Η
υπόθεση της wild card που εξασφάλισε η Εθνική ομάδα για το Παγκόσμιο
Κύπελλο της Ισπανίας, είναι πολύ σύνθετο και προσφέρεται για άκρατο
λαϊκισμό και ταυτόχρονα κορώνες αφοσίωσης στο εθνικό μας σπορ και την
ηγεσία του.
Επιτρέψτε μου να μη συγχρονιστώ με καμία από τις δύο επικρατούσες τάσεις των τελευταίων ημερών. Ούτε ο, εκ του ασφαλώς, λαϊκισμός που αποτελεί το πιο γόνιμο φρούτο της εποχής για όσους θέλουν να ταυτιστούν με to πληγωμένο κοινωνικό αίσθημα με εκφράζει τούτες τις ώρες, ούτε βέβαια ο συναγερμός και h αναγνώριση της 1ης Φεβρουαρίου ως ημέρα Εθνικής παλιγγενεσίας με βρίσκει σύμφωνο.
Καλό θα ήταν, πριν εκφραστεί οποιαδήποτε διαφωνία με τη συμμετοχή της Ελλάδας στην κατάπτυστη διαδικασία που εφάρμοσε η FIBA, να αναλογιστούμε και ποιοι θα ήταν οι μεγάλοι χαμένοι από μία ενδεχόμενη απουσία της Εθνικής από το Μουντομπάσκετ. Κι αυτοί θα ήταν οι άνθρωποι που εδώ και πολλά χρόνια έχουν προσφέρει στο ελληνικό μπάσκετ μοναδικές στιγμές. Η καριέρα ενός αθλητή σε υψηλό επίπεδο έχει ημερομηνία λήξης. Οι μεγάλες διοργανώσεις είναι αυτές για τις οποίες ζει ο ψυχισμός κάθε μεγάλου παίκτη, που στην Ελλάδα είχαμε την ευτυχία να παράγουμε. Η γενιά του Σπανούλη, του Φώτση, του Ζήση, του Μπουρούση, των παιδιών που ήταν παρόντες στη ...Δευτέρα παρουσία της εθνικής ομάδας (2005) θα ήταν πολύ στενάχωρο να βολέψουν στο ντουλάπι τους τη φανέλα με το εθνόσημο, χάνοντας την τελευταία ευκαιρία για μία παρουσία σε μία αληθινά σπουδαία διοργάνωση. Και -είτε το θέλουμε, είτε όχι- μέχρι σήμερα το Ευρωμπάσκετ δεν ήταν τέτοια.
Από την άλλη πλευρά, αρνούμαι να δηλώσω υπερήφανος για μία νίκη που επιτεύχθηκε σε γραφεία, φακέλους, προσωπικές σχέσεις και σε μία μάχη με ευτελή κριτήρια και κανόνες γραμμένους στο χιόνι. Η Εθνική ομάδα, μου έχει προσφέρει (όπως και σε όλους βέβαια) δεκάδες λόγους για να φουσκώσουν τα στήθια μου με υπερηφάνεια, αμέτρητες εικόνες αμπαρωμένες στα βάθη της ψυχής μου και ένα πλούτο ανεξίτηλων συναισθημάτων που είναι ανίκανες να σβήσουν οι οποιεσδήποτε αποτυχίες. Αρνούμαι να δηλώσω υπερήφανος και συγκλονισμένος από την ελληνική διπλωματία, όταν η Ελλάδα, τυλιγμένη σε μία κόλλα χαρτί κι αμπαλαρισμένη σε ένα φάκελο πολυτελείας, διεκδικεί μία από την 20η μέχρι την 24η θέση μίας διοργάνωσης που απέτυχε παταγωδώς να κερδίσει στο παρκέ με την απόδοσή της.
Αρνούμαι όμως και να αποδεχτώ την εκστρατεία εναντίωσης κατά του μεγάλου αγώνα που έδωσε ο Γιώργος Βασιλακόπουλος τους τελευταίους μήνες ώστε η Ελλάδα να είναι παρούσα στο μεγάλο ραντεβού. Διάβασα και οικειοποιούμαι ότι η ΕΟΚ δεν δωροδόκησε, δεν χρησιμοποίησε ανήθικες μεθόδους, δεν ρουσφετολόγησε για να είναι ανάμεσα στις τέσσερις τυχερές ομάδες των wild cards. Πήρε μέρος, μαζί με άλλες 14 συνδιεκδικήτριες (μερικές εκ των οποίων αποχώρησαν την ύστατη στιγμή, έχοντας καταβάλλει μεγάλη προσπάθεια να βρεθούν ανάμεσα στιες τυχερές) σε μία διαδικασία, κατάπτυστη μεν, από την οποία όμως, η Ελλάδα σε καμία περίπτωση δεν έπρεπε να είναι απούσα. Δηλαδή, τι θα έκανε η ΕΟΚ; Μουτράκια; Και; Θα έκανε τα μούτρα κρέας σε μία διεφθαρμένη ομάδα ανθρώπων που υποτίθεται ότι ηγούνται ενός παγκόσμιου θεσμικού οργάνου, αλλά τα μάτια τους γυρίζουν στην όψη του ευρώ. Ποια νίκη θα πετύχαινε η ΕΟΚ αν αντιστεκόταν; Η διαδικασία ξεκίνησε κι ολοκληρώθηκε και η Ελλάδα έπρεπε να είναι εκεί. Είχε χρέος να είναι εκεί, κάνοντας βέβαια το αυτονόητο: Καταδικάζοντας την πρακτική των πεινασμένων εκπροσώπων της FIBA και των ανόητων εγκεφάλων που υποχρέωσαν τις ομοσπονδίες να πάρουν μέρος σε μία πλειοδοτική κούρσα με όχημα το χρήμα και όχι την πραγματική αξία.
Η Ελλάδα στη Βαρκελώνη πήρε αυτό που της ανήκε. Βάσει της παγκόσμιας κατάταξης που η ίδια ανακοινώνει, σε καμία περίπτωση δε θα μπορούσε να απουσιάσει. Χρειάστηκε όμως να γίνει τεράστια μάχη για αυτό που οι FIBαίοι προσπάθησαν να της στερήσουν, βάζοντας στο κόλπο πιθανούς κι απίθανους διεκδικητές.
Περήφανος όμως, σύντροφοι δε θα μπορούσε να αισθανθώ για αυτή τη νίκη. Να αισθανθώ περήφανος που το όνομα της Εθνικής μπάσκετ μπήκε στην ίδια λίστα με αυτά της Βραζιλίας, της Τουρκίας και της Φινλανδίας; Ε, όχι δα! Δε θα ήταν κακοποίηση κι ευτελισμός της σπουδαίας έννοιας που κρύβει αυτή η λέξη; Περηφάνια που η Ελλάδα βρέθηκε σε μία κατάστασης εξομοίωσης με τους Φινλανδούς; Περηφάνεια επειδή η FIBA καταργώντας κάθε έννοια κριτηρίου χάρισε μία wild card σε μία ώρα που δεν έχει την παραμικρή μπασκετική προοπτική και ουδεμία γονιδιακή σχέση με το μπάσκετ; Από πού κι ως που η Φινλανδία τιμήθηκε από τη FIBA; Τι ακριβώς έχει να προσφέρει; Μόλις τρία χρόνια ιστορίας στο ευρωπαϊκό μπάσκετ, με κορυφαίο παράσημο την 9η θέση που κατέκτησε φέτος στη Σλοβενία; Μήπως έχει να προσφέρει ταλέντο; Οι Φινλανδοί, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, δεν έβγαλαν, ούτε πρόκειται να παράγουν μπασκετικό ταλέντο, διότι πολύ απλά δεν το έχουν! Πρόκειται περί αγοράς; Από πού κι ως που μία χώρα 5.5 εκ. ανθρώπων, χωρίς την παραμικρή παράδοση στο μπάσκετ, μπορεί να αποτελέσει εν δυνάμει παραγωγική μπασκετική δύναμη κι αναπτυξιακός άξονας του αθλήματος; Η Σουηδία παλεύει εδώ και πολλά χρόνια, αλλά ξέρετε πολύ καλό σε τι επίπεδο βρίσκεται.
Ομολογώ ότι προβληματίζομαι πολύ με τις πληροφορίες που είδαν τελευταία το φως της δημοσιότητας. Ισως η Ρωσία και η Κίνα να μην απέσυραν τις υποψηφιότητές τους, όπως κυκλοφόρησε, αλλά, αλήθεια, υπάρχει κανείς που να πιστεύει ότι αν η Κίνα (μία τεράστια αγορά την οποία πάντως, όλοι επικαλούνται, αλλά ουσιαστικό αντίκρισμα στο ευρωπαϊκό μπάσκετ δεν προσφέρει κι ούτε πρόκειται κατά τη γνώμη μου), ή η Ιταλία (των NBAers), ή η Ρωσία έδιναν τα φράγκα, η FIBA θα έδινε το χρίσμα στους Φινλανδούς; Πολλοί συνάδελφοι που τιμώ και τους σέβομαι απεριόριστα ισχυρίστηκαν ότι η επιλογή της Φινλανδίας αποτελεί την καλύτερη απάντηση σε όσους μίλησαν για πλειστηριασμούς. Μήπως συνέβη τελικά το αντίθετο; Μήπως τελικά, η Φινλανδία αποτέλεσε το καλύτερο παράδειγμα και την επιβεβαίωση ότι η FIBA δεν ήθελε τίποτα περισσότερο από την διοργάνωση ενός άτυπου πλειοδοτικού διαγωνισμού, στον οποίο εν τέλει κάποιοι αρνήθηκαν να πάρουν μέρος; Και μην μου αναφέρετε το παράδειγμα του Κατάρ που όπως λεν οι πληροφορίες πρόσφερε τα τριπλάσια χρήματα από όλους. Είπαμε, η ξεφτίλα έχει κι ένα όριο. Το ξέρουν ακόμα και οι ξεφτιλισμένοι.
Η Ελλάδα, εκ θέσεως, δεν μπορεί να δηλώσει υπερήφανη που πήρε μία θέση στα χαρτιά κι όχι στο παρκέ. Δεν το επιτρέπει η ιστορία της, ούτε η διαδρομή της. Και πολύ περισσότερο δεν μπορεί να είναι υπερήφανη επειδή πήρε μία θέση που (από τη στιγμή κατά τη οποία τέθηκε θέμα wild cards) εδικαιούτο πέρα για πέρα, όχι μόνο επειδή ήταν η πρώτη επιλαχούσα βάσει της παγκόσμιας κατάστασης, αλλά με βάσει όλα τα κριτήρια που είχαν τεθεί από την αρχή. ΟΛΑ! Αυτά που εν τέλει η FIBA δεν έλαβε σε καμία περίπτωση υπόψιν της, δίνοντας χρίσμα στη Φινλανδία. Που σημαίνει ότι μάλλον δεν έπαιξαν και κανένα ουσιαστικό ρόλο.
Υ.Γ. Σέβομαι πολύ και τιμώ την Εθνική ομάδα της Φινλανδίας, όπως κάθε αθλητή ή κάθε σύνολο που πετυχαίνει περισσότερα πράγματα από αυτά που ορίζει η θέση, ή η μοίρα του. Είναι μία ομάδα, καθοδηγούμενη από έναν εξαιρετικό προπονητή, που παρουσιάζει τεράστιο πάθος, αλλά σε επίπεδο ταλέντου υστερεί ακόμα και από τις ομάδες Α2 του ελληνικού μπάσκετ. Αυτές οι ομάδες λοιπόν, μέχρι να καταφέρουν κάτι στη διαδρομή τους και να χτισουν πάνω σε αυτό (πρέπει να) είναι υποχρεωμένες να κερδίζουν τη συμμετοχή τους σε μεγάλες διοργανώσεις από αγώνες κι όχι στα γραφεία.
Υ.Γ.1 Το Σεπτέμβριο η Φινλανδία ήταν μια ομάδα που η Ελλάδα υπό κανονικές συνθήκες έπρεπε να κερδίσει χωρίς καν προπονητή στον πάγκο; Πως ξαφνικά έγινε μελλοντικό μπασκετικό πρότζεκτ σε παγκόσμιο επίπεδο, ομολογώ ότι είναι αδύνατον να καταλάβω.
Υ.Γ. 2 Από τη στιγμή που το καλοκαίρι έβαλα τα γέλια (και συνεχίζω να τα βάζω) όταν άκουσα τον αξιοσέβαστο Χένρικ Ντέτμαν (για τον οποίο τρέφω απεριόριστη συμπάθεια) να υποστηρίζει ότι η χώρα του θα διεκδικήσει wild card, δε θα μπορούσα σε αυτό το blog να εκφραστώ με διαφορετικό τρόπο. Η επιλογή της Φινλανδίας εξακολουθώ να πιστεύω ότι είναι για γέλια και μαύρη σελίδα στην ιστορία του μπάσκετ.
Υ.Γ.3 Ο Βασιλακόπουλος πέτυχε δυο νίκες. Αφενός ξεφτίλισε το σύστημα της παγκόσμιας ομοσπονδίας με τις διαδοχικές τοποθετήσεις του για το απαράδεκτο κριτήριο των δωρεών, αφετέρου πήρε κάρτα συμμετοχής.
Υ.Γ.4 Δεν πρέπει να υπάρχει μεγαλύτερη αρπαχτή στην ιστορία του αθλητισμού σε επίπεδο εθνικών ομάδων. Τόσο μεγάλη που η FIBA φυσικά κατάργησε τις wild cards.
Υ.Γ.5 Ηρθε (πάλι) η ώρα του Σπανούλη, του Ζήση και του Φώτση. Αυτά τα παιδιά αισθάνομαι ότι χρωστούν κάτι στον εαυτό τους με την εθνική ομάδα. Θα έχουν ακόμα μία ευκαιρία. Όχι για εμάς. Για τους ίδιους. Σε εμάς δε χρωστούν τίποτα. Μας έχουν ξεπληρώσει εδώ και χρόνια. Ξέρω καλά ότι κάποια παιδιά της Εθνικής έκλαιγαν με αναφιλητά το τελευταίο βράδυ στη Σλοβενία. Είναι ώρα πια αυτά τα δάκρυα να στεγνώσουν.
Επιτρέψτε μου να μη συγχρονιστώ με καμία από τις δύο επικρατούσες τάσεις των τελευταίων ημερών. Ούτε ο, εκ του ασφαλώς, λαϊκισμός που αποτελεί το πιο γόνιμο φρούτο της εποχής για όσους θέλουν να ταυτιστούν με to πληγωμένο κοινωνικό αίσθημα με εκφράζει τούτες τις ώρες, ούτε βέβαια ο συναγερμός και h αναγνώριση της 1ης Φεβρουαρίου ως ημέρα Εθνικής παλιγγενεσίας με βρίσκει σύμφωνο.
Καλό θα ήταν, πριν εκφραστεί οποιαδήποτε διαφωνία με τη συμμετοχή της Ελλάδας στην κατάπτυστη διαδικασία που εφάρμοσε η FIBA, να αναλογιστούμε και ποιοι θα ήταν οι μεγάλοι χαμένοι από μία ενδεχόμενη απουσία της Εθνικής από το Μουντομπάσκετ. Κι αυτοί θα ήταν οι άνθρωποι που εδώ και πολλά χρόνια έχουν προσφέρει στο ελληνικό μπάσκετ μοναδικές στιγμές. Η καριέρα ενός αθλητή σε υψηλό επίπεδο έχει ημερομηνία λήξης. Οι μεγάλες διοργανώσεις είναι αυτές για τις οποίες ζει ο ψυχισμός κάθε μεγάλου παίκτη, που στην Ελλάδα είχαμε την ευτυχία να παράγουμε. Η γενιά του Σπανούλη, του Φώτση, του Ζήση, του Μπουρούση, των παιδιών που ήταν παρόντες στη ...Δευτέρα παρουσία της εθνικής ομάδας (2005) θα ήταν πολύ στενάχωρο να βολέψουν στο ντουλάπι τους τη φανέλα με το εθνόσημο, χάνοντας την τελευταία ευκαιρία για μία παρουσία σε μία αληθινά σπουδαία διοργάνωση. Και -είτε το θέλουμε, είτε όχι- μέχρι σήμερα το Ευρωμπάσκετ δεν ήταν τέτοια.
Από την άλλη πλευρά, αρνούμαι να δηλώσω υπερήφανος για μία νίκη που επιτεύχθηκε σε γραφεία, φακέλους, προσωπικές σχέσεις και σε μία μάχη με ευτελή κριτήρια και κανόνες γραμμένους στο χιόνι. Η Εθνική ομάδα, μου έχει προσφέρει (όπως και σε όλους βέβαια) δεκάδες λόγους για να φουσκώσουν τα στήθια μου με υπερηφάνεια, αμέτρητες εικόνες αμπαρωμένες στα βάθη της ψυχής μου και ένα πλούτο ανεξίτηλων συναισθημάτων που είναι ανίκανες να σβήσουν οι οποιεσδήποτε αποτυχίες. Αρνούμαι να δηλώσω υπερήφανος και συγκλονισμένος από την ελληνική διπλωματία, όταν η Ελλάδα, τυλιγμένη σε μία κόλλα χαρτί κι αμπαλαρισμένη σε ένα φάκελο πολυτελείας, διεκδικεί μία από την 20η μέχρι την 24η θέση μίας διοργάνωσης που απέτυχε παταγωδώς να κερδίσει στο παρκέ με την απόδοσή της.
Αρνούμαι όμως και να αποδεχτώ την εκστρατεία εναντίωσης κατά του μεγάλου αγώνα που έδωσε ο Γιώργος Βασιλακόπουλος τους τελευταίους μήνες ώστε η Ελλάδα να είναι παρούσα στο μεγάλο ραντεβού. Διάβασα και οικειοποιούμαι ότι η ΕΟΚ δεν δωροδόκησε, δεν χρησιμοποίησε ανήθικες μεθόδους, δεν ρουσφετολόγησε για να είναι ανάμεσα στις τέσσερις τυχερές ομάδες των wild cards. Πήρε μέρος, μαζί με άλλες 14 συνδιεκδικήτριες (μερικές εκ των οποίων αποχώρησαν την ύστατη στιγμή, έχοντας καταβάλλει μεγάλη προσπάθεια να βρεθούν ανάμεσα στιες τυχερές) σε μία διαδικασία, κατάπτυστη μεν, από την οποία όμως, η Ελλάδα σε καμία περίπτωση δεν έπρεπε να είναι απούσα. Δηλαδή, τι θα έκανε η ΕΟΚ; Μουτράκια; Και; Θα έκανε τα μούτρα κρέας σε μία διεφθαρμένη ομάδα ανθρώπων που υποτίθεται ότι ηγούνται ενός παγκόσμιου θεσμικού οργάνου, αλλά τα μάτια τους γυρίζουν στην όψη του ευρώ. Ποια νίκη θα πετύχαινε η ΕΟΚ αν αντιστεκόταν; Η διαδικασία ξεκίνησε κι ολοκληρώθηκε και η Ελλάδα έπρεπε να είναι εκεί. Είχε χρέος να είναι εκεί, κάνοντας βέβαια το αυτονόητο: Καταδικάζοντας την πρακτική των πεινασμένων εκπροσώπων της FIBA και των ανόητων εγκεφάλων που υποχρέωσαν τις ομοσπονδίες να πάρουν μέρος σε μία πλειοδοτική κούρσα με όχημα το χρήμα και όχι την πραγματική αξία.
Η Ελλάδα στη Βαρκελώνη πήρε αυτό που της ανήκε. Βάσει της παγκόσμιας κατάταξης που η ίδια ανακοινώνει, σε καμία περίπτωση δε θα μπορούσε να απουσιάσει. Χρειάστηκε όμως να γίνει τεράστια μάχη για αυτό που οι FIBαίοι προσπάθησαν να της στερήσουν, βάζοντας στο κόλπο πιθανούς κι απίθανους διεκδικητές.
Περήφανος όμως, σύντροφοι δε θα μπορούσε να αισθανθώ για αυτή τη νίκη. Να αισθανθώ περήφανος που το όνομα της Εθνικής μπάσκετ μπήκε στην ίδια λίστα με αυτά της Βραζιλίας, της Τουρκίας και της Φινλανδίας; Ε, όχι δα! Δε θα ήταν κακοποίηση κι ευτελισμός της σπουδαίας έννοιας που κρύβει αυτή η λέξη; Περηφάνια που η Ελλάδα βρέθηκε σε μία κατάστασης εξομοίωσης με τους Φινλανδούς; Περηφάνεια επειδή η FIBA καταργώντας κάθε έννοια κριτηρίου χάρισε μία wild card σε μία ώρα που δεν έχει την παραμικρή μπασκετική προοπτική και ουδεμία γονιδιακή σχέση με το μπάσκετ; Από πού κι ως που η Φινλανδία τιμήθηκε από τη FIBA; Τι ακριβώς έχει να προσφέρει; Μόλις τρία χρόνια ιστορίας στο ευρωπαϊκό μπάσκετ, με κορυφαίο παράσημο την 9η θέση που κατέκτησε φέτος στη Σλοβενία; Μήπως έχει να προσφέρει ταλέντο; Οι Φινλανδοί, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, δεν έβγαλαν, ούτε πρόκειται να παράγουν μπασκετικό ταλέντο, διότι πολύ απλά δεν το έχουν! Πρόκειται περί αγοράς; Από πού κι ως που μία χώρα 5.5 εκ. ανθρώπων, χωρίς την παραμικρή παράδοση στο μπάσκετ, μπορεί να αποτελέσει εν δυνάμει παραγωγική μπασκετική δύναμη κι αναπτυξιακός άξονας του αθλήματος; Η Σουηδία παλεύει εδώ και πολλά χρόνια, αλλά ξέρετε πολύ καλό σε τι επίπεδο βρίσκεται.
Ομολογώ ότι προβληματίζομαι πολύ με τις πληροφορίες που είδαν τελευταία το φως της δημοσιότητας. Ισως η Ρωσία και η Κίνα να μην απέσυραν τις υποψηφιότητές τους, όπως κυκλοφόρησε, αλλά, αλήθεια, υπάρχει κανείς που να πιστεύει ότι αν η Κίνα (μία τεράστια αγορά την οποία πάντως, όλοι επικαλούνται, αλλά ουσιαστικό αντίκρισμα στο ευρωπαϊκό μπάσκετ δεν προσφέρει κι ούτε πρόκειται κατά τη γνώμη μου), ή η Ιταλία (των NBAers), ή η Ρωσία έδιναν τα φράγκα, η FIBA θα έδινε το χρίσμα στους Φινλανδούς; Πολλοί συνάδελφοι που τιμώ και τους σέβομαι απεριόριστα ισχυρίστηκαν ότι η επιλογή της Φινλανδίας αποτελεί την καλύτερη απάντηση σε όσους μίλησαν για πλειστηριασμούς. Μήπως συνέβη τελικά το αντίθετο; Μήπως τελικά, η Φινλανδία αποτέλεσε το καλύτερο παράδειγμα και την επιβεβαίωση ότι η FIBA δεν ήθελε τίποτα περισσότερο από την διοργάνωση ενός άτυπου πλειοδοτικού διαγωνισμού, στον οποίο εν τέλει κάποιοι αρνήθηκαν να πάρουν μέρος; Και μην μου αναφέρετε το παράδειγμα του Κατάρ που όπως λεν οι πληροφορίες πρόσφερε τα τριπλάσια χρήματα από όλους. Είπαμε, η ξεφτίλα έχει κι ένα όριο. Το ξέρουν ακόμα και οι ξεφτιλισμένοι.
Η Ελλάδα, εκ θέσεως, δεν μπορεί να δηλώσει υπερήφανη που πήρε μία θέση στα χαρτιά κι όχι στο παρκέ. Δεν το επιτρέπει η ιστορία της, ούτε η διαδρομή της. Και πολύ περισσότερο δεν μπορεί να είναι υπερήφανη επειδή πήρε μία θέση που (από τη στιγμή κατά τη οποία τέθηκε θέμα wild cards) εδικαιούτο πέρα για πέρα, όχι μόνο επειδή ήταν η πρώτη επιλαχούσα βάσει της παγκόσμιας κατάστασης, αλλά με βάσει όλα τα κριτήρια που είχαν τεθεί από την αρχή. ΟΛΑ! Αυτά που εν τέλει η FIBA δεν έλαβε σε καμία περίπτωση υπόψιν της, δίνοντας χρίσμα στη Φινλανδία. Που σημαίνει ότι μάλλον δεν έπαιξαν και κανένα ουσιαστικό ρόλο.
Υ.Γ. Σέβομαι πολύ και τιμώ την Εθνική ομάδα της Φινλανδίας, όπως κάθε αθλητή ή κάθε σύνολο που πετυχαίνει περισσότερα πράγματα από αυτά που ορίζει η θέση, ή η μοίρα του. Είναι μία ομάδα, καθοδηγούμενη από έναν εξαιρετικό προπονητή, που παρουσιάζει τεράστιο πάθος, αλλά σε επίπεδο ταλέντου υστερεί ακόμα και από τις ομάδες Α2 του ελληνικού μπάσκετ. Αυτές οι ομάδες λοιπόν, μέχρι να καταφέρουν κάτι στη διαδρομή τους και να χτισουν πάνω σε αυτό (πρέπει να) είναι υποχρεωμένες να κερδίζουν τη συμμετοχή τους σε μεγάλες διοργανώσεις από αγώνες κι όχι στα γραφεία.
Υ.Γ.1 Το Σεπτέμβριο η Φινλανδία ήταν μια ομάδα που η Ελλάδα υπό κανονικές συνθήκες έπρεπε να κερδίσει χωρίς καν προπονητή στον πάγκο; Πως ξαφνικά έγινε μελλοντικό μπασκετικό πρότζεκτ σε παγκόσμιο επίπεδο, ομολογώ ότι είναι αδύνατον να καταλάβω.
Υ.Γ. 2 Από τη στιγμή που το καλοκαίρι έβαλα τα γέλια (και συνεχίζω να τα βάζω) όταν άκουσα τον αξιοσέβαστο Χένρικ Ντέτμαν (για τον οποίο τρέφω απεριόριστη συμπάθεια) να υποστηρίζει ότι η χώρα του θα διεκδικήσει wild card, δε θα μπορούσα σε αυτό το blog να εκφραστώ με διαφορετικό τρόπο. Η επιλογή της Φινλανδίας εξακολουθώ να πιστεύω ότι είναι για γέλια και μαύρη σελίδα στην ιστορία του μπάσκετ.
Υ.Γ.3 Ο Βασιλακόπουλος πέτυχε δυο νίκες. Αφενός ξεφτίλισε το σύστημα της παγκόσμιας ομοσπονδίας με τις διαδοχικές τοποθετήσεις του για το απαράδεκτο κριτήριο των δωρεών, αφετέρου πήρε κάρτα συμμετοχής.
Υ.Γ.4 Δεν πρέπει να υπάρχει μεγαλύτερη αρπαχτή στην ιστορία του αθλητισμού σε επίπεδο εθνικών ομάδων. Τόσο μεγάλη που η FIBA φυσικά κατάργησε τις wild cards.
Υ.Γ.5 Ηρθε (πάλι) η ώρα του Σπανούλη, του Ζήση και του Φώτση. Αυτά τα παιδιά αισθάνομαι ότι χρωστούν κάτι στον εαυτό τους με την εθνική ομάδα. Θα έχουν ακόμα μία ευκαιρία. Όχι για εμάς. Για τους ίδιους. Σε εμάς δε χρωστούν τίποτα. Μας έχουν ξεπληρώσει εδώ και χρόνια. Ξέρω καλά ότι κάποια παιδιά της Εθνικής έκλαιγαν με αναφιλητά το τελευταίο βράδυ στη Σλοβενία. Είναι ώρα πια αυτά τα δάκρυα να στεγνώσουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου