Ο… αδικημένος Μουν και η «κληρονομιά» του Πέρο!!

Πώς γίνεται να παίρνεις τον Τζαμάριο Μουν που δεν έχει δικαίωμα συμμετοχής στον πρώτο γύρο του ΤΟΠ-16 της Ευρωλίγκα για να αντικαταστήσει τον τραυματία Μπρεντ Πέτγουεϊ, να τον κρατάς για έναν επιπλέον μήνα, παρά την επιστροφή του δεύτερου και να τον διώχνεις αμέσως μετά το ευρωπαϊκό του ντεμπούτο;

Γράφει ο Νίκος ΒαγγέληςΟι αντιδράσεις όσων δεν γνώριζαν πώς έχει η κατάσταση με τον Αμερικανό άλλοτε ΝΒΑ ήταν… ακραίες. Ο Γιώργος Μπαρτζώκας ήταν αναπόφευκτα ο εύκολος στόχος. Η εικόνα των εξαιρετικών εμφανίσεων του Μουν στην Α1 ήρθε σε αντιδιαστολή με την παρουσία-φάντασμα στο παιχνίδι με την Φενέρμπαχτσε, όμως πολλοί έσπευσαν να πουν: «δεν γίνεται να τον κρεμάσουμε για ένα παιχνίδι στο οποίο έπαιξε μόλις έξι λεπτά».
Όντως, αυτό θα ήταν πολύ άδικο, όμως ο Μουν φεύγει κάθε άλλο παρά αδικημένος από τον Ολυμπιακό, που δεν του «έσπασε» το συμβόλαιο, απλά δεν το επέκτεινε. Ο Μπαρτζώκας δεν έδιωξε τον Μουν επειδή δεν ήταν καλός στην Τουρκία. Εξάλλου, είναι προπονητής που δίνει ευκαιρίες και μάλιστα πολλές, αρκεί να βλέπει τον άλλον πως προσπαθεί και διέπεται από επαγγελματική νοοτροπία. Στην προκειμένη περίπτωση…
Το τιτίβισμα για το… ΝΒΑ ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Είχαν προηγηθεί αρκετά καμώματα, που δε συνάδουν με έναν παίκτη 34 ετών. Η ευρωπαϊκή νοοτροπία είναι πιο… σπαρτιατική σε σχέση με την αντίστοιχη αμερικανική. Εκεί υπάρχουν πιο… cool καταστάσεις και σίγουρα λιγότερη πίεση, εν αντιθέσει μία ομάδα όπως ο Ολυμπιακός, που έχει κατακτήσει δύο σερί φορές την Ευρωλίγκα και θεωρητικά θέλει και μπορεί (;) να κάνει το three-peat.
Πολλές φορές κατά τη διάρκεια της δίμηνης παρουσίας του στο λιμάνι δεν είχε και τόσο επαγγελματική συμπεριφορά, ενώ το βασικότερο είναι πως δεν έδειχνε τη διάθεση να μπει σε ένα αγωνιστικό «καλούπι» για να βοηθήσει ουσιαστικά τον Ολυμπιακό. Σίγουρα τα εντυπωσιακά καρφώματα και τα τρίποντά του είχαν εξιτάρει τον κόσμο που περίμενε πώς και πώς να τον δει και στην Ευρωλίγκα. Ωστόσο, εκεί η χαλαρότητα τιμωρείται και ο Μουν εκτέθηκε αρκετά. Συν τοις άλλοις, ακόμα και στην Α1, όπου έκανε τη διαφορά στην επίθεση, δεν έδειχνε προσήλωση στην άμυνα και αυτό προβλημάτιζε όσους δεν κοιτάζουν το μπάσκετ πολύ επιφανειακά.
Ο Μπαρτζώκας προφανώς έβαλε στη… ζυγαριά τον Μουν και τον Πέτγουεϊ, με την σύγκριση να είναι αναπόφευκτη. Ο Γκιόργκι Σερμαντίνι θα πάρει τη θέση του Μίρζα Μπέγκιτς και ο Πέτγουεϊ παίρνει ξανά με το… σπαθί του μια θέση στο εν Ελλάδι ρόστερ των Πειραιωτών. Για να πούμε, πάντως, την… γυμνή αλήθεια ούτε αυτός έχει καταφέρει να εντυπωσιάσει. Σίγουρα, υπάρχουν παιχνίδια όπου είναι εκπληκτικός, αλλά και άλλα όπου είναι εκτός τόπου και χρόνου, όπως το ματς με την Φενέρμπαχτσε,
Κακά τα ψέματα, η «κληρονομιά» που άφησε πίσω του ο αποχωρήσας για το ΝΒΑ, Πέρο Άντιτς, είναι πολύ «βαριά». Ο Σκοπιανός μπορεί να είχε πολλά κουσούρια τόσο εντός, όσο και εκτός παρκέ, όμως το βασικότερο στοιχείο του ήταν το «μέταλλο» στα μεγάλα παιχνίδια. Αποτελούσε το ιδανικό συμπλήρωμα του Γιώργου Πρίντεζη και παρότι ήταν αρκετά ασταθής, είχα σχεδόν πάντα τον τρόπο να είναι «παρών» στο παιχνίδι.
Ο Πέτγουεϊ βγάζει σαφώς περισσότερη φρεσκάδα, είναι απίστευτα αλτικός και δεν πιάνεται όταν υπάρχει γρήγορο τέμπο, όμως υστερεί σε δύναμη, ευστροφία και εμπειρία. Είναι δύο εκ διαμέτρου διαφορετικοί παίκτες και μένει να δούμε αν ο πολλά υποσχόμενος με τα τεράστια προσόντα του «Air-Georgia», καταφέρει να γίνει σύνθημα στα χείλη των ερυθρόλευκων οπαδών, όπως ο Σκοπιανός «μπόμπερ»…
Πηγή: superbasket.gr