Ιδού ποιοι ήταν "όλοι οι ισχυροί" εκείνου του ταραγμένου καλοκαιριού:
* Οι Ισπανοί, που σύσσωμοι πρωτοστάτησαν στη δημιουργία της νέας Ευρωλίγκας: Μπαρτσελόνα, Ρεάλ, Ταουγκρές, Εστουδιάντες.
* Το δίπολο της Μπολόνια, που ακόμη έλυνε κι έδενε στην Ιταλία: Φορτιτούντο και Βίρτους. Μαζί τους, η Μπενετόν Τρεβίζο και η Βερόνα.
* Ο Ολυμπιακός, η ΑΕΚ, ο ΠΑΟΚ και το Περιστέρι, με τις ευλογίες του τότε ΕΣΑΚΕ (με πρόεδρο Οικονομίδη).
* Η Ζαλγκίρις από τη Λιθουανία, η Σπάρτακ Αγίας Πετρούπολης από τη Ρωσία και η Χάποελ Ιερουσαλήμ από το Ισραήλ.
* Κάτι παράξενοι από την άγονη δυτική Ευρώπη: Οβαρένσε, Φράνκφουρτ Σκαϊλάινερς, Λόντον Τάουερς, Λουγκάνο, Σαρλερουά.
* Και οι "λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις" των Βαλκανίων: Τσιμπόνα, Ζάνταρ, Μπουντούτσνοστ, Ολύμπια Λιουμπλιάνα.
Ολοι αυτοί εγκατέλειψαν τη FIBA του πατερούλη Στάνκοβιτς και συνασπίστηκαν κάτω από τη στέγη του ...Ισπανού Στάνκοβιτς, δηλαδή του Εδουάρδο Πορτέλα. Εκείνος ντύθηκε στα γεράματα τεχνοκράτης, στρογγυλοκάθισε στην καρέκλα του υπερσυνδέσμου που δημιουργήθηκε από τους φυγάδες (συλλόγους και επαγγελματικές Λίγκες) και υποσχέθηκε το "ΝΒΑ της Ευρώπης". Καλλιγραφία, από της μυλωνούς τον κώλο.
Το εγχείρημα ανέλαβαν να τρέξουν οι Ευρωπαίοι Στερν. Mόνο που αυτοί θυμίζουν Στερν μόνο στο ντύσιμο.
Δεκαπέντε χρόνια τώρα, οι ιδέες του Τζόρντι Μπερτομέου για το μπάσκετ και τον αθλητισμό προκαλούν πότε θυμηδία και πότε γέλιο. Ο απίθανος αυτός άνθρωπος προσπαθεί να τοποθετήσει αστεράκι στην κορυφή του οικοδομήματος πριν ακόμη χτίσει τα θεμέλια.
Υποτίθεται ότι το κίνητρο των ανταρτών ήταν η δικαιότερη νομή των εσόδων. "Να μπαίνουν τα λεφτά στη δική μας τσέπη και όχι στον κορβανά της FIBA", ήταν η επωδός της εποχής.
Αλλά η νεοσύστατη Ευρωλίγκα κράτησε για τον εαυτό της τον θησαυρό και κατόρθωσε μέσα σε 15 χρόνια το ακατόρθωτο: έκανε τα μέλη της να γλυκοκοιτάζουν τη FIBA (την έκτοτε ανανεωμένη σε πρόσωπα και μυαλά FIBA), για λόγους ...οικονομικούς. "Να μπαίνουν τα λεφτά στη δική μας τσέπη και όχι στον κορβανά του Μπερτομέου"!
Η Μακάμπι εισέπραξε ακριβώς 250.000 ευρώ για την κατάκτηση του τροπαίου στο Μιλάνο (φωτ.), ενώ ο Ολυμπιακός χρειάστηκε να κατακτήσει δύο ευρωπαϊκά για να εισπράξει μισό εκατομμύριο. Τα χρυσοφόρα τηλεοπτικά δικαιώματα τα χειρίζεται η κεντρική εξουσία. Οι αποστάτες του 2000 πήγαν για μαλλί και βγήκαν κουρεμένοι.
Υπήρξαν, βεβαίως, και εκείνοι που αρχικά ακολούθησαν την οδό της νομιμότητας. Ανάμεσα στις ομάδες που συσπειρώθηκαν γύρω από τον Στάνκοβιτς και τον φωνακλά Βασιλακόπουλο ήταν οι τρεις που μοιράστηκαν το βάθρο του 2000: Παναθηναϊκός, Μακάμπι, Εφές Πίλσεν.
Στο ίδιο κουτί έριξαν την ψήφο τους η ΤΣΣΚΑ Μόσχας, η Ούλκερ που ακόμη δεν είχε γίνει Φενέρμπαχτσε, οι Σέρβοι, oι Γάλλοι, η Σιένα, η εύρωστη Άλμπα, η Λεβερκούζεν, η Λιέτουβος, η Σκαβολίνι, οι Πολωνοί, το Σπλιτ, η Οστάνδη και αρκετές άλλες μικρομεσαίες ομάδες.
Ανάμεσα στoυς 20 της Σουπρολίγκα ήταν και ο Ηρακλής Θεσσαλονίκης. Ο Άρης ακολουθούσε κούτσα κούτσα -και αυτός- τον Βασιλακόπουλο.
Στην πραγματικότητα, μοναδικό αρραγές υπέρ της ULEB μέτωπο ήταν η Ισπανία του Πορτέλα. Μόνο εκει δεν μπόρεσε να βρει σύμμαχο η FIBA.
Τι θα είχε συμβεί εάν οι Φιμπαίοι επέμεναν στον δρόμο του διχασμού; Ας μη ξεχνάμε, ότι είχαν στη φαρέτρα τους όλο τον μηχανισμό των εθνικών Ομοσπονδιών, τη νομοθεσία, αλλά και τους μοχλούς πίεσης (π.χ. τις Εθνικές ομάδες) που εδράζονταν στο Μόναχο. Η ίδια η Ευρωπαϊκή Ενωση στεκόταν στο πλευρό της FIBA, όπως και η ποδοσφαιρική UEFA, για λόγους προφανείς και ευνόητους.
Ο Πορτέλα και οι υπολοχαγοί του είχαν μοναδικό έρεισμα τις αγορές. Και καύσιμο το θράσος του ατρόμητου πειρατή. Του παράνομου, διευκρινίζω, πειρατή.
Οι εικονομάχοι και οι εικονοκλάστες έδωσαν τα χέρια το καλοκαίρι του 2001, μετά από έναν "έντιμο συμβιβασμό" που εκπορεύτηκε από την αδιαφορία της κοινής γνώμης. Τα φιλιά που αντάλλαξαν έσταζαν δηλητήριο.
Το σχίσμα έκανε τεράστια ζημιά στη δημοφιλία του αθλήματος, αν και κράτησε μόλις έναν χρόνο. Η γελοιότητα της συνύπαρξης δύο παράλληλων πρωταθλημάτων έστελνε τους φιλάθλους στην έξοδο και προκαλούσε κύματα σαρκασμού.
Στα 10 χρόνια που ακολούθησαν, οι πρώην ομάδες της Σουπρολίγκας κατέκτησαν 8 ευρωπαϊκούς τίτλους! Μόνο η Μπαρτσελόνα του 2003 και του 2010 κατόρθωσε να σπάσει το μονοπώλιό τους.
Η FIBA (όχι πια των γερόντων, αλλά) του φιλόδοξου Πάτρικ Μπάουμαν αντεπιτίθεται εν έτει 2015, αποφασισμένη να ξαναπάρει τη χαμένη εξουσία στα χέρια της. Ο πονηρός Ελβετός ποντάρει στις κατά τόπους αντιπαλότητες για να δημιουργήσει ρήγματα, χρησιμοποιεί το καλεντάρι για να προκαλέσει αναστάτωση και προτάσσει το οικονομικό κίνητρο ώστε να δελεάσει τους λογής λογής δυσαρεστημένους.
Ο Παναθηναϊκός, που την τελευταία διετία πλήρωσε περισσότερα απ'όσο εισέπραξε, τείνει ευήκοον ους, αν και διστάζει να τοποθετηθεί επίσημα. Ο Ολυμπιακός ουδέποτε έδειξε αποσχιστικές τάσεις, ενώ η ΑΕΚ που επιστρέφει στο προσκήνιο μπορεί να αποδειχθεί πρόθυμο πιόνι για τους Oυλεμπαίους.
Ο Μπερτομέου πασχίζει να σβήσει τη φωτιά με υποσχέσεις για αυξημένα έσοδα, αλλά το σχέδιό του δεν χωράει κομπάρσους. Ούτε θα άντεχε η σημερινή Ευρωλίγκα να χάσει τον Παναθηναϊκό, τη Μακάμπι, την ΤΣΣΚΑ, τη Φενέρ και την Εφές.
Ο Καταλανός ονειρεύεται κλειστό πρωτάθλημα 16 πανίσχυρων ομάδων, όπου το παραδάκι από τα τηλεοπτικά δικαιώματα και από τα εισιτήρια θα πέφτει σύννεφο.
Οι εθνικές Λίγκες, που θα αναγκαστούν να οργανώσουν ανιαρά πρωταθλήματα ορφανά από τα βαριά τους χαρτιά, μπορεί να εξελιχθούν σε επιστήθιους εχθρούς του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου