Ο Χρύσανθος Τσαλτίδης γράφει στο blog του στο gazzetta.gr για το
επερχόμενο παιχνίδι με την Καλλιθέα και τα κέρδη μίας ενδεχόμενης
πρόκρισης με οδηγό τον τελικό της Πάτρας.
Διαβάζω και ακούω πολλά και διάφορα για το παιχνίδι της Κυριακής με την
Καλλιθέα. Είναι φυσιολογικό φίλοι του ΑΡΗ να έχουν επικεντρώσει φέτος
στην προσπάθεια σωτηρίας της ομάδας σε όλα τα επίπεδα. Σε
οικονομικό-διοικητικό και αγωνιστικό επίπεδο και φυσικά τελείως
ρεαλιστικά να αντιλαμβάνονται ότι οι πιθανότητες διάκρισης φέτος στο
κύπελλο είναι από ελάχιστες ως μηδαμινές.
Ωστόσο διαφωνώ κάθετα με όσους αρειανούς υποστηρίζουν ότι είναι καλύτερα να αποκλειστεί ο ΑΡΗΣ την Κυριακή. Να μην… χτυπήσει το παιχνίδι- το έκανε και η ΑΕΚ λένε οι… προχωρημένοι- και να αφοσιωθεί στα του πρωταθλήματος.
Ο ΑΡΗΣ ήταν, είναι και θα είναι πάντα ΜΑΧΗΤΗΣ. Ένας σύλλογος που πάντα παίζει για τη νίκη, ακόμα και αν από αυτή του την επιτυχία θα πάρει τίτλο ή δεν θα υποβιβαστεί ο αιώνιος αντίπαλός του. Όλα αυτά φυσικά σε αντίθεση με άλλους που στήνουν… παιχνίδια (για να μην γράψω κάτι άλλο) με μόνο στόχο να πλήξουν τον ΑΡΗ.
Αυτό φυσικά δεν… μαθαίνεται, δεν κερδίζεται, δεν μπορείς να το… δουλέψεις. Είναι μέσα στο DNAτου συλλόγου, όσο χάλια και αν είναι διοικητικά ή αγωνιστικά.
Την Κυριακή κόντρα στην Καλλιθέα (με ή χωρίς Αγκάνθο) ο ΑΡΗΣ οφείλει να κάνει τα πάντα για την πρόκριση. Έτσι κι αλλιώς ακολουθεί διακοπή και δεν τίθεται θέμα μη χρησιμοποίησης βασικών για να είναι έτοιμοι και ξεκούραστοι με τον Πανιώνιο.
Πέρα από την ίντριγκα και τα έσοδα που θα φέρει και για τον ΑΡΗ, αλλά και τον συμπολίτη το ζευγάρι ανάμεσα στις δυο ομάδες, ο ΑΡΗΣ πρέπει την Κυριακή να πάρει την πρόκριση.
Κι αν ορισμένοι έχετε λυγίσει (δικαιολογημένα) από τα προβλήματα και η πτώση των προσδοκιών σας και των απαιτήσεων σαν οδηγεί στο να λέτε ότι είναι προτιμότερο να αποκλειστεί ο ΑΡΗΣ, σκεφτείτε τον τελικό της Πάτρας.
Τότε που ο ΑΡΗΣ είχε… τρυπηθεί από εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς και πήγε να παίξει ένα τελικό απέναντι στον Ολυμπιακό του Μπάγεβιτς, του Τζόρτζεβιτς, του Τζιοβάνι, του Καστίγιο και όλων των υπολοίπων μία εβδομάδα μετά το καταραμένο παιχνίδι με τον Ηρακλή.
Στην Πάτρα βρέθηκαν 8000 οπαδοί του ΑΡΗ και για πρώτη φορά ακούστηκε τόσο… δυνατά το ΑΡΗΣ ΘΥΜΗΣΟΥ ΜΙΑ ΖΩΗ ΜΑΖΙ ΣΟΥ. Ακούστηκε τόσο δυνατά και μέσα από την ψυχή των αρειανών, σε σημείο που ανάγκασε 15.000 φίλους του Ολυμπιακού που πριν την έναρξη πλακώθηκαν στο ξύλο εκτός και εντός γηπέδου ( είναι και επίκαιρα τα γεγονότα στην Πάτρα προχθες), να σηκωθούν και επί ένα λεπτό να χειροκροτούν τους αντιπάλους οπαδούς.
Αυτό το στιγμιότυπο οπαδικού μεγαλείου δεν πρόκειται ποτέ να το ξεχάσω και φυσικά η ιστορία το έχει καταγράψει αν όχι ως το μοναδικό ανάλογο φαινόμενο, σίγουρα ως σπάνιο στα ελληνικά γήπεδα.
Όταν, λοιπόν, ο Αρειανός έχει «ζήσει» την Πάτρα, την Κυριακή για αυτόν δεν υπάρχει άλλη σκέψη πέρα από την κατάκτηση της πρόκρισης…
Ωστόσο διαφωνώ κάθετα με όσους αρειανούς υποστηρίζουν ότι είναι καλύτερα να αποκλειστεί ο ΑΡΗΣ την Κυριακή. Να μην… χτυπήσει το παιχνίδι- το έκανε και η ΑΕΚ λένε οι… προχωρημένοι- και να αφοσιωθεί στα του πρωταθλήματος.
Ο ΑΡΗΣ ήταν, είναι και θα είναι πάντα ΜΑΧΗΤΗΣ. Ένας σύλλογος που πάντα παίζει για τη νίκη, ακόμα και αν από αυτή του την επιτυχία θα πάρει τίτλο ή δεν θα υποβιβαστεί ο αιώνιος αντίπαλός του. Όλα αυτά φυσικά σε αντίθεση με άλλους που στήνουν… παιχνίδια (για να μην γράψω κάτι άλλο) με μόνο στόχο να πλήξουν τον ΑΡΗ.
Αυτό φυσικά δεν… μαθαίνεται, δεν κερδίζεται, δεν μπορείς να το… δουλέψεις. Είναι μέσα στο DNAτου συλλόγου, όσο χάλια και αν είναι διοικητικά ή αγωνιστικά.
Την Κυριακή κόντρα στην Καλλιθέα (με ή χωρίς Αγκάνθο) ο ΑΡΗΣ οφείλει να κάνει τα πάντα για την πρόκριση. Έτσι κι αλλιώς ακολουθεί διακοπή και δεν τίθεται θέμα μη χρησιμοποίησης βασικών για να είναι έτοιμοι και ξεκούραστοι με τον Πανιώνιο.
Πέρα από την ίντριγκα και τα έσοδα που θα φέρει και για τον ΑΡΗ, αλλά και τον συμπολίτη το ζευγάρι ανάμεσα στις δυο ομάδες, ο ΑΡΗΣ πρέπει την Κυριακή να πάρει την πρόκριση.
Κι αν ορισμένοι έχετε λυγίσει (δικαιολογημένα) από τα προβλήματα και η πτώση των προσδοκιών σας και των απαιτήσεων σαν οδηγεί στο να λέτε ότι είναι προτιμότερο να αποκλειστεί ο ΑΡΗΣ, σκεφτείτε τον τελικό της Πάτρας.
Τότε που ο ΑΡΗΣ είχε… τρυπηθεί από εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς και πήγε να παίξει ένα τελικό απέναντι στον Ολυμπιακό του Μπάγεβιτς, του Τζόρτζεβιτς, του Τζιοβάνι, του Καστίγιο και όλων των υπολοίπων μία εβδομάδα μετά το καταραμένο παιχνίδι με τον Ηρακλή.
Στην Πάτρα βρέθηκαν 8000 οπαδοί του ΑΡΗ και για πρώτη φορά ακούστηκε τόσο… δυνατά το ΑΡΗΣ ΘΥΜΗΣΟΥ ΜΙΑ ΖΩΗ ΜΑΖΙ ΣΟΥ. Ακούστηκε τόσο δυνατά και μέσα από την ψυχή των αρειανών, σε σημείο που ανάγκασε 15.000 φίλους του Ολυμπιακού που πριν την έναρξη πλακώθηκαν στο ξύλο εκτός και εντός γηπέδου ( είναι και επίκαιρα τα γεγονότα στην Πάτρα προχθες), να σηκωθούν και επί ένα λεπτό να χειροκροτούν τους αντιπάλους οπαδούς.
Αυτό το στιγμιότυπο οπαδικού μεγαλείου δεν πρόκειται ποτέ να το ξεχάσω και φυσικά η ιστορία το έχει καταγράψει αν όχι ως το μοναδικό ανάλογο φαινόμενο, σίγουρα ως σπάνιο στα ελληνικά γήπεδα.
Όταν, λοιπόν, ο Αρειανός έχει «ζήσει» την Πάτρα, την Κυριακή για αυτόν δεν υπάρχει άλλη σκέψη πέρα από την κατάκτηση της πρόκρισης…
πηγή: gazzetta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου