελληνική κυβέρνηση, να διαπραγματευεθεί τους όρους της –κατά κάποιον τρόπο-χρεοκοπίας που θα ακολουθήσει. Διότι αυτό θα είναι το νέο, μεγάλο αυτή τη φορά, «κούρεμα» του ελληνικού χρέους, που έρχεται. Αυτό έχει «υπέρ», έχει και «κατά». Για να υπερισχύσουν τα «υπέρ», απαιτείται σθεναρή διαπραγμάτευση πριν ληφθεί η απόφαση και αποφασιστική πολιτική στη συνέχεια. Τίποτα από τα δυο δεν μπορεί να διασφαλίσει η παρούσα κυβέρνηση.
Το έχει παραδεχθεί μάλλον και ο πρωθυπουργός, αν κρίνουμε από την προ ολίγων μηνών αποτυχημένη απόπειρά του να σχηματισθεί κυβέρνηση συνεργασίας τουλάχιστον με την ΝΔ. Το παραδέχονται υπουργοί και βουλευτές, που μιλούν ανοιχτά πλέον για κυβέρνηση «έκτακτης ανάγκης», «εθνικής συνεννόησης», «εθνικής σωτηρίας» κλπ.
Πώς επιτυγχάνεται αυτό; Δυο τρόποι υπάρχουν (επαναλαμβάνω με βάση τα ρεαλιστικά δεδομένα και όχι με βάση τις επιθυμίες του καθένα μας):
Πρώτον, σχηματίζεται άλλη κυβέρνηση, «συνεννόησης», «συνεργασίας» ή όπως αλλιώς θα ονομαστεί, με συμμετοχή προσώπων από όσα κοινοβουλευτικά κόμματα θέλουν και εξωκοινοβουλευτικές προσωπικότητες (πολιτικούς και τεχνοκράτες). Το εγχείρημα είναι δύσκολο, θα κολλήσουν στο πρόσωπο του πρωθυπουργού, ίσως και σε άλλα, αλλά αξίζει να το επιχειρήσουν. Φυσικά, την πρώτη ευθύνη έχει ο νυν πρωθυπουργός, αν δεν θέλει να καταγραφεί στην ιστορία ως ο πολιτικός που οδήγησε τη χώρα στη χρεοκοπία και το κόμμα του στη διάλυση. Το μειονέκτημα αυτής της λύσης είναι ότι δεν θα έχει νομιμοποίηση από το εκλογικό σώμα. Το πλεονέκτημα ότι θα αποφευχθεί η περιπέτεια των εκλογών.
Δεύτερον, εκλογές. Για να αποφασίσει το εκλογικό σώμα τι θέλει. Αν δεν δώσει καθαρή λύση, θα ανακύψει ξανά ένα είδος αδιεξόδου, αλλά τότε η συνεννόηση θα είναι επιτακτική, ουδείς θα τολμήσει να την τορπιλλίσει, διότι η καταστροφή θα είναι προ των πυλών.
Κάπως έτσι βλέπω τις ΕΦΙΚΤΕΣ λύσεις. Και σπεύδω να προλάβω την ένσταση κάθε καλόπιστου αναγνώστη: «Μα είναι δυνατόν να προσδοκούμε λύση από αυτούς που μας οδήγησαν στο σημερινό αδιέξοδο;», δηλαδή από τα δυο μεγαλύτερα κόμματα;
Η πρώτη απάντηση είναι απλή: υπάρχει κάτι άλλο στον ορίζοντα αυτή τη στιγμή; Η δεύτερη απάντηση μπορεί να προκύψει από τις εκλογές. Για παράδειγμα, ο λαός να αποφασίσει να δώσει μεγάλα ποσοστά στις «άλλες λύσεις», που πρεσβεύουν η Παπαρήγα και ο Τσίπρας (αν και πώς θα συνεργαστούν αυτοί οι δυο, έτσι όπως σκυλοβρίζονται από το πρωί μέχρι το βράδυ;). Να φτιάξουν την κυβέρνηση που θέλουν , να μην εισπράξουν κανένα φόρο, από αυτούς που καταγγέλλουν σήμερα, να πετάξουν έξω τη τρόικα και μετά να πάνε στην Μέρκελ και στον Σαρκοζί και να ζητήσουν νέα δανεικά.
Όλες αυτές είναι λύσεις. Το κακό είναι πως, ό,τι έχει να γίνει, πρέπει να γίνει γρήγορα. Σε μερικές εβδομάδες θα ληφθούν καθοριστικές (η λέξη εδώ αποκτά την απόλυτη σημασία της) αποφάσεις για την τύχη της χώρας. Και μετά θα έχουμε λίγους μήνες για να αποτρέψουμε το σενάριο της καταστροφής.
Ας τα έχουμε όλα αυτά υπόψη μας, ό,τι κι αν πρεσβεύει ο καθένας. Για να μην μπορεί να επικαλεσθεί κανένας κανένα άλλοθι, αν –ο μη γένοιτο-βρεθούμε μπροστά στο καταστροφικό σενάριο. Έχουμε ακόμη λίγο καιρό να το αποτρέψουμε.
Πηγή: aixmi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου