Νίκη ψυχολογίας και βαθμολογικής σημασίας (θα μπορούσαμε να προσθέσουμε) από μια ομάδα που απεγνωσμένα και φιλότιμα όμως προσπαθεί να βρει το «βήμα» της ή και την χαμένη αγωνιστική της αξιοπρέπεια.
Ο χθεσινός ΠΑΟΚ δείχνοντας βέβαια αρκετές από τις γνωστές αδυναμίες του άφησε και την αίσθηση μιας διάθεσης να «συμμαζευτεί», να συγκεντρωθεί σε ένα παιχνίδι δύσκολο και έχοντας απέναντί του μια φορμαρισμένη ομάδα. Σε κάποια σημεία του 90λεπτου έδειξε ότι αρχίζει κάπως να «συνέρχεται» αφήνοντας κάποιες ελπίδες για μία... «περαιτέρω βελτίωση».
Σε αυτά τα σημεία, που ασφαλώς δεν ήταν μεγάλης χρονικής διάρκειας, παρουσίασε εικόνα βελτίωσης ιδιαίτερα στην αμυντική του συμπεριφορά. Κινήθηκε σε καλύτερο επίπεδο από τις προηγούμενες του παρελθόντος με εκείνους τους εφιαλτικούς σχηματισμούς – αναγκαστικούς ή ευρηματικούς- που εξέθεσαν δραματικά την ομάδα και πλήγωσαν βάναυσα τους οπαδούς της. Λιγοστές ήταν βέβαια και οι συγκροτημένες και συντονισμένες επιθετικές ενέργειες. Ήταν όμως τόσες που θα μπορούσαν να έχουν διευρύνει το σκορ.
Ομολογουμένως οι γηπεδούχοι είχαν την κατοχή, δημιούργησαν δώδεκα τελικές (σαφέστατα περισσότερες και πιο κλασικές από τους αντιπάλους τους) και θα μπορούσαν να κλείσουν το 90λεπτο άνετα, χωρίς άγχος και δίχως καμία πίεση.
Δυστυχώς το λάθος του Τζαβέλλα ανέτρεψε τις ισορροπίες (αγωνιστικές και ψυχολογικές) μετατρέποντας το υπόλοιπο κομμάτι του αγώνα σε ένα αγχώδες και δυσκολοδιαχειρίσιμο διάστημα από τον Γεωργιάδη και τους παίκτες του.
Η Ξάνθη «μπήκε από τον φεγγίτη» στο παιχνίδι και επιχείρησε να του δώσει τη μορφή εντός ντέρμπι, εξωθούμενη και από τον «εμπρηστικό» της πάγκο. με τις διαρκείς αναιτιολόγητες και ανούσιες διαμαρτυρίες του.
Ενας «πάγκος» βέβαια που δεν είδε το μαρς-πέναλτι πάνω στο Μακ, αλλά ξεσηκωνόταν με το παραμικρό (ανάποδο αράουτ ή ένα φάουλ που δεν είχε καμία απολύτως ουσία).
Τελικά ξεπεράστηκε το πρόβλημα που προκλήθηκε από την ανοησία του Τζαβέλλα, οι γηπεδούχοι πήραν τους τρεις πολύτιμους βαθμούς και ίσως απαλλαγμένοι από ένας βάρος της ευθύνης που φέρουν για την απίστευτη κατηφόρα, να έχουν το κουράγιο και την αυτοπεποίθηση για ένα «βήμα παραπάνω» στην επόμενη αγωνιστική.
Στο χθεσινό παιχνίδι εμφανέστατη αποδείχθηκε η απουσία του Νομπόα στο πρώτο 45λεπτο. Αξιοθαύμαστος παραμένει ο τρόπος με τον οποίο σκοράρει ο «Παπ». Και χθες με κινήσεις και τακτικές... αλεπούς τρύπωσε στο «κοτέτσι» των ακριτών και έκανε τη μεγάλη ζημιά. Θεωρείται βεβαίως και είναι το πρόσωπο της αναμέτρησης. Από εκεί και πέρα, είχαμε σε ένα παιχνίδι ακόμη σταθερό και σοβαρό τον Ιτάνζ, πολύ καλό το νεαρό Κωνσταντινίδη (όμως κάποιος θα πρέπει να πει στον πιτσιρικά ότι δεν έχει κανένα λόγο να μπλέκεται στις φασαρίες), το Ρατς να ξαναβρίσκει τον εαυτό του.
Ο Περέιρα... «περίσσευε» και ο Μακ είναι από τους παίκτες που θα μπορούσαν να σφραγίσουν τη νίκη αν ολοκλήρωνε τις εντυπωσιακές επελάσεις του. Κλάους και Κάτσε είναι ακόμη ντεφορμέ. Η χημεία μεταξύ Βιτόρ και Τζαβέλλα συζητιέται. Πάντως είναι καλύτερη από πολλές άλλες προηγούμενες. Ο διαιτητής; Είναι ο γνωστός Βοσκάκης!
Τώρα, τι ήταν εκείνο που οδήγησε τον... συμπαθέστατο Κασναφέρη να τα έχει μαζί του, παραμένει άγνωστο. Οι δυο τους όμως θα τα βρουν σύντομα και εύκολα, γιατί έχουν – ως γνωστόν- ίδιες «ρίζες». Στο περιθώριο της αγωνιστικής θέλω να προσθέσω τη διαπίστωσή μου ότι ο Αστέρας Τρίπολης (ιδιαίτερα του δευτέρου ημιχρόνου με τον Παναθηναϊκό) είναι η καλύτερη ομάδα από εκείνες που διεκδικούν την ευρωπαϊκή τους συμμετοχή. Συμπεριλαμβανομένης και αυτής που «κατασκεύασε» ο Βαγγέλης με τη σύμπραξη του Περέιρα.
Το χθεσινό ρεζιλίκι στα Γιάννενα (και όταν μιλάμε για ρεζιλίκι αναφερόμαστε όχι μόνο της ομάδας αλλά και της διαιτησίας με το πρώην μέλος του Σ.Φ. Ολυμπιακού στα Τρίκαλα να είναι ο ρέφερι της αναμέτρησης και τους δύο επόπτες του να διασύρονται με όσα διέπραξαν για να κρατήσουν όρθια την ομάδα της καρδιάς τους) προσετέθη στα τόσα άλλα παρόμοια που δυστυχώς εξαναγκάζουν τους Ελληνες φιλάθλους να είναι απαισιόδοξοι.
Και να αναρωτιούνται: Αν και μετά τα όσα αποκαλύπτονται στη δίκη για την εγκληματική οργάνωση και τη δραστηριότητά της, κάποιοι δεν καταλαβαίνουν τίποτα και γράφουν στα... παλιά τους τα παπούτσια υπουργούς, δικαστές, κοινωνία και συνεχίζουν να προκαλούν, σε τι μπορεί να ελπίζει κανείς;
*Πηγή: metrosport.gr*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου