Ο Θανάσης Ασπρούλιας ανακαλεί την περιπέτεια της Βενεζουέλας,
επιμένει σε μία καταγεγραμμένη άποψη και απευθύνει στον Τρινκιέρι, το
ερώτημα, του οποίου η απάντηση πρέπει να καθορίσει και τη φιλοσοφία του.
Το facebook γέμισε με αναφορές στο όνομα Τρινκιέρι. Σχετικοί κι
άσχετοι, αδαείς και ειδήμονες κατέθεσαν την άποψή τους για τον άνθρωπο
που αναλαμβάνει την τύχη της Εθνικής ομάδας, σε τέτοια συχνότητα που στο
Twitter θα μπορούσε να έχει γίνει και παγκόσμιο trend.
Μέσα σε ελάχιστες ώρες δεν αποκαλύφθηκε τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από τη γύμνια της κριτικής ικανότητας που διακατέχει αρκετούς. Σε τούτες της γραμμές δε θα διαβάσετε αν ο Τρινκιέρι είναι καλός ή κακός προπονητής. Αν είναι χοντρός, μπουνταλάς, άσχημος και αν μοιάζει του εθνικού μας σταρ. Προτιμώ να εξηγηθώ από τώρα για να μην παρεξηγηθώ στο μέλλον, όταν με το καλό ο Τρινκιέρι θα καθοδηγεί τους Ελληνες διεθνείς στο Ευρωμπάσκετ ή σε όποια άλλη διοργάνωση βρεθεί στον πάγκο της Εθνικής.
Προσωπικά, αυτό που με ενδιαφέρει είναι να εξηγηθεί και ο ίδιος ο Ιταλός. Να μας πει τι κομίζει στο ελληνικό μπάσκετ σε επίπεδο φιλοσοφίας, ποια είναι η άποψή του για την ποιότητα των Ελλήνων διεθνών, ποια είναι τα στοιχεία που θα ήθελε να καθιερώσει.
Επιτρέψτε μου να κάνω ένα πολύ σύντομο ταξίδι στο παρελθόν. Τις καλοκαιρινές ημέρες που η Εθνική ομάδα, άκουγε την νιγηριανή παλάμη να προσγειώνεται στο νεανικό μάγουλό της και να αστράφτει ένα χαστούκι πιο θεαματικό κι από αυτά του Διονύση Παπαγιαννόπουλου στο "Ξύλο βγήκε από τον παράδεισο", σημείωνα από αυτή τη γωνιά ότι δεν ξέρω που μπορεί να καταλήξει η Εθνική, ούτε πόσο ψηλά μπορεί να φτάσει. Αυτό που ήξερα ήταν ότι είδα για πρώτη και μοναδική φορά την Ελλάδα να έχει άποψη επιθετικά, να βγάζει έναν συγκεκριμένο χαρακτήρα, που είναι ευθεία αντίστροφος με το γνώριμο αμυντικογενές πλάνο που επί χρόνια ακολουθεί η Ελλάδα ως ομοσπονδιακό συγκρότημα. Ναι καλή η άμυνα, αυτή είναι που μας έχει οδηγήσει σε όλες τις μεγάλες επιτυχίες, αλλά λυπάμαι που το λέω... Αρχής γενομένης από το 2007 είχα βαρεθεί να βλέπω μία Εθνική που σπουδαίο ατομικό ταλέντο να ταμπουρώνεται στην άμυνα. Εξάλλου, και τη μεγαλύτερη νίκη στην ιστορία της, κόντρα στις ΗΠΑ το 2006 και σε μία εποχή που η Εθνική έβαζε τις βάσεις για τη δημιουργία μίας εντελώς δικής της και ιδιαίτερης αμυντικής σχολής, προσφέροντας θέαμα παίζοντας άμυνα (έγινε η πρώτη ομάδα στον κόσμο που κατάφερε κάτι τέτοιο), με την επίθεση τη σημείωσε. Σκοράροντας 101 πόντους.
Τέλος πάντων, το ελληνικό μπάσκετ έχει καταφέρει σχεδόν τα πάντα, στερημένο ουδόλως είναι και αυτό που σκέφτομαι είναι ότι θα ήθελα να δω έναν προπονητή που θα εγκαταλείψει τους ηρωισμούς και θα επιδίωκε, επιτέλους, να εκμεταλλευτεί το ταλέντο των Ελλήνων παικτών. Ειδικά σε μία τόσο ιδιαίτερη συγκαιρία, όπου τα περισσότερα παιδιά της Εθνικής προέρχονται από μία ομάδα, τον Ολυμπιακό, που στο transition και το ανοιχτό γήπεδο, μπορεί να είναι και η καλύτερη στην Ευρώπη.
Ειλικρινά δεν με ενδιαφέρει ποιο θα το αποτέλεσμα. Οπως δεν καταδίκασα (αν και στεναχωρήθηκα όσο λίγες φορές στη ζωή μου) την αποτυχία της Βενεζουέλας, καθώς αυτό που παρακολουθούσα μέχρι το καταραμένο παιχνίδι με τη Νιγηρία, γέμιζε τον αδειανό σωλήνα της ικανοποίησης. Παίκτες να τρέχουν, να εκτελούν, να σκοράρουν, να κυκλοφορούν τη μπάλα, να παίζουν γρήγορα αλλά όχι βιαστικά. Αμέσως μετά ήρθε το χαστούκι και όλα ξεχάστηκαν. Οπως και τα προβλήματα που συνάντησε ο Ζούρος μέχρι να στήσει την ομάδα του, αλλά αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο.
Για να επιστρέψουμε όμως στον Ιταλό... Δε χρειάζεται ένας προπονητής να έχει εργαστεί σε μεγάλη ομάδα για να ξέρει πως θα διαχειριστεί προσωπικότητες αγαπητοί φίλοι. Αρκεί να έχει προσωπικότητα. Αυτή που δεν είχε ο Καζλάουσκας για παράδειγμα. Οχι στην διαχείριση των παικτών, αλλά σε κάθε έκφανση του χαρακτήρα του. Αυτή που αποδείχτηκε ότι δεν είχε ο Ζούρος, ώστε να υποστηρίξει το θαυμάσιο μοντέλο που (έστω κι από τύχη) υπηρετούσε η δική του ομάδα.
Ο Τρινκιέρι (είμαι σίγουρος ότι) έχει αυτή την προσωπικότητα κι επίσης η Εθνική διαθέτει παιδιά τα οποία δεν έχουν δημιουργήσει ποτέ προβλήματα στους εκάστοτε προπονητές.
Από εκεί και πέρα όμως, ο Ιταλός, πολύ σύντομα, θα πρέπει να καταθέσει τις απόψεις του... Να απαντήσει σε μία σειρά ερωτημάτων... Οπως για παράδειγμα να μας πει τη γνώμη του για το ταλέντο των Ελλήνων παικτών... Πιστεύει σε αυτό, ή όχι; Αν πιστεύει τότε, η Ελλάδα στην επίθεσή της, πρέπει να παρουσιάσει κάτι τελείως διαφορετικό από αυτό που μας έχει συνηθίσει μέχρι τώρα. Αν όχι, τότε ο αμυντικός προσανατολισμός που έχει και ίδιος στην Καντού, μπορεί να είναι αρκετός. Οταν όμως, ο Ολυμπιακός παίζει με τόση αυτοπεποίθηση σε όλα τα σκορ, όταν ο Παναθηναϊκός διαθέτει παίκτες που μπορούν σίγουρα να ακολουθήσουν αυτό το μοντέλο, ποιος προπονητής μπορεί να περιορίσει την Εθνική ομάδα σε έναν παθητικά, αμυντικό σχεδιασμό;
Ηρθε ή όχι η ώρα να παρουσιάσουμε κάτι διαφορετικό;
Καλώς να ορίσει ο Ιταλός λοιπόν... Με την ελπίδα όμως, ότι το έργο του, θα κριθεί στο τέλος. Δε με ενδιαφέρει αν είναι Ελληνας, Ιταλός, ή Ρώσος. Μου είναι τελείως αδιάφορο. Δεν αλλοιώνει την ταυτότητα της Εθνικής ομάδας ένας ξένος κόουτς, ούτε θα την απογείωνε ένας Ελληνας. Οταν οι περισσότεροι από εμάς παρακαλούσαμε να είναι ο (Σέρβος) Ζέλικο Ομπράντοβιτς κόουτς της Εθνικής, θα ήταν η απόλυτη αηδία, ειρωνεία και υποκρισία να διαμαρτυρηθούμε επειδή δε βρεθεί στον πάγκο της ένας Ιταλός. Ετσι κι αλλιώς η σειρά του Μπαρτζώκα, ή του Πεδουλάκη ή όποιου άλλου, μπορεί να έρθει στο μέλλον.
Υ.Γ. Κόουτς Τρινκιέρι, τι ακριβώς συνέβη; Τελικά, είχες ή δεν είχες επαφή με την ελληνική ομοσπονδία την ημέρα που έδωσε συνέντευξη στο gazzetta κι έτρεχες μετά μέσω του υπεύθυνου Τύπου της Καντού, να τα μπαλώσεις;
Μέσα σε ελάχιστες ώρες δεν αποκαλύφθηκε τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από τη γύμνια της κριτικής ικανότητας που διακατέχει αρκετούς. Σε τούτες της γραμμές δε θα διαβάσετε αν ο Τρινκιέρι είναι καλός ή κακός προπονητής. Αν είναι χοντρός, μπουνταλάς, άσχημος και αν μοιάζει του εθνικού μας σταρ. Προτιμώ να εξηγηθώ από τώρα για να μην παρεξηγηθώ στο μέλλον, όταν με το καλό ο Τρινκιέρι θα καθοδηγεί τους Ελληνες διεθνείς στο Ευρωμπάσκετ ή σε όποια άλλη διοργάνωση βρεθεί στον πάγκο της Εθνικής.
Προσωπικά, αυτό που με ενδιαφέρει είναι να εξηγηθεί και ο ίδιος ο Ιταλός. Να μας πει τι κομίζει στο ελληνικό μπάσκετ σε επίπεδο φιλοσοφίας, ποια είναι η άποψή του για την ποιότητα των Ελλήνων διεθνών, ποια είναι τα στοιχεία που θα ήθελε να καθιερώσει.
Επιτρέψτε μου να κάνω ένα πολύ σύντομο ταξίδι στο παρελθόν. Τις καλοκαιρινές ημέρες που η Εθνική ομάδα, άκουγε την νιγηριανή παλάμη να προσγειώνεται στο νεανικό μάγουλό της και να αστράφτει ένα χαστούκι πιο θεαματικό κι από αυτά του Διονύση Παπαγιαννόπουλου στο "Ξύλο βγήκε από τον παράδεισο", σημείωνα από αυτή τη γωνιά ότι δεν ξέρω που μπορεί να καταλήξει η Εθνική, ούτε πόσο ψηλά μπορεί να φτάσει. Αυτό που ήξερα ήταν ότι είδα για πρώτη και μοναδική φορά την Ελλάδα να έχει άποψη επιθετικά, να βγάζει έναν συγκεκριμένο χαρακτήρα, που είναι ευθεία αντίστροφος με το γνώριμο αμυντικογενές πλάνο που επί χρόνια ακολουθεί η Ελλάδα ως ομοσπονδιακό συγκρότημα. Ναι καλή η άμυνα, αυτή είναι που μας έχει οδηγήσει σε όλες τις μεγάλες επιτυχίες, αλλά λυπάμαι που το λέω... Αρχής γενομένης από το 2007 είχα βαρεθεί να βλέπω μία Εθνική που σπουδαίο ατομικό ταλέντο να ταμπουρώνεται στην άμυνα. Εξάλλου, και τη μεγαλύτερη νίκη στην ιστορία της, κόντρα στις ΗΠΑ το 2006 και σε μία εποχή που η Εθνική έβαζε τις βάσεις για τη δημιουργία μίας εντελώς δικής της και ιδιαίτερης αμυντικής σχολής, προσφέροντας θέαμα παίζοντας άμυνα (έγινε η πρώτη ομάδα στον κόσμο που κατάφερε κάτι τέτοιο), με την επίθεση τη σημείωσε. Σκοράροντας 101 πόντους.
Τέλος πάντων, το ελληνικό μπάσκετ έχει καταφέρει σχεδόν τα πάντα, στερημένο ουδόλως είναι και αυτό που σκέφτομαι είναι ότι θα ήθελα να δω έναν προπονητή που θα εγκαταλείψει τους ηρωισμούς και θα επιδίωκε, επιτέλους, να εκμεταλλευτεί το ταλέντο των Ελλήνων παικτών. Ειδικά σε μία τόσο ιδιαίτερη συγκαιρία, όπου τα περισσότερα παιδιά της Εθνικής προέρχονται από μία ομάδα, τον Ολυμπιακό, που στο transition και το ανοιχτό γήπεδο, μπορεί να είναι και η καλύτερη στην Ευρώπη.
Ειλικρινά δεν με ενδιαφέρει ποιο θα το αποτέλεσμα. Οπως δεν καταδίκασα (αν και στεναχωρήθηκα όσο λίγες φορές στη ζωή μου) την αποτυχία της Βενεζουέλας, καθώς αυτό που παρακολουθούσα μέχρι το καταραμένο παιχνίδι με τη Νιγηρία, γέμιζε τον αδειανό σωλήνα της ικανοποίησης. Παίκτες να τρέχουν, να εκτελούν, να σκοράρουν, να κυκλοφορούν τη μπάλα, να παίζουν γρήγορα αλλά όχι βιαστικά. Αμέσως μετά ήρθε το χαστούκι και όλα ξεχάστηκαν. Οπως και τα προβλήματα που συνάντησε ο Ζούρος μέχρι να στήσει την ομάδα του, αλλά αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο.
Για να επιστρέψουμε όμως στον Ιταλό... Δε χρειάζεται ένας προπονητής να έχει εργαστεί σε μεγάλη ομάδα για να ξέρει πως θα διαχειριστεί προσωπικότητες αγαπητοί φίλοι. Αρκεί να έχει προσωπικότητα. Αυτή που δεν είχε ο Καζλάουσκας για παράδειγμα. Οχι στην διαχείριση των παικτών, αλλά σε κάθε έκφανση του χαρακτήρα του. Αυτή που αποδείχτηκε ότι δεν είχε ο Ζούρος, ώστε να υποστηρίξει το θαυμάσιο μοντέλο που (έστω κι από τύχη) υπηρετούσε η δική του ομάδα.
Ο Τρινκιέρι (είμαι σίγουρος ότι) έχει αυτή την προσωπικότητα κι επίσης η Εθνική διαθέτει παιδιά τα οποία δεν έχουν δημιουργήσει ποτέ προβλήματα στους εκάστοτε προπονητές.
Από εκεί και πέρα όμως, ο Ιταλός, πολύ σύντομα, θα πρέπει να καταθέσει τις απόψεις του... Να απαντήσει σε μία σειρά ερωτημάτων... Οπως για παράδειγμα να μας πει τη γνώμη του για το ταλέντο των Ελλήνων παικτών... Πιστεύει σε αυτό, ή όχι; Αν πιστεύει τότε, η Ελλάδα στην επίθεσή της, πρέπει να παρουσιάσει κάτι τελείως διαφορετικό από αυτό που μας έχει συνηθίσει μέχρι τώρα. Αν όχι, τότε ο αμυντικός προσανατολισμός που έχει και ίδιος στην Καντού, μπορεί να είναι αρκετός. Οταν όμως, ο Ολυμπιακός παίζει με τόση αυτοπεποίθηση σε όλα τα σκορ, όταν ο Παναθηναϊκός διαθέτει παίκτες που μπορούν σίγουρα να ακολουθήσουν αυτό το μοντέλο, ποιος προπονητής μπορεί να περιορίσει την Εθνική ομάδα σε έναν παθητικά, αμυντικό σχεδιασμό;
Ηρθε ή όχι η ώρα να παρουσιάσουμε κάτι διαφορετικό;
Καλώς να ορίσει ο Ιταλός λοιπόν... Με την ελπίδα όμως, ότι το έργο του, θα κριθεί στο τέλος. Δε με ενδιαφέρει αν είναι Ελληνας, Ιταλός, ή Ρώσος. Μου είναι τελείως αδιάφορο. Δεν αλλοιώνει την ταυτότητα της Εθνικής ομάδας ένας ξένος κόουτς, ούτε θα την απογείωνε ένας Ελληνας. Οταν οι περισσότεροι από εμάς παρακαλούσαμε να είναι ο (Σέρβος) Ζέλικο Ομπράντοβιτς κόουτς της Εθνικής, θα ήταν η απόλυτη αηδία, ειρωνεία και υποκρισία να διαμαρτυρηθούμε επειδή δε βρεθεί στον πάγκο της ένας Ιταλός. Ετσι κι αλλιώς η σειρά του Μπαρτζώκα, ή του Πεδουλάκη ή όποιου άλλου, μπορεί να έρθει στο μέλλον.
Υ.Γ. Κόουτς Τρινκιέρι, τι ακριβώς συνέβη; Τελικά, είχες ή δεν είχες επαφή με την ελληνική ομοσπονδία την ημέρα που έδωσε συνέντευξη στο gazzetta κι έτρεχες μετά μέσω του υπεύθυνου Τύπου της Καντού, να τα μπαλώσεις;
πηγή: gazzetta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου