Το «διαζύγιο» με τον Ιβάνοβιτς που έμοιαζε κοινό μυστικό τον τελευταίο μήνα ήταν λίγο - πολύ αναμενόμενο με την κατάσταση που είχε δημιουργηθεί και πλέον ο Παναθηναϊκός βρίσκεται εκ νέου στο σημείο που ήταν το περασμένο καλοκαίρι, όταν έπρεπε να αποφασίσει το μοντέλο που θα ακολουθήσει και κυρίως με ποιον θα το εφαρμόσει.
Προτού πάμε στο σήμερα, καλό θα είναι να πούμε δύο πράγματα για το χθες, να κάνουμε τον απολογισμό του έργου του Ιβάνοβιτς, να απαντήσουμε στο «πετυχημένος ή αποτυχημένος;» κι εν συνεχεία να δούμε ποιος θα ήταν ο καταλληλότερος για τον πάγκο του Παναθηναϊκού από το καλοκαίρι και μετά.
Πετυχημένος ο Ιβάνοβιτς
Ο εκάστοτε προπονητής πρέπει να κρίνεται με βάση τον στόχο που του θέτει η διοίκηση, όταν τον προσλαμβάνει. Ο Ιβάνοβιτς ήρθε στην Ελλάδα και είχε συγκεκριμένα χαρακτηριστικά με βάση τις καταγραφές από το παρελθόν του: Ενας σκληρός προπονητής, λιγομίλητος, ψυχρός τις περισσότερες φορές, απαιτητικός και απόλυτος επαγγελματίας.
Τα τελευταία χρόνια δεν δούλευε σε υψηλό επίπεδο, είχε «χτίσει» το όνομά του αναδεικνύοντας παίκτες και κατά βάση προσλήφθηκε για να δουλέψει ένα πλάνο διετίας - τριετίας και να αναδείξει τα ταλαντούχα ελληνόπουλα που προστέθηκαν το καλοκαίρι. Αρα, όταν ο Παναθηναϊκός διάλεγε «Ιβάνοβιτς» γνώριζε ή θα έπρεπε να γνωρίζει τι ακριβώς παίρνει και μάλιστα μπορεί να πει κανείς πως αποδείχτηκε «βελτιωμένη έκδοση», σε σχέση με τα όσα γνωρίζαμε για την σκληρότητα στις προπονήσεις του και τα καψώνια μετά από ήττες.
Αν οι «πράσινοι» πίστευαν ότι ο Μαυροβούνιος έχει το «μαγικό φίλτρο» για να σαρώσει τους τίτλους, να παίζει πολύ καλό μπάσκετ, να είναι όλοι οι παίκτες ευχαριστημένοι και παράλληλα να αναδείξει τα ταλέντα, τότε προφανώς έκανε λάθος επιλογή, αν και δεν θεωρώ πως υπάρχει προπονητής στην Ευρώπη που μπορεί να υπηρετήσει και τις τέσσερις παραπάνω προϋποθέσεις. Ο Ιβάνοβιτς επιλέχθηκε για να αναδείξει τα ελληνόπουλα, εις βάρος ακόμη και των τίτλων, όπως πολλάκις είχε αναφερθεί στο ξεκίνημα της χρονιάς.
Τι κατάφερε ο Ιβάνοβιτς; Κατάφερε να αναδείξει δύο παιδιά που πέρυσι ήταν στην άκρη του πάγκο (Παππά, Γιάνκοβιτς), αρνήθηκε με κάθε τρόπο να πάρει σμολ φόργουορντ, ακριβώς για να δώσει την ευκαιρία στον Βλάντο και παράλληλα κατάφερε να φτιάξει μια συμπαθητική ομάδα που πάλευε τα περισσότερα ματς, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορούσε να είναι σε υψηλό επίπεδο για τον απλούστατο λόγο πως δεν είχε τα κατάλληλα υλικά για να το κάνει.
Θυμίζω πως ο φετινός Παναθηναϊκός «χτίστηκε» το καλοκαίρι με πρώτο και βασικό σκοπό να αναδείξει τους πιτσιρικάδες, άσχετα αν στην πορεία γλυκάθηκε από την πρόκριση επί του Ολυμπιακού και πίστεψε ότι μπορεί να τα κάνει όλα και μ' έναν προπονητή που επαναλαμβάνω δεν φημίζονταν ότι... σαρώνει τους τίτλους.
Με λίγα λόγια, ο Ιβάνοβιτς προσπάθησε να ανταποκριθεί σε πλάνα που άλλαζαν μέσα στη σεζόν ανάλογα με το πώς πήγαινε η ομάδα. Στην αρχή «χτίστηκε» για να αναδείξει τα ελληνόπουλα, βάζοντας σε δεύτερη μοίρα τους τίτλους. Μετά τον Ολυμπιακό άρχισε να προσθέτει έτοιμους παίκτες, ανέβασε κατακόρυφα τον πήχη και μόλις άπαντες αντιλήφθηκαν πως είναι ανέφικτο το κάτι παραπάνω με τη διαφορά επιπέδου που υπάρχει σε σχέση με τις υπόλοιπες ομάδες της πρώτης 8άδας της Ευρωλίγκας, τότε γυρίσαμε στο πλάνο «αν είναι να χάνουμε, να χάνουμε με τους μικρούς για να μαθαίνουν».
Προσωπικά θεωρώ ότι ο Ιβάνοβιτς πέτυχε περισσότερα απ' όσα μπορούσε ο φετινός Παναθηναϊκός. Πήγε στους «8», με αρχικό στόχο τους «16», κατέκτησε το Κύπελλο με τα πιτσιρίκια, παραμένει στη διεκδίκηση του πρωταθλήματος, δούλεψε στον βαθμό που μπορούσε (άλλους περισσότερο, άλλους λιγότερο) τους Ελληνες που ήταν σε ηλικία να παίξουν και χρησιμοποίησε όσο έπρεπε τους περισσότερους από τους νεαρούς που αποκτήθηκαν το καλοκαίρι.
Σαφέστατα κι έκανε πολλά λάθη, όπως για παράδειγμα η απόκτηση και η... εξαφάνιση του Λαουάλ, η μη χρησιμοποίηση του Μπλουμς, η περίεργη αντιμετώπιση στον Νέλσον, αλλά θεωρώ πως αυτά είναι λεπτομέρειες μπροστά στο γεγονός ότι ο στόχος άλλαζε ανά τακτά διαστήματα, με αποτέλεσμα να φτάσουμε στο σήμερα που ο Παναθηναϊκός ψάχνει παίκτες για να πάρει πάση θυσία το πρωτάθλημα.
Κι όποιος (δικαιολογημένα εν μέρει) θα του επιρρίψει ευθύνες για κάποιες επιλογές ξένων, να θυμάται πως είναι διαφορετικό να «στήνεις» μια ομάδα που βάζει ως πρώτη προτεραιότητα τους τίτλους και διαφορετικό να «στήνεις» μια ομάδα που έχει σαν προτεραιότητα να αναδείξει νέα παιδιά, ακόμη κι αν χρειαστεί να χάσει τίτλους.
Τι χρειάζεται ο Παναθηναϊκός
Αυτό που χρειαζόταν όταν έδιωξε τον Πεδουλάκη, αυτό που χρειαζόταν όταν επέλεξε τον Ιβάνοβιτς: Ξεκάθαρο πλάνο για την επόμενη μέρα. Πλάνο που θα είναι ρεαλιστικό, δεν θα έχει αντιφάσεις τύπου «θέλουμε να παίζουν περισσότερο οι νέοι, αλλά θέλουμε και τίτλους» και το οποίο βεβαίως θα υπηρετηθεί με οποιοδήποτε κόστος.
Οταν αποφασίζεις να κάνεις νέα αρχή και να «χτίσεις» κάτι από το μηδέν, τότε θα πρέπει να είσαι αποφασισμένος να πάρεις το πολιτικό κόστος που λένε και οι κοινοβουλευτικοί συντάκτες, να είσαι προετοιμασμένος να τ' ακούσεις από τον κόσμο και να μην αλλάζεις το σχέδιο ανάλογα με το πώς πάει η ομάδα.
Προσωπικά, ανέκαθεν πίστευα πως ο Παναθηναϊκός έχει μεν την πολυτέλεια να χάσει κι έναν και δύο τίτλους, αλλά ο βασικός του προορισμός είναι να υπερασπίζεται πάντα το «Εξάστερος», να κατακτά πρωταθλήματα και να πηγαίνει στα φάιναλ φορ. Ακόμη κι αν θέλει κάτι διαφορετικό απ' αυτό, οφείλει να το κάνει ξεκάθαρο στον επόμενο προπονητή, να δεσμευτεί πως δεν θα αλλάζει τους στόχους ανάλογα με τα κέφια του κόσμου και πως θα κρίνει τη δουλειά του από την σταδιακή πρόοδο που θα γίνεται, ανεξάρτητα αν αυτή η πρόοδος συνοδεύεται από τίτλους.
Επομένως, η επιλογή του επόμενου προπονητή και δεν αναφέρομαι στον όποιο υπηρεσιακό κληθεί τώρα για να πάρει το πρωτάθλημα, θα πρέπει να γίνει, αφού πρώτα ξεκαθαριστεί το ρεαλιστικό σχέδιο για τα επόμενα χρόνια.
Πάντως, πρωταθλητισμός, όμορφο μπάσκετ και ανάδειξη ταλέντων από την πρώτη χρονιά, μοιάζει με την προσπάθεια να τετραγωνίσουμε τον κύκλο, κι όποιος συνεχίζει να φέρνει ως παράδειγμα τον Ολυμπιακό του Ντούσαν Ιβκοβιτς, ας σκεφθεί πως υπάρχουν και οι εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου