Κάποτε τον έντυναν στα μαύρα, όπως και το διαιτητή. Δεν ήταν τυχαίο. Στεκόταν κάτω από τα δοκάρια του για να χαλάσει ό,τι όμορφο πάσχιζαν να δημιουργήσουν οι αρτίστες των γηπέδων. Ακόμα και τώρα που προσπαθεί να μεταμφιεστεί, φορώντας φανταχτερά χρώματα, μήπως και ξεγελάσει τη μοναξιά του, ο τερματοφύλακας παραμένει ο κακός, εκείνος που πάντα φταίει.
Βλέπετε είναι που όχι μόνο δεν σκοράρει, αλλά περιμένει αποφασισμένος να εμποδίσει τους άλλους από το να το κάνουν. Το γκολ είναι η μεγαλύτερη χαρά του ποδοσφαίρου. Γι αυτό πληρώνουν εισιτήριο οι οπαδοί και σε τούτο είναι που θα ουρλιάξουν περισσότερο όταν συμβεί. Μα ενώ ο σκόρερ παλεύει να προσφέρει αυτή τη χαρά, ο καρμοίρης, ο κακορίζικος ο πορτιέρο είναι που του τη χαλάει και το στερεί από τον κόσμο.
Οι συμπαίκτες του μπορούν να κάνουν κάποιο λάθος, αλλά πάντοτε έχουν τη δυνατότητα να εξιλεωθούν. Μία θεαματική προσποίηση, μία ζογκλερική ενέργεια, μία πάσα ακριβείς, ένα απίστευτο γκολ και όλα τους συγχωρούνται. Για εκείνον όμως δεν ισχύει το ίδιο. Το πλήθος δεν μπορεί να συγχωρέσει τον τερματοφύλακα. Τη στιγμή που τα ατσάλινα χέρια του γίνονται για μία στιγμή μεταξωτές κλωστές και η μπάλα ξεφεύγει, ξεγλιστρώντας από μέσα τους και κατευθύνεται προς τα δίχτυα, τότε είναι τελειωμένος. Καθώς το τόπι χάνεται από την αγκαλιά του, μαζί του χάνεται και κάποιος τίτλος, ένα πρωτάθλημα και το κοινό ξεχνάει μονομιάς όλα όσα εκείνος μέχρι τότε έχει προσφέρει.
Απαντες θυμούνται τη μητέρα που τον γέννησε, την οικογένεια και όλο το γενεαλογικό του δέντρο. Η κατάρα της στιγμής τον σημαδεύει για πάντα. Δεν θα μπορέσει ποτέ να την αφήσει ξωπίσω του και θα τον συντροφεύει έως το φινάλε της καριέρας του, μέχρι το τέλος της ζωής του. Και φυσικά δεν είναι μόνο αυτό το ζόρι του. Είναι και η καταδίκη όταν εκείνος δεν φταίει καν. Και πάλι όμως θα την πληρώσει. Κάποιος άλλος θα υποπέσει στο πέναλτι, αλλά ο πορτιέρο θα στηθεί χωρίς προστατευτικό τείχος απέναντι στον δήμιο του. Και όταν η ομάδα του δεν θα βρεθεί σε καλή μέρα, ξανά αυτός θα πρέπει να εξιλεώσει τις αμαρτίες των υπολοίπων, αποκρούοντας έναν καταιγισμό από σουτ.
Ωστόσο, ο Μάνουελ Νόιερ είναι όλα αυτά και άλλα τόσα που μόνο εκείνος ξέρει να φτιάχνει τόσο καλά. Το θέμα δεν είναι οι αποκρούσεις, τα αντανακλαστικά του, η άνεση στο ψηλό παιχνίδι, η ικανότητα στο ένας εναντίον ενός. Τέτοια τα έχεις δει και σε άλλους και ίσως και καλύτερα. Ο Γερμανός διαθέτει ένα μοναδικό ποδοσφαιρικό πακέτο. Σε αντίθεση με όσα είπαμε στο ξεκίνημα για τη θέση του, εκείνος συμμετέχει στο παιχνίδι.
Εάν μπορούσε να σκοράρει, θα ήταν μία ομάδα μόνο του. Είναι ένας τέλεια οξυδερκής αμυντικός που διαβάζει τις φάσεις, ώστε να προλαμβάνει καταστάσεις και ταυτόχρονα ένας μέσος με 40άρα μπαλιά που θα ζήλευε ακόμα και ο δικός μας ειδήμων στο είδος, ο κορυφαίος Ελληνας στα συ-στημένα, Βασίλης Τσιάρτας. Ο Νόιερ (με μία δόση υπερβολής) είναι Σμάιχελ, Μπεκενμπάουερ και Ζιντάν μαζί.
Δεν είναι όμως Κριστιάνο Ρονάλντο. Αυτό δεν μπορεί να το κάνει. Οσο σπουδαία χρονιά και εάν έκανε ο Πορτογάλος σούπερ σταρ, όσο τέλεια διετία και εάν ήταν ευρύτερα αυτή που μας χάρισε, είναι αδικία. Η αλήθεια είναι λοιπόν πως ούτε ο Νόιερ, μήτε κανείς άλλος τερματοφύλακας, αμυντικός ή μέσος δεν θα μπορούσε να συναγωνιστεί σε παραγωγικότητα τον ασυγκράτητα εκπληκτικό CR7 που καλπάζει, πυροβολεί και οδηγεί τη Ρεάλ σε εκπληκτικά πράγματα. Μα και ο μεγάλος χαμένος της ψηφοφορίας οδήγησε με τη δική του μαεστρία τη Μπάγερν και την πατρίδα του σε τόσο σπουδαία -για την ακρίβεια ακόμα μεγαλύτερα από τον Κριστιάνο- επιτεύγματα για το 2014, έτσι δεν είναι;
Και κάπως έτσι έρχεται να επιβεβαιώσει την αδικία που του έγινε και που στο πρόσωπο του αντικατοπτρίζει την αδικία προς όλους τους τερματοφύλακες όλων των εποχών, εκείνη η αρχαία ποδοσφαιρική ιστορία, που έχει να κάνει με το νούμερο που διόλου άστοχα τους δόθηκε, όταν στήθηκαν οι αριθμοί της 11άδας. Δεν είναι τυχαίο ότι εκείνοι έχουν (είχαν, μίας και πλέον τα νούμερα δεν έχουν λογική) στην πλάτη το Νο1. Μήπως λοιπόν ήταν οι πρώτοι που θα πληρώνονταν; Κάθε άλλο. Ηταν και θα είναι εσαεί οι πρώτοι που θα πληρώνουν…
ΥΓ.: Το άρθρο περιλαμβάνει παραφρασμένα αποσπάσματα από το εκπληκτικά μοναδικό βιβλίο του Ουρουγουανού συγγραφέα, Εδουάρδο Γκαλεάνο «Τα χίλια πρόσωπα του ποδοσφαίρου». Διαβάστε το, αξίζει τον κόπο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου