Τι μου θυμίζει...!!

Ο Μιχάλης Τσόχος “ξαναβλέπει” το Ολυμπιακός – Παρί και θυμάται πόσες φορές έχει δει το ίδιο έργο με άλλους πρωταγωνιστές και σε άλλο επίπεδο. Είναι θέμα DNA τελικά;  

Σε μία κούρσα 800 μέτρων στον στίβο, σχεδόν πάντα ένα είναι το σίγουρο. Αυτός που μπαίνει μπροστά στην αρχή και τρέχει τα πρώτα 200 μέτρα σαν σπρίντερ, τερματίζει ανάμεσα στους τελευταίους. Αντίθετα κερδίζει αυτός που τρέχει στην αρχή όσο χρειάζεται για να μην του φύγει ο... σπρίντερ και κρατάει δυνάμεις για το φίνις.

Δεν ξέρω λοιπόν γιατί πρέπει να αποθεώσουμε τον Ολυμπιακό, τον Μίτσελ και τους παίκτες για αυτό το εντυπωσιακό πρώτο ημίχρονο; Δεν ξέρω γιατί πρέπει να τους αποδώσουμε τα εύσημα που έτρεξαν την κούρσα των 800 μέτρων σαν σπρίντερ στα πρώτα 400 μέτρα με αποτέλεσμα να σκάσουν και ίσα ίσα να καταφέρουν να τερματίσουν πολύ πίσω από τον πρώτο.

Ο φετινός Ολυμπιακός έχει χωρίς δεύτερη κουβέντα πολύ καλύτερο ρόστερ από το περσινό. Καλύτερους παίκτες για να το πω απλά, και μεγαλύτερο βάθος. Εχει την επιλογή να έχει στον πάγκο τον Σαβιόλα, τον Κάμπελ, τον Γιαταμπαρέ. Εχει κι' ένα μειονέκτημα. Οτι είναι μία εντελώς νέα ομάδα. Στο ματς με την Παρί δεν φάνηκε αυτό το πρόβλημα όμως, ίσα ίσα θα έλεγα, μόνο πρόβλημα συνοχής και ομοιογένειας δεν είχε ο Ολυμπιακός.

Τι είχε; Είχε την επίγνωση ότι ενώ πέρυσι, αν ήταν αυτοκίνητο θα ήταν ένα ιταλικό 1100 κυβικών, φέτος έγινε αυτοκίνητο των 1600 κυβικών και μάλιστα γερμανικό. Οντας στη θέση του οδηγού ο Μίτσελ κατάλαβε αμέσως την διαφορά. Μεγαλύτερη ταχύτητα, καλύτερα κρατήματα, μεγαλύτερη ασφάλεια. Είναι λογικό να είναι ενθουσιασμένος.

Το κατέβασε λοιπόν το νέο αυτοκίνητο στους αγώνες. Εντός των συνόρων στην γραμμή της εκκίνησης είδε δίπλα του από μουλάρια και πατίνια, μέχρι στην καλύτερη περίπτωση, τρίκυκλα κι ένα δύο αυτοκινητάκια 900 κυβικών. Πάτησε γκάζι και εξαφανίστηκε από την αρχή, χωρίς καν να πιεστεί.

Οταν όμως το όχημα των 1600 κυβικών το έβγαλε στο εξωτερικό, είδε δίπλα του ένα σωρό καλύτερα αυτοκίνητα. Και μάλιστα το πρώτο με το οποίο έπρεπε να συναγωνιστεί ήταν μία Ferrari. Με την λογική, αυτοκίνητο εσείς, αυτοκίνητο και εμείς, έκανε μία εντυπωσιακή εκκίνηση, έκλεισε τη Ferrari και πέρασε μπροστά. Ετρεχε με 200 και το πήγαινε το αμάξι στα όρια του στη μισή διαδρομή. Ηταν μπροστά, αλλά η Ferrari πάντα κολλημένη πίσω του. Ωσπου το όχημα του οδηγού Μίτσελ τα... έπαιξε. Οι πόρτες έτριζαν, η μηχανή είχε χτυπήσει κόκκινο, το νερό τελείωνε, η θερμοκρασία είχε ξεπεράσει προ πολλού τα όρια. Τότε η Ferrari πέρασε από δίπλα, πάτησε γκάζι και το Μίτσελ με το 1600άρι έμειναν να βλέπουν τη σκόνη...

Μπορώ να χρησιμοποιήσω δεκάδες παραδείγματα για να εξηγήσω όσο καλύτερα μπορώ το λάθος που έκανε ο Μίτσελ και οι παίκτες του. Θα το κάνω και με ένα τελευταίο. Αν στο μύθο του Δαυίδ και του Γολιάθ, ο Δαυίδ δεν είχε επιλέξει να χτυπήσει τον Γολιάθ με την σφεντόνα και να τον τεζάρει, αλλά είχε επιλέξει να του ορμήσει και να τον πλακώσει στο ξύλο θα είχε συμβεί το εξής. Στην αρχή μπορεί και να του έριχνε τρεις τέσσερις γερές, ενδεχομένως ο Γολιάθ και να ζαλίζονταν λιγάκι. Οσοι ήταν παρόντες θα ενθουσιάζονταν με το θάρρος του μικρόσωμου που ορμούσε και χτυπούσε τον τεράστιο. Στο τέλος φυσικά ο Γολιάθ θα έκανε ασήκωτο τον Δαυίδ και η ιστορία δεν θα γίνονταν ποτέ μύθος, ποτέ θρύλος. Απλώς θα έμενε η ωραία εικόνα σε όσους ήταν παρόντες.

Οποιος πιστεύει ότι η λογική “Καβάνι εσείς, Μήτρογλου εμείς, Ιμπρα εσείς, Τσόρι εμείς, Λαβέτσι εσείς, Βάις εμείς, Μότα εσείς, Σάμαρη εμείς, κ.ο.κ”, είναι η σωστή λογική που πρέπει να έχει ο Ολυμπιακός απέναντι στην Παρί, (διότι αν το έκανε απέναντι στην Αντερλέχτ τότε πρώτος εγώ θα έλεγα “γεια σαν του μάγκα του Μίτσελ”) είναι η σωστή, πάω πάσο, αν και νομίζω ότι δεν πρόκειται ποτέ να βγάλει πουθενά.

Θυμάμαι άλλωστε, ακόμη εκείνη τη χρονιά που ο Ολυμπιακός με τον Λεμονή στον πάγκο του έκανε τα πρώτα “διπλά” στο Τσάμπιονς Λιγκ. Στην πρεμιέρα στο άδειο λόγω τιμωρίας Καραϊσκάκη ο Ολυμπιακός έπαιζε με τη Λάτσιο. Ηταν και τότε ένα καλοκαίρι που είχε κάνει ένα σωρό μεταγραφές (πάνω από 10 σίγουρα). Σε εκείνο το πρώτο ματς ο Λεμονής γέμισε τον τόπο αμυντικά χαφ, αποσυντόνισε την Λάτσιο, δεν έφαγε σχεδόν καμία φάση, αλλά δεν έκανε και καμία. Το ματς τελείωσε 0-0 και αν το Καραϊσκάκη ήταν γεμάτο πιθανότατα θα έπεφτε γιούχα. Ο Λεμονής είχε πει: “Είναι η αρχή, ακόμη φτιάχνουμε την ομάδα. Σκοπός ήταν να μην χάσουμε και τα καταφέραμε”. Λίγα λεπτά αργότερα ο τότε τεχνικός διευθυντής Ιλια Ιβιτς δήλωνε: “Δεν είναι αυτός Ολυμπιακός που θέλουμε, δεν θέλει ο κόσμος να παίζουμε έτσι, δεν γίνεται να παίζουμε αμυντικά στην έδρα μας...”

Ο Λεμονής βρέθηκε προ της εξόδου εκείνο το βράδυ. Ακολούθησε το ματς στη Βρέμη. Στο πρώτο ημίχρονο ο Ολυμπιακός πάλι έπαιξε αμυντικά. Μπλόκαρε την Βέρντερ γλύτωσε και σε 2-3 περιπτώσεις και μετά το 60' αποφάσισε να ρισκάρει. Ο Λεμονής ανέβασε την ομάδα του, η οποία είχε κουράγια και δυνάμεις λόγω του συντηρητικού παιχνιδιού την πρώτη ώρα, πέρασε στο γήπεδο τον Κοβάσεβιτς, και έφτασε στο 1-3! Το πρώτο “διπλό” στο Τσάμπιονς Λιγκ.

Ακολούθησε την ίδια συνταγή στο “Ολίμπικο” και πήρε δεύτερο “διπλό” την ίδια χρονιά στο Τσάμπιονς Λιγκ.

Από τότε πέρασαν αρκετά χρόνια. Πέρασαν από τον Ολυμπιακό, καλοί και κακοί προπονητές. “Διπλό” στο Τσάμπιονς Λιγκ, δύο έκαναν. Το ένα ο Βαλβέρδε στη Μασσαλία με το γκολ του Φετφατζίδη. Σε ένα ματς που ο Ερνέστο έπαιξε πιο αμυντικά από οποιοδήποτε άλλο. Με Μαρκάνο αριστερό στόπερ, με Χολέμπας εξτρέμ, με δύο αμυντικά χαφ, τον Μανιάτη και τον Μοντέστο και με τον Φουστέρ πίσω από τον φορ. Σε ένα ματς που η Μαρσέιγ τα είχε όλα με το μέρος της. Κατοχή, τελικές προσπάθειες, υπερβολικό αριθμό κερδισμένων κόρνερ. Κι' όμως ο Ολυμπιακός το έκανε το διπλό. Και μετά εμφανίστηκε εκείνος ο ανθρωπάκος ο Ζαρντίμ. Αυτός ο αμυντικογενής προπονητής, που δεν ξέρει να παίζει μπάλα, που το μόνο που τον νοιάζει είναι η άμυνα. Ηρθε λοιπόν αυτός ο λεβέντης που έφυγε κακήν κακώς και ο Ολυμπιακός ξαναείδε “διπλό” στο Τσάμπιονς Λιγκ. Ναι στην έδρα της πρωταθλήτριας Γαλλίας Μονπελιέ έγινε το “διπλό”! Και αυτό με τον ίδιο τρόπο που είχαν έρθει τα άλλα τρία “διπλά” και με τον Λεμονή και με τον Βαλβέρδε. Με προσεκτική άμυνα στο πρώτο μέρος, και με επίθεση στο τελευταίο εικοσάλεπτο όταν και μπήκαν τα γκολ, όπως και τις τρεις προηγούμενες φορές. Πήρε το “διπλό” και μετά απολύθηκε...

Θέλετε τώρα να σας θυμίσω πόσες φορές ο Ολυμπιακός βγήκε και έπαιξε φουλ επίθεση στο Καραϊσκάκη και τον κοντέρ έγραψε. Με τη Λιών 1-4, με τη Βαλένθια 2-4, με την Ρόζενμποργκ 1-3, με την Παρί 1-4 κι' αν συνεχίσω θα βαρεθώ να γράφω. Ξέρετε τι κοινό έχουν αυτές οι συντριβές. Πολύ χορταστικός ο Ολυμπιακός στο πρώτο ημίχρονο. Ποιός το θυμάται σήμερα; Ποιός θυμάται ότι σε εκείνο το 2-4 από την Βαλένθια, το ματς μέχρι το τελευταίο τέταρτο ήταν 2-2; Ποιός θυμάται ότι ο Ολυμπιακός έκανε επιθέσεις κατά κύματα, έπαιξε μπαλάρα και θα μπορούσε να έχει κερδίσει; Ποιος θυμάται ότι τα δύο γκολ στο τέλος τα έφαγε από κόρνερ με κεφαλιές του ίδιου παίκτη, του Μοριέντες, που τον έχασε ο ίδιος παίκτης, ο Ουαντού; Σας θυμίζει κάτι; Οι περισσότεροι δεν θυμούνται τι και πώς έγινε με τη Βαλένθια. Ολοι θυμούνται το 2-4! Ελάτε λοιπόν μετά από 10 χρόνια να μου πείτε τι άλλο θα θυμάστε εκτός από το 1-4 από την Παρί. Ακόμη καλύτερα, ελάτε σήμερα να μου πείτε ότι από την χρονιά που ο Ολυμπιακός προκρίθηκε με τα δύο “διπλά” του Λεμονή αυτό που θυμάστε είναι ότι στο πρώτο ματς με τη Λάτσιο όλος ο Ολυμπιακός είχε κάτσει πίσω στο Καραϊσκάκη για να πάρει το 0-0 στην πρεμιέρα και ότι σε όλα τα ματς έπαιζε με τρεις κόφτες (Στολτίδη, Πατσατζόγλου, και Λεντέσμα)...

Οσο ο Ολυμπιακός θα παίζει στο Τσάμπιονς Λιγκ με τη λογική “Ο Δαυίδ μπορεί να νικήσει τον Γολιάθ στα ίσα”, δύσκολα θα ζει προκρίσεις. Ωραίες βραδιές, μπορεί, προκρίσεις δύσκολα. Και ο Ολυμπιακός καλώς ή κακώς, αυτής της λογικής είναι. Για αυτό και ο Ζαρντίμ έφυγε νύχτα, για αυτό και ο κόσμος χειροκρότησε μαζικά μετά το 1-4 με την Παρί...

Πηγή: gazzetta.gr