Αφήνω στην άκρη τα κριτήρια
στην περίπτωση ισοβαθμίας με την Βοσνία. Παρά το γεγονός ότι όποια κι’
αν ήταν αυτά, είτε η συνολική διαφορά τερμάτων, είτε τα μεταξύ μας
παιχνίδια, οι Βόσνιοι θα είχαν έτσι κι’ αλλιώς το πάνω χέρι, το
ξεπερνάω.
Μάλλον πιο σωστά δεν βασίζομαι σε αυτό για να γράψω ότι αυτή την απευθείας πρόκριση την αξίζουν οι Βόσνιοι και ας είναι η Ελλάδα αυτή που μάλλον θα την χάσει. Περιγράφοντας το καθοριστικό ματς της Σλοβακίας με την Βοσνία για λογαριασμό του ΟΤΕ TV που και σε αυτή την αγωνιστική μετέδωσε ορισμένα πολύ σπουδαία ματς για τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Βραζιλίας, διαπίστωσα πόσο πολύ θέλουν οι Βόσνιοι αυτή την πρόκριση.
Το διαπίστωνε πανεύκολα και ο τηλεθεατής. Όχι μόνο μέσα στο χόρτο, όχι μόνο στα πρόσωπα των παικτών της Βοσνίας ή του τεχνικού τιμ, όχι μόνο από τον τρόπο που πανηγύρισαν αυτήν την ενδεχομένως ιστορική για αυτούς νίκη. Ούτε καν από το γεγονός ότι με την πλάτη στον τοίχο και όντας πίσω στο σκορ με 1-0 στο ημίχρονο, κατάφεραν και ανέτρεψαν την κατάσταση και δεν λύγισαν από την πίεση και το άγχος, όπως έμοιαζε το φυσιολογικό. Ηταν εύκολο να το διαπιστώσεις πόσο πολύ θέλουν αυτή την πρόκριση από αυτό που συνέβαινε στις κερκίδες.
Το ματς έγινε στη Σλοβακία και την πόλη Ζίλινα. Οι Σλοβάκοι το όρισαν εκεί το παιχνίδι και όχι στην Μπρατισλάβα που έπαιξαν με εμάς, πρώτον γιατί το γήπεδο είναι αυτό που λέμε «στρούγκα» και δεύτερον για να το γεμίσουν, αφού η χωρητικότητα του είναι 11.181 θεατές.
Το γήπεδο όντως γέμισε, αλλά γέμισε από Βόσνιους. Επισήμως πήραν κάτι παραπάνω από 1000 εισιτήρια, ανεπισήμως τα πήραν σχεδόν όλα! Απόβαση στη Ζίλινα από 7.500 χιλιάδες Βόσνιους οι οποίοι από κάθε γωνιά της Ευρώπης μαζεύτηκαν στη Σλοβακία. Κάποιοι από αυτούς πρόλαβαν και πήραν τα εισιτήρια ανάμεσα στους Σλοβάκους από τα γκισέ, όσοι δεν τα κατάφεραν τα αγόρασαν στην μαύρη αγορά, πάντως η συντριπτική πλειοψηφία των Βόσνιων που έκαναν το ταξίδι ήταν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στο γήπεδο. Παρόντες όχι για να δουν το ματς που θα γράφονταν η ιστορία, αλλά παρόντες για την γράψουν οι ίδιοι την ιστορία.
Οι ποδοσφαιριστές της Εθνικής ομάδας της Βοσνίας, όταν διαπίστωσαν, μπαίνοντας στο γήπεδο, ότι είναι σαν να βρίσκονται στη Ζένιτσα… έφαγαν την τελευταία ένεση ηθικού. Ο ορισμός αυτού που λέμε «μία χώρα, μία ομάδα».
Κάπως έτσι βρήκαν το κουράγιο οι παίκτες της να ξεπεράσουν όλα τα στραβά και τα ανάποδα του ματς. Κάπως έτσι το 1-0 του πρώτου ημιχρόνου που τους έστελνε στην κόλαση των μπαράζ έγινε 1-2 τελικό που τους στέλνει (μάλλον) στον παράδεισο της Βραζιλίας.
Κάπως έτσι καταλήγω και εγώ στο συμπέρασμα, ότι αυτός, ο μέχρι εκεί που δεν παίρνει, βασανισμένος λαός από τον εμφύλιο σπαραγμό αξίζει αυτή την πρόκριση. Δεν είναι μόνο η ποιότητα ποδοσφαίρου, δεν είναι μόνο η ποιότητα των παικτών, δεν είναι μόνο τα αποτελέσματα, είναι και η διάθεση, το πάθος, το κάρμα που οδηγεί αυτή την ομάδα. Η θετική αύρα των χιλιάδων Βόσνιων που «πέταξαν» έξω από το σπίτι τους Σλοβάκους θεατές με κάθε τρόπο για να πάρουν αυτοί τις θέσεις τους και να «σπρώξουν» την ομάδα στο όνειρο. Ισως να είναι αυτό που μέτρησε περισσότερο από κάθε τι άλλο…
Βαθιά υπόκλιση λοιπόν και μπράβο τους κι’ ας είμαστε εμείς αυτοί που πιθανόν θα πάμε στα μπαράζ. Εκεί, είτε αντίπαλος μας είναι η Γαλλία, είτε η Ισλανδία μπορούμε. Θα βοηθήσει πολύ μάλιστα, αν ξαναβρούμε αυτό που (νομίζω) χάσαμε ως ένα βαθμό στην πορεία από το 2004 μέχρι εδώ… Να ξαναγίνουμε και εμείς «μια χώρα, μία ομάδα»…
Μάλλον πιο σωστά δεν βασίζομαι σε αυτό για να γράψω ότι αυτή την απευθείας πρόκριση την αξίζουν οι Βόσνιοι και ας είναι η Ελλάδα αυτή που μάλλον θα την χάσει. Περιγράφοντας το καθοριστικό ματς της Σλοβακίας με την Βοσνία για λογαριασμό του ΟΤΕ TV που και σε αυτή την αγωνιστική μετέδωσε ορισμένα πολύ σπουδαία ματς για τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Βραζιλίας, διαπίστωσα πόσο πολύ θέλουν οι Βόσνιοι αυτή την πρόκριση.
Το διαπίστωνε πανεύκολα και ο τηλεθεατής. Όχι μόνο μέσα στο χόρτο, όχι μόνο στα πρόσωπα των παικτών της Βοσνίας ή του τεχνικού τιμ, όχι μόνο από τον τρόπο που πανηγύρισαν αυτήν την ενδεχομένως ιστορική για αυτούς νίκη. Ούτε καν από το γεγονός ότι με την πλάτη στον τοίχο και όντας πίσω στο σκορ με 1-0 στο ημίχρονο, κατάφεραν και ανέτρεψαν την κατάσταση και δεν λύγισαν από την πίεση και το άγχος, όπως έμοιαζε το φυσιολογικό. Ηταν εύκολο να το διαπιστώσεις πόσο πολύ θέλουν αυτή την πρόκριση από αυτό που συνέβαινε στις κερκίδες.
Το ματς έγινε στη Σλοβακία και την πόλη Ζίλινα. Οι Σλοβάκοι το όρισαν εκεί το παιχνίδι και όχι στην Μπρατισλάβα που έπαιξαν με εμάς, πρώτον γιατί το γήπεδο είναι αυτό που λέμε «στρούγκα» και δεύτερον για να το γεμίσουν, αφού η χωρητικότητα του είναι 11.181 θεατές.
Το γήπεδο όντως γέμισε, αλλά γέμισε από Βόσνιους. Επισήμως πήραν κάτι παραπάνω από 1000 εισιτήρια, ανεπισήμως τα πήραν σχεδόν όλα! Απόβαση στη Ζίλινα από 7.500 χιλιάδες Βόσνιους οι οποίοι από κάθε γωνιά της Ευρώπης μαζεύτηκαν στη Σλοβακία. Κάποιοι από αυτούς πρόλαβαν και πήραν τα εισιτήρια ανάμεσα στους Σλοβάκους από τα γκισέ, όσοι δεν τα κατάφεραν τα αγόρασαν στην μαύρη αγορά, πάντως η συντριπτική πλειοψηφία των Βόσνιων που έκαναν το ταξίδι ήταν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στο γήπεδο. Παρόντες όχι για να δουν το ματς που θα γράφονταν η ιστορία, αλλά παρόντες για την γράψουν οι ίδιοι την ιστορία.
Οι ποδοσφαιριστές της Εθνικής ομάδας της Βοσνίας, όταν διαπίστωσαν, μπαίνοντας στο γήπεδο, ότι είναι σαν να βρίσκονται στη Ζένιτσα… έφαγαν την τελευταία ένεση ηθικού. Ο ορισμός αυτού που λέμε «μία χώρα, μία ομάδα».
Κάπως έτσι βρήκαν το κουράγιο οι παίκτες της να ξεπεράσουν όλα τα στραβά και τα ανάποδα του ματς. Κάπως έτσι το 1-0 του πρώτου ημιχρόνου που τους έστελνε στην κόλαση των μπαράζ έγινε 1-2 τελικό που τους στέλνει (μάλλον) στον παράδεισο της Βραζιλίας.
Κάπως έτσι καταλήγω και εγώ στο συμπέρασμα, ότι αυτός, ο μέχρι εκεί που δεν παίρνει, βασανισμένος λαός από τον εμφύλιο σπαραγμό αξίζει αυτή την πρόκριση. Δεν είναι μόνο η ποιότητα ποδοσφαίρου, δεν είναι μόνο η ποιότητα των παικτών, δεν είναι μόνο τα αποτελέσματα, είναι και η διάθεση, το πάθος, το κάρμα που οδηγεί αυτή την ομάδα. Η θετική αύρα των χιλιάδων Βόσνιων που «πέταξαν» έξω από το σπίτι τους Σλοβάκους θεατές με κάθε τρόπο για να πάρουν αυτοί τις θέσεις τους και να «σπρώξουν» την ομάδα στο όνειρο. Ισως να είναι αυτό που μέτρησε περισσότερο από κάθε τι άλλο…
Βαθιά υπόκλιση λοιπόν και μπράβο τους κι’ ας είμαστε εμείς αυτοί που πιθανόν θα πάμε στα μπαράζ. Εκεί, είτε αντίπαλος μας είναι η Γαλλία, είτε η Ισλανδία μπορούμε. Θα βοηθήσει πολύ μάλιστα, αν ξαναβρούμε αυτό που (νομίζω) χάσαμε ως ένα βαθμό στην πορεία από το 2004 μέχρι εδώ… Να ξαναγίνουμε και εμείς «μια χώρα, μία ομάδα»…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου