Όταν ξεκινήσεις να γράψεις
κομμάτι για τον Σερ Αλεξ Φέργκιουσον και την απόφασή του να αποσυρθεί
από τον πάγκο της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρεις
από πού να αρχίσεις και κυρίως που να τελειώσεις.
Να αρχίσεις να γράφεις για τους 49 τίτλους που κατέκτησε σε σχεδόν 27 χρόνια ή μήπως να θυμηθείς μύθους με τους οποίους συνεργάστηκε ή τους οποίους έχτισε μέρα με την μέρα. Ο Γκιγκς, ο Σμάιχελ, ο Ρόμπι Κιν, ο Καντονά, ο Μπέκαμ, ο Φαν Νίστελροϊ, ο Κριστιάνο Ρονάλντο, ας το αφήσω καλύτερα θα χρειαστώ χιλιάδες λέξεις.
Ας σταθώ μόνο στο φινάλε, στο αντίο, στη στιγμή που αποφάσισε να το πει. Σχεδόν κάθε καλοκαίρι εδώ και μια πενταετία το κυρίαρχο ερώτημα ήταν αν ο Σερ Αλεξ θα αποσυρθεί, αν θα σταματήσει, αν έφτασε το πλήρωμα του χρόνου να κάνει στην άκρη. Ο ίδιος πάντα το διέψευδε.
Η φετινή σεζόν ήταν η μοναδική των τελευταίων ετών που δεν είχε ακουστεί το παραμικρό. Μάλλον όλοι είχαν πιστέψει ότι δεν θα εγκαταλείψει ποτέ τον αγαπημένο πάγκο του, παρά μόνο για βιολογικούς λόγους.
Λάθος. Τώρα που όλοι δεν το περίμεναν, τώρα ο Σερ Αλεξ πήρε την μεγάλη απόφαση.
Λένε ότι η διαφορά του μεγάλου από του σπουδαίου την κάνει το φινάλε. Ο τρόπος που θα το επιλέξει, τα πως, τα γιατί και κυρίως η στιγμή που θα το αποφασίσει. Ο Σερ Αλεξ επέλεξε να φύγει πρωταθλητής.
Επέλεξε να φύγει στην κορυφή, αφήνοντας πίσω μόνο επιτυχίες, αλλά κυρίως αφήνοντας για τον επόμενο μία τεράστια κληρονομιά.
Δεν νομίζω ότι θα το πει ποτέ, αλλά είμαι σχεδόν βέβαιος γιατί φεύγει τώρα. Γιατί το αποφάσισε τώρα να αποσυρθεί. Γιατί για μία ακόμη φορά πάνω απ’ όλα έβαλε το ίδιο το club.
Αυτό που επί των ημερών του, έγινε τελείως διαφορετικό από αυτό που ήταν πριν. Ναι, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ήταν ένα πολύ μεγάλο club και πριν τον Σερ Αλεξ, σήμερα όμως σχεδόν 27 χρόνια μετά από εκείνη την πρώτη ημέρα που ο κοκκινοπρόσωπος Σκωτσέζος κάθισε στον πάγκο της, είναι ένα άλλο μέγεθος.
Σήμερα όλοι οι αριθμοί δείχνουν, «φωνάζουν», ότι είναι ο μεγαλύτερος σύλλογος στο Νησί, και ένας από τους τέσσερις πέντε μεγαλύτερους στην Ευρώπη.
Πριν τον Σερ Αλεξ τίποτα από αυτά δεν ήταν έτσι. Και δεν είναι μόνο τα τρόπαια, δεν είναι τα πρωταθλήματα (13 σε 27 χρόνια με αυτόν και μόλις 7 όλα τα υπόλοιπα χρόνια χωρίς αυτόν), είναι τα υπόλοιπα νούμερα που προκαλούν δέος.
Είναι η χωρητικότητα του «Ολντ Τράφορντ», είναι οι χορηγικές συμφωνίες, είναι η απήχηση που έχει αυτή η ομάδα παγκοσμίως, είναι οι οπαδοί της παγκοσμίως. Όλα αυτά τα νούμερα είναι που εξασφαλίζουν το αύριο του συλλόγου για πολλά χρόνια.
Ας επανέλθω όμως στο γιατί έφυγε τώρα. Ο Σερ Αλεξ ξέρει καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον ποια είναι η συμμετοχή του σε αυτό που είναι σήμερα η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Ξέρει καλύτερα από τον καθένα πόσο καθοριστικός είναι ο ρόλος του μάνατζερ σε αυτόν τον σύλλογο και εδώ και πολλά χρόνια έχει καταλήξει ποιος είναι ο ιδανικός διάδοχός του. Δεν θα άφηνε ποτέ την Γιουνάιτεντ αν δεν ήταν σίγουρος για τα χέρια στα οποία την αφήνει.
Και πραγματικά για ένα μόνο πράγμα απορώ. Γιατί μαζί με την ανακοίνωση της δικής του απόφασης να αποσυρθεί από τους πάγκους δεν ανακοίνωσε και αυτόν που ο ίδιος επέλεξε για διάδοχό του. Ο Σερ Αλεξ δεν αποσύρθηκε τελικά. Εκανε στην άκρη για να έρθει ο επόμενος. Είτε αυτός είναι ο Ζοσέ Μουρίνιο, όπως εγώ πιστεύω, είτε είναι ο Ντέιβιντ Μόγιες όπως λένε οι πρώτες πληροφορίες το ίδιο κάνει.
Για τον Σερ Αλεξ πάντα πάνω από όλα είναι η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Για τον τύπο που θα συνεχίσει να μασά την τσίχλα του και τα επόμενα χρόνια, απολαμβάνοντας αυτό, που αυτός έφτιαξε. Και τα επόμενα χρόνια η Γιουνάιτεντ δικιά του θα είναι, αυτός θα καμαρώνει για τα επιτεύγματά της, γιατί αυτός θα είναι που αποφάσισε όχι μόνο για το παρελθόν και το παρόν της, αλλά και για το μέλλον της…
Να αρχίσεις να γράφεις για τους 49 τίτλους που κατέκτησε σε σχεδόν 27 χρόνια ή μήπως να θυμηθείς μύθους με τους οποίους συνεργάστηκε ή τους οποίους έχτισε μέρα με την μέρα. Ο Γκιγκς, ο Σμάιχελ, ο Ρόμπι Κιν, ο Καντονά, ο Μπέκαμ, ο Φαν Νίστελροϊ, ο Κριστιάνο Ρονάλντο, ας το αφήσω καλύτερα θα χρειαστώ χιλιάδες λέξεις.
Ας σταθώ μόνο στο φινάλε, στο αντίο, στη στιγμή που αποφάσισε να το πει. Σχεδόν κάθε καλοκαίρι εδώ και μια πενταετία το κυρίαρχο ερώτημα ήταν αν ο Σερ Αλεξ θα αποσυρθεί, αν θα σταματήσει, αν έφτασε το πλήρωμα του χρόνου να κάνει στην άκρη. Ο ίδιος πάντα το διέψευδε.
Η φετινή σεζόν ήταν η μοναδική των τελευταίων ετών που δεν είχε ακουστεί το παραμικρό. Μάλλον όλοι είχαν πιστέψει ότι δεν θα εγκαταλείψει ποτέ τον αγαπημένο πάγκο του, παρά μόνο για βιολογικούς λόγους.
Λάθος. Τώρα που όλοι δεν το περίμεναν, τώρα ο Σερ Αλεξ πήρε την μεγάλη απόφαση.
Λένε ότι η διαφορά του μεγάλου από του σπουδαίου την κάνει το φινάλε. Ο τρόπος που θα το επιλέξει, τα πως, τα γιατί και κυρίως η στιγμή που θα το αποφασίσει. Ο Σερ Αλεξ επέλεξε να φύγει πρωταθλητής.
Επέλεξε να φύγει στην κορυφή, αφήνοντας πίσω μόνο επιτυχίες, αλλά κυρίως αφήνοντας για τον επόμενο μία τεράστια κληρονομιά.
Δεν νομίζω ότι θα το πει ποτέ, αλλά είμαι σχεδόν βέβαιος γιατί φεύγει τώρα. Γιατί το αποφάσισε τώρα να αποσυρθεί. Γιατί για μία ακόμη φορά πάνω απ’ όλα έβαλε το ίδιο το club.
Αυτό που επί των ημερών του, έγινε τελείως διαφορετικό από αυτό που ήταν πριν. Ναι, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ήταν ένα πολύ μεγάλο club και πριν τον Σερ Αλεξ, σήμερα όμως σχεδόν 27 χρόνια μετά από εκείνη την πρώτη ημέρα που ο κοκκινοπρόσωπος Σκωτσέζος κάθισε στον πάγκο της, είναι ένα άλλο μέγεθος.
Σήμερα όλοι οι αριθμοί δείχνουν, «φωνάζουν», ότι είναι ο μεγαλύτερος σύλλογος στο Νησί, και ένας από τους τέσσερις πέντε μεγαλύτερους στην Ευρώπη.
Πριν τον Σερ Αλεξ τίποτα από αυτά δεν ήταν έτσι. Και δεν είναι μόνο τα τρόπαια, δεν είναι τα πρωταθλήματα (13 σε 27 χρόνια με αυτόν και μόλις 7 όλα τα υπόλοιπα χρόνια χωρίς αυτόν), είναι τα υπόλοιπα νούμερα που προκαλούν δέος.
Είναι η χωρητικότητα του «Ολντ Τράφορντ», είναι οι χορηγικές συμφωνίες, είναι η απήχηση που έχει αυτή η ομάδα παγκοσμίως, είναι οι οπαδοί της παγκοσμίως. Όλα αυτά τα νούμερα είναι που εξασφαλίζουν το αύριο του συλλόγου για πολλά χρόνια.
Ας επανέλθω όμως στο γιατί έφυγε τώρα. Ο Σερ Αλεξ ξέρει καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον ποια είναι η συμμετοχή του σε αυτό που είναι σήμερα η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Ξέρει καλύτερα από τον καθένα πόσο καθοριστικός είναι ο ρόλος του μάνατζερ σε αυτόν τον σύλλογο και εδώ και πολλά χρόνια έχει καταλήξει ποιος είναι ο ιδανικός διάδοχός του. Δεν θα άφηνε ποτέ την Γιουνάιτεντ αν δεν ήταν σίγουρος για τα χέρια στα οποία την αφήνει.
Και πραγματικά για ένα μόνο πράγμα απορώ. Γιατί μαζί με την ανακοίνωση της δικής του απόφασης να αποσυρθεί από τους πάγκους δεν ανακοίνωσε και αυτόν που ο ίδιος επέλεξε για διάδοχό του. Ο Σερ Αλεξ δεν αποσύρθηκε τελικά. Εκανε στην άκρη για να έρθει ο επόμενος. Είτε αυτός είναι ο Ζοσέ Μουρίνιο, όπως εγώ πιστεύω, είτε είναι ο Ντέιβιντ Μόγιες όπως λένε οι πρώτες πληροφορίες το ίδιο κάνει.
Για τον Σερ Αλεξ πάντα πάνω από όλα είναι η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Για τον τύπο που θα συνεχίσει να μασά την τσίχλα του και τα επόμενα χρόνια, απολαμβάνοντας αυτό, που αυτός έφτιαξε. Και τα επόμενα χρόνια η Γιουνάιτεντ δικιά του θα είναι, αυτός θα καμαρώνει για τα επιτεύγματά της, γιατί αυτός θα είναι που αποφάσισε όχι μόνο για το παρελθόν και το παρόν της, αλλά και για το μέλλον της…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου