Στον τελικό του Βερολίνου δεν είναι μόνο η Μπαρτσελόνα που διεκδικεί
να πάρει θέση σε ένα ακόμα πιο κλειστό club νικητών. Εφόσον οι Καταλανοί
νικήσουν τη Γιουβέντους, θα φτάσουν τις πέντε κατακτήσεις και θα
πιάσουν Μπάγερν και Λίβερπουλ στην 3η θέση, πίσω μόνο από Ρεάλ (10) και
Μίλαν (7). Ωστόσο, πέραν του συλλογικού, υπάρχουν τέσσερις παίκτες της
που εάν σηκώσουν την κούπα, θα γράψουν επίσης ιστορία.
Πικέ, Μέσι, Ινιέστα και Τσάβι ανήκουν σε μία γενιά εκπληκτικών επιτυχιών για τη Μπάρτσα και έχοντας ήδη φιλήσει τρεις φορές το ασημικό με τα μεγάλα αυτιά, πάνε για την 4η, κάτι που έχουν καταφέρει συνολικά οκτώ ποδοσφαιριστές στην ιστορία του Κυπέλλου Πρωταθλητριών και μόλις ένας από τότε που η διοργάνωση μετασχηματίστηκε στο εκπληκτικό Champions League.
Μονάχα ο τεράστιος Κλάρενς Ζέεντορφ έχει κατορθώσει τόσες φορές να βρεθεί στο βάθρο των νικητών και μάλιστα, κάνοντας το απίστευτο, να το βιώσει με τρεις διαφορετικές ομάδες (Αγιαξ 1995, Ρεάλ 1998, Μίλαν 2003, 2007). Αυτό με τις διαφορετικές ομάδες δεν έχει προηγούμενο στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις και πολύ δύσκολα θα υπάρξει κάποιος που θα μιμηθεί το επίτευγμα του.
Τσάβι, Ινιέστα και Μέσι έχουν πάρει τα τρία τρόπαια τους μόνο με τη Μπαρτσελόνα (2006, 2009, 2011), με τον Μέσι όμως να απουσιάζει εξαιτίας τραυματισμού από τον τελικό του Παρισιού κόντρα στην Αρσεναλ. Ο Πικέ πάλι έχει δύο κορυφές με τη Μπάρτσα (2009, 2011), αλλά είχε προηγηθεί ο νικηφόρος τελικός της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ το 2008, όπου όμως όχι μόνο δεν έπαιξε ούτε λεπτό, αλλά δεν ήταν καν στην αποστολή. Το μετάλλιο του όμως το πήρε.
Στο παρελθόν και για την ακρίβεια στο πολύ μακρινό παρελθόν, υπήρξαν τέσσερις που πήραν ταυτόχρονα την κούπα περισσότερες φορές. Ηταν εκείνη η μυθική Ρεάλ των 50ς που κατέκτησε τα διαδοχικά Πρωταθλητριών. Για την ακρίβεια αυτή η παρέα των Εκτορ Ριάλ, Μαρκίτος, Χοσέ Μαρία Θάραγκα και φυσικά του Αλφρέδο Ντι Στέφανο, δεν έχει απλά τέσσερις κούπες, αλλά πέντε (1956-'90).
Χρειάστηκε να περάσουν πολλά χρόνια έως ότου επαναληφθεί το φαινόμενο και το έκανε κάποιος που στο ευρύ κοινό δεν είναι και τόσο διάσημος. Πρόκειται για τον Φιλ Νιλ, τον Αγγλο full-back που έπιασε κορυφή τέσσερις φορές με τη Λίβερπουλ (1977, 1978, 1981, 1984). Εννοείται ότι ακόμα πιο σύγχρονος είναι ο Πάολο Μαλντίνι. Ο legend της Μίλαν ναι μεν πήρε τρία Champions League (1994, 2003, 2007), αλλά τα δύο πρώτα του (1989, 1990) μετρούν ως Πρωταθλητριών, ενώ αυτός έχει το εκπληκτικό ότι έχει παίξει συνολικά σε οκτώ τελικούς (χαμένος το 1993, 1995, 2005).
Φιλ Νιλ (αριστερά) και Αλαν Κένεντι με την κούπα του 1984
Κορυφαίος όλων στην ιστορία παραμένει ο Φρανθίσκο Χέντο. Ο θρύλος της Ρεάλ Μαδρίτης κατέκτησε έξι φορές την κούπα. Οι πέντε ήταν οι διαδοχικές μαζί με τους άλλους των Μαδριλένων που αναφέραμε πιο πάνω και ο έκτος το 1966, ενώ μεσολάβησαν και δύο χαμένοι (1962, 1964). Το Σάββατο το βράδυ θα μάθουμε εάν η τετράδα της Μπαρτσελόνα θα έχει καταφέρει να τοποθετηθεί ανάμεσα σε αυτές τις μυθικές μορφές του ποδοσφαίρου.
*Πηγή: gazzetta.gr*
Πικέ, Μέσι, Ινιέστα και Τσάβι ανήκουν σε μία γενιά εκπληκτικών επιτυχιών για τη Μπάρτσα και έχοντας ήδη φιλήσει τρεις φορές το ασημικό με τα μεγάλα αυτιά, πάνε για την 4η, κάτι που έχουν καταφέρει συνολικά οκτώ ποδοσφαιριστές στην ιστορία του Κυπέλλου Πρωταθλητριών και μόλις ένας από τότε που η διοργάνωση μετασχηματίστηκε στο εκπληκτικό Champions League.
Μονάχα ο τεράστιος Κλάρενς Ζέεντορφ έχει κατορθώσει τόσες φορές να βρεθεί στο βάθρο των νικητών και μάλιστα, κάνοντας το απίστευτο, να το βιώσει με τρεις διαφορετικές ομάδες (Αγιαξ 1995, Ρεάλ 1998, Μίλαν 2003, 2007). Αυτό με τις διαφορετικές ομάδες δεν έχει προηγούμενο στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις και πολύ δύσκολα θα υπάρξει κάποιος που θα μιμηθεί το επίτευγμα του.
Τσάβι, Ινιέστα και Μέσι έχουν πάρει τα τρία τρόπαια τους μόνο με τη Μπαρτσελόνα (2006, 2009, 2011), με τον Μέσι όμως να απουσιάζει εξαιτίας τραυματισμού από τον τελικό του Παρισιού κόντρα στην Αρσεναλ. Ο Πικέ πάλι έχει δύο κορυφές με τη Μπάρτσα (2009, 2011), αλλά είχε προηγηθεί ο νικηφόρος τελικός της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ το 2008, όπου όμως όχι μόνο δεν έπαιξε ούτε λεπτό, αλλά δεν ήταν καν στην αποστολή. Το μετάλλιο του όμως το πήρε.
Στο παρελθόν και για την ακρίβεια στο πολύ μακρινό παρελθόν, υπήρξαν τέσσερις που πήραν ταυτόχρονα την κούπα περισσότερες φορές. Ηταν εκείνη η μυθική Ρεάλ των 50ς που κατέκτησε τα διαδοχικά Πρωταθλητριών. Για την ακρίβεια αυτή η παρέα των Εκτορ Ριάλ, Μαρκίτος, Χοσέ Μαρία Θάραγκα και φυσικά του Αλφρέδο Ντι Στέφανο, δεν έχει απλά τέσσερις κούπες, αλλά πέντε (1956-'90).
Χρειάστηκε να περάσουν πολλά χρόνια έως ότου επαναληφθεί το φαινόμενο και το έκανε κάποιος που στο ευρύ κοινό δεν είναι και τόσο διάσημος. Πρόκειται για τον Φιλ Νιλ, τον Αγγλο full-back που έπιασε κορυφή τέσσερις φορές με τη Λίβερπουλ (1977, 1978, 1981, 1984). Εννοείται ότι ακόμα πιο σύγχρονος είναι ο Πάολο Μαλντίνι. Ο legend της Μίλαν ναι μεν πήρε τρία Champions League (1994, 2003, 2007), αλλά τα δύο πρώτα του (1989, 1990) μετρούν ως Πρωταθλητριών, ενώ αυτός έχει το εκπληκτικό ότι έχει παίξει συνολικά σε οκτώ τελικούς (χαμένος το 1993, 1995, 2005).
Φιλ Νιλ (αριστερά) και Αλαν Κένεντι με την κούπα του 1984
Κορυφαίος όλων στην ιστορία παραμένει ο Φρανθίσκο Χέντο. Ο θρύλος της Ρεάλ Μαδρίτης κατέκτησε έξι φορές την κούπα. Οι πέντε ήταν οι διαδοχικές μαζί με τους άλλους των Μαδριλένων που αναφέραμε πιο πάνω και ο έκτος το 1966, ενώ μεσολάβησαν και δύο χαμένοι (1962, 1964). Το Σάββατο το βράδυ θα μάθουμε εάν η τετράδα της Μπαρτσελόνα θα έχει καταφέρει να τοποθετηθεί ανάμεσα σε αυτές τις μυθικές μορφές του ποδοσφαίρου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου