Δεν
μου είναι εύκολο να ξεχνάω... Βασικά για να είμαι ειλικρινής από το
1996, από εκείνο το καλοκαίρι, επέβαλα στον εαυτό μου να μην ξεχνάει
ποτέ. Είμαι απόλυτα ταγμένος στην εξής πρόταση: άνθρωπος που ξεχνάει το
παρελθόν, δεν έχει μέλλον! Γι' αυτό και αδυνατώ να ξεχνάω...
Ηθελα
να γράψω για την αηδία που αισθάνομαι διαβάζοντας όλα όσα αποθεωτικά
γράφονται για το μέλλον της ΑΕΚ το οποίο δεδομένα για δυο χρόνια θα
είναι μαύρο στις κατηγορίες που θα αγωνίζεται την ίδια ώρα που η ιστορία
της τσαλακώθηκε και στιγματίστηκε ανεπανόρθωτα.
Εχω γράψει σε τούτο το χώρο πως ο Δημήτρης
Μελισσανίδης είναι ο μοναδικός άνθρωπος που μπορεί αυτόν τον... θάνατο
που βιώνει η ΑΕΚ και ο Ενωσίτης να τον μετατρέψει σε χρυσή προοπτική και
να πραγματοποιήσει ένα restart που θα έχει ως αποτέλεσμα της δημιουργία μίας πρωταγωνίστριας ομάδας, μία πρωταθληματικής (ξανά) ΑΕΚ...
Ωστόσο
παρακολουθώντας όλες αυτές τις μέρες την (αγαπημένη μου) Μάνστεστερ
Γιουνάιτεντ και όσα έχουν συμβεί από τη στιγμή που ο λατρεμένος μου σερ
Αλεξ Φέργκιουσον γνωστοποίησε την απόφασή του να βάλει τέλος στην
υπέρλαμπρη και γεμάτη επιτυχίες, τίτλους και δόξα (και χρήμα) καριέρα
του στον πάγκο, δεν μπορούσα να βγάλω από το μυαλό μου τον Ντούσαν
Μπάγεβιτς.
Τον άνθρωπο που λάτρεψα όσο κανέναν άλλον και μίσησα στον ίδιο υπερθετικό βαθμό...
Ξέρετε
εμάς τους ΑΕΚτσήδες (τους τυχερούς της γενιάς μου μια και έχουμε ζήσει
για τα καλά τη σούπερ ΑΕΚ -και- του Μπάγεβιτς) θεωρώ πως μας πόνεσε
διπλά και τριπλά η εικόνα του καταπληκτικού φινάλε της καριέρας του σερ
Αλεξ Φέργκιουσον. Διότι όσα είδαμε να γίνονται πραγματικότητα στο
«Θέατρο των ονείρων» στο ματς με αντίπαλο την Σουόνσι (αλλά και στο
τελευταίο εκτός έδρας με την Γουέστ Μπρομ) ήταν το 5% όσων αντίστοιχα θα
κάναμε εμείς για τον Σερβοβόσνιο προπονητή.
Τα
συναισθήματα ήταν έντονα. Στιγμές που ανατρίχιασα, έπιασα τον εαυτό μου
να βουρκώνει και να δακρύζει βλέποντας την υπόκλιση ενός ολόκληρου
Νησιού στον τεράστιο σερ Αλεξ Φέργκιουσον. Και αυτόματα μου ήρθε η
εικόνα του (κάποτε δικού μας) ''Πρίγκηπα''!
Σκεφτόμουν
τον εαυτό μου να κατευθύνεται προς το γήπεδο της ΑΕΚ γεμάτος χαρά και
χαμόγελα για να τιμήσει ότι πιο σημαντικό πέρασε από την ιστορία του
ελληνικού ποδοσφαίρου και της αγαπημένης μου ΑΕΚ. Χαρά και χαμόγελα που
με την είσοδό του (του ''Πρίγκηπα'') στον αγωνιστικό χώρο θα έδιναν τη
θέση τους στα δάκρυα σεβασμού, τιμής και αναγνώρισης.
Δεν θα
σταματούσα να τον αποθεώνω όπως όταν ήμουν στην Σκεπαστή και στην
''21''. Θα είχα δίπλα τη μητέρα μου που πήγαινε στις προπονήσεις στην
Νέα Φιλαδέλφεια για να δει τον Μπάγεβιτς (παίκτη τότε) και να τον
χειροκροτήσει. Μαζί θα ήταν και τ' αδέρφια μου, όλοι οι γηπεδικοί (και
μη) κολλητοί μας. Ολοι θα νιώθαμε το ίδιο. Ολοι θα κλαίγαμε από χαρά και
σεβασμό. Θα ήταν η μέρα που δεν θα υπήρχε ποτέ ξανά άλλη ανάλογη στην
ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου για να συγκριθεί μαζί της. Το όνειρο
θα είχε γίνει πράξη. Δεν θα γράφαμε απλά ένα πανό: «Thanks for the memories Dusan», ούτε θα είχε απλά ένα stand στο
γήπεδο της ΑΕΚ με το όνομά του. Θα είχαμε απαιτήσει να μετονομαστεί το
όνομα του ''σπιτιού'' της Ενωσης σε ''Ντούσαν Μπάγεβιτς'' και θα
επιβάλλαμε στο κράτος να αντικαταστήσει την ονομασία ''λεωφόρος
Δεκελείας'' με το όνομά του!
Κι
αυτό διότι ΑΝ δεν υπήρχε εκείνη η απόφαση (όπως και αν πάρθηκε αυτή) του
καλοκαιριού του 1996 ο Ντούσαν Μπάγεβιτς θα είχε ΣΙΓΟΥΡΑ πετύχει με την
ΑΕΚ όσα και ο σερ Αλεξ Φέργκιουσον κατάφερε στον πάγκο της Μάντσεστερ
Γιουνάιτεντ (τουλάχιστον στο κομμάτι που αφορά τις εγχώριες επιτυχίες
και κατακτήσεις τίτλου). Θα είχε δημιουργήσει αυτοκρατορία που θα είχε
πολύ ΕΥΚΟΛΑ ξεπεράσει σε τίτλους τον Ολυμπιακό, θα είχε πετύχει απίθανες
πορείες στην Ευρώπη και θα είχε ολοκληρώσει το ΟΝΕΙΡΟ μας, να αφήσει
την ΑΕΚ πρώτη όλων!
Δεν το
λέω έτσι γιατί μου ΄ρθε, ή απλά γιατί αυτό ήθελα και ονειρευόμουν. Δεν
το λέω καν εγώ... Το μαρτυρούν όμως οι αριθμοί και οι επιτυχίες: Ο
Μπάγεβιτς κατέκτησε ως προπονητής της ΑΕΚ στην πρώτη του θητεία (για
μένα άλλωστε δεν υπήρξε άλλη): 4 πρωταθλήματα, 1 Κύπελλο, 1 Σούπερ Καπ
και 1 Λιγκ Καπ. Κοινώς από τη σεζόν 1988-1989 έως και τον Μάιο του 1996,
δηλαδή σε προπονητική θητεία 8 ετών κατέκτησε 7 τρόπαια με την ΑΕΚ εκ
των οποίων τα 4 πρωταθλήματα... Συνολικά ο Μπάγεβιτς κάθισε σε 316
παιχνίδια στην Α' Εθνική και είχε 202 νίκες, κοινώς ποσοστό 63,92%.
Ολη η
Ελλάδα (ότι κι αν γινόταν στο χώρο του ελληνικού ποδοσφαίρου) θα
ασχολούνταν επί μήνες μόνο με το φινάλε της καριέρας του Σερβοβόσνιου
προπονητή. Απαντες θα υποκλίνονταν στην ανωτερότητά του. Αφιερώματα σε
όλο τον ποδοσφαιρικό πλανήτη για χάρη του θα συνόδευαν το τελευταίο του
αντίο από τα γήπεδα και τους πάγκους. Οι στατιστικολόγοι θα έκαναν
αναλύσεις επί αναλύσεων αριθμών και στο τέλος της... ημέρας όλοι θα
αντιλαμβανόμασταν πως πλέον τα πράγματα για την ΑΕΚ δεν θα είναι ποτέ
ξανά ίδια! Θα μας «έτρωγε» η αγωνία για το αύριο της ομάδας και φυσικά
χωρίς δεύτερη σκέψη από τον οποιονδήποτε θα ΑΠΑΙΤΟΥΣΑΜΕ την τοποθέτηση
του Ντούσαν Μπάγεβιτς στη θέση του προέδρου της ΠΑΕ ΑΕΚ σε ένδειξη τιμής
και αναγνώρισης της απίθανης και ασύγκριτης προσφοράς του στο σύλλογο.
Και εννοείται πως ο εκάστοτε ιδιοκτήτης της εταιρείας θα έκανε πράξη την
επιθυμία των οπαδών της ΑΕΚ διαφορετικά θα απομακρύνονταν από την Ενωση
με συνοπτικές διαδικασίες! Και φυσικά το σύνθημα «Ντούσαν – ΑΕΚ» θα
ακούγονταν για χρόνια σε κάθε γήπεδο ακόμη και από παιδάκια που δεν θα
είχαν καν βιώσει το μεγαλείο της προσφοράς του...
Ομως δυστυχώς με τα ΑΝ δεν γράφεται η ιστορία. Ισως μόνο το πιο όμορφο ποίημα του Κίπλινγκ -που έγινε γνωστό στους περισσότερους
ποδοσφαιρόφιλους από την ταινία Μάικ Μπάσετ όπου αποτελεί τη μοναδική
στιγμή που στη διάρκεια του έργου δεν γελάς, απλά ακούς- με τον
συγκεκριμένο τίτλο να είναι και το μοναδικό ''αν'' που έγραψε ιστορία.
Αντίθετα με όλα τα παραπάνω που ΘΑ ζούσαμε
σαν ΑΕΚτσήδες και θα ζούσε και ο Ντούσαν Μπάγεβιτς σαν άλλος σερ Αλεξ
Φέργκιουσον, εμείς τελευταία φορά που φωνάξαμε το «ΑΕΚ – Ντούσαν»
σύνθημα στο «Νίκος Γκούμας» ήταν στο ματς με τον Αθηναϊκό αν θυμάμαι
καλά τον Μάιο του 1996... Επειτα το μόνο που θυμάμαι ήταν να μου ζητάει
επίμονα η μητέρα μου να πάμε στην πρώτη προπόνηση της μετά – Μπάγεβιτς
εποχής της ΑΕΚ με τον Πέτρο Ραβούση για να... κράξουμε από νωρίς τον
Σερβοβόσνιο προπονητή που πήγε σε... εχθρό μας!
Τώρα ο Μπάγεβιτς επιστρέφει στην ΑΕΚ όπως
ήταν αναμενόμενο αφού αναλαμβάνει ο Μελισσανίδης και φυσικά οι Ενωσίτες
(κυρίως όσοι είναι απέναντί του όπως εγώ και δεν πρόκειται να ξεχάσουν
ποτέ) θα αναγκαστούν να τον ανεχθούν, να κάνουν τουμπεκί για το καλό της
ενότητας και της ΑΕΚ. Και αυτό θα κάνουν-κάνουμε... Αφού εκείνος
καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον μας έκανε να μάθουμε (και σωστά) πως
πάνω απ' την ομάδα δεν πρέπει να μπαίνει ΚΑΝΕΝΑ ΠΡΟΣΩΠΟ ανεξαρτήτως
ονοματεπώνυμου, ή μήπως η ιστορία με τον σερ Αλεξ Φέργκιουσον δικαιώνει
όλους εμάς τους ρομαντικούς; Εμας που θέλαμε να ζήσουμε το ίδιο
όνειρο...
Πατέρα το ξέρεις καλά, αυτή η κόντρα μας
για τον Μπάγεβιτς δεν θα αλλάξει ποτέ. Εσύ πάντα θα μας ''λες'' πως
αγαπάει την ΑΕΚ και να μην είμαστε απέναντί του αλλά κοντά στην ομάδα κι
εμείς θα ''σε τσαντίζουμε'', θα ''σε φτάνουμε'' στα όριά σου με την
επίθεση που θα του κάνουμε γιατί δεν θέλουμε και δεν πρόκειται να
ξεχάσουμε. Και μπαμπάκα αν ήμασταν μαζί εδώ τώρα και βλέπαμε –
σχολιάζαμε την αποχώρηση του σερ Αλεξ Φέργκιουσον θα σου έλεγα όλα τα
παραπάνω, θα τα έχωνα πάλι στον Σερβοβόσνιο προπονητή κι εσύ αν και θα
καταλάβαινες απόλυτα τι εννοώ θα με έκραζες αφού θα μου ''έλεγες'' ότι
πάλι βρήκα κάτι για να κράξω τη στιγμή που προέχει η ενότητα τώρα που η
ΑΕΚ επιχειρεί το restart της με τον αγαπημένο σου Μελισσανίδη και τον Μπάγεβιτς που πάντα γούσταρες και εκτιμούσες...
Πόσο μεγάλο κρίμα όμως φίλοι μου
ΑΕΚτσήδες; Δεν είναι; Διότι γνωρίζετε καλά ΟΛΟΙ πως όσα γράφω παραπάνω
θα γίνονταν κατά γράμμα, οι στιγμές που θα ζούσαμε θα ήταν ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΕΣ
και ΑΣΥΓΚΡΙΤΕΣ ακόμη κι αν οι τίτλοι που θα μας χάριζε ο Ντούσαν
Μπάγεβιτς δεν θα ήταν αριθμητικά ίδιοι με όσους πρόσφερε ο σερ Αλεξ
Φέργκιουσον στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Διότι και πάλι κάτω από τον
Ολυμπιακό (που είναι πολύ πιθανό να ήμασταν λόγω... Ελλαδιστάν) να
μέναμε σε τίτλους, εμείς οι ΑΕΚτσήδες ξέρουμε να αναγνωρίζουμε και να
αγαπάμε μοναδικά, ολοκληρωτικά και απόλυτα. Πίστευα πως ξέραμε και να μη
ξεχνάμε, αλλά και να μη συγχωρούμε, αλλά σ' αυτά γελάστηκα...!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου