Είναι πράγματι απορίας άξιο τι άλλο θα τραβήξει ο κόσμος του Άρη. Δεν είναι "γλύψιμο". Είναι μία αληθινή προσέγγιση ενός λαού, που πραγματικά στην σύγχρονη ιστορία της ομάδας, τα έχει δει σχεδόν όλα. Εκτός από το σημαντικότερο. Έναν τίτλο δηλαδή. Έχει δώσει 20χίλιαρο στον Τροχανά, έχει βιώσει σκληρές εποχές στην Β΄ εθνική γιατί εκτός των άλλων... ξεχάστηκαν τα δελτία, έχει λυτρωθεί με το άρθρο 44, έχει δει νέα πτώση αυτή την φορά στα χέρια δικών του ανθρώπων, έχει ζήσει την ελπίδα, έχει φθάσει στον θρίαμβο, έχει μείνει με το παράπονο του κάτι παραπάνω που ουδέποτε ερχόταν και είδε δικούς του ανθρώπους να τον οδηγούν ξανά στην καταστροφή. Έχει βιώσει πέρυσι το δράμα μίας ομάδας που δεν κέρδιζε ποτέ, που λάμβανε... ελπίδα από υποψήφιους και επίδοξους σωτήρες, που έβλεπαν δέκα στα δέκα, εννιά στα εννιά και άλλα τέτοια και που ολόκληρος Άρης έφθασε στο σημείο να είναι πεσμένος πέντε αγωνιστικές πριν το τέλος.
Φέτος το καλοκαίρι πάρθηκε μία σκληρή απόφαση. Έζησε ο Αρειανός για να το δει κι αυτό. Την ομάδα του στην Γ΄ εθνική. Γιατί... έτσι πρέπει. Θυμίζει λίγο την κατάσταση της χώρας, τα χαράτσια, τους φόρους, την υποτίμηση του μυαλού και της ψυχής μας γιατί... έτσι πρέπει. Σου λέει μόνο έτσι μπορεί να έρθει η επανεκκίνηση. Το έκαναν και άλλοι. Κυρίως η ΑΕΚ που είναι στα μέτρα και στην δυναμική του Άρη. Σωστό ή λάθος; Η ιστορία θα δείξει. Υπήρχε βέβαια μία σημαντική διαφορά. Η ΑΕΚ το έκανε περίπου με σχέδιο. Από τον Μάη ήξερε την κατηγορία που θα παίξει, τον επικεφαλής που θα έχει στο ποδοσφαιρικό της τμήμα και τον αληθινά ρεαλιστικό της στόχο. Ξενέρωνε με τις απλές νίκες και παρότι άργησε, πήρε τελικά μπροστά ξεμπουκώντας με πεντάερες, εξάρες και επτάρες, δίνοντας ελπίδα και φτιάχνοντας παράλληλα ομάδα και για την επόμενη χρονιά.
Ο Αρειανός έτσι θα περίμενε να πορευτεί και η δική του ομάδα. Έλειπε όμως ο επικεφαλής. Μέχρι πρότινος τουλάχιστον. Έτσι φαινόταν. Δεν είναι το πρόσωπο το πρόβλημα. Είναι ο εμπνευστής. Κανείς δεν φαίνεται να εμπνέει σιγουριά. Κι αυτό ίσως έχει αντίκτυπο και στο γήπεδο. Ο κόσμος δεν γουστ-Άρη. Κάθε άλλο. Υπομένει το μαρτύριο, φωνάζει, στηρίζει, ταξιδέυει όμως μέσα του ξέρει πως δεν είναι αυτό που έπρεπε να ζει. Ο Άρης απέναντι σε ομάδες που δυσκολεύονται να παίξουν άλλη μέρα πλην Σαββατοκύριακου, γιατί τα παιδιά κάνουν άλλη δουλειά και για χόμπι παίζουν και ποδόσφαιρο, δεν κερδίζει με άνεση. Αν κερδίσει. Ο Άρης έφθασε στο σημείο να είναι τέσσερις βαθμούς πίσω από τον Πανσερραϊκό και εν δυνάμει πιθανώς τρίτος, καθώς η Καβάλα έχει και ένα ματς λιγότερο.
Σε λίγο θα ξεχάσουμε κι αυτά που ξέρουμε. Για ποια ομάδα μιλάμε. Οι παίκτες και ο κόουτς μπορεί να είναι ρεαλιστές. Όντως οι βαθμοί χρειάζονται. Το δέκα στα δέκα που έγινε πλέον εννέα στα εννέα που πρέπει να γίνει. Σωστά. Και πάλι ο Άρης πρέπει να περιμένει κι άλλη γκέλα του ΠανσερραΪκού. Δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Ο Άρης θα ανέβει εκτός απρόοπτου. Αυτό είναι το πρώτο θέμα. Δεν το χαίρεται όμως. Δεν διαλύει τους αντιπάλους του, δεν εκπέμπει την τεράστια δυναμική που διαθέτει, δεν προκαλεί φόβο στον αντίπαλο, δεν μεταφέρει όλη αυτή την εσωτερική του δύναμη, τον θυμό αν θέλετε για όσα έχει τραβήξει, με παραγωγικό τρόπο στο τερέν. Αυτό είναι το παράπονο. Αυτός είναι ο καημός του κόσμου.
Μία χρονιά που έπρεπε να περνάει το λιγότερο διασκεδαστικά, όσο τουλάχιστον διασκέδαση μπορούν να προσφέρουν τα ματς της Γ΄ εθνικής, απολύτως συνειδητοποιημένα για το "που είμαστε", "τι θέλουμε" και "που πάμε", κυλάει το ίδιο μαρτυρικά. Δεν ξέρω πόσο ακόμη μπορεί να το αντέξει αυτό ο κοσμάκης. Θα είναι εκεί, θα στηρίξει, αλλά μέχρι πόσο. Και πόσοι; Όσο πάνε και λιγοστεύουν. Κι αυτό είναι αληθινά μεγάλο πλήγμα. Έστω κι έτσι, μετά κόπων και βασάνων, ο αυτονόητος στόχος της ανόδου πρέπει να έρθει για το καλό του οργανισμού και μετά έχει ο Θεός. Άλλωστε ο Άρης πορεύεται χρόνια με το "έχει ο Θεός". Τουλάχιστον τώρα, θα αποκτήσει και μία ρεαλιστική αξία...
*Πηγή: metrosport.gr*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου