Το όνομα Σάιμον Γουίλσον δεν λέει απολύτως τίποτα. Ούτε καν στους
ίδιους τους οπαδούς της Μάντσεστερ Σίτι. Οι ελάχιστοι ωστόσο που τον
γνωρίζουν, ισχυρίζονται πως χωρίς αυτόν τα φράγκα των Εμίρηδων, Σεΐχηδων
και όποιου άλλου τίτλου υπάρχει στην Αραβική χερσόνησο δεν θα έπιαναν
τόπο. Συνεπώς ο Ρομπέρτο Μαντσίνι θα αποτελούσε ήδη παρελθόν από τον
πάγκο του «Ιτιχάντ» και τα μισά+ από τα καλοπληρωμένα αστέρια θα είχαν
πωληθεί με σίγουρη χασούρα αναλογικά με τα χρήματα που δόθηκαν για την
απόκτηση τους.
Τι είναι όμως το τόσο σημαντικό που καθιστά υπρπολύτιμες τις υπηρεσίες αυτού του περίεργου κοντούλη, αδύνατου 35άρη με το παχύ μουστάκι και με το ύφος κουλτουριάρη που δείχνει να έχει ρουφήξει κάθε αράδα του Εντγκαρ Αλαν Πόε; Αυτός ο τύπος λοιπόν που θα μπορούσε να είναι ένα ασήμαντο ανθρωπάκι, είναι το κλειδί της εύρυθμης ποδοσφαιρικής λειτουργίας όλου αυτού του πολυδάπανου οικοδομήματος.
Ο Γουίλσον ήταν εκείνος που σχεδίασε όλα αυτό το πρότζεκτ των Πολιτών και είναι ο κύριος υπεύθυνος για την υλοποίηση του. Δεν διάλεξε τους παίκτες ούτε διαπραγματεύτηκε για την απόκτηση τους. Οχι δεν διαχειρίστηκε εκείνος το σχεδόν μισό δισ. ευρώ που έχουν ξοδέψει οι Αραβες από το Αμπού Ντάμπι από το 2008 που αγόρασαν το Club. Ο υπεύθυνος εύρυθμης λειτουργίας, όπως είναι ο επίσημος τίτλος του, φροντίζει να είναι όλοι ευτυχισμένοι και να μην έχουν θέματα που να τους απασχολούν πλην του ποδοσφαίρου.
«Το πρώτο μεγάλο μάθημα μας ήταν αυτό με τον Ρομπίνιο. Τότε που δώσαμε τα πρώτα πολλά λεφτά (42 εκατ.). Ο Βραζιλιάνος δεν μπόρεσε να προσαρμοστεί (γκρίνιαζε διαρκώς ότι δεν μπορούσε στο Μάντσεστερ) και τα λεφτά πήγαν χαμένα. Τότε καταλάβαμε ακριβώς τι πρέπει να κάνουμε», εξηγεί ο Γουίλσον, για να προχωρήσει στην περαιτέρω ανάλυση του: «Ανέκαθεν οι ομάδες έβρισκαν τον παικταρά που ήθελαν. Τον έβαζαν σε ένα αεροπλάνο και από τη στιγμή που είχαν δώσει τόσα πολλά λεφτά, περίμεναν από την πρώτη κιόλας μέρα να μαγέψει. Καμία φορά πετύχαινε κι αυτό, αλλά δεν ήταν ο κανόνας!»
Κανονικά λοιπόν όταν αποκτάται κάποιος παίκτης, συνήθως περνάει 2-3 δύσκολους μήνες σε ένα ξενοδοχείο. Πόσες ιστορίες έχει διαβάσει ο καθένας μας για ποδοσφαιριστές που δεν κατάφεραν να προσαρμοστούν, αισθάνθηκαν μόνοι σε ξένη χώρα, αντιμετώπισαν προβλήματα επικοινωνίας, τους έλειψε η οικογένεια τους και τελικά αποχώρησαν αποτυχημένοι. Στη Σίτι πλέον δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο.
Το πιο τρανό παράδειγμα είναι η περίπτωση του Σέρχιο Αγουέρο (30 γκολ με το καλημέρα), αλλά και ο Γιάγια Τουρέ ή ο Νταβίδ Σίλβα. Από την πρώτη κιόλας μέρα προσαρμόστηκαν και απέδωσαν ανάλογα με την αξία τους. Ο Γουίλσον έχει οργανώσει ένα δίκτυο ανθρώπων που τρέχουν για ό,τι ζητήσουν οι παίκτες. Δεν περνούν παρά μονάχα δύο βδομάδες μέχρι να βρεθεί μόνιμη κατοικία. Οι καινούργιοι έχουν προσωπικό βοηθό από το σύλλογο, ο οποίος μιλάει τη γλώσσα τους και τους βοηθάει στα πάντα και είναι επί 24ω΄ρου βάσεων στη διάθεση τους.
Σε κάθε γωνιά του προπονητικού κέντρου υπάρχουν χάρτες με προτεινόμενα σημεία για φαγητό, διασκέδαση, ψώνια, για οικογενειακές εξορμήσεις ή βόλτες για εργένηδες, όπου έχει καλό κόσμο για γνωριμίες. «Φυσικά εξαιρείται το κέντρο με τα μπαράκια», λέει αστειευόμενος ο Γουίλσον, ο οποίος ξέρει ποιο είναι το μυστικό της εξέλιξης του συλλόγου: «Η Μαδρίτη, η Βαρκελώνη ή το Λονδίνο είναι σαφώς πιο ελκυστικοί προορισμοί για έναν παίκτη. Οπότε για να τον φέρουμε εδώ εκτός από την υπεραξία που καταβάλουμε, οφείλουμε να τους υποσχεθούμε και ότι θα περάσουν καλά στο όχι και τόσο εξωτικό Μάντσεστερ!»
Το εάν τα καταφέρνουν αποτυπώνεται στο παρθενικό νταμπλ και στην αγωνιστική συμπεριφορά των νεοφερμένων, αλλά και τον πιο παλιών. Στη Σίτι φαίνεται πως δεν είναι ανόητοι νεόπλουτοι, αλλά έχουν πιάσει το νόημα και βλέπουν πολύπλευρα και μακρυά. Αυτό σε συνδυασμό με την οργάνωση των ακαδημιών που έχουν ξεκινήσει στα πρότυπα της Μπαρτσελόνα (ένα σύστημα από τα πιτσιρίκια έως και την Α' ομάδα) και εννοείται τα ατελείωτα φράγκα, είναι δυνατόν να τους οδηγήσουν στο χτίσιμο της νέας αυτοκρατορίας στο Νησί και όχι μόνο...
πηγή: gazzetta.gr
Τι είναι όμως το τόσο σημαντικό που καθιστά υπρπολύτιμες τις υπηρεσίες αυτού του περίεργου κοντούλη, αδύνατου 35άρη με το παχύ μουστάκι και με το ύφος κουλτουριάρη που δείχνει να έχει ρουφήξει κάθε αράδα του Εντγκαρ Αλαν Πόε; Αυτός ο τύπος λοιπόν που θα μπορούσε να είναι ένα ασήμαντο ανθρωπάκι, είναι το κλειδί της εύρυθμης ποδοσφαιρικής λειτουργίας όλου αυτού του πολυδάπανου οικοδομήματος.
Ο Γουίλσον ήταν εκείνος που σχεδίασε όλα αυτό το πρότζεκτ των Πολιτών και είναι ο κύριος υπεύθυνος για την υλοποίηση του. Δεν διάλεξε τους παίκτες ούτε διαπραγματεύτηκε για την απόκτηση τους. Οχι δεν διαχειρίστηκε εκείνος το σχεδόν μισό δισ. ευρώ που έχουν ξοδέψει οι Αραβες από το Αμπού Ντάμπι από το 2008 που αγόρασαν το Club. Ο υπεύθυνος εύρυθμης λειτουργίας, όπως είναι ο επίσημος τίτλος του, φροντίζει να είναι όλοι ευτυχισμένοι και να μην έχουν θέματα που να τους απασχολούν πλην του ποδοσφαίρου.
«Το πρώτο μεγάλο μάθημα μας ήταν αυτό με τον Ρομπίνιο. Τότε που δώσαμε τα πρώτα πολλά λεφτά (42 εκατ.). Ο Βραζιλιάνος δεν μπόρεσε να προσαρμοστεί (γκρίνιαζε διαρκώς ότι δεν μπορούσε στο Μάντσεστερ) και τα λεφτά πήγαν χαμένα. Τότε καταλάβαμε ακριβώς τι πρέπει να κάνουμε», εξηγεί ο Γουίλσον, για να προχωρήσει στην περαιτέρω ανάλυση του: «Ανέκαθεν οι ομάδες έβρισκαν τον παικταρά που ήθελαν. Τον έβαζαν σε ένα αεροπλάνο και από τη στιγμή που είχαν δώσει τόσα πολλά λεφτά, περίμεναν από την πρώτη κιόλας μέρα να μαγέψει. Καμία φορά πετύχαινε κι αυτό, αλλά δεν ήταν ο κανόνας!»
Κανονικά λοιπόν όταν αποκτάται κάποιος παίκτης, συνήθως περνάει 2-3 δύσκολους μήνες σε ένα ξενοδοχείο. Πόσες ιστορίες έχει διαβάσει ο καθένας μας για ποδοσφαιριστές που δεν κατάφεραν να προσαρμοστούν, αισθάνθηκαν μόνοι σε ξένη χώρα, αντιμετώπισαν προβλήματα επικοινωνίας, τους έλειψε η οικογένεια τους και τελικά αποχώρησαν αποτυχημένοι. Στη Σίτι πλέον δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο.
Το πιο τρανό παράδειγμα είναι η περίπτωση του Σέρχιο Αγουέρο (30 γκολ με το καλημέρα), αλλά και ο Γιάγια Τουρέ ή ο Νταβίδ Σίλβα. Από την πρώτη κιόλας μέρα προσαρμόστηκαν και απέδωσαν ανάλογα με την αξία τους. Ο Γουίλσον έχει οργανώσει ένα δίκτυο ανθρώπων που τρέχουν για ό,τι ζητήσουν οι παίκτες. Δεν περνούν παρά μονάχα δύο βδομάδες μέχρι να βρεθεί μόνιμη κατοικία. Οι καινούργιοι έχουν προσωπικό βοηθό από το σύλλογο, ο οποίος μιλάει τη γλώσσα τους και τους βοηθάει στα πάντα και είναι επί 24ω΄ρου βάσεων στη διάθεση τους.
Σε κάθε γωνιά του προπονητικού κέντρου υπάρχουν χάρτες με προτεινόμενα σημεία για φαγητό, διασκέδαση, ψώνια, για οικογενειακές εξορμήσεις ή βόλτες για εργένηδες, όπου έχει καλό κόσμο για γνωριμίες. «Φυσικά εξαιρείται το κέντρο με τα μπαράκια», λέει αστειευόμενος ο Γουίλσον, ο οποίος ξέρει ποιο είναι το μυστικό της εξέλιξης του συλλόγου: «Η Μαδρίτη, η Βαρκελώνη ή το Λονδίνο είναι σαφώς πιο ελκυστικοί προορισμοί για έναν παίκτη. Οπότε για να τον φέρουμε εδώ εκτός από την υπεραξία που καταβάλουμε, οφείλουμε να τους υποσχεθούμε και ότι θα περάσουν καλά στο όχι και τόσο εξωτικό Μάντσεστερ!»
Το εάν τα καταφέρνουν αποτυπώνεται στο παρθενικό νταμπλ και στην αγωνιστική συμπεριφορά των νεοφερμένων, αλλά και τον πιο παλιών. Στη Σίτι φαίνεται πως δεν είναι ανόητοι νεόπλουτοι, αλλά έχουν πιάσει το νόημα και βλέπουν πολύπλευρα και μακρυά. Αυτό σε συνδυασμό με την οργάνωση των ακαδημιών που έχουν ξεκινήσει στα πρότυπα της Μπαρτσελόνα (ένα σύστημα από τα πιτσιρίκια έως και την Α' ομάδα) και εννοείται τα ατελείωτα φράγκα, είναι δυνατόν να τους οδηγήσουν στο χτίσιμο της νέας αυτοκρατορίας στο Νησί και όχι μόνο...
πηγή: gazzetta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου