Το περασμένο καλοκαίρι η περίπτωση του Ντούσαν Μπάγεβιτς έπιασε τον
Γιώργο Σπανό σε μια στιγμή που ο μεγαλομέτοχος του Ατρόμητου έψαχνε μια
καλή ευκαιρία για να βγει από την δύσκολη θέση. Είχε μόλις χάσει τον
Γιώργο Δώνη, τον οποίο ο Σπανός αντιλαμβανόταν ως έναν ικανό προπονητή
της νέας γενιάς, και δεν πειθόταν ότι κυκλοφορούσε τον καιρό εκείνο
Ελληνας προπονητής με αποδεδειγμένη ικανότητα να βοηθήσει τον Ατρόμητο
να εξελιχθεί, να προοδεύσει, να μεγαλώσει. Πάνω που σκεπτόταν να
αναζητήσει ανά τον κόσμο έναν προπονητή με τέτοια χαρακτηριστικά,
εμφανίστηκε μπροστά του η ιδέα της πρόσληψης του Ντούσαν Μπάγεβιτς.
Σήμερα συμβαίνει περίπου το ίδιο στο Περιστέρι. Ο Σπανός βάζει μπροστά του τη λίστα με τους ελεύθερους ή εν δυνάμει ελεύθερους Ελληνες προπονητές και προβληματίζεται πάνω στο αν υπάρχει ή όχι κάποιος με αποδεδειγμένη ικανότητα να βοηθήσει τον Ατρόμητο να μεγαλώσει αγωνιστικά ώστε να μεγαλώσει και να αναπτυχθεί και εταιρικά – συλλογικά, για να επιτύχει τον τελικό στόχο του, να αλλάξει μέγεθος.
Αυτή η απόγνωση του Ατρόμητου το περασμένο καλοκαίρι και σήμερα αναδεικνύει το μέγεθος του προβλήματος που κουβαλά δεκαετίες τώρα το ελληνικό ποδόσφαιρο. Η ξενομανία των τελευταίων δεκαετιών και αυτή η ανόητη επιλογή του ποδοσφαίρου να μην φτιάξει πανεπιστήμιο για να επιμορφώσει και να εξελίξει τους προπονητές του, αλλά και για να αποκτήσει μια ταυτότητα, να προσδιορίσει τον εαυτό του ώστε να αναγνωρίσει τις αδυναμίες του, να χρησιμοποιήσει τις επιρροές του από τους σημαντικούς ξένους του και να εξελιχθεί, άφησαν το ελληνικό ποδόσφαιρο αδειανό από προπονητές.
Σήμερα, που το πρωτάθλημα τους έχει ανάγκη τους Ελληνες προπονητές περισσότερο από ποτέ στη διάρκεια των τελευταίων 30 ετών, επειδή δεν έχει λεφτά να πληρώσει τους ξένους, αλλά και επειδή οι ξένοι δεν έχουν την ίδια ικανότητα να διεισδύσουν στον ποδοσφαιρικό κόσμο της επαρχίας και να ανακαλύψουν τα καλά ταλέντα, το ποδόσφαιρο δεν μπορεί να ανταποκριθεί στην ανάγκη. Διότι μετριούνται στα δάχτυλα οι νέας γενιάς Ελληνες προπονητές που πήραν καλές ευκαιρίες πάγκου και έχουν αρκετές παραστάσεις. Μετριούνται στα δάχτυλα οι προπονητές που βρήκαν εμπιστοσύνη σε νεαρή ηλικία και είχαν την ευκαιρία να δοκιμάσουν στην πράξη όσα είχαν σκεφτεί για το ποδόσφαιρο, όσα είχαν διδαχθεί για την προπονητική.
Είναι κι άλλες χώρες που πλήττονται από την κρίση. Είναι ποδοσφαιρικές αγορές με όμοια ή και μεγαλύτερα προβλήματα. Το ποδόσφαιρό τους όμως δεν είναι στην ίδια μοίρα με το ελληνικό. Η προοπτική τους είναι καλύτερη. Διότι στα περισσότερα άλλα μέρη του πλανήτη οι ντόπιοι προπονητές είναι περισσότεροι, επειδή τα μυαλά είναι πιο ανοιχτά και δίνουν την ευκαιρία, αφού προηγουμένως έχουν δώσει την πανεπιστημιακού επιπέδου μόρφωση. Οσο επιμένουμε να μην έχουμε ούτε το ένα ούτε το άλλο, πάντοτε θα ψάχνουμε έναν “Μπάγεβιτς” για να μας βγάλει από τη δύσκολη θέση, επειδή το προτιμούμε αυτό από το να φτιάξουμε επιτέλους ποδόσφαιρο.
Σήμερα συμβαίνει περίπου το ίδιο στο Περιστέρι. Ο Σπανός βάζει μπροστά του τη λίστα με τους ελεύθερους ή εν δυνάμει ελεύθερους Ελληνες προπονητές και προβληματίζεται πάνω στο αν υπάρχει ή όχι κάποιος με αποδεδειγμένη ικανότητα να βοηθήσει τον Ατρόμητο να μεγαλώσει αγωνιστικά ώστε να μεγαλώσει και να αναπτυχθεί και εταιρικά – συλλογικά, για να επιτύχει τον τελικό στόχο του, να αλλάξει μέγεθος.
Αυτή η απόγνωση του Ατρόμητου το περασμένο καλοκαίρι και σήμερα αναδεικνύει το μέγεθος του προβλήματος που κουβαλά δεκαετίες τώρα το ελληνικό ποδόσφαιρο. Η ξενομανία των τελευταίων δεκαετιών και αυτή η ανόητη επιλογή του ποδοσφαίρου να μην φτιάξει πανεπιστήμιο για να επιμορφώσει και να εξελίξει τους προπονητές του, αλλά και για να αποκτήσει μια ταυτότητα, να προσδιορίσει τον εαυτό του ώστε να αναγνωρίσει τις αδυναμίες του, να χρησιμοποιήσει τις επιρροές του από τους σημαντικούς ξένους του και να εξελιχθεί, άφησαν το ελληνικό ποδόσφαιρο αδειανό από προπονητές.
Σήμερα, που το πρωτάθλημα τους έχει ανάγκη τους Ελληνες προπονητές περισσότερο από ποτέ στη διάρκεια των τελευταίων 30 ετών, επειδή δεν έχει λεφτά να πληρώσει τους ξένους, αλλά και επειδή οι ξένοι δεν έχουν την ίδια ικανότητα να διεισδύσουν στον ποδοσφαιρικό κόσμο της επαρχίας και να ανακαλύψουν τα καλά ταλέντα, το ποδόσφαιρο δεν μπορεί να ανταποκριθεί στην ανάγκη. Διότι μετριούνται στα δάχτυλα οι νέας γενιάς Ελληνες προπονητές που πήραν καλές ευκαιρίες πάγκου και έχουν αρκετές παραστάσεις. Μετριούνται στα δάχτυλα οι προπονητές που βρήκαν εμπιστοσύνη σε νεαρή ηλικία και είχαν την ευκαιρία να δοκιμάσουν στην πράξη όσα είχαν σκεφτεί για το ποδόσφαιρο, όσα είχαν διδαχθεί για την προπονητική.
Είναι κι άλλες χώρες που πλήττονται από την κρίση. Είναι ποδοσφαιρικές αγορές με όμοια ή και μεγαλύτερα προβλήματα. Το ποδόσφαιρό τους όμως δεν είναι στην ίδια μοίρα με το ελληνικό. Η προοπτική τους είναι καλύτερη. Διότι στα περισσότερα άλλα μέρη του πλανήτη οι ντόπιοι προπονητές είναι περισσότεροι, επειδή τα μυαλά είναι πιο ανοιχτά και δίνουν την ευκαιρία, αφού προηγουμένως έχουν δώσει την πανεπιστημιακού επιπέδου μόρφωση. Οσο επιμένουμε να μην έχουμε ούτε το ένα ούτε το άλλο, πάντοτε θα ψάχνουμε έναν “Μπάγεβιτς” για να μας βγάλει από τη δύσκολη θέση, επειδή το προτιμούμε αυτό από το να φτιάξουμε επιτέλους ποδόσφαιρο.
πηγή: gazzetta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου