Τον Τοροσίδη, τον ζηλεύω με τρέλα. Και με πολλή αγάπη. Γιατί έχει στο
σπίτι κειμήλιο, και θα έχει για πάντα παρ’ εκτός κι αν κάποτε τη
δωρίσει…που δεν το βλέπω, τη μπάλα με την οποία έβαλε το γκολ της
μοναδικής νίκης μας σε αγώνα Παγκόσμιου Κυπέλλου. Με τη Νιγηρία, στο
Free State. Ιούνιος 2010, Μπλούμφοντεϊν. Δεν θα ‘ναι εσαεί η μοναδική
νίκη μας σε Μουντιάλ, κάποτε θα έλθουν και άλλες. Θα ‘ναι, όμως, εσαεί η
πρώτη νίκη.
Τον θυμάμαι στη Νότια Αφρική, στη μικτή ζώνη μετά το ματς, να κρατά στα χέρια τη μπάλα με την προσοχή που ένας πατέρας μπορεί να βαστά στην αγκαλιά το νεογέννητο παιδί του. Περίμενα τελευταίος στην ουρά, να ξεμπερδέψει με τις μιντιακές υποχρεώσεις του. Μιλήσαμε. Με τίμησε, να μου πει πράγματα απ’ το βάθος της ψυχής. Αν τα θυμάμαι καλά, τόσον καιρό μετά, εκείνο που γύριζε συνεχώς μες στο κεφάλι του ήταν η μνήμη του πατέρα. Να τον έβλεπε. Πώς τα είχε καταφέρει. Τελικά, μάλλον έχει σημασία «ποιος έβαλε το γκολ». Κι ας λένε οι ποδοσφαιριστές ότι δεν έχει…
Ο Βασίλης έπρεπε να παίζει από τότε, κιόλας, έξω. Απ’ το τέλος του πρώτου συμβολαίου του στον Ολυμπιακό, καλοκαίρι ’09. Δυόμισι χρόνια στον Ολυμπιακό, αρκετά. Εκεί και τότε, ήταν η στιγμή του. Κατά καιρούς τον κοίταξαν η Νιουκάσλ, η Ρόμα, η Γιουβέντους, η Μπάγερν, η Ατλέτικο. Επέκτεινε εδώ, ως το 2013. Ενας σημαντικός ακραίος μπακ. Θα μπορούσε να είναι ένας σπουδαίος μέσα δεξιά, οχτάρι. Πολλά χρόνια στην Ελλάδα, σημαίνει πολλά χρόνια στη φθορά. Όχι οικονομική φθορά. Αθλητική. Εγκλωβίζεσαι, σε τούτη τη μαύρη κωμωδία του ελληνικού πρωταθλήματος. Βαλτώνεις. Αυτά τα παιδιά που ξεφεύγουν απ’ την ομάδα της περιφέρειας για την ομάδα της πόλης, καλά είναι ύστερα, με το που τελειώνει το συμβόλαιο στη μεγάλη ομάδα, να φεύγουν. Οσο κι αν πλουτίσουν σε λεφτά με το ν’ ανανεώσουν, τόσο θα φτωχύνουν σε βιώματα. Άργησε, ο Τοροσίδης.
Πάλι καλά, εννοείται. Αλλ’ ακόμη καλύτερα, να φεύγει κανείς στην ηλικία του Σωκράτη. ‘Η του Κυριάκου. Κάλλιστα δε, στην ηλικία του Σαμαρά. Ο Σαμαράς μοιάζει με τα παιδιά που, φεύγοντας απευθείας έξω, παρακάμπτουν την ταλαιπωρία των εξετάσεων και των σπουδών εδώ. Κι επιστρέφουν, έπειτα, μονάχα για διακοπές. Έχουν ανάγκη την «κατεύθυνση», τα παιδιά. Κάποιον, να τους δείξει τον δρόμο. Είδα το Σάββατο στον Πανιώνιο, τον βλέπω συχνά, τον Θεόφιλο Καρασαββίδη. Αυτό του είπα. Βοηθείστε, εσείς οι ατζέντηδες, τα παιδιά. Βάλτε τα στον δρόμο. Ο ατζέντης μπορεί να το κάνει, καλύτερα κι από πατέρας.
Ποτέ φυσικά, μα ποτέ, δεν είν’ αργά. Ο Ντέμης έφυγε στα 30. Με μία και μοναδική χρονιά στην Ατλέτικο, μπορούμε τώρα να τον ρωτήσουμε και να μας πει, γιατί ξέρει, τι θα είχε χάσει εάν δεν το ‘κανε. Ο Λυμπερόπουλος έφυγε στα 33, για δύο χρόνια στη Φρανκφούρτη. Εγινε πιο πλούσιος άνθρωπος. Ο Καραγκούνης το ξαναζεί, ποιος να το ‘λεγε, στα 36. Και το απολαμβάνει, σαν νεούλι. Όταν έφυγε, κι η αμφιβολία ήταν αν θα τα ‘βγαζε πέρα στην Πρέμιερσιπ, τον είχα…προειδοποιήσει μ’ ένα sms πως θα τους κάνει, στη Φούλαμ, να του δώσουν και δεύτερο συμβόλαιο. Ως το 2014. Και θα του το δώσουν!
Το εξωτερικό καθαρίζει το κεφάλι, με τον ίδιον τρόπο με τον οποίον ο ισχυρός άνεμος καθαρίζει τον ουρανό της πόλης απ’ την καπνίλα. Εδώ, Ελληνας στην Ελλάδα, αναγκάζεσαι ν’ ασχολείσαι με όλα τα φθοροποιά γύρω-γύρω, παρεμπιπτόντως δε και με το ποδόσφαιρό σου. Εξω, ασχολούνται μια στρατιά άνθρωποι με όλα τα γύρω-γύρω για να μπορείς εσύ ν’ ασχολείσαι μόνο με το ποδόσφαιρό σου. Κι αν του Τοροσίδη στη Ρόμα του τύχουν και οι στραβές, γιατί κι εκεί υπάρχουν στραβές, με γκρίνια, με πίεση, με οπαδούς στην Τριγκόρια και το λοιπό ρεπερτόριο, τι…να του πουν; Είναι τόσο καλά εκπαιδευμένος, από εδώ, σ’ αυτά!
πηγή: gazzetta.gr
Τον θυμάμαι στη Νότια Αφρική, στη μικτή ζώνη μετά το ματς, να κρατά στα χέρια τη μπάλα με την προσοχή που ένας πατέρας μπορεί να βαστά στην αγκαλιά το νεογέννητο παιδί του. Περίμενα τελευταίος στην ουρά, να ξεμπερδέψει με τις μιντιακές υποχρεώσεις του. Μιλήσαμε. Με τίμησε, να μου πει πράγματα απ’ το βάθος της ψυχής. Αν τα θυμάμαι καλά, τόσον καιρό μετά, εκείνο που γύριζε συνεχώς μες στο κεφάλι του ήταν η μνήμη του πατέρα. Να τον έβλεπε. Πώς τα είχε καταφέρει. Τελικά, μάλλον έχει σημασία «ποιος έβαλε το γκολ». Κι ας λένε οι ποδοσφαιριστές ότι δεν έχει…
Ο Βασίλης έπρεπε να παίζει από τότε, κιόλας, έξω. Απ’ το τέλος του πρώτου συμβολαίου του στον Ολυμπιακό, καλοκαίρι ’09. Δυόμισι χρόνια στον Ολυμπιακό, αρκετά. Εκεί και τότε, ήταν η στιγμή του. Κατά καιρούς τον κοίταξαν η Νιουκάσλ, η Ρόμα, η Γιουβέντους, η Μπάγερν, η Ατλέτικο. Επέκτεινε εδώ, ως το 2013. Ενας σημαντικός ακραίος μπακ. Θα μπορούσε να είναι ένας σπουδαίος μέσα δεξιά, οχτάρι. Πολλά χρόνια στην Ελλάδα, σημαίνει πολλά χρόνια στη φθορά. Όχι οικονομική φθορά. Αθλητική. Εγκλωβίζεσαι, σε τούτη τη μαύρη κωμωδία του ελληνικού πρωταθλήματος. Βαλτώνεις. Αυτά τα παιδιά που ξεφεύγουν απ’ την ομάδα της περιφέρειας για την ομάδα της πόλης, καλά είναι ύστερα, με το που τελειώνει το συμβόλαιο στη μεγάλη ομάδα, να φεύγουν. Οσο κι αν πλουτίσουν σε λεφτά με το ν’ ανανεώσουν, τόσο θα φτωχύνουν σε βιώματα. Άργησε, ο Τοροσίδης.
Πάλι καλά, εννοείται. Αλλ’ ακόμη καλύτερα, να φεύγει κανείς στην ηλικία του Σωκράτη. ‘Η του Κυριάκου. Κάλλιστα δε, στην ηλικία του Σαμαρά. Ο Σαμαράς μοιάζει με τα παιδιά που, φεύγοντας απευθείας έξω, παρακάμπτουν την ταλαιπωρία των εξετάσεων και των σπουδών εδώ. Κι επιστρέφουν, έπειτα, μονάχα για διακοπές. Έχουν ανάγκη την «κατεύθυνση», τα παιδιά. Κάποιον, να τους δείξει τον δρόμο. Είδα το Σάββατο στον Πανιώνιο, τον βλέπω συχνά, τον Θεόφιλο Καρασαββίδη. Αυτό του είπα. Βοηθείστε, εσείς οι ατζέντηδες, τα παιδιά. Βάλτε τα στον δρόμο. Ο ατζέντης μπορεί να το κάνει, καλύτερα κι από πατέρας.
Ποτέ φυσικά, μα ποτέ, δεν είν’ αργά. Ο Ντέμης έφυγε στα 30. Με μία και μοναδική χρονιά στην Ατλέτικο, μπορούμε τώρα να τον ρωτήσουμε και να μας πει, γιατί ξέρει, τι θα είχε χάσει εάν δεν το ‘κανε. Ο Λυμπερόπουλος έφυγε στα 33, για δύο χρόνια στη Φρανκφούρτη. Εγινε πιο πλούσιος άνθρωπος. Ο Καραγκούνης το ξαναζεί, ποιος να το ‘λεγε, στα 36. Και το απολαμβάνει, σαν νεούλι. Όταν έφυγε, κι η αμφιβολία ήταν αν θα τα ‘βγαζε πέρα στην Πρέμιερσιπ, τον είχα…προειδοποιήσει μ’ ένα sms πως θα τους κάνει, στη Φούλαμ, να του δώσουν και δεύτερο συμβόλαιο. Ως το 2014. Και θα του το δώσουν!
Το εξωτερικό καθαρίζει το κεφάλι, με τον ίδιον τρόπο με τον οποίον ο ισχυρός άνεμος καθαρίζει τον ουρανό της πόλης απ’ την καπνίλα. Εδώ, Ελληνας στην Ελλάδα, αναγκάζεσαι ν’ ασχολείσαι με όλα τα φθοροποιά γύρω-γύρω, παρεμπιπτόντως δε και με το ποδόσφαιρό σου. Εξω, ασχολούνται μια στρατιά άνθρωποι με όλα τα γύρω-γύρω για να μπορείς εσύ ν’ ασχολείσαι μόνο με το ποδόσφαιρό σου. Κι αν του Τοροσίδη στη Ρόμα του τύχουν και οι στραβές, γιατί κι εκεί υπάρχουν στραβές, με γκρίνια, με πίεση, με οπαδούς στην Τριγκόρια και το λοιπό ρεπερτόριο, τι…να του πουν; Είναι τόσο καλά εκπαιδευμένος, από εδώ, σ’ αυτά!
πηγή: gazzetta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου