Ο ΠΑΟΚ επιστρέφει στις αγωνιστικές υποχρεώσεις με έναν αγώνα τοπικού χαρακτήρα και όχι ντέρμπι όπως λέγεται στον Τύπο για να δικαιολογηθεί μία εμπορικότητα που υπάρχει λόγω της κοινής παρουσίας των δύο ομάδων στη Θεσσαλονίκη.
Ουσιαστικά, η λέξη ντέρμπι υπονοεί έναν ανταγωνισμό ο οποίος δεν δικαιολογείται από πουθενά. Η μία ομάδα έχει δώδεκα φορές σχεδόν το μπάτζετ της άλλης, έχει καμιά δεκαριά διεθνείς, πάνω από 15 βαθμούς διαφορά και πολλά άλλα που δεν χρειάζεται να αναλύσω.
Θα δεχόμουν τη λέξη ντέρμπι, αν είχε τη χρήση των Βρετανών, οι οποίοι θεωρούν πραγματικά ντέρμπι τους αγώνες μεταξύ ομάδων της ίδιας πόλης αλλά δεν θυμάμαι κανέναν να χαρακτηρίζει ντέρμπι π.χ. το ΠΑΟΚ – Απόλλωνας Καλαμαριάς.
Αυτή η αδικία λοιπόν για την ομάδα της Καλαμαριάς με πνίγει και αισθάνομαι υποχρεωμένος να γράψω πως ντέρμπι ΠΑΟΚ – Άρης δεν υπάρχει. Μπορεί να υπήρχε κάποτε, όμως τα τελευταία χρόνια δεν μπορούμε να το χαρακτηρίζουμε έτσι γιατί είναι σαν να κοροϊδεύουμε τον κόσμο.
Είναι ένα παιχνίδι τοπικού χαρακτήρα στο οποίο ο ΠΑΟΚ θα κερδίσει. Εννοείται πως μετά το ντόρτι στο Καραϊσκάκη και τους λόγους που φτάσαμε σε αυτό, ο αγώνας της Κυριακής δεν σημαίνει κάτι το ουσιαστικό. Απλά είναι μία πρώτης τάξεως ευκαιρία για τους νεαρούς φιλάθλους μας να διασκεδάσουν στο γήπεδο.
Το σκορ μετράει και για να υπάρχει ικανοποίηση στην εξέδρα μας, θα πρέπει να ξεπεράσει το 4-0, 4-1. Είναι σκορ συνηθισμένα πλέον, είναι σκορ που ουσιαστικά αφορούν μία ευθεία γραμμή. Από 5-0 και πάνω έχει κάποιο ενδιαφέρον το παιχνίδι και αυτό θα πρέπει να τονιστεί στους προπονητές και τους ποδοσφαιριστές του ΠΑΟΚ. Οι οποίοι ανεξάρτητα τα προβλήματα συνεννόησης που έχουν, θα πρέπει να τα αφήσουν στην άκρη και να παίξουν για την ομάδα και το κοινό της.
Θα πρέπει να δικαιολογήσουν όλοι τους τα βιογραφικά τους. Ο Στέφενς το δικό τους, τα παιδιά που μας πήγαν στο Μουντιάλ τα δικά τους, οι υπόλοιποι διεθνείς τα δικά τους, τα παιδιά από τις ακαδημίες μας τα δικά τους. Είναι απλά τα πράγματα και όσο τα σκέφτεσαι στο μυαλό σου τόσο χειρότερα.
Στον Άρη τα πράγματα είναι απλά. Είναι μία από τις χειρότερες ομάδες που έχουν εμφανιστεί ποτέ στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Και όταν ο καλύτερός σου παίκτης ονόματι Αγκάνθο, βιώνει ένα τόσο κακό προσωπικό θέμα – του εύχομαι ειλικρινά καλή δύναμη – πολύ δύσκολα θα μπορέσει να βρει λύσεις. Στήθηκε μία ομάδα με παίκτες τραγουδιστές – Οικονομόπουλος, Μαργαρίτης – έναν ξένο που έχει το φιδάκι στο κεφάλι – Ουντότζι – έναν αμυντικό χαφ που έγινε στόπερ – Έλσνερ – έναν αμυντικό μέσο που μάλλον τα είχε παρατήσει – Παπαδόπουλος – και την ίδια στιγμή ο μοναδικός κανονικός στόπερ που έχουν – Πουλίδο – βρέθηκε ένα βήμα εκτός ομάδας επειδή είχε μια κακή μέρα.
Οτιδήποτε γράψει το κοντέρ κάτω από 5-0, είναι αποτυχία και η ομάδα θα δεχτεί σκληρή κριτική. Κι αυτό κυρίως γιατί αν μας έβρισκαν σε αντίστοιχη φάση, δεν υπήρχε κανένας οίκτος.
Και κακά τα ψέματα, είναι μία από τις τελευταίες ευκαιρίες που υπάρχουν για να γράψει το κοντέρ μεγάλο νούμερο. Από του χρόνου μπορεί να μην έχουμε άλλη για κάποια χρόνια.
Για να πάμε βέβαια και στα εσωτερικά μας, διακρίνω μία ένταση εντός ομάδας και μία μουρμούρα μεταξύ Στέφενς – παικτών. Έτσι είναι οι σχέσεις που χτίζονται στη διάρκεια μίας σεζόν. Και στο τέλος της, θα φανεί αν αυτές είναι ικανές να σε πάνε στο επόμενο βήμα ή να σου αλλάξουν επαγγελματική στέγη.
Πηγή: sportdog.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου