Το μαζικό, ζεστό, γεμάτο καλά αισθήματα χειροκρότημα του Καραϊσκάκη
προς όλους τους ποδοσφαιριστές ήταν ένα από τα πιο trendy topics στις
συζητήσεις των διεθνών από το βράδυ της Κυριακής μέχρι και σήμερα. Η
κερκίδα χειροκρότησε με την ίδια ένταση και θέρμη τον Καραγκούνη, τον
Μήτρογλου, τον Σαλπιγγίδη, τον Μαλεζά, τον Γκέκα, δίχως να νοιάζεται για
το χρώμα της συλλογικής φανέλας που φόρεσαν ή φορούν.
Τους έμεινε, το πήραν μαζί τους οι ποδοσφαιριστές αυτό που ένιωσαν την Παρασκευή, συνέχισαν να το συζητούν, με την ελπίδα να το ξαναζήσουν. Διότι ήταν μετρημένες στα δάχτυλα οι φορές που ένιωθαν τέτοια, τόσο μεγάλη ζεστασιά στην έδρα τους οι Ελληνες ποδοσφαιριστές, ειδικά στα εντός Αττικής παιχνίδια. Τους θύμισε επαρχία αυτό που έζησαν στη βραδιά με τη Βοσνία, τους προκάλεσε μεγάλη ικανοποίηση, και έκπληξη μαζί, το μαζικό χειροκρότημα στη λήξη, με το 0-0. Αυτή ήταν μια βραδιά που ο Ελληνας ποδοσφαιριστής ένιωσε σεβασμό στον τόπο του. Βραδιά βγαλμένη από την προ 90's εποχή του ελληνικού ποδοσφαίρου, από τον καιρό δηλαδή που ο Ελληνας παίκτης τύγχανε μεγάλου σεβασμού, προτού μας πιάσει - και στο ποδόσφαιρο - η ξενομανία.
Το βράδυ της Παρασκευής άκουγα τον Σωτήρη Νίνη να μου μιλά με γουρλωμένα μάτια για τον σεβασμό του οποίου τυγχάνουν οι Ιταλοί ποδοσφαιριστές στην Ιταλία. "Εσύ πρέπει να αποδείξεις, να δείξεις πολλά για να σε τοποθετήσουν εκεί που βάζουν τους δικούς τους οι Ιταλοί", μου έλεγε. Ακριβώς την ίδια έκπληξη είχα διαβάσει στα πρόσωπα του Γιώργου Καραγκούνη και του Κώστα Κατσουράνη πριν από χρόνια, όταν τους άκουγα να μιλούν για τον σεβασμό και την προτίμηση που έδειχναν οι Πορτογάλοι στα δικά τους παιδιά. Την ίδια συζήτηση έχω κάνει με παιδιά που πέρασαν από την Αγγλία, τη Γερμανία, την Ολλανδία, ακόμη και τη Ρουμανία. Γι' αυτό και πάντοτε έπιανα τον εαυτό μου να νιώθει άβολα με αυτό που συνέβαινε στα μέρη μας. Γι' αυτό και ένιωσα πολύ καλά το βράδυ της Παρασκευής στο Καραϊσκάκη.
Προς θεού, δεν εύχομαι να γίνει στο ποδόσφαιρο της "Χρυσής Αυγής" και ξαφνικά να κυνηγάμε τους αλλοδαπούς και να χειροκροτούμε μόνο τους Ελληνες. Ομως είμαι πεπεισμένος ότι το ποδόσφαιρο και η αγορά του δεν πρόκειται να ανακάμψουν αν δεν αρχίσει ο Ελληνας θεατής να εκτιμά και να σέβεται τον Ελληνα ποδοσφαιριστή, να δένεται μαζί του με δεσμούς σαν αυτούς που αναπτύσσονταν μέχρι και τα τέλη της δεκαετίας του '80 και κάπως έτσι να τον ενθαρρύνει και να τον στηρίζει ώστε να εξελιχθεί, για να βοηθήσει την αγαπημένη του ομάδα.
Οχι τυχαία, το ποδόσφαιρο μέχρι την εποχή εκείνη ζούσε στις υψηλότερες θέσεις της λίστας των ψυχαγωγικών προτιμήσεων του Ελληνα κι είχε γεμάτα τα γήπεδά του. Ο Ελληνας τότε ένιωθε πολύ δεμένος με την ομάδα του. Ο Ελληνας σήμερα, ειδικά ο πιτσιρικάς, έχει απομακρυνθεί περισσότερο από ποτέ από τις ελληνικές ομάδες. Και οι εξέδρες των ελληνικών γηπέδων είναι σήμερα πιο άδειες από ποτέ.
πηγή: Gazzetta.grΤους έμεινε, το πήραν μαζί τους οι ποδοσφαιριστές αυτό που ένιωσαν την Παρασκευή, συνέχισαν να το συζητούν, με την ελπίδα να το ξαναζήσουν. Διότι ήταν μετρημένες στα δάχτυλα οι φορές που ένιωθαν τέτοια, τόσο μεγάλη ζεστασιά στην έδρα τους οι Ελληνες ποδοσφαιριστές, ειδικά στα εντός Αττικής παιχνίδια. Τους θύμισε επαρχία αυτό που έζησαν στη βραδιά με τη Βοσνία, τους προκάλεσε μεγάλη ικανοποίηση, και έκπληξη μαζί, το μαζικό χειροκρότημα στη λήξη, με το 0-0. Αυτή ήταν μια βραδιά που ο Ελληνας ποδοσφαιριστής ένιωσε σεβασμό στον τόπο του. Βραδιά βγαλμένη από την προ 90's εποχή του ελληνικού ποδοσφαίρου, από τον καιρό δηλαδή που ο Ελληνας παίκτης τύγχανε μεγάλου σεβασμού, προτού μας πιάσει - και στο ποδόσφαιρο - η ξενομανία.
Το βράδυ της Παρασκευής άκουγα τον Σωτήρη Νίνη να μου μιλά με γουρλωμένα μάτια για τον σεβασμό του οποίου τυγχάνουν οι Ιταλοί ποδοσφαιριστές στην Ιταλία. "Εσύ πρέπει να αποδείξεις, να δείξεις πολλά για να σε τοποθετήσουν εκεί που βάζουν τους δικούς τους οι Ιταλοί", μου έλεγε. Ακριβώς την ίδια έκπληξη είχα διαβάσει στα πρόσωπα του Γιώργου Καραγκούνη και του Κώστα Κατσουράνη πριν από χρόνια, όταν τους άκουγα να μιλούν για τον σεβασμό και την προτίμηση που έδειχναν οι Πορτογάλοι στα δικά τους παιδιά. Την ίδια συζήτηση έχω κάνει με παιδιά που πέρασαν από την Αγγλία, τη Γερμανία, την Ολλανδία, ακόμη και τη Ρουμανία. Γι' αυτό και πάντοτε έπιανα τον εαυτό μου να νιώθει άβολα με αυτό που συνέβαινε στα μέρη μας. Γι' αυτό και ένιωσα πολύ καλά το βράδυ της Παρασκευής στο Καραϊσκάκη.
Προς θεού, δεν εύχομαι να γίνει στο ποδόσφαιρο της "Χρυσής Αυγής" και ξαφνικά να κυνηγάμε τους αλλοδαπούς και να χειροκροτούμε μόνο τους Ελληνες. Ομως είμαι πεπεισμένος ότι το ποδόσφαιρο και η αγορά του δεν πρόκειται να ανακάμψουν αν δεν αρχίσει ο Ελληνας θεατής να εκτιμά και να σέβεται τον Ελληνα ποδοσφαιριστή, να δένεται μαζί του με δεσμούς σαν αυτούς που αναπτύσσονταν μέχρι και τα τέλη της δεκαετίας του '80 και κάπως έτσι να τον ενθαρρύνει και να τον στηρίζει ώστε να εξελιχθεί, για να βοηθήσει την αγαπημένη του ομάδα.
Οχι τυχαία, το ποδόσφαιρο μέχρι την εποχή εκείνη ζούσε στις υψηλότερες θέσεις της λίστας των ψυχαγωγικών προτιμήσεων του Ελληνα κι είχε γεμάτα τα γήπεδά του. Ο Ελληνας τότε ένιωθε πολύ δεμένος με την ομάδα του. Ο Ελληνας σήμερα, ειδικά ο πιτσιρικάς, έχει απομακρυνθεί περισσότερο από ποτέ από τις ελληνικές ομάδες. Και οι εξέδρες των ελληνικών γηπέδων είναι σήμερα πιο άδειες από ποτέ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου