Εμφύλιος στην οικογένεια Λουτσέσκου!! (pics)

Σε μια από τις πιο πετυχημένες χριστουγεννιάτικες ταινίες όλων των εποχών, το σκηνικό στήνεται στο αεροδρόμιο «Heathrow» του Λονδίνου. Εκεί ξεκινάει κι εκεί τελειώνει το «Love Actually», με τον πρωταγωνιστή να περιγράφει πόση αγάπη συναντά κανείς στην αίθουσα αφίξεων.  

Ήταν λίγο πριν τα Χριστούγεννα του 2005 που σε μια τέτοια αίθουσα, μια γυναίκα προετοιμαζόταν ψυχολογικά για την πιο δύσκολη ημέρα της ζωής της. Για το παγκόσμιο ποδόσφαιρο ήταν μια ημέρα που θα γραφόταν ιστορία και που όλοι ήθελαν να γράψουν κάτι για εκείνη. Όλοι ήθελαν ένα κομμάτι από το ξεχωριστό συμβάν που ήταν προγραμματισμένο για τις 24 Νοεμβρίου. Για πρώτη φορά στα χρονικά θα αντιμετώπιζε από τη θέση του προπονητή ένας πατέρας τον γιο. Ο Μιρτσέα Λουτσέσκου, ως… μόνιμος της Σαχτιόρ Ντόνετσκ, υποδεχόταν το Ραζβάν, που εκείνη την εποχή είχε αναλάβει την Ραπίντ Βουκουρεστίου και την είχε οδηγήσει στους ομίλους, αποκλείοντας κόντρα  στα προγνωστικά την Φέγενορντ.

ADVERTISEMENT

Ρόλο κομπάρσου σε εκείνον τον 7ο όμιλο του UEFA είχε ο ΠΑΟΚ με τη Ρεν, ενώ την πεντάδα συμπλήρωνε η Στουτγάρδη. Τα παιχνίδια ήταν μονά στο ιδιαίτερο σύστημα που είχε τότε η διοργάνωση και η κλήρωση έβγαλε τον πατέρα να υποδέχεται τον γιο. Η σχέση τους ήταν άριστη και ουδόλως ανταγωνιστική και δεν χάλασε ούτε καν όταν ο Μιρτσέα χρειάστηκε με βαρύς χαρακτηρισμούς να βάλει στη θέση του τον αλλοπαρμένο Ραζβάν. «Σκάσε, είσαι ένα αρχ…. Ποιος νομίζεις ότι έγινες; Δε θα διαφωνείς μαζί μου, όταν σου λέω τι σημαίνει να είσαι προπονητής. Έχει τελειώσει εδώ η συζήτηση», ήταν ο μονόλογος που δημοσίευσε ρουμάνικη εφημερίδα και η εξαίρεση στην άριστη σχέση που είχαν οι δυο τους.
Η Νέλι στη μέση!
Το αεροδρόμιο του Ντόνετσκ το 2005 δεν έμοιαζε τίποτα με τη σημερινή του μορφή ή με τη μορφή που είχε πριν τις μάχες του προηγούμενου Μαΐου. Σίγουρα δεν έμοιαζε καθόλου στο «Heathrow», αλλά εκείνο το απόγευμα στην αίθουσα αναμονής, μια ξανθιά κυρία 55 με 60 ετών, ένιωθε να πλημμυρίζει από συναισθήματα. Η Νέλι Λουτσέσκου, υπήρξε κάτι κοντινό με την Μπεάτα του Ότο Ρεχάγκελ και ήταν σχεδόν μια ζωή στο πλευρό του Μιρτσέα. Στο Ντόνετσκ περίμενε με αγωνία να προσγειωθεί ο γιος της και δεν έδινε σημασία στα φλας που διαρκώς αναβόσβηναν. Στάθηκε μπροστά στις κάμερες και μίλησε για την επικείμενη αναμέτρηση του παιδιού της με τον άντρα της.
«Δεν με νοιάζει και τόσο πολύ ποιος θα κερδίσει. Εγώ θα τους υποστηρίζω και τους δύο», είπε ειλικρινά, όσο και διπλωματικά, με τον γιο της λίγη ώρα μετά να δηλώνει: «Δεν παίζει αύριο ο μπαμπάς με τον γιο. Παίζουν δύο αντίπαλοι προπονητές κι επειδή χρειαζόμαστε το αποτέλεσμα, ελπίζω να φύγουμε νικητές». Λίγο πιο πέρα, κάποιος έβλεπε το ματς διαφορετικά, κομματάκι ευκαιριακά για να κάνει το κομμάτι του. «Δεν πρόκειται να νιώσω άσχημα αν κερδίσουμε τον Μιρτσέα», δήλωνε ο πρόεδρος της Ραπίντι Τζορτζ Κόπος και θυμόταν τα προσωπικά τους…
«Μια νίκη θα είναι η δική μου εκδίκηση για την απόφασή του να μας αφήσει το 2000 για να πάει στη Γαλατάσαραϊ παρότι είχαμε συμβόλαιο. Είμαστε καλοί φίλοι, αλλά θέλω να τον εκδικηθώ που μας άφησε».
Διπλή νίκη!
Στις αναλύσεις του αγώνα μετά το 90λεπτο, οι ειδική το έθεταν σε οικογενειακό επίπεδο. «Κέρδισε και ο πατέρας και ο γιος», έγραφαν. «Ένας πατέρας δεν μπορεί ποτέ να νιώσει στεναχώρια επειδή τον κέρδισε το παιδί του. Το παιδί θα πειραχτεί. Ο μπαμπάς ποτέ». Ο Ραζβάν Λουτσέσκου έφευγε θριαμβευτής από την οικεία του πατέρα του. Παρότι η Σαχτιόρ ήταν καλύτερη το γκολ του Μαλνταρασάνου στο 87’ χάρισε το διπλό στη Ραπίντ και εντέλει την πρώτη θέση του ομίλου, με την ουκρανική ομάδα να προκρίνεται ως δεύτερη.
«Δεν ανησυχούσα για μένα, αλλά για τον Ραζβάν», έλεγε μετά το ματς ο Μιρτσέα Λουτσέσκου. «Εγώ έχω τα εγγόνια μου για παρηγοριά! Ανεξάρτητα με το αποτέλεσμα, δεν μπορούσα να νιώθω χαρούμενος με την αναμέτρησή μας, υπέφερα. Ελπίζω να μην χρειαστεί ποτέ να παίξω ξανά ένα τέτοιο ματς».
Ο λόγος του ήταν συμβόλαιο. Για την ακρίβεια, ήταν ένα συμβόλαιο που δεν υπόγραψε! Οι φήμες ήθελαν την ομοσπονδία της Ουκρανίας να του κάνει πρόταση για την Εθνική ομάδα. Επίσημα την απέρριψε επειδή δεν ήθελε να βρεθεί στο μέσω μιας ενδεχόμενης κόντρας ανάμεσα στην ομάδα του και την Ντιναμό Κιέβου. Ανεπίσημα, επειδή φοβόταν μην χρειαστεί να αντιμετωπίσει ξανά το γιο του, που εκείνη την εποχή ήταν ομοσπονδιακός τεχνικός της Ρουμανίας    και μέχρι να παραιτηθεί – στις 3 Ιουνίου του 2011 – είχε την Εθνική ομάδα της χώρας ζωντανή στη διεκδίκηση της πρόκρισης.

*Πηγή: gazzetta.gr*