Το περιμέναμε ή όχι, ήταν κάτι που δεν μπορείς να ιχυριστείς πως δεν
ερχόταν. Πόσο μπορεί άλλωστε να κρατήσει μία τόσο έντονη φιέστα.
Ξεκίνησε στη Βιέννη, συνεχίστηκε στο Γιοχάνεσμπουργκ και έφτασε ακόμα
και μέχρι το Κίεβο. Οι Ισπανοί έζησαν την απόλυτη μυθική 6ετία και ο
ιστορικός του όχι και πολύ μακρινού μέλλοντος θα κατατάξει τούτη την
ομάδα στους θρύλους όλων των εποχών. Σε αυτό το διάστημα οι κάτοικοι της
χώρας έζησαν την απόλυτη ποδοσφαιρική φαντασίωση. Ξεχύθηκαν στους
δρόμους, ξενύχτησαν, ήπιαν, τραγούδησαν, χόρεψαν αγκαλιά με αγνώστους,
έκαναν σεξ.
Ακόμα και στην τόση ευτυχία όμως υπάρχει κορεσμός. Στη Βραζιλία ήταν αναμενόμενο πως θα ζούσαν το δικό τους... hangover. Μόνο που ο τρόπος που ήρθε η αποτυχία, το τέλος εποχής, ξεπέρασε ακόμα και την πλέον νοσηρή φαντασία. Τσάβι, Τσάμπι Αλόνσο, Βίγια, Τόρες, Κασίγιας, ακόμα και ο Ινιέστα ή ο Πικέ. Η συγκεκριμένη ομάδα ήταν πέρα για πέρα... χορτάτη και κουρασμένη. Δεν θυμάμαι ένα κοντινό σε κάποιον παίκτη της που να είχε μάτι να γυαλίζει από επιθυμία. Σε αντίθεση η πιτσιρικαρία της Ολλανδία και το πάθος της Χιλής έκανε εντύπωση από το πρώτο κιόλας πλάνο.
Αυτό το κουρασμένη πάντως ήταν που έκανε τη διαφορά να λειτούργησε εις βάρος της σε κάθε προσωπική μονομαχία, σε κάθε μικρή μάχη-διεκδίκηση που οδήγησε σε έναν χαμένο πόλεμο-αγώνα. Οι Ισπανοί ήταν σκασμένοι εντελώς. Ρεάλ και Ατλέτικο έφτασαν να παίζουν παράταση στον τελικό του Champions League, Μπαρτσελόνα και Ατλέτικο τον τελικό του πρωταθλήματος τελευταία αγωνιστική. Και οι λεγεωνάριοι όμως υπήρξαν πρωταγωνιστές σε σεζόν με τίτλους σε Αγγλία και Γερμανία. Απαντες λοιπόν στο ρόστερ τα είχαν δώσει όλα. Για να κάψει η φωτιά της νίκης, απαιτείται να υπάρχει η καύσιμη ύλη της επιθυμίας και στο αεροπλάνο οι Ταύροι μπήκαν αδειανοί.

Θα πει κανείς, μα και πριν από δύο χρόνια ή το 2010 δεν έπαιζαν τελικούς με τους συλλόγους τους; Πώς διάολο τότε έβγαζαν την ενέργεια που τους οδηγούσε στις μεγάλες διεθνείς κούπες; Οι ηγέτες της ομάδας ήταν πιο νεαροί και είχαν διαφορετικές δυνάμεις, γκάζι νεύρο και δίψα για όλα αυτά τα ωραία που τους συνέβησαν. Επίσης το 2008, το 2010 και το 2012 δεν υπήρχε ισπανική ομάδα σε ευρωπαϊκό τελικό. Αυτό με τον κορεσμό ισχύει και με τον προπονητή. Ο Βιθέντε ντελ Μπόσκε που τα έχει κατακτήσει όλα, δεν έβγαζε την ίδια σπίθα στις ομιλίες του, στο πως προετοίμαζε τα ματς (σ..σ: το έγραφαν οι Ισπανοί σε ρεπορτάζ). Ηταν λες και άφηνε την ομάδα να λειτουργεί μόνη της, σβηστά, έχοντας απόλυτη εμπιστοσύνη στους παίκτες που τον είχαν οδηγήσει στην κορυφή.
Κάπου εκεί την πάτησε κι εκείνος. Λογικό όμως. Θα συνέβαινε προφανώς στον καθένα. Ισως εκείνος να ήξερε καλύτερα ότι οι αγαπημένοι παίκτες του δεν είχαν αποθέματα. Πως θα έπρεπε να προχωρήσει σε ανανέωση. Πήρε όμως την απόφαση να πάει με τους ίδιους, για μία τελευταία φορά. Μην νομίζετε ότι σε αυτές τις περιπτώσεις οι προπονητές δεν λειτουργούν ιεραρχικά και με συναίσθημα. Το είχε πει μάλιστα και ο ίδιος σε παλιότερη συνέντευξη του: «Αυτά τα παιδιά μας πήγαν τόσο ψηλά και με αυτά τα παιδιά θα πεθάνουμε!» Και να που έφτασε η στιγμή να σβήσει μαζί τους.
Πλέον όμως θα υπάρξει ανανέωση και αυτό είναι μονόδρομος. Η πολύ παλιά φρουρά θα αποχωρήσει. Οι Πικέ, Σίλβα, Σέρχιο Ράμος, Καθόρλα στην επόμενη μεγάλη διοργάνωση θα είναι 30άρηδες και θα πρέπει να ηγηθούν. Αυτοί θα πλαισιωθούν με ένα σωρό σούπερ παιχταράδες που έρχονται από πίσω. Τιάγκο, Ιτουράσπε, Ιγιαραμέντι, Κόκε, Ισκο, Ινιγο Μαρτίνεθ, Αλμπέρτο Μορένο, Χάβι Μπερνάτ, Ντεουλοφέου, Χεσέ, Καρβαχάλ και μία γενικότερα απίστευτα διευρυμένη βάση επιλογών. Πρόκειται για παιδιά που ήδη είναι γαλουχημένα σε τίτλους, καθώς με τα μικρότερα Εθνικά κλιμάκια εδώ και χρόνια κυριαρχούν σε EURO και Μουντιάλ. Η Ισπανία έχει την ευτυχία να διαθέτει τρομερή ποιότητα και οφείλει σταδιακά να δώσει χώρο και χρόνο στη νέα γενιά.
Ωστόσο, για να πετύχει το όλο εγχείρημα, θα χρειαστεί να γίνει και κάτι ριζοσπαστικό, από το οποίο θα εξαρτηθεί το πως θα γίνει σωστά η μετάβαση. Πρόκειται για το αγωνιστικό στυλ, τη φιλοσοφία του tiki taka. Τόσα πολλά πολλά γράφτηκαν την τελευταία διετία για το εν λόγω παιχνίδι με τις πολλές πάσες. Η αφορμή για την κουβέντα δόθηκε από την πεσμένη απόδοση της Μπαρτσελόνα, που έφτασε να επηρεάσει και την Εθνική. Η βάση όλων των επιτυχιών των Φούριας Ρόχας -είτε αρέσει αυτό σε κάποιους είτε όχι- ήταν αυτή η φιλοσοφία του passing game και της απίστευτης πίεσης ψηλά που εφαρμοζόταν από τη Μπάρτσα. Μόνο που με το πέρασμα αυτών των 6-8 ετών οι αντίπαλοι έμαθαν να το αντιμετωπίζουν, κάτι που βίωσαν πρώτα οι Μπλαουγκράνα και τώρα και η Ρόχα.
Το πιο σημαντικό λοιπόν θα είναι η επιλογή του επόμενου εκλέκτορα. Εκεινος θα πρέπει όχι να εξαφανίσει, μα να μεταβάλει τους κανόνες του tiki taka, όπως έκανε από το 2005 ο Λουίς Αραγονές, ο οποίος έθεσε ουσιαστικά τα θεμέλια αυτής της εκπληκτικής λειτουργίας για την Εθνική. Οπως οι αντίπαλοι έμαθαν να το αντιμετωπίζουν, να το ακυρώνουν, έτσι η Ισπανία οφείλει να το εξελίξει και όχι να το αποβάλει. Είναι το δικό της παιχνίδι και δεν θα πρέπει μία αποτυχία να οδηγήσει στην απόρριψη του εν λόγω τρόπου που οδήγησε επανειλημμένα στην κορυφή. Αλλωστε είναι πολύ ωραίο η κάθε χώρα να έχει τη δική της ποδοσφαιρική σχολή και να την διαιωνίζει. Η Ισπανοί χόρεψαν και γλέντησαν για 6 χρόνια στο τέμπο του tiki taka και αυτό σημαίνει ότι το πρόβλημα δεν είναι η μουσική, αλλά το ποιοι θα επιλεγούν να λικνιστούν αρμονικά στο ρυθμό της. Τα βήματα τα ξέρουν, ας προσθέσουν λοιπόν και καμία καινούργια φιγούρα..
ΥΓ.: Μπορεί να πρόκειται για μεμονωμένη περίπτωση, αλλά μία πρόσφατη ατάκα του Σέρχιο Ράμος πριν τον τελικό της Λισσαβόνας μπορεί να επιβεβαιώσει το κλίμα κορεσμού που υπήρχε στους βασικούς της Εθνικής (ναι υπάρχει και τέτοια ασθένεια): «Προτιμώ να κατακτήσω το 10ο παρά το Μουντιάλ»!
ΥΓ.1: Οσο απογοητευτική και αν ήταν η παρουσία της Εθνικής τους στο Μουντιάλ, οι Ισπανοί οφείλουν να υποδεχτούν με τιμές και να αποθεώσουν αυτή τη γενιά που τους χάρισε τις πιο όμορφες στιγμές της ποδοσφαιρικής ζωής τους!
ΥΓ.2: Η Ισπανία είχε το χειρότερο ποσοστό επιτυχημένων πασών της από το 2002. Αυτό σημαίνει ότι κανείς δεν ήταν συγκεντρωμένος και φρέσκος. Επίσης είχε τα λιγότερα κλεψίματα από το 2004, κάτι που σημαίνει ότι δεν υπήρχε η ενέργεια της ασφυκτικής πίεσης ψηλά που ήταν και το πραγματικό κλειδί των επιτυχιών.
Ακόμα και στην τόση ευτυχία όμως υπάρχει κορεσμός. Στη Βραζιλία ήταν αναμενόμενο πως θα ζούσαν το δικό τους... hangover. Μόνο που ο τρόπος που ήρθε η αποτυχία, το τέλος εποχής, ξεπέρασε ακόμα και την πλέον νοσηρή φαντασία. Τσάβι, Τσάμπι Αλόνσο, Βίγια, Τόρες, Κασίγιας, ακόμα και ο Ινιέστα ή ο Πικέ. Η συγκεκριμένη ομάδα ήταν πέρα για πέρα... χορτάτη και κουρασμένη. Δεν θυμάμαι ένα κοντινό σε κάποιον παίκτη της που να είχε μάτι να γυαλίζει από επιθυμία. Σε αντίθεση η πιτσιρικαρία της Ολλανδία και το πάθος της Χιλής έκανε εντύπωση από το πρώτο κιόλας πλάνο.
Αυτό το κουρασμένη πάντως ήταν που έκανε τη διαφορά να λειτούργησε εις βάρος της σε κάθε προσωπική μονομαχία, σε κάθε μικρή μάχη-διεκδίκηση που οδήγησε σε έναν χαμένο πόλεμο-αγώνα. Οι Ισπανοί ήταν σκασμένοι εντελώς. Ρεάλ και Ατλέτικο έφτασαν να παίζουν παράταση στον τελικό του Champions League, Μπαρτσελόνα και Ατλέτικο τον τελικό του πρωταθλήματος τελευταία αγωνιστική. Και οι λεγεωνάριοι όμως υπήρξαν πρωταγωνιστές σε σεζόν με τίτλους σε Αγγλία και Γερμανία. Απαντες λοιπόν στο ρόστερ τα είχαν δώσει όλα. Για να κάψει η φωτιά της νίκης, απαιτείται να υπάρχει η καύσιμη ύλη της επιθυμίας και στο αεροπλάνο οι Ταύροι μπήκαν αδειανοί.
Θα πει κανείς, μα και πριν από δύο χρόνια ή το 2010 δεν έπαιζαν τελικούς με τους συλλόγους τους; Πώς διάολο τότε έβγαζαν την ενέργεια που τους οδηγούσε στις μεγάλες διεθνείς κούπες; Οι ηγέτες της ομάδας ήταν πιο νεαροί και είχαν διαφορετικές δυνάμεις, γκάζι νεύρο και δίψα για όλα αυτά τα ωραία που τους συνέβησαν. Επίσης το 2008, το 2010 και το 2012 δεν υπήρχε ισπανική ομάδα σε ευρωπαϊκό τελικό. Αυτό με τον κορεσμό ισχύει και με τον προπονητή. Ο Βιθέντε ντελ Μπόσκε που τα έχει κατακτήσει όλα, δεν έβγαζε την ίδια σπίθα στις ομιλίες του, στο πως προετοίμαζε τα ματς (σ..σ: το έγραφαν οι Ισπανοί σε ρεπορτάζ). Ηταν λες και άφηνε την ομάδα να λειτουργεί μόνη της, σβηστά, έχοντας απόλυτη εμπιστοσύνη στους παίκτες που τον είχαν οδηγήσει στην κορυφή.
Κάπου εκεί την πάτησε κι εκείνος. Λογικό όμως. Θα συνέβαινε προφανώς στον καθένα. Ισως εκείνος να ήξερε καλύτερα ότι οι αγαπημένοι παίκτες του δεν είχαν αποθέματα. Πως θα έπρεπε να προχωρήσει σε ανανέωση. Πήρε όμως την απόφαση να πάει με τους ίδιους, για μία τελευταία φορά. Μην νομίζετε ότι σε αυτές τις περιπτώσεις οι προπονητές δεν λειτουργούν ιεραρχικά και με συναίσθημα. Το είχε πει μάλιστα και ο ίδιος σε παλιότερη συνέντευξη του: «Αυτά τα παιδιά μας πήγαν τόσο ψηλά και με αυτά τα παιδιά θα πεθάνουμε!» Και να που έφτασε η στιγμή να σβήσει μαζί τους.
Πλέον όμως θα υπάρξει ανανέωση και αυτό είναι μονόδρομος. Η πολύ παλιά φρουρά θα αποχωρήσει. Οι Πικέ, Σίλβα, Σέρχιο Ράμος, Καθόρλα στην επόμενη μεγάλη διοργάνωση θα είναι 30άρηδες και θα πρέπει να ηγηθούν. Αυτοί θα πλαισιωθούν με ένα σωρό σούπερ παιχταράδες που έρχονται από πίσω. Τιάγκο, Ιτουράσπε, Ιγιαραμέντι, Κόκε, Ισκο, Ινιγο Μαρτίνεθ, Αλμπέρτο Μορένο, Χάβι Μπερνάτ, Ντεουλοφέου, Χεσέ, Καρβαχάλ και μία γενικότερα απίστευτα διευρυμένη βάση επιλογών. Πρόκειται για παιδιά που ήδη είναι γαλουχημένα σε τίτλους, καθώς με τα μικρότερα Εθνικά κλιμάκια εδώ και χρόνια κυριαρχούν σε EURO και Μουντιάλ. Η Ισπανία έχει την ευτυχία να διαθέτει τρομερή ποιότητα και οφείλει σταδιακά να δώσει χώρο και χρόνο στη νέα γενιά.
Ωστόσο, για να πετύχει το όλο εγχείρημα, θα χρειαστεί να γίνει και κάτι ριζοσπαστικό, από το οποίο θα εξαρτηθεί το πως θα γίνει σωστά η μετάβαση. Πρόκειται για το αγωνιστικό στυλ, τη φιλοσοφία του tiki taka. Τόσα πολλά πολλά γράφτηκαν την τελευταία διετία για το εν λόγω παιχνίδι με τις πολλές πάσες. Η αφορμή για την κουβέντα δόθηκε από την πεσμένη απόδοση της Μπαρτσελόνα, που έφτασε να επηρεάσει και την Εθνική. Η βάση όλων των επιτυχιών των Φούριας Ρόχας -είτε αρέσει αυτό σε κάποιους είτε όχι- ήταν αυτή η φιλοσοφία του passing game και της απίστευτης πίεσης ψηλά που εφαρμοζόταν από τη Μπάρτσα. Μόνο που με το πέρασμα αυτών των 6-8 ετών οι αντίπαλοι έμαθαν να το αντιμετωπίζουν, κάτι που βίωσαν πρώτα οι Μπλαουγκράνα και τώρα και η Ρόχα.
Το πιο σημαντικό λοιπόν θα είναι η επιλογή του επόμενου εκλέκτορα. Εκεινος θα πρέπει όχι να εξαφανίσει, μα να μεταβάλει τους κανόνες του tiki taka, όπως έκανε από το 2005 ο Λουίς Αραγονές, ο οποίος έθεσε ουσιαστικά τα θεμέλια αυτής της εκπληκτικής λειτουργίας για την Εθνική. Οπως οι αντίπαλοι έμαθαν να το αντιμετωπίζουν, να το ακυρώνουν, έτσι η Ισπανία οφείλει να το εξελίξει και όχι να το αποβάλει. Είναι το δικό της παιχνίδι και δεν θα πρέπει μία αποτυχία να οδηγήσει στην απόρριψη του εν λόγω τρόπου που οδήγησε επανειλημμένα στην κορυφή. Αλλωστε είναι πολύ ωραίο η κάθε χώρα να έχει τη δική της ποδοσφαιρική σχολή και να την διαιωνίζει. Η Ισπανοί χόρεψαν και γλέντησαν για 6 χρόνια στο τέμπο του tiki taka και αυτό σημαίνει ότι το πρόβλημα δεν είναι η μουσική, αλλά το ποιοι θα επιλεγούν να λικνιστούν αρμονικά στο ρυθμό της. Τα βήματα τα ξέρουν, ας προσθέσουν λοιπόν και καμία καινούργια φιγούρα..
ΥΓ.: Μπορεί να πρόκειται για μεμονωμένη περίπτωση, αλλά μία πρόσφατη ατάκα του Σέρχιο Ράμος πριν τον τελικό της Λισσαβόνας μπορεί να επιβεβαιώσει το κλίμα κορεσμού που υπήρχε στους βασικούς της Εθνικής (ναι υπάρχει και τέτοια ασθένεια): «Προτιμώ να κατακτήσω το 10ο παρά το Μουντιάλ»!
ΥΓ.1: Οσο απογοητευτική και αν ήταν η παρουσία της Εθνικής τους στο Μουντιάλ, οι Ισπανοί οφείλουν να υποδεχτούν με τιμές και να αποθεώσουν αυτή τη γενιά που τους χάρισε τις πιο όμορφες στιγμές της ποδοσφαιρικής ζωής τους!
ΥΓ.2: Η Ισπανία είχε το χειρότερο ποσοστό επιτυχημένων πασών της από το 2002. Αυτό σημαίνει ότι κανείς δεν ήταν συγκεντρωμένος και φρέσκος. Επίσης είχε τα λιγότερα κλεψίματα από το 2004, κάτι που σημαίνει ότι δεν υπήρχε η ενέργεια της ασφυκτικής πίεσης ψηλά που ήταν και το πραγματικό κλειδί των επιτυχιών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου