Κανείς δεν μπορεί να είναι τέλειος!!

Ο Αλέξης Σπυρόπουλος γράφει στο gazzetta.gr για τα σερί που «σπάνε» το διάστημα Οκτωβρίου-Νοεμβρίου, αποδεικνύοντας ό,τι κανείς δεν μπορεί να είναι τέλειος.

Στις σεζόν που ανοίγουν Αύγουστο, ως τον Οκτώβριο είναι το «ικανό και αναγκαίο» διάστημα για να έχουν στο μεταξύ χτιστεί τα όποια σερί. Και κάπου εκεί επίσης, Οκτώβριο με Νοέμβριο, είναι που τα σερί τελειώνουν. Τα φυσιολογικά της ζωής. Κανείς δεν είναι τέλειος. Κανείς δεν μπορεί να είναι επ’ άπειρον τέλειος. Κανείς δεν μπορεί να είναι τέλειος, την κάθε ημέρα του στη δουλειά.

Πολύ περισσότερο που, στο υψηλό ποδόσφαιρο, οι «ημέρες στη δουλειά» είναι πάρα πολλές. Ανελέητα πολλές. Κάθε τρεις-τέσσερις μέρες. Κάπου και ο καλύτερος θα συλληφθεί, αν όχι κοιμώμενος, τουλάχιστον μακάριος. Μόνο τα προηγούμενα δύο Σαββατοκύριακα έσπασαν το αήττητο της Τσέλσι στην Πρέμιερσιπ, το αήττητο του Αγιαξ στην Ολλανδία, η αλυσίδα με τις νίκες της Μπάγερν στη Μπούντεσλιγκα, το αήττητο της Γιουβέντους στη Serie A, το αήττητο της Παρί Σεν-Ζερμέν στο γαλλικό πρωτάθλημα, το αήττητο της Ατλέτικο (στο Μεστάγια). Ακόμη και του Ολυμπιακού οι νίκες, στο «Κλεάνθης Βικελίδης». Προς το παρόν, μονάχα η Μπαρτσελόνα αντέχει. Κι η Σαχτάρ. Αλλά πού θα πάει…

Η σπανιότητα αναδεικνύει τη δυσκολία των επιτευγμάτων. Η Αρσεναλ πήρε το τρόπαιο του 2004 μ’ εκείνους που έγραψαν ιστορία ως οι Invincibles, κι αυτό παραμένει ως σήμερα να είναι το τελευταίο πρωτάθλημά της. Η Γιουβέντους πλησίασε τα 58 αήττητα παιγνίδια της Μίλαν του Καπέλο, σταμάτησε στα 49, αν θυμάμαι καλά στα 49 είχε σταματήσει και της Αρσεναλ. Σκέπτεται κανείς τη σημασία των λεπτομερειών. Το πενηνταοκτάρι της Μίλαν δεν θα γινόταν ποτέ πραγματικότητα εάν νωρίς-νωρίς στη σεζόν τότε, μόλις Σεπτέμβριος του ’91, δεν είχαν γλιτώσει στις καθυστερήσεις την ήττα στην έδρα της Γιούβε από μια στραβοκεφαλιά-αυτογκόλ, τίνος; Του Μάσιμο Καρέρα που τώρα ήταν νούμερο-ένα στον πάγκο της Γιουβέντους, όσο μετρούσε ο αποκλεισμός του Κόντε και του Αλέσιο.

Το καθένα σερί, υπάρχουν στο ποδόσφαιρο χίλιοι-δυο διαφορετικοί τρόποι για να σπάσει. Συνήθως, αναπάντεχοι τρόποι. Εκεί και τότε που δεν το περιμένεις. Τις πιο πολλές φορές, εντός έδρας. Για να ‘ναι η κηδεία, μεγαλοπρεπής. Εκκωφαντική, στη σιγή της. Της Τσέλσι, το σερί της το διακόρευσε βιαίως ο ψυχασθενής Κλάτενμπεργκ. Στο Παρίσι, έφτανε ένα αυτογκόλ και μία κόκκινη κάρτα εις βάρος του Ιμπραχίμοβιτς. Η Μπάγερν το έχασε «στην κόντρα» της Μπάγερ Λέβερκουζεν. Ανυποψίαστη. Η Μπάγερ είχε παίξει Πέμπτη στην Αυστρία, ύστερα από ταξιδιωτική ταλαιπωρία, Γιουρόπα Λιγκ. Και της τραυματίστηκε ο Κάντλετς. Παρασκευή έκαναν αποφόρτιση στη Βιέννη, κι έφυγαν απευθείας Μόναχο. Σάββατο προπονήθηκαν στο χιόνι του Μονάχου, Κυριακή έπαιξαν, νίκησαν, έφυγαν. Οι ομάδες έχουν μάθει, αυτά να μη τα κάνουν θέμα. Κάποτε, θυμάμαι, η Μπάγερν είχε παίξει Γιουρόπα Λιγκ Πέμπτη στις Βρυξέλλες και Σάββατο μεσημέρι έπαιζε Μπούντεσλιγκα…

Πέρα από διαιτησίες, πέρα από λεπτομέρειες, πέρα από στιγμές τύχης, το πιο βασικό είναι ότι μοιάζει πρακτικά αδύνατον να παίζεις κάθε φορά στην ίδια, υψηλή ένταση. Αλλ’ η ένταση, ακριβώς, είναι που καθορίζει. Είχα δει τη Μπάγερν στο Γκέλζενκιρχεν, η ένταση της πίεσης ήταν που κατέπνιξε τη Σάλκε και την καταδίκασε στον δι’ ασφυξίας θάνατο. Με τη Μπάγερ Λέβερκουζεν, το ποδόσφαιρο της Μπάγερν ήταν πάνω-κάτω το ίδιο. Σωστό, στα βασικά του. Ποιοτικό, στο ξεδίπλωμά του. Δίχως, όμως, την ίδια ένταση «επάνω» στον αντίπαλο. Δίχως την ίδια ένταση, ήταν αρκετό ο αντίπαλος να ξεγλιστρήσει απ’ τις δαγκάνες. Θα συμβεί, μία στο τόσο. Δεν παίζουν ρομπότ.

Όσο μακρύτερο είναι το σερί, τόσο πιο πολύν κρότο κάνει όταν σπάζει. Γιούβε-Ιντερ. Η Ιντερ το έσπασε, με το ποδόσφαιρο της. Φάνταζε περίπου αδιανόητο, όταν τον Σεπτέμβριο είχαν κάνει εκείνες τις δύο ήττες εντός, με Ρόμα και Σιένα. Μετά, όμως, έβαλαν εννέα νίκες τη μία πίσω από την άλλην. Κι η Ιντερ το έχει αυτό, στα ντέρμπι να βγάζει όλη την προσωπικότητά της. Το έκανε με τη Μίλαν, το ξανάκανε με τη Γιούβε, το είχε κάνει δύο φορές πέρυσι εναντίον της Μίλαν. Η εικόνα της το Σάββατο στην casa Juve, ένας πόντος υπέρ του Στραματσόνι. Δεν είναι ο Ελένιο Ερέρα, δεν είναι ο Ζοσέ Μουρίνιο, ωστόσο είναι ο άνθρωπος-σφραγίδα σ’ αυτό το παιγνίδι αυτοκυριαρχίας, συγκρότησης, ηρεμίας και πίστης της Ιντερ. Παρά τις αποφάσεις-σοκ της διαιτησίας, στο πρώτο ημίχρονο. Έφαγαν οφσάιντ-γκολ στα 18 δευτερόλεπτα, είδαν να μη παίρνει κόκκινη (δεύτερη κίτρινη) ο Λίχτσταϊνερ, αλλ’αυτοί εκεί. Με παρωπίδες. Στο παιγνίδι τους. Αδιατάρακτοι. Κι όταν ο προπονητής αφαίρεσε την περιττή πολυτέλεια Κασάνο για να προσθέσει ένα πέμπτο χαφ, τον Γουαρίν, όλα έγειραν. Ο Παλάσιο είναι υπερεπαρκής, για δεύτερος κοντά στον Μιλίτο. Ο τρίτος ήταν υπερβολή.

Επιπλέον ο Στραματσόνι, ερχόμενος απ’ την ομάδα νέων της Ιντερ, θα της βγάλει της Ιντερ και μικρούς. Αυτούς που ήξερε, πριν αρχίσει λίγο-λίγο να τους μαθαίνει ο έξω κόσμος. Ηδη της έχει βγάλει ένα, τον εκρηκτικό Ζουάν Ζέσους στους στόπερ. Στον πάγκο, τώρα που στους πάγκους της Serie A μπορούν (όπως στις διοργανώσεις Εθνικών Ομάδων) να κάθονται δώδεκα αντί επτά, είναι και οι άλλοι. Ο Κροάτης Λίβαϊα, ο Γκανέζος Ντάνκαν, ο Σενεγαλέζος Μ’Μπάι. Το Γιουρόπα Λιγκ  δε, κατ’ εξοχήν, προσφέρει ευκαιρίες. Και συνιστά μικρότερη καταπόνηση απ’ το Τσάμπιονς Λιγκ στο οποίο «τρέχει» η Γιουβέντους. Η οποία Γιουβέντους, μη ξεχνάμε, πέρυσι δεν έτρεχε πουθενά. Εκτός Ιταλίας…

Αλλά πάλι, παραδοσιακά, με την Ιντερ ωφελεί να είμαστε λίγο επιφυλακτικοί. Ιντερ είναι, ποτέ δεν ξέρεις. Στα ράλι για να καλύψει χάντικαπ, μια χαρά. Όταν το καλύπτει, μετά αναρωτιέσαι. Θυμάμαι τον Ιανουάριο, όταν νίκησαν 1-0 τη Μίλαν με το γκολ του Μιλίτο, η συζήτηση που άνοιξε ήταν ότι ως το τέλος θα πάμε σε κούρσα για τρία άλογα. Γιουβέντους, Μίλαν, Ιντερ. Κι ύστερα η Ιντερ βρήκε μία και μοναδική νίκη, ή κάτι τέτοιο, στα επόμενα δέκα παιγνίδια. Ο Ρανιέρι απολύθηκε, η Γιουβέντους έφυγε, η Μίλαν κόλλησε στην επόμενη ήττα απ’ την Ιντερ. Κι η Ιντερ στο φινάλε ήταν κι ευχαριστημένη, ότι είχε προλάβει το τελευταίο εισιτήριο για το Γιουρόπα Λιγκ…



πηγή: gazzetta.gr