Ο Μιχάλης Τσόχος λέει να μην γράψει και πολλά στο blog του.
Προτιμά να ανάψει ένα τσιγάρο και να ακούσει Δημήτρη Μητροπάνο. Γιατί
κάποιοι νομίζουν ότι πριν ένα χρόνο έφυγε…
Δεν είμαι αυτό που λέμε φαν της ελληνικής μουσικής. Το αντίθετο θα
έλεγα. Στο αυτοκίνητο η βελόνα είναι συνήθως καρφωμένη στον Red. Αν με
ρωτήσεις: «ποιο είναι το αγαπημένο τραγούδι σου;» θα σου απαντήσω κάτι
από τα δύο: «Personal Jesus» από Depeche Mode ή «Loosing my religion»
από REM.Μπα, μάλλον το “Where the streets have no name” θα απαντήσω, άλλωστε η ομορφότερη βραδιά της ζωής μου ήταν αυτή που είδα τους U2 live. Οταν βγαίνω για ποτό, μπορώ να πάω παντού εκτός από μπαράκι που παίζει ελληνικά. Εντάξει μπουζούκια θα τύχει να πάω μία δύο φορές το χρόνο, αλλά συνήθως αργά και πάντα μαζί με την παρέα.
Από την άλλη, θυμάμαι έναν φίλο που μου έλεγε όταν συζητάγαμε για μουσική και τραγούδια: «Καλά όλα αυτά με τους U2, τους REM και τους DM, αλλά η μουσική είναι άλλα πράγματα...
Μουσική είναι να σε έχει αφήσει η γκόμενα και εσύ να ακούς αυτό…
Μουσική είναι να μην έχεις πάει ποτέ στη Θεσσαλονίκη αλλά να είσαι βέβαιος ότι είναι η ομορφότερη πόλη στον κόσμο επειδή ακούς αυτό…
Μουσική είναι να σου λένε ότι για να γίνεις άντρας πρέπει να μάθεις να χορεύεις ζεϊμπέκικο και εσύ να το καταλαβαίνεις μόνο επειδή άκουσες και είδες αυτό…
Μουσική είναι να γεννιέται η κόρη σου και να ακούς αυτό…
Μουσική είναι να χάνεις τον πατέρα σου, να είσαι χάλια, να μπαίνεις στο αυτοκίνητο και να σκας χαμόγελο επειδή άκουσες αυτό…
Μουσική είναι να ψάχνεις να βρεις αν η ζωή σου ήταν καλή ή όχι και να ακούς αυτό…
Ακριβώς πριν από ένα χρόνο, στις 17 Απριλίου 2012, ο φίλος μου με πήρε
τηλέφωνο και μου είπε: «Να σου πω κάτι ρε φίλε. Είστε πολύ μαλάκες
εσείς οι δημοσιογράφοι. Από το πρωί μας έχετε ζαλίσει ότι πέθανε ο
Δημήτρης Μητροπάνος. Πώς το λέτε αυτό ρε;
Τον είδε κανείς να πεθαίνει…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου