Ο επόμενος «αληθινός» στόχος...!!

Δύο εβδομάδες πριν από τον... μικρό ποδοσφαιρικό πόλεμο στο Ζάγκρεμπ. Πριν από το πρώτο πραγματικό «ματς της χρονιάς». Μέχρι τουλάχιστον το επόμενο! Γράφει ο Διονύσης Δελλής.

Οι πρώτες ώρες της...διακοπής είναι λογικά και της «αποθέωσης». Διαδικασία που ο Ολυμπιακός του Μάρκο Σίλβα την κέρδισε με το σπαθί του. Εντός και εκτός συνόρων. Μια ολόκληρη συζήτηση λοιπόν γύρω από τον 38χρονο Πορτογάλο τεχνικό, τις επιλογές του, τα πρόσωπα που κάνουν την δουλειά αλλά και τη διαφορά στο χορτάρι. Απολύτως φυσιολογικό σαν διαδικασία ξαναλέμε. Και σε τελική ανάλυση, μια ωραία ποδοσφαιρική κατάσταση γύρω από μια ομάδα. Μόνο για γκρίνια πρέπει να υπάρχει χώρος;

ADVERTISEMENT

Εννοείται βέβαια πως οι Ερυθρόλευκοι ακόμη δεν έχουν πετύχει κάτι. Σημαντικό το «6 στα 6» της Σούπερ Λιγκ, σημαντικότερο ότι σε σχέση με πέρσι είναι στο +4 ως «βαθμολογική συγκομιδή» από τα ίδια παιχνίδια. Σπάνιο και το διπλό στο Emirates που έχει δώσει άλλες πιθανότητες πια για την διεκδίκηση ακόμη και της 2η θέσης του ομίλου τους, στο Τσάμπιονς Λιγκ. Αλλά όλα αυτά δεν μπορούν να εγγυηθούν για τη συνέχεια. Είναι μια καλή αρχή. Που ανεβάζει και άλλο τον πήχη της φιλοδοξίας για τη συνέχεια.
Κάπου όχι τόσο μακριά, στο Ζάγκρεμπ ο Ζόραν Μάμιτς μετρά απόντες ελέω διεθνών υποχρεώσεων (13 στον αριθμό) και πληγές έπειτα από μια εβδομάδα «σημαδιακή» για την δική του ομάδα. Η Ντινάμο που είχε ξεχάσει την λέξη ήττα εδώ και κοντά έναν χρόνο, δέχτηκε μια ξεγυρισμένη 5άρα από τη Μπάγερν. Είχε να χάσει 45 ολόκληρα ματς! Σε όλες τις διοργανώσεις. Τελευταία φορά συνέβη 27 Νοέμβρη 2014, από την Άστρα στη Ρουμανία (1-0) για το Γιουρόπα.
Και αν αυτό τέλος πάντων μπορεί να πει κάποιος πως ήταν ακόμη και εντός προγράμματος; Μια ήττα δηλαδή. Στο Τσάμπιονς Λιγκ. Και πόσο μάλλον μέσα στο Μόναχο. Η 2-2 ισοπαλία στο Ζάπρεσιτς με την τοπική Ίντερ την Κυριακή, έφερε και την Χάιντουκ αλλά και την Ριέκα σε απόσταση βολής από την κορυφή του πρωταθλήματος Κροατίας. Άρα δημιούργησε αληθινή πίεση. Εκεί το κλίμα λοιπόν δεν είναι ακριβώς... εορταστικό.
Όσοι έχουν εικόνα υποστηρίζουν πως οι Κροάτες δεν είναι κάποιο φοβερό «σύνολο». Δεν διακρίνονται για την ποιότητα τους. Για το μεγάλο ταλέντο τους. Είναι όμως «πολεμιστές». Έχουν ένα ποδοσφαιρικό προφίλ συγκεκριμένο. Και το γεγονός ότι η τελευταία εβδομάδα τους κάθισε... ανάποδα, πιθανότατα θα λειτουργήσει ενωτικά στα αποδυτήρια τους. Ξέρουν μια χαρά πως σε δύο εβδομάδες, στις 20 του μήνα υποδέχονται τον Ολυμπιακό σε ένα ματς-κλειδί για την φετινή ευρωπαϊκή τους περιπέτεια. Και για εκείνους τελικός θα είναι.
Αντιλαμβάνονται πως μια νίκη «απογειώνει» τη φιλοδοξία τους ακόμη και για την διεκδίκηση της δεύτερης θέσης. Κατανοούν επίσης πως μια ισοπαλία τους αφήνει πίσω, και μια ήττα τους... εκτροχιάζει. Έχουν επιλέξει λογικά τους Ερυθρόλευκους από τη πρώτη στιγμή ως τον δικό τους αντίπαλο. Για την 3η θέση. Και τέλος πάντων έχουν απόλυτη συναίσθηση της κατάστασης.
Ο Ολυμπιακός; Εννοείτε ότι και οι Ερυθρόλευκοι έχουν την πείρα και την ψυχραιμία να «λογαριάσουν» πως σε αυτά τα δύο ματς που έρχονται με τους Κροάτες παίζεται ουσιαστικά ο πρώτος στόχος της χρονιάς. Είτε αυτό σημαίνει ένα ξεκάθαρο προβάδισμα για το Γιουρόπα, είτε ακόμη περισσότερα με βάση την νίκη στο Λονδίνο (και με την καλοδεχούμενη συνθήκη η Μπάγερν να κρατήσει την Άρσεναλ στον βυθό του γκρουπ).
Στο Ζάγκρεμπ όμως τους περιμένει ένας μικρός ποδοσφαιρικός «πόλεμος». Και εκεί θα πρέπει πλέον να διαχειριστούν όχι τον ρόλο του αουτσάιντερ, αλλά τις πιθανότητες του «φαβορί». Έτσι άλλωστε δεν πιστεύουμε όλοι; Είτε το λέμε ανοιχτά, είτε όχι; Δεν θεωρούμε πως οι Πειραιώτες έχουν το πάνω χέρι;
Σε αυτά τα ματς ο νταμπλούχος παραδοσιακά «υποφέρει» στην κορυφαία διοργάνωση ή και το μικρό αδερφάκι της. Πέρσι στο Μάλμε με εκείνο τον αλησμόνητο Ρώσο διαιτητή, ή ακόμη και στο Κίεβο με τη Ντνίπρο πριν καν σκεφτούμε ότι απέναντι υπάρχει μια «φιναλίστ» του Γιουρόπα. Πρόπερσι στις Βρυξέλλες (ασχέτως αν προέκυψε από μια μεγάλη μάχη, ο θρίαμβος του 0-3). Τον Φλεβάρη του 2013 με την Λεβάντε (3-0). Και πιο πίσω; Στη Λιέγη με τη Σταντάρ (2-0 ήττα το 2009), στην Κύπρο με την Ανόρθωση (2008) ή πολύ παλιότερα σε εκείνο το ματς με τη Μακάμπι Χάιφα (3-0), Δεν είναι απαραίτητα προϊστορία. Είναι «φύλαγε τα ρούχα» σου μια τέτοια αναδρομή.
Ο Ολυμπιακός έχει κάνει σπουδαία βήματα προς τα εμπρός στην Ευρώπη. Με συνέπεια. Ειδικά την τελευταία 4ετία. Εκτός έδρας όμως στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις είναι πολλές οι φορές που όταν βρίσκει απέναντι μια ομάδα που νοιώθει πως... δεν τον φοβίζει, λες και υπνωτίζεται. Και το να ξεπεράσει αυτή την «πονηρή» και επικίνδυνη διαδικασία, είναι βασικό ζητούμενο για το άμεσο μέλλον του. Γίνεται μάλιστα δυσκολότερο ακριβώς όταν η επόμενη αποστολή έρχεται από «χαλάρωση» και περίοδο αποθέωσης.
Τα καλά νέα είναι ότι στην ομάδα, υπάρχουν μια σειρά από αληθινά έμπειρους ανθρώπους. Είτε πρόκειται για την διοίκηση (Γεωργάτος, Καρεμπέ), είτε για τους ποδοσφαιριστές. Και ξέρουν και καταλαβαίνουν. Και έχουν τον τρόπο να προετοιμαστούν. Τα καλύτερα; Πως πριν το ταξίδι στην Κροατία, υπάρχει το ματς με την ΑΕΚ. Μια διαδικασία που από μόνη της, θα βάλει τους Ερυθρόλευκους σύντομα ξανά στην... πρίζα. Στην ουσία όμως: Είναι ο Μάρκο Σίλβα, εκείνος που πρέπει να βρει τον τρόπο να δείξει και να αποδείξει πως έχει την «απάντηση» και σε αυτή την ερώτηση. Αν τα καταφέρει; Ο Πορτογάλος νωρίς-νωρίς βάζει τον δικό του Ολυμπιακό σε ένα διαφορετικό επίπεδο.

*Πηγή: gazzetta.gr*