Περίμενα να συμπληρώσω σχεδόν δύο μέρες άυπνος για
να ξεκινήσω ένα μπλογκ. Μάλλον αυτό δεν απασχολεί κανέναν και απλά θέλω
να μεταφέρω την ψυχοσύνθεσή μου τη στιγμή που γράφω. Δεν το εμφανίζω ως
μαγκιά. Γράφει ο Σταύρος Κόλκας.
Είναι δύσκολο να συνθέσεις τις σκέψεις, να φιλτράρεις το τι είναι αυτό που σε εντυπωσίασε. Οι μνήμες με έχουν λυγίσει.
Θυμάμαι αγώνες του Πάμπλο Γκαρσία με την Οσασούνα όταν έπαιζε σε αυτή, θυμάμαι την ημέρα που πήρα μία συνέντευξη τον Σαλπιγγίδη ως φρέσκο στην αντρική ομάδα του ΠΑΟΚ. Θυμάμαι ένα θέμα που είχα κάνει στο Vman από το οποίο μου είχαν ζητήσει πριν πέντε χρόνια να γράψω για τα τρία μεγαλύτερα ταλέντα της Μακεδονίας. Είχα βάλει τον Κλάους, τον Γεωργιάδη ως παίκτη των Σερρών και τον Παπαστεριανό που μπορεί να πήγε στους γείτονες αλλά για εμένα είναι παίκτης Σούπερ Λίγκας.
Θυμάμαι τον Γιώργο Κωστίκο ως τεχνικό διευθυντή της ομάδας μας, να μου λέει πως πρέπει να κρατήσει ο ΠΑΟΚ τον Μαλεζά γιατί είναι ένα παιδί που παρά το ύψος του έχει εκπληκτική αλλαγή κατεύθυνσης και πάνω σε αυτό μπορεί να χτίσει καριέρα, θυμάμαι τον Κοντρέρας με τη φανέλα της Θέλτα.
Θυμάμαι τον Φωτάκη σε ένα φιλικό της Τούμπας ως 17χρονό να μπαίνει αλλαγή και να τον σχολιάζουμε κάτω αριστερά, στη γωνιά μας, θυμάμαι τον Θόδωρο Ελευθεριάδη να μου λέει πως δεν υπάρχει περίπτωση ο Σταφυλίδης να μη κάνει καριέρα.
Θυμάμαι τον Γιώργο Γεωργιάδη να μου εξηγεί πως 1,5 χρόνο στη προπόνηση δεν είχε καταφέρει να περάσει στο ένας με έναν τον Σνάουτσνερ, ως συμπαίκτες στον Ηρακλή, θυμάμαι τον Έτο να σβήνει τον Βιεϊρίνια στο Ζάγκρεμπ. Για όλους που πέτυχαν έναν άθλο από τους λίγους, έχω να θυμάμαι κάτι. Αλλά που να φανταστώ τότε, το τι θα κατάφερναν.
Θυμάμαι αυτή τη φανέλα να μπαίνει στο Ολυμπιακό Στάδιο του Μονάχου και να στέκεται στα ίσια απέναντι στη Μπέγερν του Ματέους, του Ρουμενίγκε, του Χένες και του Αούγκεντάλερ, θυμάμαι την ίδια φανέλα να παίζει στα ίσα τη Νάπολι του Μαραντόνα μέσα – έξω και τον Γιώργο Σκαρτάδο να σβήνει τον Αργεντίνο.
Θυμάμαι την πίκρα από τους αποκλεισμούς με Σεβίλη και Μπενφίκα στα πέναλτι, θυμάμαι το γκολ του Βασιλάκου με τη Βερόνα.
Το γκολ του Βρύζα στο Χάιμπουρι, δεν το είδα από κοντά γιατί μου έκοψαν από το στρατό την άδεια για να πάω εξωτερικό, ενώ όταν αυτό μπήκε, είχα τόση αγωνία που νόμιζα πως ήμασταν στο 60΄. Όταν είδα το χρονόμετρο πως γράφει 87΄, ζαλίστηκα.
Θυμάμαι την Κωνσταντινούπολη, το πώς ο ΠΑΟΚ έγραψε παλικαρίσια ιστορία και άλλαξε το ρου της ιστορίας του στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις καταγράφοντας από τότε ένα απίστευτο σερί επιτυχιών.
Από εχθές, δεν ξέρω ποια από τις τρεις προκρίσεις να ξεχωρίσω. Αυτή του Χάιμπουρι; Αυτή της Πόλης; Αυτή του Γουάιτ Χαρτ Λέιν; Έλα ντε…
Ο ΠΑΟΚ ως ομάδα των στιγμών, φροντίζει τα τελευταία χρόνια να μας χαρίζει κάποιες πολύ όμορφες. Και μόνο το ότι επιστρέφω εδώ και 14 μήνες χωρίς ήττα από ευρωπαϊκούς εκτός έδρας αγώνες, μάλλον αν το έλεγα πως θα συμβεί πριν συμβεί θα με περνούσαν όλοι για καθυστερημένο.
Η βασική μου σκέψη αφορά το γιατί ο ΠΑΟΚ δεν μπορεί να παίζει έτσι και εντός των συνόρων και η αλήθεια είναι πως κατέληξα σε ένα συμπέρασμα.
Ο ποδοσφαιριστής του ΠΑΟΚ, γνωρίζει πως στην Ελλάδα δεν μπορεί να παίξει ποδόσφαιρο. Αυτό του βγαίνει και αν δεν πεισθεί πως υπάρχει σημαντικό κίνητρο δύσκολα θα πιάσει επίπεδα απόδοσης ευρωπαϊκά.
Εδώ ο διαιτητής διακόπτει το παιχνίδι περίπου πενήντα φορές στο 90λεπτό, δίνει την επαφή φάουλ, παίζει με σκέψη για δημόσιες σχέσεις. Στην Ευρώπη, ο Μπούτσερ σφύριξε μόλις 19 φορές, υπήρχε ρυθμός, ο παίκτης μπορούσε να παίξει αυτό που μπορεί και όχι αυτό που θέλει ο διαιτητής. Στην Ευρώπη παίζεις ποδόσφαιρο, εδώ είναι απλά ένας διαγωνισμός κωλοφαρδίας. Μία στημένη μπάλα, μία κόντρα, ένα λάθος, ένας νικητής. Συνδυασμοί οργανωμένης ομάδας θα υπάρξουν, αλλά σε πολύ μικρότερη κλίμακα.
Θυμηθείτε τα γκολ που βάλαμε στο Καζάν και εχθές. Στα δύο δυσκολότερα μέχρι σήμερα παιχνίδια. Συνδυασμοί που αν τις έκανε άλλος θα συζητούσαμε κανά μισάωρο στη καφετέρια.
Ας βάλουμε εδώ έναν φραγμό και ας πούμε πως κατανοούμε το ξενέρωμα των παικτών που είναι αναγκασμένοι να παίξουν κάτι που δεν είναι ακριβώς ποδόσφαιρο. Ας βάλουν όμως και αυτοί έναν φραγμό και ας κατανοήσουν πως όταν δεν κερδίζουν στεναχωριέται επταψήφιος αριθμός ανθρώπων ανά τον πλανήτη.
Το πράγμα είναι τόσο απλό.
Πηγή: paok24.com
Θυμάμαι αγώνες του Πάμπλο Γκαρσία με την Οσασούνα όταν έπαιζε σε αυτή, θυμάμαι την ημέρα που πήρα μία συνέντευξη τον Σαλπιγγίδη ως φρέσκο στην αντρική ομάδα του ΠΑΟΚ. Θυμάμαι ένα θέμα που είχα κάνει στο Vman από το οποίο μου είχαν ζητήσει πριν πέντε χρόνια να γράψω για τα τρία μεγαλύτερα ταλέντα της Μακεδονίας. Είχα βάλει τον Κλάους, τον Γεωργιάδη ως παίκτη των Σερρών και τον Παπαστεριανό που μπορεί να πήγε στους γείτονες αλλά για εμένα είναι παίκτης Σούπερ Λίγκας.
Θυμάμαι τον Γιώργο Κωστίκο ως τεχνικό διευθυντή της ομάδας μας, να μου λέει πως πρέπει να κρατήσει ο ΠΑΟΚ τον Μαλεζά γιατί είναι ένα παιδί που παρά το ύψος του έχει εκπληκτική αλλαγή κατεύθυνσης και πάνω σε αυτό μπορεί να χτίσει καριέρα, θυμάμαι τον Κοντρέρας με τη φανέλα της Θέλτα.
Θυμάμαι τον Φωτάκη σε ένα φιλικό της Τούμπας ως 17χρονό να μπαίνει αλλαγή και να τον σχολιάζουμε κάτω αριστερά, στη γωνιά μας, θυμάμαι τον Θόδωρο Ελευθεριάδη να μου λέει πως δεν υπάρχει περίπτωση ο Σταφυλίδης να μη κάνει καριέρα.
Θυμάμαι τον Γιώργο Γεωργιάδη να μου εξηγεί πως 1,5 χρόνο στη προπόνηση δεν είχε καταφέρει να περάσει στο ένας με έναν τον Σνάουτσνερ, ως συμπαίκτες στον Ηρακλή, θυμάμαι τον Έτο να σβήνει τον Βιεϊρίνια στο Ζάγκρεμπ. Για όλους που πέτυχαν έναν άθλο από τους λίγους, έχω να θυμάμαι κάτι. Αλλά που να φανταστώ τότε, το τι θα κατάφερναν.
Θυμάμαι αυτή τη φανέλα να μπαίνει στο Ολυμπιακό Στάδιο του Μονάχου και να στέκεται στα ίσια απέναντι στη Μπέγερν του Ματέους, του Ρουμενίγκε, του Χένες και του Αούγκεντάλερ, θυμάμαι την ίδια φανέλα να παίζει στα ίσα τη Νάπολι του Μαραντόνα μέσα – έξω και τον Γιώργο Σκαρτάδο να σβήνει τον Αργεντίνο.
Θυμάμαι την πίκρα από τους αποκλεισμούς με Σεβίλη και Μπενφίκα στα πέναλτι, θυμάμαι το γκολ του Βασιλάκου με τη Βερόνα.
Το γκολ του Βρύζα στο Χάιμπουρι, δεν το είδα από κοντά γιατί μου έκοψαν από το στρατό την άδεια για να πάω εξωτερικό, ενώ όταν αυτό μπήκε, είχα τόση αγωνία που νόμιζα πως ήμασταν στο 60΄. Όταν είδα το χρονόμετρο πως γράφει 87΄, ζαλίστηκα.
Θυμάμαι την Κωνσταντινούπολη, το πώς ο ΠΑΟΚ έγραψε παλικαρίσια ιστορία και άλλαξε το ρου της ιστορίας του στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις καταγράφοντας από τότε ένα απίστευτο σερί επιτυχιών.
Από εχθές, δεν ξέρω ποια από τις τρεις προκρίσεις να ξεχωρίσω. Αυτή του Χάιμπουρι; Αυτή της Πόλης; Αυτή του Γουάιτ Χαρτ Λέιν; Έλα ντε…
Ο ΠΑΟΚ ως ομάδα των στιγμών, φροντίζει τα τελευταία χρόνια να μας χαρίζει κάποιες πολύ όμορφες. Και μόνο το ότι επιστρέφω εδώ και 14 μήνες χωρίς ήττα από ευρωπαϊκούς εκτός έδρας αγώνες, μάλλον αν το έλεγα πως θα συμβεί πριν συμβεί θα με περνούσαν όλοι για καθυστερημένο.
Η βασική μου σκέψη αφορά το γιατί ο ΠΑΟΚ δεν μπορεί να παίζει έτσι και εντός των συνόρων και η αλήθεια είναι πως κατέληξα σε ένα συμπέρασμα.
Ο ποδοσφαιριστής του ΠΑΟΚ, γνωρίζει πως στην Ελλάδα δεν μπορεί να παίξει ποδόσφαιρο. Αυτό του βγαίνει και αν δεν πεισθεί πως υπάρχει σημαντικό κίνητρο δύσκολα θα πιάσει επίπεδα απόδοσης ευρωπαϊκά.
Εδώ ο διαιτητής διακόπτει το παιχνίδι περίπου πενήντα φορές στο 90λεπτό, δίνει την επαφή φάουλ, παίζει με σκέψη για δημόσιες σχέσεις. Στην Ευρώπη, ο Μπούτσερ σφύριξε μόλις 19 φορές, υπήρχε ρυθμός, ο παίκτης μπορούσε να παίξει αυτό που μπορεί και όχι αυτό που θέλει ο διαιτητής. Στην Ευρώπη παίζεις ποδόσφαιρο, εδώ είναι απλά ένας διαγωνισμός κωλοφαρδίας. Μία στημένη μπάλα, μία κόντρα, ένα λάθος, ένας νικητής. Συνδυασμοί οργανωμένης ομάδας θα υπάρξουν, αλλά σε πολύ μικρότερη κλίμακα.
Θυμηθείτε τα γκολ που βάλαμε στο Καζάν και εχθές. Στα δύο δυσκολότερα μέχρι σήμερα παιχνίδια. Συνδυασμοί που αν τις έκανε άλλος θα συζητούσαμε κανά μισάωρο στη καφετέρια.
Ας βάλουμε εδώ έναν φραγμό και ας πούμε πως κατανοούμε το ξενέρωμα των παικτών που είναι αναγκασμένοι να παίξουν κάτι που δεν είναι ακριβώς ποδόσφαιρο. Ας βάλουν όμως και αυτοί έναν φραγμό και ας κατανοήσουν πως όταν δεν κερδίζουν στεναχωριέται επταψήφιος αριθμός ανθρώπων ανά τον πλανήτη.
Το πράγμα είναι τόσο απλό.
Πηγή: paok24.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου