Ο Αλέξης Σπυρόπουλος αναλύει στο gazzetta.gr τις κληρώσεις των
Champions και Europa League καθώς και το έργο του Ολυμπιακού απέναντι
στην Λεβάντε.
Ο,τι παραμελείς στον όμιλο, το βρίσκεις μπροστά. Στα νοκ-άουτ. Αν της
Αρσεναλ τώρα της έπεσε βαριά για τον πρώτο νοκ-άουτ γύρο η Μπάγερν, ας
είχε προσπεράσει στον όμιλο τη Σάλκε. Η Σάλκε που βγήκε πρώτη, τράβηξε
τη Γαλατάσαραϊ. Δίκαιο. Αν της Μίλαν της έρχεται κάπως η Μπαρτσελόνα, ας
μη πήγαινε με την ήσσονα προσπάθεια στους αγώνες του γκρουπ στο Σαν
Σίρο. Η Μάλαγα που έβαλε περισσότερο κόπο και πέρασε τη Μίλαν, πήρε την
Πόρτο. Άλλο Πόρτο, άλλο Μπάρτσα. Ισχύει και για τη Ρεάλ. Δεύτερη; Πάρε
τη Γιουνάιτεντ. Η πρώτη, η Μπορούσια Ντόρτμουντ, πήρε τη Σαχτάρ. Η
Ιντερ, την πρώτη χρονιά Μουρίνιο, έχασε την κορυφή απ’ τον Παναθηναϊκό.
Πήγε απευθείας επάνω στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Αντίο, συνοπτικό.
Η η Γιουβέντους. Αντί για «μπισκότο» στο τελευταίο ματς, στο Ντόνετσκ, πήγε και το ‘παιξε. Ρίσκαρε. Νίκησε. Πέρασε τους Ουκρανούς. Βγήκε πρώτη. Η ανταμοιβή της είναι η Σέλτικ. Πέρυσι, θυμάμαι τη Ζενίτ. Ποιος της είπε να βγει δεύτερη, πίσω απ’ τον ΑΠΟΕΛ; Έπεσε στη Μπενφίκα, αποχαιρέτησε. Ενώ ο ΑΠΟΕΛ βρήκε στα χειρότερά της, και απέκλεισε, τη Λιόν. Η Αρσεναλ ιδίως, αυτά τα κάνει συχνά. Πρόπερσι, από μια ηλίθια ήττα στη Μπράγκα, με τον ίδιον αντίπαλο που στο Λονδίνο τον είχε νικήσει 6-0, βγήκε δεύτερη κι έπεσε αμέσως-αμέσως στη Μπαρτσελόνα. Η Σαχτάρ που επωφελήθηκε και βγήκε πρώτη, μπροστά απ’ την Αρσεναλ, πέτυχε τη Ρόμα. Κι έκανε καριέρα. Ως τη στιγμή που συνάντησαν, κι αυτοί, τη Μπαρτσελόνα.
Είναι ο γενικός κανόνας. Εξαιρέσεις, εννοείται, υπάρχουν. Μη πηγαίνουμε μακρυά, μάνι-μάνι εφέτος το παράδειγμα-εξαίρεση είναι η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Πρώτη στον όμιλό της, αλλά θα παίξει με τη Ρεάλ. Ενώ η δεύτερη του ομίλου της Γιουνάιτεντ, η Γαλατάσαραϊ, θα παίξει με τη Σάλκε. Μια στρέβλωση. Διότι το σύστημα αφήνει ένα φεγγίτη, ανοιχτό στον παράγοντα-τύχη. Οσο οι γύροι προχωρούν, ο φεγγίτης λίγο-λίγο όλο και κλείνει. Όταν φτάνει η εποχή για τον τελικό, είναι αεροστεγής πια. Κάθε χρόνο, στους «8» ή ακόμη και στους «4», κάτι θα γίνει…εκτός ταμπλό. Ο ΑΠΟΕΛ, η Σάλκε, η Λιόν, η Βιγιαρεάλ, η Μπενφίκα, η Ρόμα, η Φενέρμπαχτσε, η PSV, η Σαχτάρ, η Βαλένθια, πάντως κάτι θα γίνει. Το πολύ, όμως, ως τους «4».
Αυτό το κάτι, θα συμβεί και στη σεζόν που κυλά. Δεν βγάζει νόημα, Δεκέμβριο μήνα να προσπαθήσουμε να το βρούμε. Δεν θα το βρούμε. ‘Η θα το βρούμε, από σπόντα. Ας το αφήσουμε, λοιπόν, να μας αποκαλυφθεί στην ώρα του. Να χαρούμε την όποια έκπληξη. Εγώ, σαν…αμέτοχος στην υπόθεση αφού ο Αγιαξ και η Λίβερπουλ παίζουν στο διπλανό παιγνίδι, μόνον ένα πράγμα εύχομαι, και γι’ αυτό προσεύχομαι, όταν παρέλθει η χειμερία νάρκη. Να επανεμφανιστεί η Μπαρτσελόνα στη σκηνή, και στον πάγκο της να ‘ναι αυτός ο υπέροχος άνθρωπος, ο Τίτο. Και στην εξέδρα, οι δυο ανήλικοι γιοι του. Οι θησαυροί του. Περίπου όπως είχαν ανεβάσει πρόπερσι τον Αμπιντάλ, να σηκώσει εκείνος πρώτος την κούπα στο πάλκο του Ουέμπλεϊ.
Ο Ολυμπιακός. Είναι απλό. Με τις ομάδες της μεσαίας ισπανικής τάξης, έχεις περισσότερες πιθανότητες εάν τις βρεις να διεκδικούν στόχο στο πρωτάθλημα. Γίνονται πολύ πιο επικίνδυνες, εάν τις βρεις να φυτοζωούν στη μέση της βαθμολογίας. Η Εσπανιόλ του Βαλβέρδε, το 2007. Ενδέκατη ήταν στη λίγκα, τη χρονιά του τελικού. Η Μπιλμπάο του Μπιέλσα, πέρυσι. Δέκατη. Η ίδια Μπιλμπάο, όταν το 2009-10 διεκδικούσε θέση UEFA, Φεβρουάριο έφαγε τέσσερα γκολ απ’ την Αντερλεχτ κι έφυγε. Ένα χρόνο πριν, θέση UEFA διεκδικούσε η Ντεπορτίβο. Εφαγε 3+3 γκολ απ’ την…Ολμποργκ, ησύχασε. Είναι πολλά τα ματς μεσοβδόμαδα, εννέα με τον τελικό. Σερί. Δεν αντέχονται, Πέμπτη με Κυριακή και ξανά Πέμπτη, οι παράλληλες εντάσεις.
Ύστερα από κληρώσεις δύο γύρων, όπως αυτή εδώ στο Γιουρόπα Λιγκ, η μοναδική σιγουριά στην πρόβλεψη είναι η αστοχία της πρόβλεψης. Την προηγούμενη φορά με τον Βαλβέρδε, το 2008-09, λέγαμε ότι ο Ολυμπιακός θα περάσει τη Σεντ-Ετιέν κι έπειτα θ’ αποκλειστεί απ’ τη Μίλαν που, στο μεταξύ, είχε διασταυρωθεί με τη Βέρντερ. Ο Ολυμπιακός έκανε δύο ήττες, με τη Σεντ-Ετιέν. Αλλά, και να περνούσε, δεν θα ‘παιζε με τη Μίλαν. Η Βέρντερ απέκλεισε τη Μίλαν. Για την ακρίβεια, τότε η Βέρντερ έφτασε ως τον τελικό. Επανερχόμενοι στα προηγούμενα δε, η Βέρντερ έπαιξε τελικό (και, επίσης, πήρε το Κύπελλο Γερμανίας εκείνη την άνοιξη) ενώ στη Μπούντεσλιγκα βγήκε δέκατη και καταϊδρωμένη.
Εξυπακούεται, δεν ισχύει μονάχα με τις ισπανικές. Ισχύει με όλες. Η Φούλαμ, φιναλίστ το 2010, στην Αγγλία είχε τερματίσει δωδέκατη. Και η Μίντλσμπρο του 2006, 14η. Ο Ολυμπιακός έχει μία επιλογή. Κάτι λίγο να θυσιάσει, για κάτι πολύ που θα διεκδικήσει να πάρει. Να πάει στα ματς στο ψοφόκρυο της Τρίπολης και της Ξάνθης, πριν και μετά το ταξίδι στην έδρα της Λεβάντε, με στελέχωση απ’ τη δευτεροτρίτη σειρά. Σαν να ‘ναι αγώνες ελληνικού κυπέλλου, με αντιπάλους γ’ κατηγορίας. Τι στον κόρακα, εκατό συμβόλαια έχει, δεν θα του λείψουν παίκτες. Και να παρακαλά, την ίδια εκείνη περίοδο η Λεβάντε να «πηγαίνει» για θέση Ευρώπης. Ακόμη καλύτερα, να νομίζει ότι πηγαίνει για θέση Τσάμπιονς Λιγκ.
Σε τέτοιο ενδεχόμενο, αυτοί δεν πρόκειται να «πετάξουν» ένα ματς με τη Μάλαγα ή ένα ματς στο Σαν Σεμπαστιάν. Τα ματς με τον Ολυμπιακό θα πετάξουν.
Η η Γιουβέντους. Αντί για «μπισκότο» στο τελευταίο ματς, στο Ντόνετσκ, πήγε και το ‘παιξε. Ρίσκαρε. Νίκησε. Πέρασε τους Ουκρανούς. Βγήκε πρώτη. Η ανταμοιβή της είναι η Σέλτικ. Πέρυσι, θυμάμαι τη Ζενίτ. Ποιος της είπε να βγει δεύτερη, πίσω απ’ τον ΑΠΟΕΛ; Έπεσε στη Μπενφίκα, αποχαιρέτησε. Ενώ ο ΑΠΟΕΛ βρήκε στα χειρότερά της, και απέκλεισε, τη Λιόν. Η Αρσεναλ ιδίως, αυτά τα κάνει συχνά. Πρόπερσι, από μια ηλίθια ήττα στη Μπράγκα, με τον ίδιον αντίπαλο που στο Λονδίνο τον είχε νικήσει 6-0, βγήκε δεύτερη κι έπεσε αμέσως-αμέσως στη Μπαρτσελόνα. Η Σαχτάρ που επωφελήθηκε και βγήκε πρώτη, μπροστά απ’ την Αρσεναλ, πέτυχε τη Ρόμα. Κι έκανε καριέρα. Ως τη στιγμή που συνάντησαν, κι αυτοί, τη Μπαρτσελόνα.
Είναι ο γενικός κανόνας. Εξαιρέσεις, εννοείται, υπάρχουν. Μη πηγαίνουμε μακρυά, μάνι-μάνι εφέτος το παράδειγμα-εξαίρεση είναι η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Πρώτη στον όμιλό της, αλλά θα παίξει με τη Ρεάλ. Ενώ η δεύτερη του ομίλου της Γιουνάιτεντ, η Γαλατάσαραϊ, θα παίξει με τη Σάλκε. Μια στρέβλωση. Διότι το σύστημα αφήνει ένα φεγγίτη, ανοιχτό στον παράγοντα-τύχη. Οσο οι γύροι προχωρούν, ο φεγγίτης λίγο-λίγο όλο και κλείνει. Όταν φτάνει η εποχή για τον τελικό, είναι αεροστεγής πια. Κάθε χρόνο, στους «8» ή ακόμη και στους «4», κάτι θα γίνει…εκτός ταμπλό. Ο ΑΠΟΕΛ, η Σάλκε, η Λιόν, η Βιγιαρεάλ, η Μπενφίκα, η Ρόμα, η Φενέρμπαχτσε, η PSV, η Σαχτάρ, η Βαλένθια, πάντως κάτι θα γίνει. Το πολύ, όμως, ως τους «4».
Αυτό το κάτι, θα συμβεί και στη σεζόν που κυλά. Δεν βγάζει νόημα, Δεκέμβριο μήνα να προσπαθήσουμε να το βρούμε. Δεν θα το βρούμε. ‘Η θα το βρούμε, από σπόντα. Ας το αφήσουμε, λοιπόν, να μας αποκαλυφθεί στην ώρα του. Να χαρούμε την όποια έκπληξη. Εγώ, σαν…αμέτοχος στην υπόθεση αφού ο Αγιαξ και η Λίβερπουλ παίζουν στο διπλανό παιγνίδι, μόνον ένα πράγμα εύχομαι, και γι’ αυτό προσεύχομαι, όταν παρέλθει η χειμερία νάρκη. Να επανεμφανιστεί η Μπαρτσελόνα στη σκηνή, και στον πάγκο της να ‘ναι αυτός ο υπέροχος άνθρωπος, ο Τίτο. Και στην εξέδρα, οι δυο ανήλικοι γιοι του. Οι θησαυροί του. Περίπου όπως είχαν ανεβάσει πρόπερσι τον Αμπιντάλ, να σηκώσει εκείνος πρώτος την κούπα στο πάλκο του Ουέμπλεϊ.
Ο Ολυμπιακός. Είναι απλό. Με τις ομάδες της μεσαίας ισπανικής τάξης, έχεις περισσότερες πιθανότητες εάν τις βρεις να διεκδικούν στόχο στο πρωτάθλημα. Γίνονται πολύ πιο επικίνδυνες, εάν τις βρεις να φυτοζωούν στη μέση της βαθμολογίας. Η Εσπανιόλ του Βαλβέρδε, το 2007. Ενδέκατη ήταν στη λίγκα, τη χρονιά του τελικού. Η Μπιλμπάο του Μπιέλσα, πέρυσι. Δέκατη. Η ίδια Μπιλμπάο, όταν το 2009-10 διεκδικούσε θέση UEFA, Φεβρουάριο έφαγε τέσσερα γκολ απ’ την Αντερλεχτ κι έφυγε. Ένα χρόνο πριν, θέση UEFA διεκδικούσε η Ντεπορτίβο. Εφαγε 3+3 γκολ απ’ την…Ολμποργκ, ησύχασε. Είναι πολλά τα ματς μεσοβδόμαδα, εννέα με τον τελικό. Σερί. Δεν αντέχονται, Πέμπτη με Κυριακή και ξανά Πέμπτη, οι παράλληλες εντάσεις.
Ύστερα από κληρώσεις δύο γύρων, όπως αυτή εδώ στο Γιουρόπα Λιγκ, η μοναδική σιγουριά στην πρόβλεψη είναι η αστοχία της πρόβλεψης. Την προηγούμενη φορά με τον Βαλβέρδε, το 2008-09, λέγαμε ότι ο Ολυμπιακός θα περάσει τη Σεντ-Ετιέν κι έπειτα θ’ αποκλειστεί απ’ τη Μίλαν που, στο μεταξύ, είχε διασταυρωθεί με τη Βέρντερ. Ο Ολυμπιακός έκανε δύο ήττες, με τη Σεντ-Ετιέν. Αλλά, και να περνούσε, δεν θα ‘παιζε με τη Μίλαν. Η Βέρντερ απέκλεισε τη Μίλαν. Για την ακρίβεια, τότε η Βέρντερ έφτασε ως τον τελικό. Επανερχόμενοι στα προηγούμενα δε, η Βέρντερ έπαιξε τελικό (και, επίσης, πήρε το Κύπελλο Γερμανίας εκείνη την άνοιξη) ενώ στη Μπούντεσλιγκα βγήκε δέκατη και καταϊδρωμένη.
Εξυπακούεται, δεν ισχύει μονάχα με τις ισπανικές. Ισχύει με όλες. Η Φούλαμ, φιναλίστ το 2010, στην Αγγλία είχε τερματίσει δωδέκατη. Και η Μίντλσμπρο του 2006, 14η. Ο Ολυμπιακός έχει μία επιλογή. Κάτι λίγο να θυσιάσει, για κάτι πολύ που θα διεκδικήσει να πάρει. Να πάει στα ματς στο ψοφόκρυο της Τρίπολης και της Ξάνθης, πριν και μετά το ταξίδι στην έδρα της Λεβάντε, με στελέχωση απ’ τη δευτεροτρίτη σειρά. Σαν να ‘ναι αγώνες ελληνικού κυπέλλου, με αντιπάλους γ’ κατηγορίας. Τι στον κόρακα, εκατό συμβόλαια έχει, δεν θα του λείψουν παίκτες. Και να παρακαλά, την ίδια εκείνη περίοδο η Λεβάντε να «πηγαίνει» για θέση Ευρώπης. Ακόμη καλύτερα, να νομίζει ότι πηγαίνει για θέση Τσάμπιονς Λιγκ.
Σε τέτοιο ενδεχόμενο, αυτοί δεν πρόκειται να «πετάξουν» ένα ματς με τη Μάλαγα ή ένα ματς στο Σαν Σεμπαστιάν. Τα ματς με τον Ολυμπιακό θα πετάξουν.
πηγή: gazzetta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου