Γράφουμε για να πουλήσουμε, εκεί πήγε η δουλειά. Τι, όμως, να αγοράσεις από μια εθνική ομάδα που και κακάσχημη ήταν και έχασε στο σπίτι της από μια κωλορουμανία. Να σου πω την αλήθεια. Ό,τι και να γράψεις γι΄ αυτή την εθνική ομάδα δεν κόβει εισιτήρια, ούτε παίρνεις επισκεψιμότητα και τηλεθέαση και ακροαματικότητα, όλα αυτά που πια καθορίζουν τη δουλειά. Κι εγώ τι πρέπει να κάνω για να με διαβάσεις;
Έτσι που λες. Γράφουμε κατά τας βουλάς και τας ευλογίας του γίγαντα, κι αυτός δεν είναι άλλος από τον δοξασμένο και αδικημένο λαό. Όλα, ρε, για τον λαό. Όλοι οι παίκτες της πιάτσας, τα μήντια, τα κόμματα, όλοι τα δίνουν για τον 12ο παίκτη που χθες ήταν απών από το γήπεδο.
Πήρες πρέφα; Γι΄ αυτό η ομάδα ήταν ένα μάτσο κουρέλια. Γι΄ αυτό δεν νίκησε. Δεν υπήρχε κόσμος, ο ηρωικός και φιλότιμος να σηκώσει τη ψυχολογία στους παικταράδες που πριν από δύο μήνες είχαν κάνει το θαύμα, είχαν περάσει στους "16" του μουντιάλ.
ΤΗ ΜΕΓΑΛΗ αλήθεια για την εθνική ομάδα, αποκαλύπτει ο apodytiriakias.gr
Ας το πούμε απότομα όσο κι αν είναι αχώνευτο με σόδες της καλύτερης μάρκας. Μικρή και ασήμαντη είναι η εθνική ομάδα. Κι αυτή η αλήθεια δεν είναι χθεσινή. Γιατί, όμως; Όποιος γουστάρει να πιει αλήθειες που δεν μεθάνε, αλλά ξεμεθάνε, προχωράει στο παρασύνθημα.
Διακόσα χρόνια η Ελλάδα να συμμετέχει συστηματικά, να μη χάνει τελική φάση μουντιάλ και Ευρώ, θα είναι πάντα η ίδια. Μια ομάδα που αρνείται να γίνει πρωταγωνίστρια στο γήπεδο ακόμα και με αντίπαλο κατώτερό της. Επειδή δεν μπορεί να ξεφύγει από τους κλέφτες και τους αρματωλούς του 1821. Επειδή στον αγώνα προσπαθεί να κλέψει αποτέλεσμα, όχι να το διεκδικήσει, όχι να το κατακτήσει.
Και το Ευρώ πριν δέκα χρόνια έτσι το πήρε. Με κλεφτοπόλεμο. Αυτό δεν επαναλαμβάνεται, όμως. Αυτό δεν σε οδηγεί μία σκάλα παραπάνω. Ποτέ. Το ότι η Ελλάδα δεν απουσιάζει από τα μεγάλα πάρτυ δεν σημαίνει ότι κάθε δυο χρόνια προχωράει, έστω και ένα βηματάκι, για να ξεφύγει επιτέλους από το κόμπλεξ του κατώτερου. Το κόμπλεξ της μικρής ομάδος που συνεχίζει να κουβαλάει.
Οι παίκτες μας έχουν δυνατότητες. Και πείρα περισσότερο από ποτέ. Και δίνουν τη ψυχή τους στο γήπεδο. Ο προπονητής, όμως, πρώτα ο Ρεχάγκελ και μετά ο Σάντος τους ήθελαν παρτιζάνους. Κλεφτοκοτάδες. Με το Πορτογάλο η δουλειά παραμπήκε σε στραβό δρόμο. Από την ενεργητική άμυνα του Ρεχάγκελ ο Σάντος ζητούσε παθητική άμυνα.
Ο Ρανιέρι; Δεν κρίνεται! Πολύ ενωρίς να πεις οτιδήποτε. Απλά ελπίζεις ο Ιταλός ότι θα δώσει άλλη φιλοσοφία, όπως ο ίδιος είπε, άλλωστε. Και το έδειξε με τον τρόπο που έστησε τον άξονα της εθνικής κόντρα στη Ρουμανία, άλλο αν δεν του βγήκε. Δεν φταίει αυτός.
*Πηγή: sportdog.gr*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου