Μυστήρια
τρένα είμαστε εμείς οι Έλληνες, ίσως μάλιστα γι’ αυτό να μεγαλουργούμε
και γι’ αυτό κιόλας να επιβιώνουμε, όταν μας πατάνε κι όλοι πιστεύουν
πως έχουμε πνεύσει τα λοίσθια. Τότε είναι, που όπως λέει κι ο ποιητής
(Ρίτσος) αναφερόμενος στη Ρωμιοσύνη «να ‘τη πετιέται από ‘ξαρχής κι
αντριεύει και θεριεύει»
Τη Ρωμιοσύνη μην την κλαις, λοιπόν, ένα το κρατούμενο! Είμαστε εφτάψυχοι και περί τούτου δεν χωρεί αμφιβολία. Αυτό ακριβώς μου είπε, χθες το βράδυ εδώ στη Βαρκελώνη, εκφράζοντας τον θαυμασμό του για την ανθεκτικότητα και το εύψυχον της ράτσας μας και ο Γενικός Γραμματέας της FIBA, αλλά το δικό του κομπλιμέντο δεν το λογαριάζω και πολύ...
Κι εγώ, αγαπητέ μου Πάτρικ Μπάουμαν, αν είχα πάρει τόσες χιλιάδες ευρώ ως δωρεά για την ανάπτυξη του μπάσκετ, όχι εγκώμια θα επιδαψίλευα στην Ελλάδα, αλλά από χθες το βράδυ κιόλας θα είχα παραγγείλει να στήσουν ένα άγαλμα στον Βασιλακόπουλο έξω από τα νεόδμητα γραφεία της FIBA στο Μάις της Ελβετίας!
Αλλά για να πω και του στραβού το δίκιο, μπορεί (ο Μπάουμαν) να παραγγείλει επίσης αγάλματα των... Βασιλακόπουλων της Τουρκίας, της Βραζιλίας και πάνω απ’ όλα της Φινλανδίας που ήρθε από το κάγκελο και –εκμεταλλευόμενη τη μυστηριώδη απόσυρση των Κινέζων- τίναξε την μπάνκα στον αέρα!
Εδώ ήρθαμε, που λένε και στο σινεμά: στο... μπαγιόκο, που έγινε το μεγάλο «casus belli» των τελευταίων ημερών, καθ’ άπασαν (εάν κρίνω από την πανδημία και την ποικιλομορφία των απόψεων) την ελληνικήν επικράτειαν και μας κάνει να πλακωνόμαστε! Από πού κι ως πού δηλαδή η πενόμενη Ελλάδα ξοδεύει ένα σκασμό λεφτά για να αγοράσει τη wild card και να εξαγοράσει τη συμμετοχή της στο Παγκόσμιο Κύπελλο;
Όπα, ρε παιδιά. Αμπράγιαρε που λένε και στο χωριό μου! Είμαστε μεν... νεόπτωχοι, αλλά δεν γίναμε κιόλας η μπασκετική Ψωρωκώσταινα, που ξαφνικά αποφασίσει να κλειστεί στα σύνορα της και να τρώει τις σάρκες της. Ναι, η Ελλάδα βρίσκεται υπό καθεστώς μνημονίου και ζει με την αγωνία της επόμενης δόσης, αλλά αφού εμφανίζουμε... πρωτογενές πλεόνασμα, μπορούμε να διαθέσουμε ένα μικρό μέρος του στη μοναδική ή -για να μην υπερβάλω- σε μία από τις ελάχιστες δράσεις οι οποίες εξακολουθούν-σε αυτούς τους χαλεπούς καιρούς να κάνουν υπερήφανο το έθνος μας και να προσφέρουν στον ελληνικό λαό αλλεπάλληλες χαρές και απανωτές ευκαιρίες να δραπετεύει από τη στενάχωρη πραγματικότητα.
Ναι, δεν θα μας απαλλάξουν οι Σπανούληδες, οι Ζήσηδες, οι Φώτσηδες, οι Μπουρούσηδες και οι υπόλοιποι παίκτες της Εθνικής από τα χαράτσια, τους ΦΑΠ και τους λοιπούς επαχθείς φόρους, αλλά τουλάχιστον εκείνες τις δυο εβδομάδες μπορούν να μας «ταξιδέψουν» και, παρά το φιάσκο της Σλοβενίας, δεν έχω καμιά αμφιβολία ότι θα δώσουν και την τελευταία ικμάδα τους για να το καταφέρουν.
Όντως γίνεται μεγάλη κουβέντα για την υπόθεση της wild card και του δήθεν ξεπουλήματος των ηθικών αρχών και του fair play, αλλά μια τέτοια κουβέντα είναι κατάφωρα άδικη: δεν αδικεί μονάχα τον Βασιλακόπουλο, τους παίκτες, τον (αναμενόμενο) προπονητή, τους κάθε λογής ...Σκουντήδες και τα λοιπά μέλη της περιβόητης μπασκετικής μασονίας, αλλά αδικεί ένα ολόκληρο οικοσύστημα και ευτελίζει μια σταθερή και συνεπή πορεία την οποία το ελληνικό μπάσκετ -σε εθνικό και συλλογικό επίπεδο-διανύει εδώ και τριάντα χρόνια.
Κατά σύμπτωση, μάλιστα, αυτή η πορεία, άρχισε να τροχοδρομείται εδώ στην Ισπανία, τον Ιούλιο του 1986, όταν η Εθνική ομάδα έχοντας περάσει διά πυρός και σιδήρου από το θρίλερ του Εκεντρεβίλ (130-126 μετά από τρεις παρατάσεις) έκανε το ντεμπούτο της στο Μουντομπάσκετ. Κι όπως είπε τότε, ενώ επιβιβαζόμασταν στο αεροπλάνο με προορισμό τη Σαραγόσα που ήταν ο πρώτος σταθμός στο ταξίδι μας (για ν’ ακολουθήσουν η Βαρκελώνη και η Μαδρίτη), ο δημοσιογράφος του κρατικού ραδιοφώνου, Μιλτιάδης Παναγιωτόπουλος, «ε ρε ένας Μίλτος, από τα Λιόσα στη Σαραγόσα»!
Έκανε ρίμα εκείνος ο αυτοσαρκασμός του Μιλτιάδη, αλλά έκανε και αλήθεια, διότι το Μουντομπάσκετ του ’86 σηματοδότησε την παρθενική εμφάνιση της Εθνικής στο παγκόσμιο πάλκο και έγινε ο διάδρομος απογείωσης της για τον θρίαμβο στο Ευρωμπάσκετ της επόμενης χρονιάς στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας. Ήμασταν παρθένοι και άμαθοι τότε στα μεγάλα σαλόνια, δεν ξέραμε τους κανόνες του savoir vivre,αλλά όχι μονάχα επιβιώσαμε, αλλά καταλάβαμε κιόλας τη δέκατη θέση, αναδείξαμε πρώτο σκόρερ τον Γκάλη (που ξεπέρασε στο τσακ τον Οσκάφρ Σμιντ) και βάλαμε τις βάσεις για όλα όσα έμελλε να συμβούν τα επόμενα χρόνια και να εκτοξεύσουν την Ελλάδα στις κορυφαίες θέσεις της παγκόσμιας μπασκετικής πιάτσας...
Της... μπακόσμιας, που λέει κι ο Βασιλακόπουλος!
Οι wild cards καθιερώθηκαν από τη FIBA για να επιδιορθώνουν ατυχίες και να αποκαθιστούν αδικίες. Ναι, συμφωνώ, θα έπρεπε να προσμετρώνται αποκλειστικά και μόνο τα αθλητικά, διοικητικά και οικονομικά κριτήρια και να μην τίθεται (κάτω από αυτά) το υστερόγραφο της προαιρετικής δωρεάς ενός ποσού εκ μέρους των υποψηφίων εθνικών ομοσπονδιών, αλλά από τη στιγμή που κάποιος αποφασίζει να συμμετάσχει σε αυτό το παιχνίδι, οφείλει κιόλας να αποδειχθεί τους όρους του, ακόμη και τους ιδιάζοντες.
Τρεις μέρες που βρίσκομαι στη Βαρκελώνη και εν αναμονή της αυριανής κλήρωσης στο μέγαρο της Καταλανικής μουσικής, δεν άκουσα από το στόμα κανενός να εστιάζει την υπόθεση στο «donation», αλλά στα πρωταρχικά κριτήρια. Δεν υποστηρίζω με αυτή την σημείωση ότι θα παίρναμε τη wild card, ακόμη κι αν ερχόμασταν με άδεια χέρια, αλλά επιμένω πως όλη αυτή η σπέκουλα αδικεί ένα άθλημα, που πλειστάκις και κατ’ επανάληψιν έχει εκπροσωπήσει επαξίως την Ελλάδα στο διεθνές στερέωμα. Η υποψηφιότητα μας πληρούσε –και με το παραπάνω- όλους τους όρους και τις προϋποθέσεις που είχε θέσει η Παγκόσμια Ομοσπονδία κι αυτό πρώτος απ’ όλους το παραδέχθηκε ο Μπάουμαν, εξαίροντας (σε μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη την οποία μου παραχώρησε για τον OTE TV) ότι πουθενά και ποτέ δεν έχει συναντήσει έναν λαό, που να αγαπά και να παθιάζεται τόσο πολύ με το μπάσκετ, έστω κι αν κάμποσες φορές εκτρέπεται σε συμπεριφορές, που ζημιώνουν αυτό το προφίλ.
Η ΕΟΚ και προσωπικά ο Βασιλακόπουλος ανήγαγαν αυτή την υπόθεση σε στόχο ζωής, εδώ και τέσσερις μήνες. Την κυνήγησαν παντοιοτρόπως από το βράδυ της ήττας από την Κροατία στη Λιουμπλιάνα και του αποκλεισμού από την τελική φάση του Ευρωμπάσκετ, παρουσίασαν έναν άρτιο φάκελο (ναι, συμπεριλαμβανομένης και της δωρεάς) και δικαιώθηκαν από την ετυμηγορία του Κεντρικού Γραφείου της FIBA.
Δεν είμαι από αυτούς που ζουν στην κοσμάρα τους και αναρωτιούνται γιατί τάχα αυτοί που δεν βρίσκουν ένα κομμάτι ψωμί δεν τρώνε παντεσπάνι, αλλά αρνούμαι κιόλας να μπω στο τριπάκι του άκρατου λαϊκισμού που εκδηλώνεται σε αυτή την υπόθεση. Εχουμε χορτάσει άλλωστε από σωβινιστές, υπερπατριώτες και ... Δελαπατρίδηδες, αλλά κι από ανθέλληνες ή λαμόγια που απομυζούν ό,τι λιγοστό έχει απομείνει στο κορμί μας και πιστεύω ότι μερικές αξίες πρέπει να διατηρούνται άθικτες και να μην υπόκεινται σε αυτή την ισοπεδωτική λογική.
Η συμμετοχή σε ένα Παγκόσμιο Κύπελλο, που εξασφαλίζει και την αυτόματη πρόκριση στο Ευρωμπάσκετ του 2015 (το οποίο έχει ανατεθεί στην Ουκρανία) αξίζει πολύ περισσότερο από τα λεφτά που εκταμίευσε ο Νανόπουλος από το χρηματοκιβώτιο της Εurobank, η οποία στηρίζει όλες τις εθνικές ομάδες εδώ και μια δεκαετία. Αλλά, σόρι κιόλας, ακόμη κι αν δεν κάλυπτε τη δωρεά ο χορηγός της Εθνικής, δεν νομίζω ότι θα συνιστούσε διασπάθιση του δημοσίου χρήματος μια οποιαδήποτε ενίσχυση από την Πολιτεία, που (υποτίθεται ότι) κόπτεται για τον αθλητισμό.
Τα λεφτά θα τα πάρουμε πίσω από διάφορες πηγές, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία. Ήδη προτού καν ανακοινωθεί η ετυμηγορία της FIBA, η ΕΟΚ δέχθηκε κρούσεις από κάμποσες εταιρείες που ενδιαφέρονται να διαφημισθούν μέσω της συμμετοχής της Εθνικής στην κορυφαία διοργάνωση. Η παρουσία της στην Ισπανία εγγυάται τη συνέχεια και τη συνέπεια της, ενώ παράλληλα αποφεύγονται οι δαπάνες μιας σειράς μετακινήσεων (συν την ταλαιπωρία και το ρίσκο) που θα βάρυναν την Ομοσπονδία για τη συμμετοχή της ομάδας στην προκριματική φάση του Ευρωπάσκετ του 2015.
Υπάρχουν κι άλλα οφέλη τα οποία θα αποκομίσει η Εθνική ομάδα και κατ’ επέκταση του ελληνικό μπάσκετ από τη συμμετοχή στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Πρώτα απ όλα, υπό την πίεση των καταστάσεων πλέον, ο Βασιλακόπουλος είναι υποχρεωμένος, ακολουθώντας τη σύγχρονη πρακτική της fast track διαδικασίας, να προσλάβει εδώ και τώρα έναν έμπειρο και άξιο προπονητή, που θα οδηγήσει την ομάδα σε αυτή την επιχείρηση. Παράλληλα η παρουσία στο Παγκόσμιο Κύπελλο διατηρεί την (πέμπτη στο ranking, πίσω από τις ΗΠΑ, την Ισπανία, την Αργεντινή και τη Λιθουανία, για να μην ξεχνιόμαστε) Ελλάδα στο ... πρώτο τραπέζι πίστα και κρατά τους κορυφαίους παίκτες της σε εγρήγορση και ετοιμότητα.
Αυτό το τελευταίο θαρρώ πως είναι το σπουδαιότερο παράπλευρο όφελος: σε μια εποχή που οι παίκτες είναι στριμωγμένοι από τις πολλές αγωνιστικές υποχρεώσεις τους σε συλλογικό επίπεδο, πολύ αμφιβάλλω εάν οι γηραιότεροι εξ αυτών θα είχαν την όρεξη μετά από μια χαμένη ευκαιρία, να τρέχουν στα τέλη Αυγούστου στις Εσθονίες, στα Μαυροβούνια στις Ουγγαρίες και σε όποια άλλη άγονη γραμμή θα έστελνε την Εθνική η προκριματική φάση του Ευρωμπάσκετ του 2015. Πολύ φοβάμαι (και τούτο δεν αποτελεί κινδυνολογία ή μοχλό εκβιασμού) ότι εάν η Ελλάδα δεν συμμετείχε στο Παγκόσμιο Κύπελλο, κάποιοι από τους πρωτοκλασάτους παίκτες της που έχουν περάσει τα τριάντα ή θα ζητούσαν απαλλαγή από τις επόμενες υποχρεώσεις ή θα αποσύρονταν μια και καλή...
Η Εθνική ποδοσφαίρου θα παίξει σε Μουντιάλ για τρίτη φορά και η Εθνική μπάσκετ στο δικό της Παγκόσμιο Κύπελλο για έβδομη. Το καλοκαίρι του 2014 θα είναι γεμάτο από ελληνικές αθλητικές προκλήσεις, φιλοδοξίες, μακάρι και διακρίσεις. Προτού καν αποσώσει την ανακοίνωση του ο Μπάουμαν, ο Χοσέ Αντόνιο Μοντέρο που εργάζεται στην ισπανική ομοσπονδία, απηύθυνε επίσημη πρόσκληση στον Αρη Ζώη για να συμμετάσχει η ελληνική ομάδα σε ένα Τουρνουά προετοιμασίας στα μέσα Αυγούστου στη Σεβίλλη. Επίσης η επιλογή της Ελλάδας έγινε δεκτή με φανερή ικανοποίηση και από το κλιμάκιο του ΝΒΑ και της USA Basketball που βρίσκεται στη Βαρκελώνη για την αυριανή κλήρωση λόγω της πιθανότατης παρουσίας του Αντετοκούνμπο, του Κουφού και του Καλάθη, γεγονός το οποίο θα ενισχύσει ακόμη περισσότερο τον δεδηλωμένο στόχο των Αμερικανών να καταστήσουν οικουμενική τη λίγκας τους. Εδώ βεβαίως τίθεται επί τη βάσει της συμφωνίας του ΝΒΑ με τη FIBA, το ζήτημα της κάλυψης της ασφάλειας των παικτών που συμμετέχουν με τις εθνικές ομάδες των χωρών τους στις διοργανώσεις της FIBA, αλλά αυτό δεν θα αποτελέσει πρόβλημα. Θεωρώ περιττό –διότι προφανώς είναι αυτονόητο- να σχολιάσω τον ενθουσιασμό με τον οποίο υποδέχτηκαν την είδηση της συμμετοχής στο Παγκόσμιο Κύπελλο οι παίκτες της Εθνικής, απλώς ξεχωρίζω τον Μπουρούση διότι έτυχε να διαβάσω το μήνυμα που έστειλε στον Γενικό Γραμματέα της ΕΟΚ, Τάκη Τσαγκρώνη...
Ολα αυτά είναι καλά σημάδια και μένει να δούμε εάν μετά από πέντε χρόνια (και μετά το χάλκινο μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ του 2009, στο Κατοβίτσε) η «επίσημη αγαπημένη» θα μας ξανακάνει να νιώσουμε εκείνα τα ανυπέρβλητα ερωτικά σκιρτήματα...
Τη Ρωμιοσύνη μην την κλαις, λοιπόν, ένα το κρατούμενο! Είμαστε εφτάψυχοι και περί τούτου δεν χωρεί αμφιβολία. Αυτό ακριβώς μου είπε, χθες το βράδυ εδώ στη Βαρκελώνη, εκφράζοντας τον θαυμασμό του για την ανθεκτικότητα και το εύψυχον της ράτσας μας και ο Γενικός Γραμματέας της FIBA, αλλά το δικό του κομπλιμέντο δεν το λογαριάζω και πολύ...
Κι εγώ, αγαπητέ μου Πάτρικ Μπάουμαν, αν είχα πάρει τόσες χιλιάδες ευρώ ως δωρεά για την ανάπτυξη του μπάσκετ, όχι εγκώμια θα επιδαψίλευα στην Ελλάδα, αλλά από χθες το βράδυ κιόλας θα είχα παραγγείλει να στήσουν ένα άγαλμα στον Βασιλακόπουλο έξω από τα νεόδμητα γραφεία της FIBA στο Μάις της Ελβετίας!
Αλλά για να πω και του στραβού το δίκιο, μπορεί (ο Μπάουμαν) να παραγγείλει επίσης αγάλματα των... Βασιλακόπουλων της Τουρκίας, της Βραζιλίας και πάνω απ’ όλα της Φινλανδίας που ήρθε από το κάγκελο και –εκμεταλλευόμενη τη μυστηριώδη απόσυρση των Κινέζων- τίναξε την μπάνκα στον αέρα!
Εδώ ήρθαμε, που λένε και στο σινεμά: στο... μπαγιόκο, που έγινε το μεγάλο «casus belli» των τελευταίων ημερών, καθ’ άπασαν (εάν κρίνω από την πανδημία και την ποικιλομορφία των απόψεων) την ελληνικήν επικράτειαν και μας κάνει να πλακωνόμαστε! Από πού κι ως πού δηλαδή η πενόμενη Ελλάδα ξοδεύει ένα σκασμό λεφτά για να αγοράσει τη wild card και να εξαγοράσει τη συμμετοχή της στο Παγκόσμιο Κύπελλο;
Όπα, ρε παιδιά. Αμπράγιαρε που λένε και στο χωριό μου! Είμαστε μεν... νεόπτωχοι, αλλά δεν γίναμε κιόλας η μπασκετική Ψωρωκώσταινα, που ξαφνικά αποφασίσει να κλειστεί στα σύνορα της και να τρώει τις σάρκες της. Ναι, η Ελλάδα βρίσκεται υπό καθεστώς μνημονίου και ζει με την αγωνία της επόμενης δόσης, αλλά αφού εμφανίζουμε... πρωτογενές πλεόνασμα, μπορούμε να διαθέσουμε ένα μικρό μέρος του στη μοναδική ή -για να μην υπερβάλω- σε μία από τις ελάχιστες δράσεις οι οποίες εξακολουθούν-σε αυτούς τους χαλεπούς καιρούς να κάνουν υπερήφανο το έθνος μας και να προσφέρουν στον ελληνικό λαό αλλεπάλληλες χαρές και απανωτές ευκαιρίες να δραπετεύει από τη στενάχωρη πραγματικότητα.
Ναι, δεν θα μας απαλλάξουν οι Σπανούληδες, οι Ζήσηδες, οι Φώτσηδες, οι Μπουρούσηδες και οι υπόλοιποι παίκτες της Εθνικής από τα χαράτσια, τους ΦΑΠ και τους λοιπούς επαχθείς φόρους, αλλά τουλάχιστον εκείνες τις δυο εβδομάδες μπορούν να μας «ταξιδέψουν» και, παρά το φιάσκο της Σλοβενίας, δεν έχω καμιά αμφιβολία ότι θα δώσουν και την τελευταία ικμάδα τους για να το καταφέρουν.
Όντως γίνεται μεγάλη κουβέντα για την υπόθεση της wild card και του δήθεν ξεπουλήματος των ηθικών αρχών και του fair play, αλλά μια τέτοια κουβέντα είναι κατάφωρα άδικη: δεν αδικεί μονάχα τον Βασιλακόπουλο, τους παίκτες, τον (αναμενόμενο) προπονητή, τους κάθε λογής ...Σκουντήδες και τα λοιπά μέλη της περιβόητης μπασκετικής μασονίας, αλλά αδικεί ένα ολόκληρο οικοσύστημα και ευτελίζει μια σταθερή και συνεπή πορεία την οποία το ελληνικό μπάσκετ -σε εθνικό και συλλογικό επίπεδο-διανύει εδώ και τριάντα χρόνια.
Κατά σύμπτωση, μάλιστα, αυτή η πορεία, άρχισε να τροχοδρομείται εδώ στην Ισπανία, τον Ιούλιο του 1986, όταν η Εθνική ομάδα έχοντας περάσει διά πυρός και σιδήρου από το θρίλερ του Εκεντρεβίλ (130-126 μετά από τρεις παρατάσεις) έκανε το ντεμπούτο της στο Μουντομπάσκετ. Κι όπως είπε τότε, ενώ επιβιβαζόμασταν στο αεροπλάνο με προορισμό τη Σαραγόσα που ήταν ο πρώτος σταθμός στο ταξίδι μας (για ν’ ακολουθήσουν η Βαρκελώνη και η Μαδρίτη), ο δημοσιογράφος του κρατικού ραδιοφώνου, Μιλτιάδης Παναγιωτόπουλος, «ε ρε ένας Μίλτος, από τα Λιόσα στη Σαραγόσα»!
Έκανε ρίμα εκείνος ο αυτοσαρκασμός του Μιλτιάδη, αλλά έκανε και αλήθεια, διότι το Μουντομπάσκετ του ’86 σηματοδότησε την παρθενική εμφάνιση της Εθνικής στο παγκόσμιο πάλκο και έγινε ο διάδρομος απογείωσης της για τον θρίαμβο στο Ευρωμπάσκετ της επόμενης χρονιάς στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας. Ήμασταν παρθένοι και άμαθοι τότε στα μεγάλα σαλόνια, δεν ξέραμε τους κανόνες του savoir vivre,αλλά όχι μονάχα επιβιώσαμε, αλλά καταλάβαμε κιόλας τη δέκατη θέση, αναδείξαμε πρώτο σκόρερ τον Γκάλη (που ξεπέρασε στο τσακ τον Οσκάφρ Σμιντ) και βάλαμε τις βάσεις για όλα όσα έμελλε να συμβούν τα επόμενα χρόνια και να εκτοξεύσουν την Ελλάδα στις κορυφαίες θέσεις της παγκόσμιας μπασκετικής πιάτσας...
Της... μπακόσμιας, που λέει κι ο Βασιλακόπουλος!
Οι wild cards καθιερώθηκαν από τη FIBA για να επιδιορθώνουν ατυχίες και να αποκαθιστούν αδικίες. Ναι, συμφωνώ, θα έπρεπε να προσμετρώνται αποκλειστικά και μόνο τα αθλητικά, διοικητικά και οικονομικά κριτήρια και να μην τίθεται (κάτω από αυτά) το υστερόγραφο της προαιρετικής δωρεάς ενός ποσού εκ μέρους των υποψηφίων εθνικών ομοσπονδιών, αλλά από τη στιγμή που κάποιος αποφασίζει να συμμετάσχει σε αυτό το παιχνίδι, οφείλει κιόλας να αποδειχθεί τους όρους του, ακόμη και τους ιδιάζοντες.
Τρεις μέρες που βρίσκομαι στη Βαρκελώνη και εν αναμονή της αυριανής κλήρωσης στο μέγαρο της Καταλανικής μουσικής, δεν άκουσα από το στόμα κανενός να εστιάζει την υπόθεση στο «donation», αλλά στα πρωταρχικά κριτήρια. Δεν υποστηρίζω με αυτή την σημείωση ότι θα παίρναμε τη wild card, ακόμη κι αν ερχόμασταν με άδεια χέρια, αλλά επιμένω πως όλη αυτή η σπέκουλα αδικεί ένα άθλημα, που πλειστάκις και κατ’ επανάληψιν έχει εκπροσωπήσει επαξίως την Ελλάδα στο διεθνές στερέωμα. Η υποψηφιότητα μας πληρούσε –και με το παραπάνω- όλους τους όρους και τις προϋποθέσεις που είχε θέσει η Παγκόσμια Ομοσπονδία κι αυτό πρώτος απ’ όλους το παραδέχθηκε ο Μπάουμαν, εξαίροντας (σε μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη την οποία μου παραχώρησε για τον OTE TV) ότι πουθενά και ποτέ δεν έχει συναντήσει έναν λαό, που να αγαπά και να παθιάζεται τόσο πολύ με το μπάσκετ, έστω κι αν κάμποσες φορές εκτρέπεται σε συμπεριφορές, που ζημιώνουν αυτό το προφίλ.
Η ΕΟΚ και προσωπικά ο Βασιλακόπουλος ανήγαγαν αυτή την υπόθεση σε στόχο ζωής, εδώ και τέσσερις μήνες. Την κυνήγησαν παντοιοτρόπως από το βράδυ της ήττας από την Κροατία στη Λιουμπλιάνα και του αποκλεισμού από την τελική φάση του Ευρωμπάσκετ, παρουσίασαν έναν άρτιο φάκελο (ναι, συμπεριλαμβανομένης και της δωρεάς) και δικαιώθηκαν από την ετυμηγορία του Κεντρικού Γραφείου της FIBA.
Δεν είμαι από αυτούς που ζουν στην κοσμάρα τους και αναρωτιούνται γιατί τάχα αυτοί που δεν βρίσκουν ένα κομμάτι ψωμί δεν τρώνε παντεσπάνι, αλλά αρνούμαι κιόλας να μπω στο τριπάκι του άκρατου λαϊκισμού που εκδηλώνεται σε αυτή την υπόθεση. Εχουμε χορτάσει άλλωστε από σωβινιστές, υπερπατριώτες και ... Δελαπατρίδηδες, αλλά κι από ανθέλληνες ή λαμόγια που απομυζούν ό,τι λιγοστό έχει απομείνει στο κορμί μας και πιστεύω ότι μερικές αξίες πρέπει να διατηρούνται άθικτες και να μην υπόκεινται σε αυτή την ισοπεδωτική λογική.
Η συμμετοχή σε ένα Παγκόσμιο Κύπελλο, που εξασφαλίζει και την αυτόματη πρόκριση στο Ευρωμπάσκετ του 2015 (το οποίο έχει ανατεθεί στην Ουκρανία) αξίζει πολύ περισσότερο από τα λεφτά που εκταμίευσε ο Νανόπουλος από το χρηματοκιβώτιο της Εurobank, η οποία στηρίζει όλες τις εθνικές ομάδες εδώ και μια δεκαετία. Αλλά, σόρι κιόλας, ακόμη κι αν δεν κάλυπτε τη δωρεά ο χορηγός της Εθνικής, δεν νομίζω ότι θα συνιστούσε διασπάθιση του δημοσίου χρήματος μια οποιαδήποτε ενίσχυση από την Πολιτεία, που (υποτίθεται ότι) κόπτεται για τον αθλητισμό.
Τα λεφτά θα τα πάρουμε πίσω από διάφορες πηγές, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία. Ήδη προτού καν ανακοινωθεί η ετυμηγορία της FIBA, η ΕΟΚ δέχθηκε κρούσεις από κάμποσες εταιρείες που ενδιαφέρονται να διαφημισθούν μέσω της συμμετοχής της Εθνικής στην κορυφαία διοργάνωση. Η παρουσία της στην Ισπανία εγγυάται τη συνέχεια και τη συνέπεια της, ενώ παράλληλα αποφεύγονται οι δαπάνες μιας σειράς μετακινήσεων (συν την ταλαιπωρία και το ρίσκο) που θα βάρυναν την Ομοσπονδία για τη συμμετοχή της ομάδας στην προκριματική φάση του Ευρωπάσκετ του 2015.
Υπάρχουν κι άλλα οφέλη τα οποία θα αποκομίσει η Εθνική ομάδα και κατ’ επέκταση του ελληνικό μπάσκετ από τη συμμετοχή στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Πρώτα απ όλα, υπό την πίεση των καταστάσεων πλέον, ο Βασιλακόπουλος είναι υποχρεωμένος, ακολουθώντας τη σύγχρονη πρακτική της fast track διαδικασίας, να προσλάβει εδώ και τώρα έναν έμπειρο και άξιο προπονητή, που θα οδηγήσει την ομάδα σε αυτή την επιχείρηση. Παράλληλα η παρουσία στο Παγκόσμιο Κύπελλο διατηρεί την (πέμπτη στο ranking, πίσω από τις ΗΠΑ, την Ισπανία, την Αργεντινή και τη Λιθουανία, για να μην ξεχνιόμαστε) Ελλάδα στο ... πρώτο τραπέζι πίστα και κρατά τους κορυφαίους παίκτες της σε εγρήγορση και ετοιμότητα.
Αυτό το τελευταίο θαρρώ πως είναι το σπουδαιότερο παράπλευρο όφελος: σε μια εποχή που οι παίκτες είναι στριμωγμένοι από τις πολλές αγωνιστικές υποχρεώσεις τους σε συλλογικό επίπεδο, πολύ αμφιβάλλω εάν οι γηραιότεροι εξ αυτών θα είχαν την όρεξη μετά από μια χαμένη ευκαιρία, να τρέχουν στα τέλη Αυγούστου στις Εσθονίες, στα Μαυροβούνια στις Ουγγαρίες και σε όποια άλλη άγονη γραμμή θα έστελνε την Εθνική η προκριματική φάση του Ευρωμπάσκετ του 2015. Πολύ φοβάμαι (και τούτο δεν αποτελεί κινδυνολογία ή μοχλό εκβιασμού) ότι εάν η Ελλάδα δεν συμμετείχε στο Παγκόσμιο Κύπελλο, κάποιοι από τους πρωτοκλασάτους παίκτες της που έχουν περάσει τα τριάντα ή θα ζητούσαν απαλλαγή από τις επόμενες υποχρεώσεις ή θα αποσύρονταν μια και καλή...
Η Εθνική ποδοσφαίρου θα παίξει σε Μουντιάλ για τρίτη φορά και η Εθνική μπάσκετ στο δικό της Παγκόσμιο Κύπελλο για έβδομη. Το καλοκαίρι του 2014 θα είναι γεμάτο από ελληνικές αθλητικές προκλήσεις, φιλοδοξίες, μακάρι και διακρίσεις. Προτού καν αποσώσει την ανακοίνωση του ο Μπάουμαν, ο Χοσέ Αντόνιο Μοντέρο που εργάζεται στην ισπανική ομοσπονδία, απηύθυνε επίσημη πρόσκληση στον Αρη Ζώη για να συμμετάσχει η ελληνική ομάδα σε ένα Τουρνουά προετοιμασίας στα μέσα Αυγούστου στη Σεβίλλη. Επίσης η επιλογή της Ελλάδας έγινε δεκτή με φανερή ικανοποίηση και από το κλιμάκιο του ΝΒΑ και της USA Basketball που βρίσκεται στη Βαρκελώνη για την αυριανή κλήρωση λόγω της πιθανότατης παρουσίας του Αντετοκούνμπο, του Κουφού και του Καλάθη, γεγονός το οποίο θα ενισχύσει ακόμη περισσότερο τον δεδηλωμένο στόχο των Αμερικανών να καταστήσουν οικουμενική τη λίγκας τους. Εδώ βεβαίως τίθεται επί τη βάσει της συμφωνίας του ΝΒΑ με τη FIBA, το ζήτημα της κάλυψης της ασφάλειας των παικτών που συμμετέχουν με τις εθνικές ομάδες των χωρών τους στις διοργανώσεις της FIBA, αλλά αυτό δεν θα αποτελέσει πρόβλημα. Θεωρώ περιττό –διότι προφανώς είναι αυτονόητο- να σχολιάσω τον ενθουσιασμό με τον οποίο υποδέχτηκαν την είδηση της συμμετοχής στο Παγκόσμιο Κύπελλο οι παίκτες της Εθνικής, απλώς ξεχωρίζω τον Μπουρούση διότι έτυχε να διαβάσω το μήνυμα που έστειλε στον Γενικό Γραμματέα της ΕΟΚ, Τάκη Τσαγκρώνη...
Ολα αυτά είναι καλά σημάδια και μένει να δούμε εάν μετά από πέντε χρόνια (και μετά το χάλκινο μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ του 2009, στο Κατοβίτσε) η «επίσημη αγαπημένη» θα μας ξανακάνει να νιώσουμε εκείνα τα ανυπέρβλητα ερωτικά σκιρτήματα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου