FC: Ο Χερ Ότο στους «Ινδιάνους»: Μια βλακώδης ιδέα!

Τα καθρεφτάκια και τα μπιχλιμπίδια του χθες, είναι τα Γερμανικά λόγια του σήμερα.

Σχολιάζει ο Γιάννης Τσαούσης για το Fight Club.

Η απόφαση ελήφθη πριν από 15 περίπου μέρες. Ο Ότο Ρεχάγκελ πρέπει να επισκεφθεί την Ελλάδα ως επίτιμος πρέσβης, με σκοπό «την αποκατάσταση των ελληνογερμανικών σχέσεων και την ενίσχυση του ελληνικού τουρισμού». Για την Μέρκελ ήταν μια καλά σταθμισμένη πολιτική απόφαση, πασπαλισμένη με στοιχεία υψηλής διπλωματίας. Για τον πρόεδρο της ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας της Γερμανίας, Βόλφγκανγκ Νίρσμπαχ, μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να δείξει ότι κι αυτός με τη σειρά του παίρνει πρωτοβουλία υπέρ των Ελλήνων, παρακαλώντας τον τέως ομοσπονδιακό μας προπονητή να την αποδεχτεί. Για τον Ότο Ρεχάγκελ πάλι ήταν απλώς μια κλήση να κάνει το καθήκον του -και μάλιστα προερχόμενη από το χριστιανοδημοκρατικό κόμμα, του οποίου και ο ίδιος είναι μέλος. Μια «εθνική αποστολή». Κι αυτός, ο καταλληλότερος για να τη φέρει εις πέρας.

Ήρθε λοιπόν, πήρε τον κ. Φούχτελ παραμάσχαλα και ξεκίνησε τη βεγγέρα των επαφών και των δηλώσεων. Πρώτα πέρασε από το υπουργείο Τουρισμού, όπου φωτογραφήθηκε με την κ. Κεφαλογιάννη, μετά είδε τον υπουργό Εσωτερικών, κ. Στυλιανίδη, στα καπάκια συναντήθηκε με τον αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο και η ιστορία θα συνεχιστεί μέχρι την Πέμπτη, οπότε και θα δώσει συνέντευξη Τύπου. Από τα λίγα, πάντως, που έχει πει μέχρι τώρα, το κεντρικό νόημα είναι ότι «η Γερμανία δεν θα αφήσει την Ελλάδα να πέσει».

Η επίσκεψη αυτή, οι φωτογραφίες και τα λόγια που την συνοδεύουν φαίνονται αστεία και εντελώς παράταιρα στη σημερινή εποχή. Όχι τόσο διότι πρακτικά όλη αυτή η ιστορία θα έχει ελαχιστότατο γκελ προς τα έξω και μηδαμινό (ή αρνητικό, στη χειρότερη περίπτωση) γκελ προς τα μέσα, όσο διότι πρόκειται για πρακτικές που για νοήμονες ανθρώπους του πολιτισμένου κόσμου έχουν πεθάνει ένα με ενάμισι αιώνα πριν.

Πιθανώς να υπάρχουν κάποιοι λίγοι (αφελείς πολιτικάντηδες) οι οποίοι αφενός να πιστεύουν ότι ο Ρεχάγκελ είναι κάτι σαν σύμβολο για τους Έλληνες το οποίο ξεπερνάει τα ποδοσφαιρικά όρια -και άρα θα κρέμονται από τα χείλη του και αφετέρου ότι επειδή στην πραγματικότητα είμαστε «μπανανία», οι μπανάνες είναι αυτό που μας χρειάζεται και ο «Ρεχακλής» είναι φορτωμένος με τσαμπιά για την πάρτη μας. Η ανοησία και των δύο ισχυρισμών είναι σχεδόν αυταπόδεικτη. Για τον μεν πρώτο, όσο είναι αλήθεια ότι εύκολα αποθέωνουμε ανθρώπους άλλο τόσο είναι ότι διαθέτουμε ακόμα τη σωφροσύνη να μην έχουμε «ιερές αγελάδες». Αυτό μπορεί συνήθως να μας οδηγεί σε άφρονα κριτική, στη συγκεκριμένη περίπτωση όμως μας σώζει. Για δε τον δεύτερο, όσο κι αν οι ελάχιστοι και δουλοπρεπείς πολιτικοί μας εκπέμπουν συνεχώς αυτή την εικόνα προς τα έξω, η αλήθεια είναι πως η αξιοπρέπεια ενός εκάστου εκ των πολιτών αυτής της χώρας του επιτρέπει ακόμα να μην ξεφτιλίζεται πιστεύοντας σε «πρέσβεις ειδικού σκοπού».

Έτσι ή αλλιώς, βιώνουμε έναν καιρό στον οποίο -όχι μόνο οι Έλληνες αλλά και οι περισσότεροι Ευρωπάιοι- γνωρίζουν πως από γερμανικής πλευράς ό,τι λέγεται ή γίνεται εξυπηρετεί αποκλειστικά τα δικά τους οικονομικά συμφέροντα. Υπ’ αυτό το πρίσμα, καμία επίσκεψη Ρεχάγκελ δεν εξυπηρετεί κάτι πραγματικό. Για την ακρίβεια, δεν είναι καν δημόσιες σχέσεις. Πλησιάζει μάλλον στο τίποτα παρά στο «κάτι» αυτή η αποστολή κι αυτό είναι χειρότερο κι από ανώφελο: Είναι βλακώδες και ανούσιο. Από ευχολόγια ούτως ή άλλως είμαστε χορτασμένοι από το εσωτερικό. Αν από το εξωτερικό έρχεται κάποιος που «δεν έχει νέα ευχάριστα (ή έστω δυσάρεστα) να πει, καλύτερα να μη μας πει κανένα».
πηγή: sport-fm.gr