Ο Αλέξης Σπυρόπουλος γράφει στο blog του στο gazzetta για το δυνατό «μπάσιμο» των Κινέζων και γενικότερα... της κίτρινης φυλής στο ποδόσφαιρο!
Το ’94, πριν την Αμερική, είχε ερωτηθεί ο Κωφίδης τι σήμαινε γι’ αυτόν η συμμετοχή στο Μουντιάλ. Είπε «σημαίνει ότι θα με δει στην τηλεόραση του σπιτιού του έστω ένας Κινέζος».
Ήταν μία λιτή και πυκνή, συμβατή με τον Σάββα και συνεπώς αναμενόμενη, ανθρωποκεντρική περιγραφή της παγκόσμιας διάστασης του ποδοσφαίρου. Είκοσι χρόνια μετά, οι Κινέζοι εξακολουθούν να είναι…τόσοι πολλοί ώστε να κυριαρχούν σαν target. Μόνο που, πλέον, το ενδιαφέρον δεν είναι ακριβώς ανθρωποκεντρικό.
Σήμερα, η Κίνα είναι η πιο ελκυστική εμπορική πτυχή της παγκόσμιας διάστασης του ποδοσφαίρου. Αν τότε ο Κωφίδης σκεπτόταν τον εαυτό του σ’ ένα φευγαλέο κοντινό πλάνο να μπαίνει, ένας κάποιος Ελληνας ποδοσφαιριστής, μες στο χαμόσπιτο του Κινέζου, τώρα προφανώς το έργο είναι πολύ πιο οργανωμένο. Απευθύνεται στην αχανή μάζα. Μόνον αυτοί αν μάθουν τη διαδικασία ν’ αγοράζουν «σώβρακα και φανέλλες» των ευρωπαϊκών κλαμπ, αρκεί για να σωθούν όλοι!
Μεσημέρι Κυριακής για μας, Μπαρτσελόνα-Χετάφε, για μια φορά, για πρώτη φορά, οι Κινέζοι είδαν Μέσι σε prime time, εφτά με εννέα το (δικό τους) βράδι. Η κίτρινη φυλή ξελιγώθηκε. Οι παίκτες και των δύο ομάδων βγήκαν στον αγωνιστικό χώρο με ομοιόμορφα τι-σερτ, γεμάτα ευχές (στα κλασικά…ορνιθοσκαλίσματα) για την Πρωτοχρονιά. Ακόμη καλύτερα, ότι το κινέζικο ημερολόγιο το ακολουθούν επίσης Ιάπωνες, Κορεάτες και λοιπές δυνάμεις.
Απ’ τον Μέσι και τον Κριστιάνο Ρονάλντο ως τον Τζο Χαρτ της Μάντσεστερ Σίτι, οι ιστότοποι των συλλόγων πλημμύρισαν μηνύματα με στόχευση προς Ασία. Οι μέγκα-σταρ φωτογραφήθηκαν χαμογελαστοί, αρκετά κιτς ομολογουμένως, με…φίδια! Η Χρονιά του Φιδιού. Κραχτό, αν το βλέπεις αποστασιοποιημένα. Αγαρμπο. Αλλ’ οι Κινέζοι είναι μάλλον, ή τουλάχιστον έτσι φαίνεται πως τους αντιλαμβάνεται το δυτικό μάρκετιγκ, όσο αγαθιάρηδες χρειάζεται για να κολακεύονται.
Κανείς απ’ τους big boys δεν αντέχει ν’ αγνοήσει την Ασία. Κάποτε, άρχισαν οι θερινές περιοδείες των ευρωπαϊκών συλλόγων κατά κει. Μετά, το ρεπερτόριο εμπλουτίστηκε.
Οι Ιταλοί, πέρυσι το καλοκαίρι, έπαιξαν τον αγώνα του Σούπερ Καπ, ο σκοτωμός Γιούβε-Νάπολι, στη Φωλιά του Πουλιού. Ολυμπιακό Στάδιο Πεκίνου. Οι Ισπανοί, μαζί με τους Ιταλούς, έβαλαν κάθε Κυριακή ένα παιγνίδι στις δώδεκα-δωδεκάμισι το μεσημέρι. Τη Μπαρτσελόνα, την Κυριακή, την έδειξε η δημόσια κινεζική τηλεόραση (CCTV-5), ένα κανάλι που παίζει σπορ 24/7.
Στα ‘80s ο Κορεάτης Τσα, εξαιρετικός πρεσβευτής της Απω Ανατολής στη Μπούντεσλιγκα, όμως ήταν ένα είδος από μόνος του. Ασιάτης ποδοσφαιριστής, στην Ευρώπη. Τον έδειχναν όλοι με το δάχτυλο, όπως δείχνουμε ένα σπάνιο είδος στο ζωολογικό πάρκο. Αργότερα, δειλά-δειλά ξεκίνησαν να εμφανίζονται οι Νακάτα και οι (διάφοροι) Παρκ. Στις μέρες μας, Ασιάτης στην Ευρώπη έπαψε να κάνει εντύπωση.
Είναι ομολογουμένως πολύ δύσκολο να φανταστούμε, στα χρόνια που έρχονται, Κινέζο (όπως είναι ο Γιάο Μινγκ στο NBA) ποδοσφαιριστή στη Ρεάλ ή στη Μπαρτσελόνα. Η Κίνα δεν έχει, ούτε τόσο υψηλού επιπέδου ποδοσφαιριστές ούτε, το είδαμε τους προηγούμενους μήνες όταν απέτυχαν να υποστηρίξουν μια επένδυση στους Ανελκά και στους Ντρογκμπά, τέτοια οργάνωση.
Μια φορά ο Σερ Αλεξ στο Μάντσεστερ, για εμπορικούς λόγους, προσέλαβε τον Ντονγκ. Τον έβαλε να παίξει, σε ένα αδιάφορο ματς. Και τέλος. Αργότερα, τα ίχνη του Ντονγκ εντοπίστηκαν κάπου στην Αρμενία. Πρόσφατα, άκουσα ότι παίζει στη β’ κατηγορία της Κίνας.

Αλλ’ οι Ασιάτες, κάπως πρέπει να κατακτηθούν. Η Μπαρτσελόνα και η Ρεάλ τους πολιορκούν με τον Μέσι και τον Κριστιάνο Ρονάλντο. Με τα ευρήματα, να παίζουν στις δώδεκα το μεσημέρι. Είναι εξίσου δύσκολο να φανταστεί κανείς, στα χρόνια που έρχονται, τις ομάδες της Μπούντεσλιγκα να παίζουν δώδεκα το μεσημέρι.
Οι Γερμανοί δείχνουν πως έχουν επιλέξει να πολιορκούν τους Ασιάτες…αλλιώς. Με πιο αθλητικό τρόπο. Με τους ποδοσφαιριστές τους. Δείτε μας, γιατί εδώ παίζουν οι δικοί σας. Εδώ, όσο πουθενά αλλού. Ο Καγκάουα, δύο χρόνια στο Ντόρτμουντ, είναι μία περίπτωση. Η Μπορούσια τον αγόρασε για 350 χιλιάρικα, τον έδωσε 50 φορές επάνω.
Οι Καγκάουα, ωστόσο, είναι πολλοί. Παίζουν, προοδεύουν, πρωταγωνιστούν. Ο Χοσογκάι, στο Λέβερκουζεν. Ο Χασέμπε, στη Βόλφσμπουργκ. Ο Σακάι κι ο Οκαζάκι, στη Στουτγκάρδη. Ο Ουτσίντα, στη Σάλκε. Ο Ουσάμι, αφού έμεινε ένα χρόνο και είδε πράγματα στη Μπάγερν, από εφέτος στη Χόφενχαϊμ.
Ο γιος του Τσα, στο Ντίσελντορφ. Ο Κου, στην Αουγκσμπουργκ. Ενδεκάδες, ξεκινούν απ’ αυτούς. Ινούι, στη Φρανκφούρτη. Κιγιοτάκε, στη Νυρεμβέργη. Είναι ταπεινοί, πειθήνιοι, ευγενείς, δεκτικοί, δεν μιλάνε, δεν λαλάνε, ακούνε πολύ, μαθαίνουν γρήγορα, μακρυά από εγώ, πάντοτε πρόθυμοι να κοπιάσουν για να διανύσουν το «εξτρά μίλι» που κάνει τη διαφορά.
Ο Ντονγκ ήταν μία φούσκα, καταδικασμένη να ξεφουσκώσει. Εδώ, είναι ολοκληρωμένο και άρτιο προτσές αθλητικής παραγωγής. Η μέθοδος των Γερμανών κουμπώνει με τον χαρακτήρα των Ασιατών.
Φτιάχνονται άνθρωποι έτσι, φτιάχνονται ποδοσφαιριστές, κερδίζουν τα (γερμανικά) κλαμπ, αλλά κερδίζουν και οι πατρίδες, οι Εθνικές, των ποδοσφαιριστών. Είδα δύο φορές, στην επανεκκίνηση του γερμανικού πρωταθλήματος, τον Σον του Αμβούργου.
Ένα εικοσάχρονο παιδί, που το Αμβούργο τον πήρε από 16 ετών. Τον είδα, μία στο ντέρμπι με τη Βέρντερ κι άλλη μία στον θρίαμβό τους στο Ντόρτμουντ. Μου τίναξε το μυαλό!
Ισως, τελικά, η ζωή προσπεράσει πάλι τη φαντασία. Ισως έρχεται όπου να ‘ναι, δηλαδή, ο πρώτος της κίτρινης φυλής που θα του δώσει να φορέσει τη φανέλα της μία Ρεάλ ή μία Μπάρτσα. Με το γερμανικό κριτήριο. Πόσο καλός παίκτης είναι. Όχι πόσα μπιχλιμπίδια της μπουτίκ θα πουλήσει…