Θα… γελούσε ο πλανήτης. Όσο σεβασμό έχουμε αποκτήσει την τελευταία δεκαετία στην ποδοσφαιρική σκηνή, για να αναγκάζουμε ως και κορυφαίους, πολύ «ψαγμένους» προπονητές του επιπέδου Μουρίνιο, να μας στολίζουν με κολακείες, θα τον είχαμε απεμπολήσει σε δευτερόλεπτα.
Ο όμιλος μας δεν αντιμετωπίζεται με… τουριστική διάθεση και... κοκτέιλ Caipirinha εν αφθονία. Δεν είναι της… πλάκας. Δεν είναι όμως και… της συμφοράς. Τι να πει, δηλαδή π.χ. κι ο ατυχής Τζοέλ Κάμπελ, που κοιτάζει την Εθνική του ομάδα, την Κόστα Ρίκα, να περιστοιχίζεται από Ιταλία, Αγγλία και Ουρουγουάη; Εδώ πρόκειται πράγματι για «όμιλο θανάτου».
Στον δικό μας συναντάμε μια «παρέα ομάδων» μέσα από την οποία δεν ξεχωρίζει καμία, ούτε έστω με «βραχεία κεφαλή». Δεν υπάρχει κάποιο όνομα που να κάνει το μεγάλο «γκελ».
Δεν υπάρχει «φόβητρο», grand φαβορί, όνομα «υπέρβαρο» σε ιστορία, ένα… πιράνχα που σε απειλεί να σε κατασπαράξει, αλλά πρόκειται για μια σειρά από αγώνες-ντέρμπι με αμφίρροπη πρόβλεψη και με αποτελέσματα και κατάληξη που αν μας έλεγαν από σήμερα κιόλας ότι «θα συμβεί, εν τέλει, το τάδε» θα το δεχόμασταν χωρίς να μας φαινόταν κάτι παράξενο ή παράδοξο.
Είναι το γκρουπ του… τζόγου, θα ‘λεγα, του «κομμένου και ραμμένου» για να προσελκύσει τους μυημένους στους στοιχηματικούς δείκτες.
Αυτό, όπου τα πάντα ρει…
Έστω και υπό θεωρητικό πρίσμα – όπως συμβαίνει σε τέτοιες καταστάσεις που η προσέγγιση αφορά εκτιμήσεις, καθαρές προβλέψεις και όχι αγωνιστικά αποτελέσματα – στο να αποδοθεί ευκολία ή δυσκολία στο «προϊόν» της κλήρωσης, δεν νομίζω ότι μπορούμε να αποκαλέσουμε «τυχερή» την Ελλάδα.
Άτυχη πάντως, ασφαλώς και δεν την λες.
Είπαμε: Δεν ρωτάει κανείς και τους Κοσταρικανούς να σου πουν τον πόνο τους; ‘Η τους Χιλιανούς και τους Αυστραλούς που δεν τους έφταναν οι Παγκόσμιοι Πρωταθλητές Ισπανοί αλλά… προσέκρουσαν και στον ύφαλο των Ολλανδών. Δύο «θηρία» σε… ένα! Πού να πας; Τι όνειρα να κάνεις;
Κολομβία στη θέση της Αργεντινής
Εν τοιαύτη περιπτώσει, ως ανάλυση της κλήρωσης που έτυχε η Εθνική μας, θα χρησιμοποιούσα την έκφραση του «μισογεμάτου ποτηριού». Με τι μάτι υπάρχει διάθεση να την εξετάσει κανείς.
Να μην κληρωνόμασταν φερ’ ειπείν με την Κολομβία από το γκρουπ των ισχυρών και να είχαμε στο δρόμο μας τώρα μια άλλη, «άπαιχτη ομάδα», μια Βραζιλία, μια Ισπανία, η Γερμανία ή η Αργεντινή, οπότε θα σχεδιάζαμε εκ προοιμίου τα πλάνα μας για τη 2η θέση, θεωρώντας χαμένη την πρωτιά;
Ή μας «κάνει» το… ισοϋψές επίπεδο του ομίλου μας; Αυτό που στην καλύτερη εκδοχή μέχρι που τερματίζεις πανηγυρικά πρώτος και στην απευκταία ως που μαζεύεις των ομματίων σου και πετάς ξανά-μανά πάνω από τον Ατλαντικό στο ταξίδι του πρόωρου γυρισμού στην πατρίδα;
Ψηφίζω το δεύτερο. Η Ελλάδα έχει αποδείξει επανειλημμένα πια, τι «ψάρια» πιάνει στα κορυφαία ποδοσφαιρικά ραντεβού. Είναι ξεκάθαρα υπολογίσιμη δύναμη, είναι ένας αντίπαλος που – δεν θα πάψω να το υποστηρίζω – μπορεί να μην… μαγεύει, να μην «κεντάει» στο χορτάρι, αλλά ξέρει να παίρνει αποτελέσματα, να στέκεται στο ύψος των περιστάσεων και να σου βγάζει το λάδι για να τη νικήσεις όπως κι αν λέγεσαι.
Θα επιχειρήσω μια πολύ απλή αντιπαραβολή με το Mundial της Νότιας Αφρικής προ τετραετίας. Μικρή χρονικά απόσταση, στη διάρκεια της οποίας, ελάχιστα πράματα έχουν αλλάξει στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο, ενώ στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα όλα έχουν κυλήσει ικανοποιητικά και αποδοτικά – υπό την έννοια ότι πήγαμε και Euro Πολωνίας και τώρα, «κολλητά» στη Βραζιλία – στο ίδιο διάστημα που έκλεισε το κεφάλαιο Ρεχάγκελ και η σελίδα είναι σ’ αυτό του Σάντος.
Το 2010, λοιπόν, είχαμε να παίξουμε με Αργεντινή (αντί της Κολομβίας), Νιγηρία (αντί Ακτής) και Νότια Κορέα (αντί Ιαπωνίας). Αντικειμενικά, τότε, μείναμε τζάμπα και βερεσέ εκτός 2ης φάσης.
Πόσο μοιάζει τούτος τώρα ο όμιλος με εκείνον; Και γιατί, με περισσότερη εμπειρία, συνοχή και πίστη, να μην μας «επιστραφεί» εκείνο το… λίγο παραπάνω που δεν είχαμε (έστω και σαν δόση μικρής τύχης) στο προηγούμενο Παγκόσμιο Κύπελλο;
Γιατί;Πηγή: sportdog.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου