Koιτάζω
το «Παλάθιο ντε Ντεπόρτες» από ψηλά, από τις πολεμίστρες για να
δανειστώ τον ωραίο στίχο του Νίκου Ζούδιαρη, και θαρρώ πως με κοιτάζουνε
μορφές.
Η μορφή του Βλάντε Ντίβατς, που, αμούστακος ακόμη, έκανε το μοιραίο
λάθος (διπλή ντρίμπλα) και έδωσε στους Σοβιετικούς το δικαίωμα για την
ανατροπή του αιώνα.
Η μορφή του Σαμπόνις, του Τιχονένκο, του Βάλτερς. Τα τρία τρίποντα που έκαναν τον κόσμο να λατρέψει την πορτοκαλί μπάλα.
Η μορφή του ασυναγώνιστου Νίκου Γκάλη, ο οποίος στο ίδιο Μουντομπάσκετ πέτυχε ρεκόρ που παραμένουν μέχρι σήμερα ακατάρριπτα.
Η μορφή του Ντέιβιντ Ρόμπινσον, που εδώ πανηγύρισε παγκόσμιο τίτλο, όχι ακόμη «ναύαρχος» αλλά απλός ανθυποπλοίαρχος.
Η μορφή του Λάρι Μπερντ, στο «ΜακΝτόναλντς» του 1988, με σύσσωμη την Εθνική της ακόμη ενωμένης Γιουγκοσλαβίας στο κατόπι του. Ηταν το πρώτο Όπεν που έγινε σε ευρωπαΪκό έδαφος.
Οι μορφές των πυροσβεστών που προσπαθούσαν να σβήσουν τη φοβερή πυρκαγιά του 2001.
Η μορφή του Θοδωρή Παπαλουκά, στα πανηγύρια για τον τελευταίο ευρωπαϊκό τίτλο της ΤΣΣΚΑ, πριν από 7 ολόκληρα χρόνια. Εμελλε να ακολουθήσει ο καιρός των Ελλήνων.
Η μορφή του Νίκου Ζήση, που, εξ ημισείας με τον Παπαλουκά, δρομολόγησε το μεγαλύτερο θαύμα στην ιστορία της Εθνικής Ελλάδας, στον αλησμόνητο προημιτελικό του 2007 με τη Σλοβενία.
Η μορφή του Βασίλη Σπανούλη, ο οποίος μία μέρα αργότερα έκανε ένα από τα καλύτερα παιχνίδια της καριέρας του, στον χαμένο ημιτελικό με τους Ισπανούς (φωτ.)..
Η μορφή του Φίλιππου Συρίγου, όρθιου στα δημοσιογραφικά, να ανεμίζει εικοσάευρα στους διαιτητές του ίδιου αγώνα.
Η μορφή του Λάζαρου Παπαδόπουλου, που διάλεξε την ώρα και τη στιγμή για να δέσει τα κορδόνια του στη σέντρα.
Η μορφή του Τζέι Αρ Χόλντεν και το καλάθι που τον έκανε εθνικό ήρωα σε μία πατρίδα που ο ίδιος γνώρισε στα 30 του.
Η μορφή του Φώτη Κατσικάρη και των απογοητευμένων του παικτών, ανυποψίαστων θηραμάτων στα νύχια των Σέρβων.
Η μορφή του Νικολά Μπατούμ, που έθαψε τους υπερφίαλους Ισπανούς κάτω από ένα τσουνάμι τριπόντων και βύθισε στη μελαγχολία 10 χιλιάδες φιλάθλους.
Περισσότερο απ’όλα, όμως, το «Παλάθιο ντε Ντεπόρτες» -καταραμένο για τους Ισπανούς αλλά ευλογημένο για το παγκόσμιο μπάσκετ- μου θυμίζει το πούλμαν. Το κόκκινο πούλμαν που περίμενε τους θριαμβευτές του τελικού του 2007!
“Espana campeones”, παιάνιζε από τα γυαλιστερά πλευρά του. Koύνια που τους κούναγε...
Οι Ισπανοί το πάρκαραν από το μεσημέρι έξω από την αρένα και περίμεναν το αποτέλεσμα του τελικού, τον οποίον προφανώς θεωρούσαν διαδικαστικό. Τη λέξη «ύβρις» ούτε που την είχαν ακουστά.
Ο Κιριλένκο, ο Χόλντεν και ο Μπλατ τους χάλασαν τη γιορτή και οι υπόλοιπη Ευρώπη πέρασε τη βραδιά χαχανίζοντας χαιρέκακα. Εκείνη τη νύχτα, ήμασταν όλοι Μοσχοβίτες!
Πέρασαν άλλα δύο χρόνια μέχρι να χρησιμοποιηθεί από τους Γκασόλ και τον Ναβάρο το κόκκινο λεωφορείο. Εγώ, πάντως, είναι αδύνατο να περάσω από το σημείο όπου το είχαν παρκάρει, χωρίς να βάλω τα γέλια.
*Πηγή: gazzetta.gr*
Η μορφή του Σαμπόνις, του Τιχονένκο, του Βάλτερς. Τα τρία τρίποντα που έκαναν τον κόσμο να λατρέψει την πορτοκαλί μπάλα.
Η μορφή του ασυναγώνιστου Νίκου Γκάλη, ο οποίος στο ίδιο Μουντομπάσκετ πέτυχε ρεκόρ που παραμένουν μέχρι σήμερα ακατάρριπτα.
Η μορφή του Ντέιβιντ Ρόμπινσον, που εδώ πανηγύρισε παγκόσμιο τίτλο, όχι ακόμη «ναύαρχος» αλλά απλός ανθυποπλοίαρχος.
Η μορφή του Λάρι Μπερντ, στο «ΜακΝτόναλντς» του 1988, με σύσσωμη την Εθνική της ακόμη ενωμένης Γιουγκοσλαβίας στο κατόπι του. Ηταν το πρώτο Όπεν που έγινε σε ευρωπαΪκό έδαφος.
Οι μορφές των πυροσβεστών που προσπαθούσαν να σβήσουν τη φοβερή πυρκαγιά του 2001.
Η μορφή του Θοδωρή Παπαλουκά, στα πανηγύρια για τον τελευταίο ευρωπαϊκό τίτλο της ΤΣΣΚΑ, πριν από 7 ολόκληρα χρόνια. Εμελλε να ακολουθήσει ο καιρός των Ελλήνων.
Η μορφή του Νίκου Ζήση, που, εξ ημισείας με τον Παπαλουκά, δρομολόγησε το μεγαλύτερο θαύμα στην ιστορία της Εθνικής Ελλάδας, στον αλησμόνητο προημιτελικό του 2007 με τη Σλοβενία.
Η μορφή του Βασίλη Σπανούλη, ο οποίος μία μέρα αργότερα έκανε ένα από τα καλύτερα παιχνίδια της καριέρας του, στον χαμένο ημιτελικό με τους Ισπανούς (φωτ.)..
Η μορφή του Φίλιππου Συρίγου, όρθιου στα δημοσιογραφικά, να ανεμίζει εικοσάευρα στους διαιτητές του ίδιου αγώνα.
Η μορφή του Λάζαρου Παπαδόπουλου, που διάλεξε την ώρα και τη στιγμή για να δέσει τα κορδόνια του στη σέντρα.
Η μορφή του Τζέι Αρ Χόλντεν και το καλάθι που τον έκανε εθνικό ήρωα σε μία πατρίδα που ο ίδιος γνώρισε στα 30 του.
Η μορφή του Φώτη Κατσικάρη και των απογοητευμένων του παικτών, ανυποψίαστων θηραμάτων στα νύχια των Σέρβων.
Η μορφή του Νικολά Μπατούμ, που έθαψε τους υπερφίαλους Ισπανούς κάτω από ένα τσουνάμι τριπόντων και βύθισε στη μελαγχολία 10 χιλιάδες φιλάθλους.
Περισσότερο απ’όλα, όμως, το «Παλάθιο ντε Ντεπόρτες» -καταραμένο για τους Ισπανούς αλλά ευλογημένο για το παγκόσμιο μπάσκετ- μου θυμίζει το πούλμαν. Το κόκκινο πούλμαν που περίμενε τους θριαμβευτές του τελικού του 2007!
“Espana campeones”, παιάνιζε από τα γυαλιστερά πλευρά του. Koύνια που τους κούναγε...
Οι Ισπανοί το πάρκαραν από το μεσημέρι έξω από την αρένα και περίμεναν το αποτέλεσμα του τελικού, τον οποίον προφανώς θεωρούσαν διαδικαστικό. Τη λέξη «ύβρις» ούτε που την είχαν ακουστά.
Ο Κιριλένκο, ο Χόλντεν και ο Μπλατ τους χάλασαν τη γιορτή και οι υπόλοιπη Ευρώπη πέρασε τη βραδιά χαχανίζοντας χαιρέκακα. Εκείνη τη νύχτα, ήμασταν όλοι Μοσχοβίτες!
Πέρασαν άλλα δύο χρόνια μέχρι να χρησιμοποιηθεί από τους Γκασόλ και τον Ναβάρο το κόκκινο λεωφορείο. Εγώ, πάντως, είναι αδύνατο να περάσω από το σημείο όπου το είχαν παρκάρει, χωρίς να βάλω τα γέλια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου