Οι Εθνικές ομάδες βοηθούν τους συλλόγους ή οι σύλλογοι τις εθνικές ομάδες; Αλήθεια, υπάρχει τέτοιο δίλημμα ή απλά μιλάμε για παιχνίδια εξουσίας; Προφανώς ισχύει το δεύτερο, διότι πρόκειται για μια αμφίδρομη σχέση, που δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να βάζει σε αντίθετους δρόμους τα αντιπροσωπευτικά συγκροτήματα και τους συλλόγους…
Εδώ και κάμποσο καιρό, το παγκόσμιο μπάσκετ έχει μπει σε μια διαδικασία συζητήσεων για αλλαγές σε όλα τα επίπεδα. Σε ό,τι αφορά στην Ευρώπη, υπάρχει πλέον θέμα και με την Ευρωλίγκα, αλλά αυτό επί του παρόντος περνάει σε δεύτερη μοίρα. Προέχει η αλλαγή στο καλαντάρι, που συναντά αντιστάσεις, έστω κι αν σε πρώτη φάση δείχνουν να κάμπτονται. Οι περισσότερες εθνικές λίγκες αποδέχθηκαν να διεξάγονται αγώνες μεσούσης της σεζόν κι έτσι να διακόπτονται τα πρωταθλήματα για τα προκριματικά Ευρωμπάσκετ και Παγκοσμίου Κυπέλλου. Απομένει να δούμε τι ακριβώς θα πει και η Ευρωλίγκα, με την FIBA να βάζει ευθέως στο… τραπέζι των διαπραγματεύσεων την απειλεί ότι ο Μπερτομέου θα χάσει τη διοργάνωση, αν επιμείνει στη αδιάλλακτη στάση του. Κι όσο δύναμη κι αν έχουν οι σύλλογοι, κανείς δεν μπορεί να είναι πάνω από τη FIBA.
Το θέμα όμως δεν είναι ποιος θα νικήσει σε αυτή τη μάχη εξουσίας, αλλά αν επιτέλους θα βγει κερδισμένο το μπάσκετ, που αυξάνει συνεχώς την επιρροή του στον αθλητισμό, όμως κάτι τέτοιο δεν αντικατοπτρίζεται και σε χρήματα για τις ομάδες και τις Εθνικές ομοσπονδίες.
Αυτό θα γίνει μόνο όταν όλοι οι φορείς καθίσουν μονοιασμένοι σε ένα τραπέζι και τα βάλουν όλα κάτω. Γιατί και οι σύλλογοι χρειάζονται τις Εθνικές και οι Εθνικές τους συλλόγους…
“Πόσο βοήθησε το γαλλικό μπάσκετ συνολικά το χρυσό μετάλλιο της Εθνικής το 2013 και το ασημένιο στο Παγκόσμιο το 2014;”, ρώτησε ο Γιώργος Βασιλακόπουλος την εκπρόσωπο της γαλλικής λίγκας στη συνεδρίαση της Γενεύης. “Πάρα πολύ”, ήταν η απάντησή της, αν και λίγο πριν είχε εκφράσει τις ενστάσεις της.
Πράγματι, αν το δούμε σφαιρικά, πάντα την ώθηση τη δίνουν οι Εθνικές. Η Ελλάδα είναι το πιο τρανό παράδειγμα. Η εκτόξευση ήρθε το 1987… Και η σπίθα που άναψε πάλι τη φωτιά ήρθε το 2005 και το 2006, στη χρυσή διετία της ομάδας… Στην Ισπανία, το σκηνικό στο μπάσκετ άλλαξε μέσω της σπουδαίας φουρνιάς της Εθνικής, που εμφανίστηκε πρώτη φορά το 2001 και αντέχει ακόμα… Η Γαλλία αγάπησε ακόμα περισσότερο το μπάσκετ μετά το χρυσό του 2013, η Ιταλία που έχει εξαφανιστεί από το 2004 και μετά, έχει τεράστιο πρόβλημα. Εξαιρέσεις υπήρχαν και θα υπάρχουν, απλά για να επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Ομως μόνο με Εθνικές δεν γίνεται. Αποδεικνύεται από την Σερβία, τη Λιθουανία, τη Σλοβενία και άλλες χώρες που δεν έχουν πολλά λεφτά, ώστε να μπορέσουν να πρωταγωνιστούν και σε συλλογικό επίπεδο. Στην Ελλάδα έχουμε την τύχη να διαθέτουμε Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό, που δεν έχουν σταματήσει να ρίχνουν χρήματα στην αγορά και να διατηρούν την Ελλάδα στην επιφάνεια, ακόμα και σε δύσκολους καιρούς. Αλλη εποχή πρωταγωνιστούσε ο Παναθηναϊκός, τα τελευταία χρόνια έχει πάρει τη σκυτάλη ο Ολυμπιακός, σε πολλές περιπτώσεις ήταν και οι δύο μαζί στο πιο υψηλό επίπεδο.
Οι σύλλογοι από την πλευρά τους πληρώνουν τα συμβόλαια των παικτών, τους παρέχουν τα πάντα και θέλουν να αισθάνονται ασφάλεια… Λένε με το δίκιο τους πως αν δεν τα έκαναν όλα αυτά, οι παίκτες ίσως να μην μπορούσαν να παίξουν το ίδιο καλά. Το αμφισβητεί κανείς; Οχι, βέβαια. Ομως από την άλλη, μέσω της Εθνικών ομάδων και των μεγάλων διοργανώσεων διαφημίζονται και οι παίκτες και κατ επέκταση οι σύλλογοι. Αλήθεια, δεν ανεβαίνει η εμπορική αξία ενός αθλητή που πρωταγωνιστεί σε Ευρωμπάσκετ ή Παγκόσμιο; Δεν κερδίζουν οι χορηγοί; Ακόμα και οι ίδιοι οι παίκτες δεν μεγαλώνουν το κασέ τους αν έχουν επιτυχία;
Το ένα φέρνει πάντα το άλλο και όποιος δεν καταλαβαίνει ότι δίχως Εθνικές ομάδες ο αθλητισμός δεν θα είναι ποτέ ίδιος, κάνει τεράστιο λάθος… Αλλωστε τέτοιου είδους εμπόδια και διλήμματα μπαίνουν μόνο στο μπάσκετ και ποτέ σε άλλα αθλήματα. Προφανώς όμως πρέπει και οι σύλλογοι να αισθάνονται ασφάλεια και να μην νιώθουν ότι κινδυνεύουν οι επενδύσεις τους. Σωστό και αυτό… Ομως η λύση δεν είναι η ρήξη, αλλά να βρεθεί η χρυσή τομή που τους βολεύει όλους. Δίχως οι παίκτες να αναγκάζονται να αγωνίζονται ασταμάτητα – κάτι που συμβαίνει πολύ περισσότερο στο ποδόσφαιρο – αλλά και χωρίς να μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα οι Εθνικές… Το ότι στην Ελλάδα έχουμε να δούμε στο μπάσκετ επίσημο ματς της Εθνικής από το 2002, δείχνει από μόνο του ότι κάτι έχει πάει στραβά στο πλάνο… Κι ας σημαίνει κάτι τέτοιο πως το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα είχε επιτυχίες και δεν αναγκάστηκε να μπει σε διαδικασία προκριματικών. Τώρα που το καλεντάρι θα αλλάξει, δεν θα είναι κάτι ντροπιαστικό, αλλά μια διαδικασία γιορτής, που κανείς δεν πρέπει να χαλάσει. Και για να γίνει αυτό, χρειάζεται να είναι όλοι ευχαριστημένοι, τουλάχιστον στο μεγαλύτερο δυνατό βαθμό.
*Πηγή: superbasket.gr*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου