Αν εννοούμε ότι έκανε το καθήκον της η ομάδα που κέρδισε, ότι έπαιξε συνειδητά για έναν κυρίως σκοπό, χωρίς πολλά-πολλά, δίνοντας διάσταση τυπικής διαδικασίας στην επικράτηση της, μέσα σε ένα γενικό πλαίσιο που δεν συνιστά είδηση, είναι δηλαδή κάτι το συνηθισμένο, ε, τότε ναι, αυτό συνέβη στο Καραϊσκάκη.
Ο Ολυμπιακός εξακολούθησε να ενισχύει το νικηφόρο σερί του στο Φάληρο και προχωράει για τον τίτλο και τα ρεκόρ του, γυρίζοντας τη σελίδα ενός αγώνα τον οποίο κανείς δεν θα θυμάται για πολύ ακόμα.
Υπό την συναισθηματική φόρτιση της απότισης τιμής στα αδικοχαμένα παλικάρια του, θύματα της συγκλονιστικότερης τραγωδίας στα χρονικά του ελληνικού αθλητισμού και αρχίζοντας το ματς με γκολ στην πλάτη από… τα αποδυτήρια – μετά το μοιραίο λάθος του Μανιάτη στη φάση του 5ου λεπτού – και κόντρα σε έναν αντίπαλο που τον είχε δυσκολέψει και «φρενάρει» και στον 1ο γύρο, μόνο εύκολη δεν διαγραφόταν η 11η νίκη των ερυθρολεύκων σε ισάριθμα παιχνίδια στο απόρθητο κάστρο τους.
Ο Ολυμπιακός αιφνιδιάστηκε με το 0-1 από τον Καμαρά, του πήρε κάπου 25 λεπτά να συμμορφωθεί αγωνιστικά και κυρίως να βρει ρυθμό και να στριμώξει τον φορμαρισμένο και νοικοκυρεμένο Παναιτωλικό, ώσπου ισοφάρισε χάρη στην επιμονή του Μανωλά στη φάση διαρκείας και τα ευαίσθητα αντανακλαστικά σκοραρίσματος του Ολαϊτάν. Ο οποίος ήταν σε όλο το ματς και η μόνιμη απειλή για τους φιλοξενούμενους.
Το επόμενο ζητούμενο ήταν πότε θα ερχόταν το δεύτερο τέρμα των γηπεδούχων. Που άργησε είναι αλήθεια (71΄) κι αυτό είχε στο μεταξύ νέα ψυχολογική συνέπεια για τον Ολυμπιακό και, ταυτόχρονα, αγωνιστική μεταμόρφωση του φιλοξενούμενου, ο οποίος οπισθοχώρησε μαζικά και ειδικά μετά το 60’ που πάτησε χορτάρι το νοτιοαμερικάνικο ντουέτο (Ιμπαγάσα-Βαλντέζ) ήταν «όλος» πίσω από τη σέντρα!
Οι πρωταθλητές που εξακολούθησαν να βρίσκονται μακριά από τον θαυμάσιο εαυτό τους, με τις αγωνιστικές εικόνες και την απόδοση τους στο τέλος του 2013, είχαν πάντως καθολική υπεροχή. Η κυριαρχία τους μετουσιώθηκε σε 18 κόρνερ (8 στο ημίωρο, 13 στο 50’, 16 στο 70’) και 16 τελικές.
Ωστόσο ένα αξιοσημείωτο όσο και σπάνιο στατιστικό στοιχείο για τους «ερυθρόλευκους», αρνητικό με βάση την τεράστια απόσταση που τους χωρίζει από τις άλλες ομάδες στην Ελλάδα, ήταν τα 38 λάθη τους στο παιχνίδι! Δέκα περισσότερα από τον Παναιτωλικό!
Κι επειδή πολύ συζήτηση γίνεται, θα γίνει και θα γίνεται, έτσι κι αλλιώς, όποτε μα όποτε νικά ο Ολυμπιακός – ακόμα και στο 4 και το 5-0! – θα πω την άποψη μου για το πέναλτι, όπως το είχα κάνει και με εκείνο του Βάις που ουσιαστικά είχε κρίνει τη νίκη επί του Αστέρα Τρίπολης:
Περίπτωση παράβασης με το χέρι στη διακριτική ευχέρεια του διαιτητή, που όταν δίνεται… δόθηκε και δεν του λέει κανείς τίποτε, αλλά αν δεν δοθεί μπορεί να κατηγορηθεί για αδικαιολόγητη αβλεψία.
Ο Μπακάκης, «υποδεχόμενος» την μπάλα από το κόρνερ, δεν δείχνει με την αντίδραση του να έχει πρόθεση να την σταματήσει με το χέρι και να κάνει πέναλτι. Την σταματά όμως και το κάνει. Τι να κάνουμε;
Ο Κάμπελ, ο Ολαϊτάν και ο Αβραάμ Παπαδόπουλος, που καλυτερεύει διαρκώς από παιχνίδι σε παιχνίδι ξεχώρισαν μέσα στη γενική μετριότητα του Ολυμπιακού, χωρίς πάντως να είναι και αυτοί κάτι το εξαιρετικό.
Ούτε ο Ιμπαγάσα δεν μπόρεσε τούτη τη φορά να δώσει τον «άλλο αέρα» στις επιθετικές διαστάσεις του Ολυμπιακού, ενώ ο Βαλντέζ στο ημίωρο που αγωνίστηκε πέρα από το φυσιολογικό – ήταν εκτός κλίματος – ήταν φανερό ότι του λείπουν τρεξίματα.
Νομίζω ότι ό Μίτσελ θα έχει δουλειά με τον Παραγουανό για να τον επαναφέρει το γοργόν σε απαιτητικούς ευρωπαϊκούς ρυθμούς πρωταθλητισμού και διάκρισης.
Ο Κουτσιαύτης ή τα χάλια του;
Από θέση οφσάιντ ξεκινάει το πέναλτι της ισοφάρισης του ΟΦΗ. Από φάουλ του Μπεργκ δεν προέρχεται το 0-1 του Κλωναρίδη; Όχι; Όσο για το αντικείμενο που «βρήκε» τον Καπίνο ψιλοτραυματίζοντας τον, πραγματικά είναι άξιο απορίας πώς δεν συμπεριέλαβε το περιστατικό ο διαιτητής στη σύνταξη του φύλλο αγώνα.
Το ερώτημα όμως προς τους (μονίμως άλλωστε) κλαίοντες- «αδικημένους» είναι ένα: Γι’ αυτό δεν νίκησε ο Παναθηναϊκός στην Κρήτη; Ή γιατί ήταν πολύ κακός και με την ανυπαρξία του στο κέντρο μοιραία ο ΟΦΗ φάνταζε… Ρεάλ απέναντι του; Του έκανε 18 τελικές, είχε τουλάχιστον δύο κλασικές ευκαιρίες για γκολ και «γέμιζε» το γήπεδο από τη στιγμή ειδικά που δέχτηκε το γκολ λες και έπαιζε μία μόνο ομάδα στο «Γεντί Κουλέ».
Ποιος τους πιστεύει ήθελα να ‘ξερα πια!
Νάτχο, στον καθρέφτη σου κοιτιέσαι…
Πώς ακριβώς το είπε αυτό ο Νάτχο; Κάτι σαν κόντρα-ρελάνς στο Νέλσον Βαλντέζ να ‘θελε να κάνει η νέα μεταγραφή του ΠΑΟΚ; Επειδή είπε ο Παραγουανός ότι τον είχαν πλησιάσει από τη Θεσσαλονίκη, έσπευσε (από μόνος του άραγε;) ο Ισραηλινός να πει το ανάποδο.
Το αν η «χυλόπιτα» του νεοαποκτηθέντα του «δικεφάλου» στους πρωταθλητές ανάγεται στη σφαίρα της τρελής φαντασίας του, αυτό δεν χρειάζεται επιβεβαίωση, το καταλαβαίνουν και μωρά παιδιά. Και από λιμάνι μεριά να μη διαψευδόταν (μετά καγχασμού μάλιστα), η κουτσή Μαρία θα σκεφτόταν ότι ο Νάτχο ήθελε να… κάνει εντύπωση. Και, φυσικά μαζί του, οι διοικούντες του ΠΑΟΚ που επανειλημμένα πετούν κοκαλάκια-τζάμπα πράμα, να… γλύψει ικανοποίηση ο «κατατρεγμένος» οπαδός της ομάδας…
Βέβαια είναι και το άλλο: Ο Νάτχο και ο κάθε Νάτχο, ανθρώπινο είναι αυτό και δείγμα αυτοκριτικής, πάει μέχρι τον καθρέφτη και μετριέται. Βλέπει το μπόι του και του «ράβει» ανάλογο κοστούμι. Ξέρει ως πού αντέχουν τα κότσια του. Και σου λέει: Ρε, δεν πάω στο Χωριό να είμαι πρώτος, παρά να είμαι δεύτερος, τρίτο-τέταρτος ή και να… κουβαλάω παπούτσια αλλωνών στην Πόλη;
Οπότε και… όνειρο να ήταν ο Ολυμπιακός, πάλι έκατσε στ’ αβγά του.
Υ.Γ.: Στην περίπτωση Πελέ, όπου πράγματι ενδιαφέρθηκαν και Ολυμπιακός και ΠΑΟΚ, ποια ήταν η κατάληξη;
Ο Ολαϊτάν που τον ήθελε ο «δικέφαλος» σε ποια ομάδα πήγε;
Υ.Γ.1: Τον Σαβιόλα τον προσέγγισε ο ΠΑΟΚ; Πού πήγε; Τι να το ψάχνουμε τώρα ρε παιδιά!Πηγή: sportdog.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου