Τόσο αναμενόμενο που δεν πανηγυρίστηκε!!

Ο Αρης Λαούδης γράφει για τον Παναθηναϊκό που είναι στο... 0-4 με τον Ολυμπιακό και τη διαφορά επιπέδου που είναι τόσο εμφανής, σε σημείο που το... φάντασμα του ΟΑΚΑ δεν αρκεί πλέον για να σταματήσει τους «ερυθρόλευκους».

Πόσα πράγματα να πεις για ένα παιχνίδι καρμπόν με το προηγούμενο που το φαβορί και το αουτσάιντερ επιβεβαιώνεται πλήρως στο παρκέ. Με το ρόστερ που διαθέτει ο Παναθηναϊκός, σε συνδυασμό με τις απουσίες του, η διαφορά αντικατοπτρίζεται πλήρως στο 4-0 υπέρ του Ολυμπιακού στα 4 τελευταία παιχνίδια.

ADVERTISEMENT

Ο οποιοσδήποτε προπονητής βρισκόταν στις θέσεις του Μανωλόπουλου και του Λυκογιάννη δεν θα μπορούσε να κάνει τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο απ' αυτό που είδαμε στα δύο παιχνίδια. Είναι τόσο σαφές το πλεονέκτημα του Ολυμπιακού που το «φάντασμα» του ΟΑΚΑ και η κακή παράδοση των «ερυθρόλευκων», δεν αρκεί πλέον για να αλλάξει τη μοίρα των τελικών. 
Απ' όπου κι αν το πιάσουμε οι «ερυθρόλευκοι» είναι καλύτεροι και το έχουν αποδεχτεί τόσο πολύ οι δύο ομάδες που το φινάλε του δεύτερου αγώνα βρήκε τους παίκτες του Ολυμπιακού να φεύγουν από το παρκέ σα να κερδίζουν κάθε χρόνο στο ΟΑΚΑ και τους παίκτες του Παναθηναϊκού να χειροκροτούνται από τον κόσμο, που με την σειρά του έχει αντιληφθεί πως μ' αυτή την ομάδα δεν μπορούν να γίνουν (άλλα) μαγικά.
Η μόνη διαφορά του δεύτερου αγώνα με τον πρώτο είναι πως ο Ολυμπιακός είχε λιγότερο άγχος. Δεν ξεκίνησε με 0/14 τρίποντα όπως στο ΣΕΦ, αλλά με 60% στα δίποντα, κοντά στο 30% στα τρίποντα και μοιραία είχε το «πάνω χέρι», αφού τιμώρησε τον Παναθηναϊκό για το δικαιολογημένο ρίσκο να του δώσει τα σουτ.
Ολα τα υπόλοιπα ήταν λίγο - πολύ όπως τα περιμέναμε. Ο Σφαιρόπουλος είχε πολλούς άσους να βγάλει από το μανίκι, ο Ντάρντεν για παράδειγμα «ντύθηκε» Σλούκας, σε αντίθεση με τον Μανωλόπουλο που ακόμη κοιτάει στην άκρη του πάγκου, ψάχνοντας έστω τον 7ο παίκτη που θα μπορούσε να τον βοηθήσει.
Ο Κούπερ φαίνεται από το βλέμμα του πόσο διστάζει, ο Μόργκαν δεν είναι γι αυτό το επίπεδο, ο Μπλουμς έμπαινε - έβγαινε και δεν το αντιλαμβανόταν κανείς, ο Σλότερ ήταν μετά τον Ντάρντεν ο καλύτερος παίκτης του Ολυμπιακού στα κρίσιμα σημεία κι έτσι 15.000 φίλαθλοι κρέμονταν (πάλι) από τα χέρια του Διαμαντίδη, του Φώτση και του εκπληκτικού Μαυροκεφαλίδη που κατάφερε να κρατήσει ΜΟΝΟΣ του τον Παναθηναϊκό, πετώντας εκτός γηπέδου και τους τρεις ψηλούς του Σφαιρόπουλου.
Δεν ξέρω πόσο διαφορετικά θα μπορούσαν να είναι τα πράγματα με την παρουσία του Μπατίστα, αυτό που ξέρω είναι πως για πολλοστή φορά επιβεβαιώνεται ο κανόνας που λέει ότι το μπάσκετ είναι άθλημα των κοντών κι όχι των ψηλών. Τη βασική διαφορά και στα δύο παιχνίδια την έκαναν οι περιφερειακοί, εκεί που η διαφορά ποιότητας και εμπειρίας (ιδίως αυτό) είναι εμφανέστατη.
Δεν υπάρχει παίκτης για παράδειγμα στην περιφέρεια του Παναθηναϊκού (εξαιρώντας βεβαίως τον Διαμαντίδη) που μπορεί να κάνει ό,τι ο Σλούκας, ακόμη και ο Μάντζαρης. Δεν υπάρχει το βάθος αυτό που θα επιτρέπει στον Μανωλόπουλο να βάζει και να βγάζει, χωρίς να σταυροκοπιέται για το τι θα δουν τα μάτια του στο επόμενο πεντάλεπτο.
Υ.Γ1: «Σεβασμός» και «ρεαλισμός»  είναι οι δύο πρώτες λέξεις που έκαναν τον Παναθηναϊκό να έχει 6 αστέρια στη φανέλα του. Τα εκφράζει απόλυτα η δήλωση του Θανάση Γιαννακόπουλου πριν από το τζάμπολ. «Ο Ολυμπιακός είναι καλύτερος, αλλά...» είπε στην κάμερα της Nova, απευθυνόμενος βεβαίως στους υγιείς Παναθηναϊκούς, αυτούς που δεν έχουν ανάγκη να βαφτίσουν το κρέας ψάρι για να παραμυθιαστούν. Για τους Παναθηναϊκούς αυτούς που είναι χορτασμένοι από τίτλους, που δεν έχουν ψύχωση με το πρωτάθλημα, αλλά θέλουν σταράτες κουβέντες για τον απλούστατο λόγο πως τα τελευταία χρόνια το... σπούδασαν το άθλημα μ΄αυτά που είδαν.
Υ.Γ.2: Απολογισμός, κριτική, κουβέντα για την επόμενη μέρα θα κάνουμε μετά το τέλος των τελικών. Η σειρά είναι σε εξέλιξη και παρότι οι πιθανότητες είναι λίγες για τον Παναθηναϊκό, την συζήτηση θα την ανοίξουμε μόλις τελειώσουν οι αγωνιστικές υποχρεώσεις.

*Πηγή: gazzetta.gr*