Λες και ο παρακμασμένος σέντερ φορ είχε βάλει (ή… παίξει) στοίχημα, για το πόσα βέβαια γκολ είναι ικανός να χάσει στο 90άλεπτο ενός αγώνα!
Δεν έχω τίποτα με τον άνθρωπο. Κάθε άλλο, φιλότιμος είναι, συμπαθής είναι, ποτέ του δεν προκάλεσε, ιδρώνει και τιμάει τη φανέλα με το εθνόσημο και, ασφαλώς, υπήρξε ένας χαρισματικός γκολτζής.
Σούπερ κανονιέρη, για να μπει το όνομά του στο πάνθεον των «ερωτοτροπούντων με τα δίχτυα», δεν τον λες, αλλά τη δική του, μικρή ιστορία την έχει υπογράψει ο Γκέκας. Τόσο στην Εθνική Ομάδα όσο και στο εξωτερικό που αγωνίζεται. Ιδίως στη Γερμανία και τη Bundesliga (ειδικά με Άιντραχτ και Μπόχουμ, καθώς και Λεβερκούζεν) όπου απόλαυσε τις κορυφαίες πιένες της ποδοσφαιρικής διαδρομής του, σημειώνοντας 59 (συμπεριλαμβανομένων και των 6 για λογαριασμό της Χέρτα) τέρματα στο σύνολο τους. Δεν είναι και λίγα ε;
Θα μου πείτε ότι αναφέρομαι στον Λαρισαίο επιθετικό σαν να έχει τελειώσει κιόλας το Παγκόσμιο Κύπελλο κι αυτός είναι ήδη «συνταξιοδοτημένος» και… δεν το έχει πάρει είδηση.
Ο Φάνης έκλεισε τα 34 χρόνια του, από τα οποία τα δύο τελευταία παίζει στην Τουρκία, υπό τη σημαία ομάδων που δεν κάνουν πρωταθλητισμό και η αίσθηση μου είναι ότι με… αυτόματο πιλότο, από την κεκτημένη ταχύτητα της συνήθειας των κυνηγών που οσμίζονται το γκολ, εξακολουθεί να βλέπει δίχτυα.
Δεν συνεπάγεται σε καμία περίπτωση όμως τούτο, ότι βρίσκεται σε υψηλό βαθμό «εντέλειας» για ένα τέτοιο «γλέντι» σαν αυτό που από την Πέμπτη θα φιλοξενείται στα γήπεδα της Βραζιλίας.
Ειδικά μάλιστα όταν οι άλλες επιλογές που υπήρχαν και υπάρχουν για τον ομοσπονδιακό προπονητή και… τη θεια μου να ρωτήσω, ξέρει να μου πει ότι υπερτερούν του Γκέκα αυτής της εποχής, της δύσης της καριέρας του.
Ο συγκεκριμένος διεθνής υπάγεται στο «κουτί εμμονών» του Φερνάντο Σάντος. Θα τον αποκαλούσα ίσως και Τρίτη, μαζί με τους Κατσουράνη και Τζιόλη.
Δεν αρνείται κανείς ότι τα φιλικά γίνονται για να δοκιμάζει λύσεις, πρόσωπα και συστήματα ο προπονητής.
Κι όταν στον τρόπο που ξεκινάει τους αγώνες ο Σάντος, δεν προβλέπεται ντουέτο σέντερ φορ, με Σαμαρά και Σαλπιγγίδη στα πλάγια, σε ελεύθερους ρόλους κίνησης και οι δύο ώστε να συγκλίνουν στο κέντρο επίθεσης, πατώντας περιοχή και υποστηρίζοντας την κορυφή, το πιο φυσιολογικό που θα περίμενε κανείς από την τεχνική ηγεσία θα ήταν να επιμένει όλο αυτό τον καιρό στον Κώστα Μήτρογλου.
Για να ανακτήσει το θετικό του «γκελ» με τις αντίπαλες εστίες, να ξαναβρεί τον εαυτό και την αυτοπεποίθηση του, να πάρει παιχνίδια στα πόδια του προκειμένου να πατήσει καλύτερα ψυχολογικά και αγωνιστικά.
Για άλλον «κλήρωσε»
Όταν ο Πορτογάλος εκλέκτορας αποφάσισε να αφήσει εκτός αποστολής τους Αθανασιάδη και Δ. Παπαδόπουλο, οι οποίοι έκαναν καλό πρωτάθλημα (ο Κλάους στο 2ο γύρο και ο… Γιούλ Μπρίνερ συνολικά άνω του ικανοποιητικού στην κανονική περίοδο εξαιρουμένων των play off) ο… κλήρος βασικού στην γραμμή πυρός, εκείνου που επωμίζεται το «ειδικό βάρος» να μετουσιώνει το παιχνίδι της ελληνικής ομάδας σε τέρματα, προφανώς και έπεσε αποκλειστικά στον Μήτρογλου.
Ο Γκέκας θα είναι η εναλλακτική. Όποτε κουράζεται ο διεθνής της Φούλαμ – γιατί εύλογα δεν θα βγάζει 90άλεπτο – ή τότε που ο κόουτς αποφασίζει να «γεμίσει» με κυνηγούς την αντίπαλη περιοχή, στο επιμύθιο του αγώνα, αν το αποτέλεσμα δεν είναι ευνοϊκό για τη γαλανόλευκη.
Προς τι λοιπόν κ. Σάντος μας, μου βάζεις στο τελευταίο φιλικό της Ελλάδας τον Γκέκα, αφού ο «Μήτρο-Γκολ» έχει ανάγκη, χρειάζεται παιχνίδια;
Ή καλύτερα, πιο γενικευμένα, δεν είναι απορίας άξιο γιατί τον προτίμησες από άλλες περιπτώσεις και, ειδικά θεωρώ από τον Αθανασιάδη που είναι και νέο παιδί, ανανεώνοντας έτσι την αποστολή και κατεβάζοντας τον μέσο όρο ηλικίας;
Για τον Γιώργο Σαμαρά, εξάλλου, αξίζει να καταγράψω με αφορμή πάλι τις παραστάσεις από το φιλικό με τη Βολιβία, ότι ήταν το πρώτο παιχνίδι του που πραγματικά έδειξε και έκανε όσα περιμένουμε όλοι από αυτόν.
Συνδυάζει πολλά σαν στοιχεία ο «Sam» και η πείρα του από την Σέλτικ συνδυαστικά τον αναδεικνύει σε ανεκτίμητη μονάδα, από τις όχι και πολλές είναι αλήθεια, που έχει το υλικό των ελληνικών χρωμάτων.
Ο Σαμαράς σε πολλά ματς θα είναι το βαρόμετρο της απόδοσης και κυρίως της επιθετικής ενόχλησης των αντιπάλων. Σε έναν τομέα όπου όπως είναι γνωστό δεν πετάμε φωτιές.
Υστερούμε εμφανώς – λίγο λιγότερο πάντως από το οργανωτικό, το δημιουργικό σκέλος καθώς λείπουν οι επαρκείς μπαλαδόροι από την μεσαία γραμμή – σε σχέση με το αμυντικό και το ανασταλτικό κομμάτι, τα οποία είναι και τα πιο ισχυρά χαρακτηριστικά γνωρίσματα μιας δυσκατάβλητης ομάδας σαν την ελληνική.
Πηγή: sportdog.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου