Αστειεύομαι, άλλωστε ενώ (συμφώνως με την αττική σύνταξη) τα παιδία παίζει, με τα παιδιά δεν κάνει να παίζουμε εμείς οι μεγάλοι. Αλλά τώρα που έχουν περάσει 24 ώρες από τη μεγαλύτερη κατραπακιά στη σύγχρονη ιστορία της Εθνικής, τώρα που η «επίσημη αγαπημένη» έγινε «επίσημη... καταδικασμένη», τώρα που σιγά - σιγά θα αρχίσει να κατακάθεται ο κουρνιαχτός, τώρα εγώ που ξέμεινα στην «απαγορευμένη πόλη» συνειδητοποιώ πόσο μεγάλη ευκαιρία χάσαμε και αναλογίζομαι πόσο... μαλάκες είμαστε!
Ζητώ συγνώμη για το αγοραίο ύφος, άλλωστε στο βαθμό που και το σινάφι μου ευθύνεται, διότι (μπορεί να) καλλιέργησε μεγάλες ελπίδες και υψηλές προσδοκίες, οι οποίες εντέλει απέβησαν φρούδες, αναλαμβάνω την ευθύνη που μου αναλογεί. Δεν θυμάμαι βεβαίως εάν έγραψα ότι το μετάλλιο είναι στόχος ή εάν το κατέβασα στο επίπεδο της φιλοδοξίας όπως το προσδιόριζε ο Τρινκιέρι τις καλές μέρες, αλλά τώρα πλέον αυτή είναι μια κουβέντα χωρίς αντίκρισμα...
Δεν θέλω να μπω στο τριπάκι της προπονητολογίας και κυρίως της προπονητοφαγίας, η οποία, ως γνωστόν, είναι το εθνικό άθλημα μας! Για να πω την αμαρτία μου τον Τρινκιέρι τον συμπάθησα από την πρώτη στιγμή που τον αντίκρισα (ως προπονητή της Καντού), αλλά δεν θα θελα να ήμουν στη θέση του αυτές τις μέρες, που σταυρώνεται! Αυτές τις μέρες, που βιώνοντας την (εξομολογημένη από τον ίδιο) πιο σκληρή και δυσκολότερη περίοδο της ζωής του, έχασε και το χαμόγελο και την αλεγρία και την παροιμιιοώδη ευπροσηγορία του!
Εδώ βεβαίως πρέπει να κάνω έναν διαχωρισμό, διότι ο Αντρέα προσελήφθη και κρίνεται ως προπονητής μιας ομάδας και όχι ως ένας ευχάριστος στην παρέα και πολύ χαριτωμένος άνθρωπος, αλλά πάλι σκέπτομαι πως είναι κατάφωρα άδικο αφενός να διακωμωδείται, λόγω της φάτσας και της ροπής που επέδειξε από την πρώτη στιγμή στην... παρλαπίπα κι αφετέρου να επωμίζεται όλες τις ευθύνες, ακόμη κι εκείνες τις οποίες αποσείουν με κομψό τρόπο οι υπόλοιποι...
Έκανε λάθη ο προπονητής, περί τούτου δεν χωρεί αμφιβολία. Δεν ξέρω (αλλά και δεν πιστεύω) ότι συμβιβάστηκε με επιλογές παικτών ή ότι έπαιρνε χαρτάκι από τον Βασιλακόπουλο για το ποιους θα βάζει και ποιους θα αφήνει στον πάγκο. Αυτά είναι χαζομάρες, άλλωστε ο άνθρωπος διαθέτει κουλτούρα, αξιοπρέπεια και υπερηφάνεια που δεν θα του επέτρεπαν να άγεται και να φέρεται από τον καθέναν, ακόμη κι αν αυτός δεν είναι ο καθένας, αλλά ο ένας!
Έχουν ήδη γραφτεί πολλά για τον Τρινκιέρι: σε κάποια συμφωνώ και σε άλλα διαφωνώ. Χθες το βράδυ στην εκπομπή που βγάζουμε στον ΟΤΕ TV από τη Λιουμπλιάνα, ο (έξοχος και ως αναλυτής και σχολιαστής) Κατσικάρης του αναγνώρισε ένα ελαφρυντικό, αλλά δεν ξέρω εάν αυτό τον αθωώνει ή επιβαρύνει την ούτως ή άλλως δυσχερή θέση στην οποία βρίσκεται.
Δεν πέθανε (είπε και το τεκμηρίωσε κιόλας ο Φώτης) με τις ιδέες του!
Η αλληγορία είναι σαφής: η εθνική απέτυχε παταγωδώς, αλλά ο Τρινκιέρι (κατά την άποψη του Κατσικάρη, που τον γνωρίζει και τον παρακολουθεί) δεν μπορεί καν να παρηγορηθεί ότι τουλάχιστον μπόρεσε να εφαρμόσει και να υπερασπιστεί το προπονητικό δόγμα του. Ποιο είναι αυτό; Μια φιλοσοφία που εδράζεται στη σκληρή άμυνα, στην αγωνιστική πειθαρχία, στο passing game, στο καλό spacing και σε κάποιες άλλες αρχές που για διαφόρους λόγους δεν εφαρμόστηκαν επί σταθερής βάσεως στην έως τώρα θητεία του στην Εθνική.
Ώρες ώρες το κοουτσάρισμα του θαρρώ πως γινόταν αλλοπρόσαλλο! Κανείς δεν μπορεί να ξέρει τι θα γινόταν εάν είχε φροντίσει να επιλέξει άλλον έναν γκαρντ (και δη τον αμυντικογενή Κατσίβελη), αλλά κανείς πάλι δεν μπορεί να εξηγήσει πώς πιάστηκε αιχμάλωτος του εαυτού του, στο θέμα του rotation των «τεσσαριών», όπου πραγματικά χάθηκε η τράπουλα, με αποτέλεσμα να παροπλιστεί ο Πρίντεζης και μετά τον τραυματισμό του Μαυροκεφαλίδη να αναβαθμιστεί ο Φώτσης.
Αυτή η κουβέντα είναι ατέρμονη και δεν ξέρω εάν ωφελεί κιόλας, τώρα που η σεμνή τελετή έλαβε πρόωρο τέλος. Ο ίδιος διατεινόταν πως η πρώτη λέξη την οποία έμαθε ερχόμενος στην Αθήνα ήταν η άμυνα, που παραδοσιακά αποτελεί κιόλας την πανοπλία του ελληνικού μπάσκετ, σε σωματειακό και εθνικό επίπεδο. Τον θυμάμαι στις 17 Αυγούστου στο Ηράκλειο, μετά από τον αγώνα με τους Florida State Seminoles να ζητεί δημοσίως «συγνώμη για την άμυνα», αλλά η προσδοκώμενη βελτίωση έμεινε ευσεβής πόθος και η ομάδα υπέφερε στα μετόπισθεν της, κυρίως όταν καλούνταν (ανεπιτυχώς, όπως αποδείχθηκε) να αναχαιτίσει κυρίως τους περιφερειακούς παίκτες που τυγχάνει να είναι και δεινοί σκόρερς (Τέιλορ, Σβεντ, Μπελινέλι, Κοπόνεν, Φερνάντεθ, Ντράγκιτς, Μπογκντάνοβιτς).
Την ίδια στιγμή η... χιλιοτραγουδισμένη (για τον πλούτο της) επίθεση εξελίχθηκε σε φιάσκο στα κρίσιμα ματς, όπως κι αν εκφραζόταν: είτε με το pick n’ roll, του οποίου είμαστε όμηροι ως μπασκετικό έθνος, είτε με το παιχνίδι στο low post. Τα stagger ενδείκνυνται για ομάδες που διαθέτουν δεινούς σουτέρ κι από τη στιγμή που σε αυτόν τον τομέα υστερούμε ανέκαθεν, έμειναν να σκονίζονται στις... παρτιτούρες!
Η άμυνα ήταν η αχίλλειος πτέρνα, ενώ η επίθεση κόλλησε για εντελώς πρακτικούς λόγους, κάποιοι από τους οποίους αναδεικνύονται και από τη στατιστική:
-
Πολλά λάθη με τον Σπανούλη Νο 1 όλου του Ευρωμπάσκετ, με μέσο όρο 4.6 ανά αγώνα)
-
Πολλά χαμένα αμυντικά ριμπάουντ που έκαναν διπλή ζημιά: αφενός
χάριζαν επιπλέον κατοχές και δεύτερες ευκαιρίες στον αντίπαλο και
αφετέρου επιβράδυναν τη δική μας ανάπτυξη και δυσχέραιναν την επιβολή
του ρυθμού)
-
Πολλά ελλείμματα στο physical game, εξ ου και το debate για τη νέα
κατεύθυνση του μπάσκετ και το πόσο soft είμαστε ή απλώς παίξαμε
-
Πολλά άστοχα, ακόμη και ελεύθερα σουτ, μηδέ των λέιαπ (του Ζήση για παράδειγμα στο ματς με την Κροατία) εξαιρουμένων!
-
Και επίσης πολλά νεκρά διαστήματα και κενά αέρος, που έδιναν την εντύπωση ότι η ομάδα υπέφερε από τρικυμία εν κρανίω!
Η κουβέντα θα συνεχιστεί και τις επόμενες μέρες: με ψυχραιμία, θέλω να πιστεύω, χωρίς πανικό, χωρίς υστερίες και χωρίς κανιβαλιστικές συμπεριφορές.
Αυτή η ομάδα έχασε μια πολύ μεγάλη ευκαιρία να ανέβει στο βάθρο και πρωτίστως να εξασφαλίσει από τώρα τη συμμετοχή της στο Παγκόσμιο Κύπελλο της επόμενης χρονιάς , ώστε να μην επαιτεί ένα wild card από τη FIBA World...
Έχασε επίσης το κοκαλάκι της νυχτερίδας που κουβαλούσε στο παρελθόν ως φυλακτό και την προστάτευε από τις ατυχίες και τις κακοτοπιές...
Έχασε άλλη μια χρονιά, την τέταρτη κατά σειρά, μετά το στοιχειωμένο χάλκινο μετάλλιο στο Κατοβίτσε.
Έχασε την έξωθεν καλή μαρτυρία της...
Έχασε πολλά πράγματα, αλλά όχι όλα...
Δεν έχασε τον (δεδηλωμένο και όχι για λόγους δημοσίων σχέσεων) σεβασμό των αντιπάλων της...
Δεν έχασε την αφοσίωση των μελών της, και τη θέληση του προπονητή και των παικτών της για να πάρουν το αίμα τους πίσω, έστω κι αν αυτό αρχίζει πια να πήζει από την πολυκαιρία!
Δεν έχασε, τέλος, την αγάπη του κόσμου οπότε παρά τις παλινωδίες και τις κακοτεχνίες (θέλω να πιστεύω) ότι η «επίσημη αγαπημένη» θα καταντήσει κιόλας η «επίσημη... απατημένη»!
Πηγή: gazzetta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου