Ο Θανάσης Ασπρούλιας και ο Σπύρος Καβαλιεράτος γράφουν για τον τελικό της ντροπής με το τρόπαιο να βάφεται σε χρώμα πράσινο, με κηλίδες κόκκινες, αυτές του αίματος.
ΣΠΥΡΟΣ ΚΑΒΑΛΙΕΡΑΤΟΣ
Δέκα φορές ντροπή...
Ειλικρινά, θα ντρεπόμουν πολύ αν ήμουν στο Ελληνικό και ζούσα εκ των έσω αυτό το διασυρμό της Ελλάδας... Ομως ντράπηκα δέκα φορές περισσότερο γιατί παρακολούθησα τον τελικό στην Ισπανία...
Οχι, δεν θέλω τα γήπεδα να μοιάζουν με θέατρο. Αλλά προτιμώ το θέατρο από την πολεμική σύρραξη. Προτιμώ να βλέπω ισπανικό τελικό δίχως κανένα ενδιαφέρον, παρά επεισόδια, φωτοβολίδες, τραυματισμούς παικτών. Διότι αν έχουμε να υπερηφανευόμαστε ως Ελληνες για την ποιότητα του μπάσκετ, τη γνώση του αθλήματος, τα μαθήματα τακτικής, δυστυχώς τρέχουμε να κρυφτούμε για πολλά άλλα.
Ατμόσφαιρα όπως στα ελληνικά γήπεδα δεν συναντά πουθενά κανείς στην Ευρώπη. Μέχρι εκεί, όμως. Τόση ανοησία, τέτοια γελοιότητα, όσο κι αν ψάξεις, πάλι δεν την βρίσκεις. Στον αιώνα των αιώνων. Οχι φάιναλ 8 δεν γίνεται να διοργανωθεί στην Ελλάδα... Ούτε καν τελικός. Ή για να το πούμε όπως έχει, δεν γίνεται να παίζουν στο ίδιο γήπεδο Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός και να υπάρχουν οπαδοί και των δύο. Οχι με 900 εισιτήρια, αλλά με προσκλήσεις και διαπιστεύεις. Πέντε να μείνουν από εδώ και πέντε από την άλλη, πάλι θα μαλώσουν. Α, για να το ξεκαθαρίσω. Σε ελληνικό γήπεδο δεν μπορεί να γίνει αυτό.
Μια ωραία λύση θα ήταν να κάνουμε ένα φάιναλ 8 στην Ισπανία. Πριν από τα δικά τους ματς, να παίζουν οι δικοί μας. Ολοι θα το ευχαριστηθούν. Γιατί να ξέρετε στην Ισπανία έχουν σε μεγάλη εκτίμηση το ελληνικό μπάσκετ. Υπάρχει σεβασμός. Λέξη άγνωστη για την Ελλάδα, σε όλα τα επίπεδα.
Αυτή είναι η μόνη λύση, πραγματικά. Ούτε μαθητές, ούτε αθλητές, ούτε τίποτα... Μακριά από τα ελληνικά γήπεδα. Να μην έχει άγχος και κανείς για τα μέτρα ασφαλείας, τα εισιτήρια, τις προσκλήσεις. Να γίνει φάιναλ 8 στην Ισπανία, στην Ιταλία, στο Ντουμπάι. Α, και όχι στη Σερβία.
Να ασχοληθούμε και λίγο με το ματς, που ήταν συγκλονιστικό.
* Ο Παναθηναϊκός ήταν καλύτερος στη μεγαλύτερη διάρκεια του αγώνα. Το ήθελε περισσότερο. Ο Ολυμπιακός πήγε να κλέψει το ματς, αλλά δεν τα κατάφερε..
* Ο Ούκιτς έκανε το παιχνίδι της ζωής του, έγειρε την πλάστιγγα. Αλλά πάλι τη διαφορά την έκανε ο Διαμαντίδης. Καθοριστικός ήταν και ο Λάσμε στα κρίσιμα σημεία, πιο πριν και ο Καπόνο.
* Ο Πεδουλάκης εγκλώβισε και πάλι τον Σπανούλη, ο οποίος στο τελευταίο τρίλεπτο εκβίασε προσπάθειες και έκανε ζημιά στον Ολυμπιακό. Λο και Σλούκας ήταν πιο ζεστοί στο τέλος, όμως ο αρχηγός των ερυθρολεύκων δεν το εκμεταλλεύτηκε.
* Η διαιτησία δεν ήταν καθόλου καλή... Ειδικά μετά από τη διακοπή του ματς, οι τρεις ρέφερι έκαναν συμψηφισμούς. Τουλάχιστον δεν έκριναν το αποτέλεσμα, αλλά αν είναι να παίζουν για να τους ευχαριστήσουν όλους, στο τέλος θα φωνάζουν όλοι. Από την τριάδα, καλύτερα στάθηκε ο Σχινάς.
Κάτι τελευταίο. Εχουν ειπωθεί πολλά και διάφορα πριν και μετά από το ματς. Στο γήπεδο δεν ήμουν, μετά από καιρό είδα τελικό από την τηλεόραση. Αρκετά χιλιόμετρα μακριά. Ε, δεν υπάρχει αυτό το πράγμα. Να έχουν μείνει στο γήπεδο οι διαπιστεύσεις και να ακούς αποδοκιμασίες και συνθήματα. Ε, όταν συμβαίνει αυτό, ουδείς δικαιούται να ομιλεί, να διαμαρτύρεται και να κατηγορεί. Διότι έχει συμμετοχή στην αθλιότητα.
ΘΑΝΑΣΗΣ ΑΣΠΡΟΥΛΙΑΣ
Αφιερωμένο από τον Αρτζι και τον Ούκιτς
Στον ελληνικό αθλητισμό αποδεικνύεται ότι ο ...απόπατος του γεμάτου από αηδία, δυσωδία και κατιμά, βαρελιού είναι ένα όριο εντελώς αόριστο. Κι αυτό το καταραμένο βαρέλι, τόσο ελαστικό κι ανθεκτικό που χωράει ολοένα και περισσότερα απόβλητα. Είναι πραγματικά δύσκολο να ταξινομήσει κανείς τις σκέψεις του μετά από ένα τόσο δύσκολο και μακρύ βράδυ. Από τη μία πλευρά έχεις την ανάγκη να σιχτιρίσεις, τα βάζεις με τον εαυτό σου που δεν αντέδρασες, που δεν πέταξες τα μικρόφωνα, που συνέχισες να μεταδίδεις, που υποβίβασες τον εαυτό σου στο επίπεδο αυτών που, μετά τον τραυματισμό του Χάινς, σαν τους νεόπλουτους, διψασμένους για αίμα, λιμοκοντόρους οι οποίοι παρανόμως συγκεντρώνονται γύρω από ένα κλουβί στοιχηματίζοντας στο θάνατο ή την επιβίωση δύο μαχητών (τύπου fight club ή του Kickboxer με τον Βαν Νταμ), γελούν και χαχανίζουν στην όψη του αίματος, παρέμειναν απαθείς στη θέση τους, διασκεδάζοντας με το θέαμα. Ακριβώς ένα λεπτό αργότερα, τα αστραφτερά χαμόγελα πλήθαιναν ολοένα και περισσότερο. Σαν να μην είχε συμβεί τίποτα. Κι ένας παίκτης μόλις ελάχιστη ώρα πριν, είχε δεχθεί μία φωτοβολίδα στο κεφάλι. Από την άλλη πλευρά, έπειτα από 40 λεπτά ενός μεγάλου αγώνα, ο θυμός (δυστυχώς) υποχωρεί για να κυριαρχήσει ο αγώνας, το μπάσκετ και η τεράστια προσπάθεια κάποιων παιδιών να νικήσουν.
Αυτή τη φορά, το τρόπαιο βάφτηκε σε χρώμα πράσινο, με κηλίδες κόκκινες. Του αίματος. Σαν κι αυτό που έτρεχε από το πρόσωπο ενός οπαδού στη διακοπή του αγώνα, αλλά δεν τον εμπόδισε να παραμείνει στο παρκέ για να μην είναι απών από τις εχθροπραξίες.
Είναι ένα παιχνίδι με πολλές πτυχές, καθεμιά εκ των οποίων μπορεί να αναλυθεί εκτενώς. Ο Αργύρης Πεδουλάκης, σε αυτό το ματς, κέρδισε τον Γιώργο Μπαρτζώκα, που στο τέλος της βραδιάς, αν και ήταν αναρμόδιος κλήθηκε να κουβαλήσει όλο το βάρος μίας εντελώς λανθασμένης απόφασης.
Αγαπητοί φίλοι, θεωρώ, ότι ο Ολυμπιακός ουσιαστικά έχασε ένα ματς το οποίο δεν έπρεπε να ξεκινήσει. Το γεγονός ότι άρχισε ήταν αποκλειστικά δική του ευθύνη και αυτή η απόφαση θα τον ακολουθεί για καιρό.
Τη στιγμή που η φωτοβολίδα, πετυχαίνει απευθείας τον Χάινς στο κεφάλι (όχι από σπόντα, ούτε από γκελ), ο τελικός πρέπει να διακοπεί. Και πιθανώς να μη γίνει και ποτέ. Κι όμως, ο Ολυμπιακός, σκεπτόμενος το βαθμολογικό κόστος (όπως είπε ο Γιώργος Μπαρτζώκας στη συνέντευξη Τύπου λέγοντας... "Ο Παναθηναϊκός δε θα συναινούσε") αποφάσισε να παραστεί κι ο αγώνας να γίνει κανονικά. Και να επιτρέψει στους λιμοκοντόρους με τα κοστούμια να ηρεμούν και να πείθουν τον εαυτό τους ότι είναι όλα καλά γινομένα. Για να μην πω για την Αστυνομία και τον Ταξίαρχο της, που επέμενε, ακόμα και όταν είχε ήδη ακουστεί η έκκληση για εκκένωση, από τα μεγάφωνα, να δοθεί ακόμα μία ευκαιρία στο παιχνίδι και να γίνει με οπαδούς, προφανώς γιατί ο ίδιος ήθελε να αποφύγει την ταλαιπωρία της εκκένωσης. Ξέφυγα πάλι όμως... Σας ανέφερα ήδη, ότι είναι πολλά αυτά που έχω στο μυαλό μου.
Αυτό το τρόπαιο, αν και δεν μπορεί να στηθεί σαν άλλη κολυμπήθρα του Σιλωάμ για τον Αργύρη Πεδουλάκη, ήταν δεδομένο πως για τον προπονητή που θα το κέρδιζε θα αποτελούσε ένα μαξιλαράκι ασφαλείας. Ειδικά για τον Αρτζι, που του καταλόγισα τα λάθη του ΣΕΦ, οφείλω όμως, τώρα να του αναγνωρίσω ότι αν ο Παναθηναϊκός νίκησε, εν πολλοίς το οφείλει στον προπονητή του.
Για ακόμα μία φορά παγίδεψε τον Σπανούλη και τον περιόρισε σε πολύ χαμηλές πτήσεις με τον Ούκιτς να παίζει shadow τις περισσότερες φορές ώστε να τον στέλνει στα τεντωμένα χέρια του Λάσμε, ή του Γκιστ.
Ρίσκαρε και τζόγαρε στην ψυχολογία των ερυθρόλευκων. Ο Πεδουλάκης αποφάσισε ότι αν χάσει η ομάδα του, αυτό θα γινόταν μόνο αν ο Ολυμπιακός έβαζε τα σουτ. Και τα προκάλεσε... Είναι πολύ χαρακτηριστική η εικόνα των παικτών του Παναθηναϊκού να παίζουν από απόσταση 1-2 μέτρων παιδιά όπως ο Λο, ο Πρίντεζης, ο Παπανικολάου, ακόμα και ο Αντιτς.
Αυτή τη φορά ο Παναθηναϊκός δεν κέρδισε λόγω της άμυνάς του, αλλά εξαιτίας της επίθεσής του. Ισως στο καλύτερο επιθετικό παιχνίδι της φέτος, η ομάδα του Αργύρη Πεδουλάκη είχε διαβάσει τις αντιδράσεις των ερυθρόλευκων, μετακίνησε την μπάλα από την μία πλευρά του γηπέδου στην άλλη, προκάλεσε χάος στην άμυνα του Ολυμπιακού κι εκεί ήρθαν ο Ούκιτς και ο Διαμαντίδης να εκμεταλλευτούν όλα τα κενά.
Ο Κροάτης ήρθε σαν από μηχανής Θεός να παίξει στο κρισιμότερο παιχνίδι του Παναθηναϊκού. Η άμυνα με την οποία τον αντιμετώπισε ο Ολυμπιακός τον ευνόησε. Του έδωσε χώρο κι αυτός τον εκμεταλλεύτηκε. Και παράλληλα, εκτόξευσε την ψυχολογία του μέσω της άμυνας, μαρκάροντας τον Σπανούλη, που τον κράτησε στο ματς στα πρώτα λεπτά όταν (επιθετικά) δεν ήταν και πολύ καλός.
Ηταν αρκετές οι περιπτώσεις που στη δική του άμυνα, ο Ολυμπιακός έμοιαζε χαμένος και δεν ήταν ξεκάθαρος ο τρόπος που είχε επιλεχθεί για να αντιμετωπίσει τη δημιουργία του Παναθηναϊκού. Ολες οι κινήσεις των ερυθρόλευκων γίνονταν με ημίμετρα. Για ακόμα μία φορά. Και ο Διαμαντίδης αυτή τη φορά δεν έκανε λάθος. Σκόραρε ο ίδιος και δημιούργησε άριστα για να πράξουν το αυτό και οι υπόλοιποι.
Ο Παναθηναϊκός κέρδισε πανάξια το Κύπελλο και στο εξής μπορεί με ειρήνη και ηρεμία πια, να ατενίσει το μέλλον. Το φινάλε μίας σεζόν, που από χθες, ό,τι κι αν συμβεί είναι επιτυχημένη.
* Μία από τις πιο σωστές κουβέντες που άκουσα χθες ήταν τούτη... "Είναι άδικο για τον Μπαρτζώκα και τον Πεδουλάκη να τους ζητάμε να κάνουν, αυτά που δεν έκαναν τόσα χρόνια ο Ομπράντοβιτς και ο Ιβκοβιτς". Πολύ σωστό και απόλυτα δίκαιο. Για αυτό κι αναφέρω ότι οι παίκτες, για να δράσουν, δε χρειάζονται την καθοδήγηση των προπονητών. Μόνοι τους όφειλαν να αποφασίσουν την αντίδραση. Και ο Μπαρτζώκας με τον Πεδουλακη δεν ευθύνονται σε τίποτα. Παρά μόνο για τις δηλώσεις που έκανε ο πρώτος σχετικά με την συναίνεση του Παναθηναϊκού. Οταν τραυματίζεται ένας παίκτης σου, δεν μπορείς να υπολογίζεις το αγωνιστικό κόστος.
* Μετά τις χειραψίες της προηγούμενης Δευτέρας, οι δύο οικογένειες βρέθηκαν και πάλι στα χαρακώματα. Μέσα σε μία εβδομάδα. Με εκατέρωθεν δηλώσεις και λέξεις που χρησιμοποιούνται μεταξύ οπαδών. Μπράβο, ωραίο παράδειγμα δώσατε και οι δύο μετά το σόου της προηγούμενης εβδομάδας. Διότι αποδείχτηκε ότι ήταν σόου.
* Διαβάζοντας σήμερα το πρωί τα ρεπορτάζ και τις τοποθετήσεις, αισθάνομαι απόλυτα δικαιωμένος (για ακόμα μία φορά) για το χαρακτηρισμό λιμοκοντόροι με κοστούμια..