Κριστιάνο ή Φρανκ;

Ο Ball Boy Γιώργος Καραμάνος προσπαθεί να βγάλει άκρη με τα κριτήρια για την ψηφοφορία της «Χρυσής Μπάλας». «Η γυναίκα μου έχει ήδη κάνει χώρο για να τοποθετήσει το βραβείο», είπε με βεβαιότητα ο ένας. Με τέσσερα γκολ και πρόκριση στο Μουντιάλ απάντησε με περισσή αυτοπεποίθηση ο άλλος και η κουβέντα γιγάντωσε ακόμα περισσότερο περιστρεφόμενη γύρω από τον άξονα της «Χρυσής» σφαίρας. Σχετικά τοποθετήθηκαν οι TOP αρθρογράφοι παγκοσμίως, το συζητούν στα καφενεία οι μπαρμπάδες, παίρνουν δημοσίως θέση από τον Τσάβι έως τον μέσο παίκτη της Σούπερλιγκας και όλοι εσείς μαλώνετε στις αθλητικές ιστοσελίδες. Σε ποιον λοιπόν πρέπει να δοθεί αυτή η... Μπάλα; Ο Κριστιάνο Ρονάλντο ή ο Φρανκ Ριμπερί την αξίζει περισσότερο και γιατί; Με ποια κριτήρια μπορούμε άραγε να βγάλουμε άκρη σε αυτή την ωραία (γιατί πέρα απ' όλα τ' άλλα αυτά τα πράγματα έχουν την πλάκα τους) ποδοσφαιρική σπαζοκεφαλιά;

Ο Λιονέλ Μέσι βρίσκεται στο... κρεβάτι της αποθεραπείας και μετά από τέσσερις διαδοχικές κατακτήσεις, θα παραχωρήσει μετά βεβαιότητας την θέση του στην κορυφή του κόσμου. Ποιος όμως πρέπει να είναι ο διάδοχος του και πως θα πρέπει να ψηφίσουν οι έχοντες το δικαίωμα (εκλέκτορες, αρχηγοί εθνικών ομάδων, διαπιστευμένοι δημοσιογράφοι); Από τη μία λοιπόν έχουμε τον Κριστιάνο, ο οποίος διανύει την καλύτερη περίοδο της δαιμονισμένα εκπληκτικής καριέρας του. Πιο ώριμος, πιο δυνατός, πιο γρήγορος, πιο αποτελεσματικός από ποτέ μετράει ήδη 68 γκολ και 18 ασίστ σε 57 αγώνες σε όλες τις διοργανώσεις (και σε φιλικά με την Πορτογαλία) μέσα στο 2013 (το βραβείο μετράει ημερολογιακά και όχι με βάση την αγωνιστική σεζόν). Δηλαδή τα γκολ του είναι πιο πολλά απ' όσα έχουν βάλει συνολικά οι μεγάλες ομάδες της Πρέμιερλιγκ (Λίβερπουλ 61, Αρσεναλ 58, Μαν. Σίτι 56, Τσέλσι 54, Μαν. Γιουνάιτεντ 54).
Αναμφίβολα ο CR7 αυτή τη στιγμή είναι ο Νο1 και σε αυτό δεν χωράει αντίλογος. Ωστόσο, δεν μιλάμε για το «Χρυσό Παπούτσι», εκεί δηλαδή που μετράνε μόνο τα γκολ. Αυτός είναι ο αντίλογος  που έχουν οι υποστηρικτές του Ριμπερί. Οσες φορές και να βρήκε δίχτυα ο Ρονάλντο, τα τέρματα του δεν συνέβαλαν στην κατάκτηση κανενός τίτλους για το 2013. Στο φινάλε όταν και περισσότερο τον χρειάστηκε η Ρεάλ Μαδρίτης, δεν τα πήγε καλά. Στους ημιτελικούς του Τσάμπιονς Λιγκ κόντρα στη Ντόρτμουντ ήταν ξεκάθαρα απών, ενώ στον τελικό του Κόπα Ντελ Ρέι ναι μεν σκόραρε, αλλά αποβλήθηκε κιόλας, με την κούπα να πηγαίνει στην Ατλέτικο και μάλιστα εντός «Σαντιάγο Μπερναμπέου». Επίσης του χρεώνουν πως από τα 34 γκολ του περσινού πρωταθλήματος (για τη σεζόν 2012-'13 δηλαδή) τα 19 τα έβαλε όταν η ομάδα του ήταν ήδη μπροστά στο σκορ.

Τέλος, το σημαντικότερο αρνητικό που του προσάπτεται, είναι πως ναι μεν τα γκολ του βοηθούν την ομάδα, αλλά πως πρώτα απ' όλα παίζει για τον εαυτό του. Φυσικά κανέναν δεν θα χάλαγε να είχε στο σύλλογο του έναν τέτοιο παίκτη να κάνει για πάρτη του όλα αυτά που κάνει εκείνος με τη λευκή φανέλα. Οσο για τα μη κρίσιμα γκολ που του καταλογίζουν, ας ρωτήσουν τον Ζοσέ Μουρίνιο και φέτος τον Κάρλο Αντσελότι για το κατα πόσο ο Πορτογάλος έκανε-κάνει πιο εύκολη τη ζωή τους στον ίσως πιο απαιτητικό πάγκο του κόσμου.
Αυτή πάντως την ευχαρίστηση την προσέφερε πέρσι στον Γιουπ Χάινκες και τώρα στον Πεπ Γκουαρδιόλα και με το παραπάνω ο Φρανκ Ριμπερί. Τα γκολ του σίγουρα δεν πλησιάζουν καν τα νούμερα του Ρονάλντο. Μόλις 20 μέτρησε σε όλες τις διοργανώσεις, αλλά έχει να υπερηφανεύεται για άλλα επιτεύγματα. Οι 29 ασίστ του αποτελούν μόνο το κερασάκι σε μία ολοκληρωμένη τούρτα που τον καθιστά ως τον κορυφαίο (σ.σ.: προσωπικά ίσως να βάζω μισό κλικ πιο πάνω τον Φίλιπ Λαμ) μία κορυφαίας ομάδας που στο 2013 έσπασε όλα τα ρεκόρ. Η συμμετοχή του Γάλλου στο παιχνίδι είναι κάτι παραπάνω από καταλυτική. Από τα πόδια του έχουν ξεκινήσει στην εν λόγω χρονιά 86 φάσεις για γκολ (αντίστοιχα από τον Κριστιάνο μόλις 68), ενώ καλύπτει και αμυντικά, τρέχοντας π.χ. στον τελικό του «Γουέμπλεϊ» 11,8 χλμ. (στον επαναληπτικό με τη Ντόρτμουντ ο Κριστιάνο μόλις 9,2 χλμ).
Οι υποστηρικτές του Ρονάλντο όμως έχουν τα δικά τους επιχειρήματα ενάντια στον -τα κάνω όλα και συμφέρω- Γάλλο. Το βραβείο είναι ατομικό και όχι ομαδικό. Μπορεί λοιπόν η Μπάγερν να έκανε ένα μυθικό τρεμπλ και να συνεχίζει να σαρώνει, παίζοντας σούπερ ποδόσφαιρο, αλλά αυτό το κάνει σαν ομάδα, όπου απλά ο Ριμπερί είναι εκείνος που ξεχωρίζει. Αναμφίβολα είναι εν μέρει άδικο να πληρώνει ο Πορτογάλος τα σπασμένα των αμυντικών της Ρεάλ που δέχτηκαν κάμποσα αστεία γκολ και το ότι οι Μαδριλένοι δεν έχουν ένα πραγματικά δεμένο σύνολο αντίστοιχο των Βαυαρών. Επίσης σε καμία περίπτωση δεν βρίσκεται στο ίδιο επίπεδο με τον ανταγωνιστή του. Ο Ρονάλντο και ο Μέσι είναι -από μία κλάση και πάνω- καλύτεροι απ' όλους τους άλλους ατομικά. Καλώς ή κακώς όμως σημασία έχει και το που οδηγείς την ομάδα σου.

Γι αυτό λοιπόν αισθάνεται τόση σιγουριά ο Ριμπερί, επειδή γνωρίζει ότι στα δύσκολα φώναξε παρών με ηγετικό τρόπο. Οπως στο Λονδίνο, όταν πέρασε τη μπάλα από τη μύτη της βελόνας και μέσα από τρεις αντιπάλους έδωσε υπέροχη πάσα στον Ρόμπεν, ο οποίος με τη σειρά του, κέρασε το πρώτο γκολ του τελικού στον Μάντζουκιτς. Οπως στο 89' ενός τόσο μεγάλου αγώνα, με πλάτη δύο αμυντικούς, είχε την ψυχραιμία να στρώσει με τακουνάκι το νικητήριο γκολ στον Ρόμπεν. Η ιστορία μου θύμισε την περίπτωση του Νίκου Γκάλη στο πρώτο Final Four της ιστορίας. Στη Γάνδη το 1988 έκανε πράματα και θάματα. Είχε Μ.Ο στα δύο ματς 34,5 πόντους και 6 ασίστ. Ωστόσο, MVP ανακηρύχτηκε ο Μπομπ Μάκαντου, καθώς εκείνος (που επίσης ήταν σούπερ) ήταν που οδήγησε την δική του Τρέισερ στον τίτλο και αυτό δεν μπορεί να το προσπεράσει τελικά κανείς.
Η φετινή μάχη για την «Χρυσή Μπάλα» μοιάζει πολύ με την αντίστοιχη του 2010. Ο Γουέσλι Σνάιντερ οδήγησε την Ιντερ σε ένα τρεμπλ που δεν είχε δει ούτε στα πιο οργιαστικά όνειρα του ο Μάσιμο Μοράτι. Ενα μήνα και κάτι πιο μετά ο Ολλανδός είχε πάρει από το χέρι τις Τουλίπες και πέντε δικά του γκολ τις είχε πάει στον τελικό του Μουντιάλ. Το βραβείο όμως κατέληξε άδικα(;) στον Μέσι, τον οποίο αφενός ήταν μεθυστικό να χαζεύεις, αφετέρου είχε πανηγυρίσει μόνο το ισπανικό πρωτάθλημα. Ηταν ο καλύτερος στα καλύτερα του, όμως ο Σνάιντερ ήταν εκείνος που είχε όλες τις κούπες στο προσκέφαλο του.

Ειλικρινά μετά απ' όλα τα παραπάνω ούτε εγώ έχω κατασταλάξει στο πως θα πρέπει να απαντηθεί το ερώτημα που έθεσα στο ξεκίνημα του κειμένου. Παραμένω με την εξής απορία αναπάντητη: Δηλαδή εάν η Ρεάλ παραμείνει χωρίς μεγάλη κούπα για τα επόμενα χρόνια, ο εξωπραγματικός Κριστιάνο θα υποστεί την αδικία να μην βραβευτεί ποτέ ξανά; Για κακή του τύχη έπεσε φέτος πάνω σε τρεμπλ. Οταν λοιπόν μία ομάδα έχει καταφέρει κάτι τέτοιο, τότε υπό αυτές τις ειδικές και σπάνιες συνθήκες μάλλον ο ηγέτης της θα πρέπει στο τέλος να είναι ο νικητής και ας μην είναι ο κορυφαίος στον κόσμο, όπως π.χ. συμβαίνει τώρα. Το ποδόσφαιρο και ο θεσμός της «Χρυσής Μπάλας» νομίζω πως χρειάζεται περισσότερο τη βράβευση του Φρανκ Ριμπερί και ας είναι καλύτερος του ο Κριστιάνο, στον οποίο αναμφίβολα δεν αξίζει να μείνει με ένα τρόπαιο στην τρομακτική καριέρα του. Υπομονή, με το ξεκίνημα του νέου έτους θα μάθουμε τι αποφάσισαν οι ψηφοφόροι.
ΥΓ.: Αυτό πάντως με την παράταση της ψηφοφορίας έως τις 29 του μήνα (είχε ολοκληρωθεί στις 15) και αφού ο Ρονάλντο έκανε μαγικά κόντρα στη Σουηδία, είναι ξεκάθαρη αβάντα της FIFA προς τον Πορτογάλο και αδικία για τον Ριμπερί, μιας το γκελ του χατ τρικ στη Στοκχόλμη ήταν μεγάλο!
ΥΓ.: Οπώς έγραψα πιο πάνω, ο Φίλιπ Λαμ ήταν για μένα ο κορυφαίος της Μπάγερν (μία σπιθαμή καλύτερος του Ριμπερί). Ωστόσο, η λάμψη φωτίζει συνήθως τους επιθετικούς και γι αυτό ποτέ δεν πήρε το βραβείο ο Πάολο Μαλντίνι ή ο Ρομπέρτο Κάρλος!
Πηγή: gazzetta.gr