Είναι βλέπετε η καλύτερη ευκαιρία για να διαπιστώσει ο προπονητής αν έχουν... σφίξει τα γάλατα, να υπολογίσει αν οι παίκτες του «έπιασαν» το μήνυμα και παράλληλα να αξιολογήσει τον βαθμό ετοιμότητας ενόψει του ντέρμπι.
Ο Παναθηναϊκός λοιπόν πέρασε το τεστ του Αρη, βεβαίως το τελικό 72-56 δεν είναι λόγος πανηγυρισμού, αλλά η συνολική εικόνα μπορεί να κάνει τον Ιβάνοβιτς να αισιοδοξεί ενόψει του «τελικού» της κανονικής περιόδου που θα κρίνει την πρώτη θέση.
Με εξαίρεση την πρώτη περίοδο, στην υπόλοιπη διάρκεια ο Παναθηναϊκός έβγαλε ενέργεια, είχε αποφασιστικότητα, εφάρμοσε το πλάνο της ασφυκτικής πίεσης στην περιφέρεια και τελείωσε νωρίς - νωρίς το ματς, φτάνοντας τον Ιβάνοβιτς στο σημείο να χρησιμοποιήσει τον... ξεχασμένο Λαουάλ.
Ο Παναθηναϊκός περιμένει λοιπόν τον Ολυμπιακό και καθαρά μπασκετικά δεν είναι φαβορί. Ξεκινάει από την ίδια περίπου αφετηρία που ξεκίνησε πέρυσι τα πλέι οφ, από την ίδια που ξεκίνησε στον φετινό προημιτελικό του Κυπέλλου, αλλά όπως έχει αποδεχτεί πολλάκις σημασία δεν έχει η αφετηρία, αλλά ο τερματισμός.
Ο Ολυμπιακός βρίσκεται (δικαιολογημένα) στα ουράνια μετά την σπουδαία πρόκριση στο φάιναλ φορ, μοιάζει να βρίσκεται σε καλύτερη κατάσταση, για πρώτη φορά θα πάει στο ΟΑΚΑ μ' άλλον προπονητή, πλην του Μπαρτζώκα, αλλά η αλήθεια είναι πως μέχρι σήμερα δεν έχει πείσει κανέναν πως μπαίνει στο ΟΑΚΑ και νιώθει φαβορί.
Ανεξάρτητα λοιπόν του τι έχει γίνει μέχρι σήμερα, άσχετα αν ο Ολυμπιακός είναι σε καλύτερη αγωνιστική κατάσταση το τελευταίο δίμηνο, τα παιχνίδια των «αιωνίων» είναι μη συγκρίσιμα μεγέθη και μην ξεχνάμε πως ο Παναθηναϊκός έχει νικήσει τους «ερυθρόλευκους» σε παιχνίδια που ξεκίνησαν με ακόμη χειρότερες προϋποθέσεις από τις τωρινές.
Για τον Λαουάλ αισθάνομαι πως υπάρχει ένα καλό κι ένα κακό από το παιχνίδι με τον Αρη. Το καλό είναι ότι ο Ιβάνοβιτς αποφάσισε να κάνει μια καινούρια αρχή, δίνοντάς του θέση στην 12άδα και χρησιμοποιώντας τον στα τελευταία λεπτά. Από την άλλη, η αίσθησή μου είναι πως το γεγονός ότι αντικαταστάθηκε στο τελευταίο δίλεπτο με τη διαφορά στο +13 ήταν πολύ χειρότερο από το γεγονός ότι μπήκε στο παρκέ στο 34' και με τη διαφορά στο +17!
Οταν αποσύρεις έναν παίκτη που τον έχεις βάλει στο τελευταίο πεντάλεπτο με το παιχνίδι να έχει κριθεί και στο τρίλεπτο αποφασίζεις να επαναφέρεις τον βασικό σου σέντερ, τότε δεν είσαι απλά απογοητευμένος, αλλά εκνευρισμένος...
Για τον Αρη, μικρή σημασία έχει το αποτέλεσμα μπροστά στο μαντάτο που έφτασε πριν από το τζάμπολ. Αν πράγματι υπάρχει σοβαρός επενδυτής, αν πράγματι πρόκειται για ανθρώπους που δεν ενδιαφέρονται για προβολή, τότε βρισκόμαστε μπροστά σ' ένα από τα πιο ευχάριστα μαντάτα της τελευταίας δεκαετίας για το ελληνικό μπάσκετ.
Είμαι της άποψης πως η ζωή κάνει κύκλους και θα φτάσει η ώρα που το μπάσκετ θα επιστρέψει εκεί που «μεγάλωσε», στην μπασκετομάνα Θεσσαλονίκη. Οσο πλησιάζουν επενδυτές, τόσο πλησιάζει η στιγμή και να 'στε σίγουροι πως για παραδοσιακές δυνάμεις σαν τον Αρη και τον ΠΑΟΚ που έχουν το μπάσκετ μέσα τους, δεν θα χρειαστούν... τσουβάλια εκατομμυρίων για να τα καταφέρουν.
Υ.Γ.: Και δυο λόγια για την μεγάλη πρόκριση του Ολυμπιακού... Δεν με εξέπληξε το γεγονός ότι τα κατάφερε όσο ότι κατάφερε να νικήσει τρεις σερί φορές αυτή την Μπαρτσελόνα. Υπάρχουν στιγμές που ο Ολυμπιακός μου θυμίζει τον Παναθηναϊκό της εποχής Ομπράντοβιτς, τότε που παρακολουθούσες ένα παιχνίδι και αισθανόσουν πως με τον έναν ή τον άλλον τρόπο οι «πράσινοι» θα έφευγαν νικητές από το γήπεδο.
Δεν συγκρίνω την ποιότητα και την ποσότητα της τότε ομάδας με την τωρινή του Ολυμπιακού, άλλωστε η διαφορά ποιότητας είναι χαώδης, αλλά τον χαρακτήρα που έβγαζαν οι «πράσινοι» και καταθέτουν τώρα οι «ερυθρόλευκοι». Ο Ολυμπιακός είναι ομάδα που μπαίνει στο παρκέ και το πιστεύει, το πιστεύει τόσο που βάζει τρίποντα σαν κι αυτό του Μάντζαρη με ταμπλό, όπως κατά καιρούς τα βάζει και ο Διαμαντίδης με την αντίστοιχη δόση τύχης.
Αυτό είναι λοιπόν και το μεγάλο του ατού στο φάιναλ φορ, ότι θα πατήσει στο παρκέ και θα πιστεύει ότι μπορεί...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου