Το 1994 στο Τελ Αβίβ, ως πρωτοετής του Πολιτικού τμήματος της Νομικής, θυμάμαι ότι είχα μείνει άναυδος με την εκπληκτική και γεμάτη φοίνικες παραλία της διοργανώτριας πόλης και το απίστευτα χαλαρωτικό life-style των Ισραηλινών, που περνούσαν πολλές ώρες στην αμμουδιά, παίζοντας ρακέτες και κολυμπώντας στα μέσα Απριλίου. Η επίσκεψη στην Ιερουσαλήμ ήταν χορταστική, τα “καφριλίκια” των οργανωμένων οπαδών του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού, δεν μας άγγιξαν καθόλου και το μόνο αρνητικό του ταξιδιού, ήταν το φινάλε-“θρίλερ” με το τρίποντο του ασουλούπωτου Κορνίλιους Τόμπσον (Μπανταλόνα), που στέρησε για μία ακόμη χρονιά από το ελληνικό μπάσκετ, το ευρωπαϊκό τρόπαιο και η αρχή της “ερυθρόλευκης” αποκαθήλωσης του Ζάρκο Πάσπαλι.
Έναν χρόνο αργότερα (1995), στην πρωτεύουσα της Αραγωνίας, το Final 4 συνέπεσε με το Πάσχα των καθολικών και το βράδυ της παραμονής του εμφύλιου ημιτελικού, στους δρόμους της Σαραγόσα, εκτός από τα κυνηγητά της αστυνομίας με τους οπαδούς του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού, συναντούσε κανείς πιστούς με κεριά και κουκουλοφόρους, που μετέφεραν εξαπτέρυγα και εικόνες κατά την μεταφορά του επιταφίου! Το άστρο του 36χρονου Έντι Τζόνσον έλαμψε στον ημιτελικό, αλλά οι τανάλιες του Ισμαήλ Σάντος στον τελικό, “κλείδωσαν” τον συμπαθή Αμερικανό άσο, το “θαύμα της φύσης” (Σαμπόνις) και ο Αρλάουκας, έκαναν θραύση στην επίθεση και ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς κατέκτησε την 3η Ευρωλίγκα της καριέρας του, μέσα σε 4 χρόνια και με 3η διαφορετική ομάδα!
Το 1996 στο Παρίσι, ο... γηγενής Ντομινίκ Γουίλκινς έδωσε ακόμη πιο εκτυφλωτική λάμψη στην “πόλη του Φωτός.” Οι 35 πόντοι του στον ημιτελικό με την ΤΣΣΚΑ, έστειλαν τους χιλιάδες Έλληνες εκδρομείς στη Disneyland, όπου ανήμερα της Μεγάλης Τετάρτης, διοργανώθηκε ένα άτυπο “πράσινο” party και η πιο... κανονική “αντικανονική” τάπα του Στόγιαν Βράνκοβιτς (στον Μοντέρο), επανέφερε τις καρδιές μας στις θέσεις τους, ανέβασαν επιτέλους την Ελλάδα (Παναθηναϊκός) στην κορυφή της Ευρώπης και έδωσαν το έναυσμα για ένα ατελείωτο ελληνικό ξεσάλωμα στα Ηλύσια Πεδία. Αυτό ήταν το πρώτο μου Final-Four με διαπίστευση μεν από το ΜΕGA, αλλά ακόμη με χρήματα από τις οικονομίες μου και την ευγενική χορηγία των γονιών μου. Μειράκιον τότε γαρ και η εμπειρία, ήταν κάτι περισσότερο από συγκλονιστική!
Το 1997 στη Ρώμη, θυμάμαι ότι είχα αρχίσει να κερδίζω την εμπιστοσύνη του αρχισυντάκτη μου και δημοσιογραφικού μου πατέρα, Στέλιου Μαρκάκη, που εισηγήθηκε να ταξιδέψω στην “Αιώνια Πόλη” ως βοηθός του Άρη Νικολάκη (για το MEGA πάντα) και πραγματικά ήμουν από το πρωί έως το βράδυ στο πόδι! Ατελείωτο περπάτημα παρέα με τον οπερατέρ Σπύρο Κακολύρη στα πανέμορφα αξιοθέατα της ιταλικής πρωτεύουσας για να εντοπίσουμε και να καταγράψουμε “ερυθρόλευκο” χρώμα και φυσικά “εισβολή” στο παρκέ, μετά τη λήξη του τελικού με την Μπαρτσελόνα, για συνεντεύξεις με τους πρωταγωνιστές της επιτυχίας του Ολυμπιακού. Το καλύτερο, όμως, μου έτυχε λίγες ώρες αργότερα, στην πτήση της επιστροφής από το αεροδρόμιο “Fiumicino”... Ήμουν ο μόνος δημοσιογράφος που ταξίδεψε με την αποστολή των πρωταθλητών Ευρώπης και την επομένη το αποκλειστικό τηλεοπτικό ρεπορτάζ, μέσα από το αεροσκάφος, “έπαιξε” πρώτο θέμα στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του Νίκου Χατζηνικολάου! Μεγαλεία...
Την άνοιξη του 1998 στη Βαρκελώνη, αισθανόμουν σαν στο σπίτι μου! Ο επιστήθιος φίλος μου, Ευθύμης Ρεντζιάς, βλέπετε, είχε υπογράψει από το προηγούμενο καλοκαίρι στην Μπαρτσελόνα και επειδή είχα ήδη προλάβει να τον επισκεφτώ μία φορά, ήξερα τα κατατόπια! Η παρθενική παρουσία της ΑΕΚ, σε Final 4 και ο θρίαμβος του Ιωαννίδη στην μάχη των πάγκων με τον Ομπράντοβιτς στον ημιτελικό με την Μπενετόν Τρεβίζο, προκάλεσε προσδοκίες τίτλου, αλλά η Κίντερ Μπολόνια ήταν πληρέστερη ομάδα και νίκησε δίκαια στον τελικό. Δεν θα ξεχάσω τα ασύλληπτα θαλασσινά στην Barceloneta καi την τέλεια “παέγια” στο Porto Olιmpico αλλά και την αχρείαστη ανακατωσούρα και το αστυνομικό ρεπορτάζ, που αναγκαστήκαμε να κάνουμε, λόγω των συλλήψεων ορισμένων οπαδών της “Ένωσης” στη μπουτίκ των “μπλαουγκράνα”, έξω από το “Camp Nou”.
To Final 4 του 1999 στο κρύο – για Απρίλη μήνα – Μόναχο, στιγματίστηκε από την μπασκετική “ραψωδία” της Ζαλγκίρις Κάουνας, που έπαιξε εκπληκτικό μπάσκετ από το πουθενά και “πάτησε” τον Ολυμπιακό και την Κίντερ Μπολόνια σε ημιτελικό και τελικό αντίστοιχα. Ήταν η τελευταία μεγάλη ευρωπαϊκή διοργάνωση του Παναγιώτη Φασούλα, που λίγους μήνες αργότερα “κρέμασε” τη φανέλα του. Ο αποκλεισμός των “ερυθρολεύκων” από τον τελικό, μας έδωσε την ευκαιρία να κάνουμε και λίγο τουρισμό, να επισκεφτούμε το κοντινό Νταχάου, να “χαζέψουμε” τους Ιταλούς “τιφόζι” της Κίντερ και της Φορτιούντο να δέρνονται στον περιβάλλοντα χώρο του “Ολίμπια Χάλε” και να “ξεσκιστούμε” στο λουκάνικο.
Το 2000 στην Θεσσαλονίκη, “παίζαμε” εντός έδρας! Δύο εβδομάδες νωρίτερα, στο νεότευκτο κλειστό της Πυλαίας, είχε διεξαχθεί το Final 4 του Κυπέλλου, όπου η ΑΕΚ είχε νικήσει τον Παναθηναϊκό, οπότε στο κορυφαίο ραντεβού του ευρωπαϊκού μπάσκετ, οι “πράσινοι” ήταν πολύ συγκεντρωμένοι και μετά από 4 χρόνια, επέστρεψαν (για 3η φορά) στην κορυφή της Ευρώπης. Δεν θα ξεχάσω τις ατελείωτες νυχτερινές συναθροίσεις με καλό φαϊ και μπασκετική συζήτηση, τα μεσημεριανά lunch break με Βετάκη, Σωτηρόπουλο και Σωτηρίου στο κέντρο (με τον Σκουντή να ωρύεται), το καραούλι για τις live συνδέσεις έξω από το ξενοδοχείο του “τριφυλλιού” στο Πανόραμα, την αποθέωση του “πράσινου”, Όντεντ Κάτας από τους οπαδούς της χαμένης Μακάμπι στο αεροδρόμιο “Μακεδονία” και φυσικά, την ζωντανή συνέντευξη που μου παραχώρησε έξω από το γήπεδο, ο Νίκος Γκάλης (για το δελτίο του MEGA), λίγη ώρα πριν από το τζάμπολ του τελικού. Να είχαν λείψει και οι βανδαλισμοί των αυτοκινήτων με αθηναϊκές πινακίδες, καλά θα ήταν...
Το 2001, επιστροφή στο πανέμορφο και ανοιξιάτικο Παρίσι, αυτή τη φορά χωρίς Ντομινίκ, αλλά με Μποντιρόγκα και Ρέμπρατσα. Επανάληψη του τελικού της προηγούμενης χρονιάς, για την Suproleague αυτή τη φορά, με την Μακάμπι του Χάουφμαν, του Μακντόναλντ και του Πάρκερ να είναι καλύτερη και να παίρνει τη ρεβάνς. Δεν θα ξεχάσω την “πόρτα” που “φάγαμε” (με Σωτηρίου και Παπαβασιλείου) την παραμονή του τελικού από το πολυσύχναστο club “VIP Room” (από το οποίο κάποια στιγμή εξήλθε ο Στίβεν Σιγκάλ, αγκαλιά με δύο γυναικάρες) και φυσικά το ξέσπασμα του Θανάση Γιαννακόπουλου, που παρακολούθησε το δεύτερο μέρος του τελικού δίπλα μου και όταν το ματς κρίθηκε, παρ' ολίγο να “γκρεμίσει” το monitor που ήταν μπροστά του, από την τσαντίλα του! Το “τηλεκοντρολ” έγινε χίλια κομμάτια μέσα στο παρκέ...
Το 2002 στη Μπολόνια, ήμουν φαντάρος και για να ταξιδέψω, έκανα χρήση της άδειας απολύσεως! Όπως καταλαβαίνετε, πήγα για τουρισμό, αλλά αν χρειαζόταν, ήμουν στην διάθεσή του καλού φίλου και συναδέλφου Αλέξανδρου Σωτηρόπουλου, που με αντικαθιστούσε για το MEGA! Πήγαμε οδικώς μέχρι την Πάτρα, ακτοπλοϊκώς μέχρι την Ανκόνα και μετά καρφί για την “basket-city” της Ιταλίας, παρέα με τον συχωρεμένο Γιάννη Αντωνόπουλο. Είδαμε τον Παναθηναϊκό να αφήνει “άφωνη” όλη την Ευρώπη και μετά την Μακάμπι, να κερδίζει την γηπεδούχο και πανίσχυρη Κίντερ, με απρόσμενο πρωταγωνιστή τον Λάζο Παπαδόπουλο και κορυφαίους τους Μποντιρόγκα και Κουτλουάι. Στην διάρκεια της κοντινής εκδρομής προς τη Φλωρεντία, ανακαλύψαμε το “μαγικό μπλοκάκι” του Βασίλη Σκουντή με τις εκατοντάδες πόλεις που έχει επισκεφτεί, κάναμε Ανάσταση σε ελληνική εκκλησία της Μπολόνια, το πρωί της Κυριακής του Πάσχα πήραμε (με τον “Βλίγκο)” το τρένο και πήγαμε για καφέ και μεσημεριανό μέχρι τη Βενετία και το βράδυ απολαύσαμε τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς να παίρνει το “scalp” του Έτορε Μεσίνα.
Ακολούθησε ένα τετραετές break, καθώς το 2003, το 2004 και το 2006, τα Final 4 δεν έγιναν με συμμετοχή ελληνικής ομάδας και το 2005, ένα απρόοπτο, δεν μου επέτρεψε να ταξιδέψω στη Μόσχα. Το 2007 ως μέλος του γραφείου Τύπου της οργανωτικής επιτροπής του Final 4 της Αθήνας, έζησα εκ των πολύ έσω τη διοργάνωση. Ο κόσμος του Παναθηναϊκού “εξαφάνισε” τα εισιτήρια και δημιούργησε εκπληκτική ατμόσφαιρα, ο “Ζοτς” επικράτησε κατά κράτος (πάλι) του Έτορε Μεσίνα στην “σκακιέρα του πάγκου”, ενώ στο παρκέ, οι “πράσινοι” (με κορυφαίους τους Διαμαντίδη και Σισκάουσκας) επικράτησαν στα σημεία της ΤΣΣΚΑ και του εκπληκτικού Θοδωρή Παπαλουκά, που μία ημέρα νωρίτερα, στο Μέγαρο Μουσικής, είχε αναδειχθεί MVP της κανονικής περιόδου της Ευρωλίγκα (ο 1ος Έλληνας). Ήταν το 4ο ευρωπαϊκό τρόπαιο του “τριφυλλιού”.
Επόμενη αποστολή μας, το 2009 (για MEGA και gazzetta.gr πλέον), ήταν το πανέμορφο Βερολίνο
με το πιο σύγχρονο και πιο μπασκετικό γήπεδο στην Ευρώπη (O2 Arena) και
την γερμανική αστυνομία, που απέδειξε ότι δεν αστειεύεται, μην
αφήνοντας περιθώρια για συμπλοκές ανάμεσα στους οπαδούς των “αιωνίων
αντιπάλων”! Θυμάμαι το ταξίδι του Γκρεγκ Πόποβιτς για να συναντήσει από κοντά και να δελεάσει τον Γιάννη Μπουρούση, για να υπογράψει στους Σαν Αντόνιο Σπερς!
Ο Καρδιτσιώτης σέντερ, που συμπεριελήφθη στην καλύτερη πεντάδα της
Ευρωλίγκα, αστόχησε στο τελευταίο σουτ του ημιτελικού
Παναθηναϊκού-Ολυμπιακού και στη συνέχεια έδωσε ραντεβού (“δέκα
μέρες!!!”) με τους οπαδούς του “τριφυλλιού” στα πλέϊ-οφ. Αξέχαστη θα μου
μείνει η επίσκεψη στον ζωολογικό κήπο της πόλης και η φωτογράφηση όλων
των ζώων (όπως μου είχε παραγγείλει ο γιος μου), το πρωί του τελικού. Οι
“πράσινοι” προηγήθηκαν με +20 στο πρώτο μέρος, η πολύ εχθρική διαιτησία
του Κάρλος Αρτεάγκα, όμως, έδωσε στην ΤΣΣΚΑ την ευκαιρία για το τελευταίο άστοχο τρίποντο με τον Σισκάουσκας (73-71). Ακολούθησε ξέσπασμα του Θανάση Γιαννακόπουλου, που πέταξε χαρτονομίσματα στον Ισπανό διαιτητή και η απονομή του 5ου ευρωπαϊκού τροπαίου στον Παναθηναϊκό, με το νέο αρχηγό, Δημήτρη Διαμαντίδη, να καλεί τον παλιό και με πολιτικά, Φραγκίσκο Αλβέρτη να σηκώσει μαζί του την κούπα! Υστερόγραφο: ΜVP του πιο ανταγωνιστικού και ποιοτικού Final 4, αναδείχτηκε ο “πράσινος” τότε Βασίλης Σπανούλης!
Το 2010 στο Παρίσι,
είχα συγκάτοικο τον “Σίλι” Παπανδρέου, με τον οποίο κάναμε ωραίες
βόλτες στο Saint-Germain και πρωϊνά στο φημισμένο καφέ “Les Deux
Magauts”. Σε μία από τις νυχτερινές μας εξορμήσεις, ο ελαφρώς μεθυσμένος
assistant gm των Τίμπεργουλβς, Τόνι Ρονζόνι, που είχε μεταβεί στη
γαλλική πρωτεύουσα για να συναντήσει τον Ρίκι Ρούμπιο (έπαιζε ακόμη στην Μπάρτσα), μας αποκάλυψε ότι ο Νίκολα Πέκοβιτς είχε κλείσει στη Μινεσότα. Το “μπουμπουνίσαμε” την επομένη στο gazzetta.gr
(παρά τις επιφυλάξεις του φίλτατου Βασίλη Παπαθεοδώρου) και μέσα σε
λίγες ώρες, έγινε χαμός! Ανακοίνωση διάψευσης ο Παναθηναϊκός και ο
Μαυροβούνιος σέντερ, επιχείρηση σπίλωσης από τον ατζέντη του, Μίσκο Ραζνάτοβιτς
και πολλά άλλα! Λεπτομέρεια: Το αποκλειστικό ρεπορτάζ επιβεβαιώθηκε δύο
μήνες αργότερα... Εν τω μεταξύ, η Μπαρτσελόνα είχε κατακτήσει το 2ο
ευρωπαϊκό της τρόπαιο, έχοντας καταπληκτική απόδοση (86-68) στον τελικό
με τον Ολυμπιακό, παρά τις προσπάθειες του Παπαλουκά (12π., 3ασ. με 6/6
διπ.) και ο “Σίλι” κι εγώ, ακόμη ορκιζόμαστε ότι γνωρίσαμε τον “θρυλικό” Ρατατούη! Αλήθεια!
Το 2011 επιστροφή στη Βαρκελώνη, χωρίς την “οικοδέσποινα” Μπάρτσα, που απέκλεισε ο Παναθηναϊκός, για ένα Final 4 που εξελίχθηκε σε προσωπική αποθέωση του Δημήτρη Διαμαντίδη. Ο Καστοριανός point-guard, αναδείχτηκε MVP της κανονικής περιόδου της Ευρωλίγκα αλλά και του Final 4, οδήγησε τους “πράσινους” σε δύο επαγγελματικές νίκες με Σιένα και Μακάμπι, που χάρισαν στο “τριφύλλι” το 6ο αστέρι του! Εκπληκτικός καιρός, φωτογραφική (καταλάβατε ότι γιος μου έχει τρέλα με τα ζώα, τα πουλιά και τους θαλάσσιους οργανισμούς) επίσκεψη στο εκπληκτικό ενυδρείο της πόλης και ωραίες νύχτες με κοκτέϊλ, παρέα με τους παλαίμαχους πια, Ευθύμη Ρεντζιά και Ιμπραήμ Κουτλουάϊ.
Το 2012 στην Κωνσταντινούπολη,
διεξήχθη το τελευταίο Final 4 με διπλή ελληνική συμμετοχή! Αυτή τη φορά
το format της Ευρωλίγκα, δεν επέβαλλε “εμφύλιο” ημιτελικό, αλλά αυτό δε
σήμαινε ότι θα γλιτώναμε από την “κλωτσοπατινάδα” των “κάφρων”. Ξύλο
και των γονέων μεταξύ οπαδών του Παναθηναϊκού και μεγάλης μερίδας αντιστοίχων της Γαλατασαράϊ
που κατευθύνονταν στο γήπεδο για το ποδοσφαιρικό ντέρμπι με τη
Φενέρμπαχτσέ, συμπλοκές μεταξύ “πράσινων” και “κόκκινων” στον
περιβάλλοντα χώρο της Αγίας Σοφιάς (με τον Άρη Λαούδη να μιλάει στο MEGA
ως αυτόπτης μάρτυρας) και επίθεση σε ένα από τα πούλμαν των φιλάθλων
του Ολυμπιακού, λίγο πριν την έναρξη του τελικού.
Αρκετοί τραυματίες στο νοσοκομείο και περισσότερο αστυνομικό από
αθλητικό ρεπορτάζ! Το ελαφρύ “σπρώξιμο” της διαιτησίας στην πανίσχυρη ΤΣΣΚΑ στον ημιτελικό με τον Παναθηναϊκό (είχε τον Ομπράντοβιτς με το ενάμιση πόδι στην έξοδο) και η ανάδειξη του Κιριλένκο
ως MVP της κανονικής περιόδου, έδειχναν ότι η “ρωσική αρκούδα” θα
επιστρέψει στον θρόνο της. Η μαγκιά, το πάθος και η άρνηση της ήττας των
“ερυθρολεύκων”, όμως, συνετέλεσαν στην μεγαλύτερη ανατροπή (από το -19)
στην ιστορία των τελικών των final-four, που επισφραγίστηκε από το
ιστορικό πλέον “πεταχτάρι” του Πρίντεζη στην εκπνοή! Δεύτερο MVP για τον Σπανούλη σε ισάριθμες συμμετοχές σε F4, με δύο διαφορετικές ομάδες.
Το 2013 στο Λονδίνο, ο Ολυμπιακός ήταν μεν πρωταθλητής Ευρώπης, ο Βασίλης Σπανούλης ανακηρύχθηκε καλύτερος παίκτης της κανονικής περιόδου στην Ευρωλίγκα, οι “ερυθρόλευκοι” όμως, έδειχναν ως το “αουτσάϊντερ” των αγώνων. Η βροχερή αγγλική πρωτεύουσα, λόγω έλλειψης μπασκετικής κουλτούρας και ενδιαφέροντος των Λονδρέζων αλλά και μεγάλης απόστασης της “Ο2 Arena” από την Tower Bridge, όπου έμεναν οι ομάδες, αποδείχτηκε ακατάλληλη για την φιλοξενία της κορυφαίας γιορτής του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Στο αγωνιστικό μέρος, οι δύο εμφανίσεις των “ερυθρολεύκων” αποτέλεσαν την ευχάριστη έκπληξη της διοργάνωσης. Ο Γιώργος Μπαρτζώκας που προετοίμασε άψογα τους παίκτες του και δικαίως έγινε ο πρώτος Έλληνας προπονητής που κατέκτησε την Ευρωλίγκα και ο Βασίλης Σπανούλης, που από “άσφαιρος” στο πρώτο μέρος του τελικού, έβαλε 22 πόντους (με 5/9 τριπ.) στο 2ο μέρος, ήταν τα πρόσωπα που “έκλεψαν” την παράσταση στον 3ο ευρωπαϊκό τίτλο στην ιστορία της ομάδας του Πειραιά. Λεπτομέρεια: Ως θεατές και “άνεργοι” προπονητές, παρακολούθησαν τους αγώνες από τις κερκίδες, ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς και ο Δημήτρης Ιτούδης, που θα λάβουν μέρος στο εφετινό Final 4 της Ευρωλίγκα, ως τεχνικοί της Φενέρμπαχτσέ και της ΤΣΣΚΑ Μόσχας αντίστοιχα. Υστερόγραφο: Ενδιαφέρον (παρεϊστικα) F4 χωρίς Βετάκη, Παπαθεοδώρου, Παπανδρέου, Σωτηρίου και Λαούδη και μόνο με Ασπρούλια και Καλκαβούρα, δε γίνεται...
Φέτος στη Μαδρίτη, θα είμαστε άπαντες παρόντες! Τετάρτη βράδυ, το πρόγραμμα περιλαμβάνει επιμορφωτικού χαρακτήρα επίσκεψη στο “Σαντιάγκο Μπερναμπέου” για τη ρεβάνς του 2-1 της Γιούβε επί της Ρεάλ στο Τορίνο με φόντο τον τελικό του Champions League και μετά, βραδινό φαγητό και ποτό στη πολυσύχναστη συνοικία της Σαλαμάνκα. Από Πέμπτη πρωί, μπαίνουμε σε ρυθμούς Final 4! Μίας γιορτής που θα έχει Έλληνες και στις 4 ομάδες! Ο Ολυμπιακός επιστρέφει για 5η φορά στα 7 τελευταία χρόνια στο κορυφαίο ραντεβού και αντιμετωπίζει την πιο δυνατή ΤΣΣΚΑ των τελευταίων ετών, που έχει τον Δημήτρη Ιτούδη στον πάγκο της. Στον 2ο ημιτελικό, η διοργανώτρια Ρεάλ του Γιάννη Μπουρούση, θα παίξει με την πρωτάρα Φενέρμπαχτσέ, του Ζέλικο Ομπράντοβιτς, αλλά προπάντων του αρχηγού της Εθνικής ομάδας, Νίκου Ζήση. Όπως και να 'χει, οι Έλληνες, είτε οι πολλοί, είτε ο ένας, θα κερδίσουν! Η παράδοση πάντως, θέλει το πάλαι ποτέ “Παλάθιος ντε Ντεπόρτες” και νυν “Barclaycard Center” να μην είναι καθόλου γούρικο για τους Ίβηρες. Στο Ευρωμπάσκετ του 2007, η Ρωσία νίκησε την Ισπανία στον τελικό. Στο Final 4 του 2008, η ΤΣΣΚΑ άφησε εκτός τελικού την Ταού Κεράμικα. Στο Παγκόσμιο Κύπελλο του περασμένου Σεπτεμβρίου, η Γαλλία άφησε εκτός τετράδας τους “φούριας ρόχας”, που είχαν σίγουρη την μάχη με τις Ηνωμένες Πολιτείες στον τελικό. Τι πιστεύετε το 2015, θα κερδίσει ο Πάμπλο Λάσο;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου